Στις σημερινές μεγαλουπόλεις, εκεί όπου τα clubs σβήνουν τα φώτα αλλά ποτέ τη δίψα, τα βαμπίρ και οι goths ψάχνουν νέα μουσική για να ντύσουν τις άγρυπνες νύχτες τους. Δεν αρκεί πια να ξαναπαίζουν τα ίδια σκοτεινά κλασικά, θέλουν κάτι που να μυρίζει ακόμη αίμα, να τρίζει σαν φέρετρο που ανοίγει, να χτυπάει σαν καρδιά που αρνείται να πεθάνει. Ή κάτι που να εμπνέει αυτήν την ατμόσφαιρα τέλος πάντων.
Κάπου ανάμεσα σε Μεξικό Σίτι και το Κίτο του Εκουαδόρ, οι Sexores βγαίνουν από τον κρύπτη τους και φέρνουν το Sangre. Δεν το σερβίρουν σαν μια γουλιά κρασί, αλλά σαν ένα ποτήρι που ξεχειλίζει από λαγνεία, απώλεια και αιώνια νύχτα. Είναι ο ήχος που ανακατεύει αναλογικά synths με κιθάρες λουσμένες στο reverb, αφήνοντας τα ίχνη του dream pop να λιώνουν σαν κερί μέσα στη σκιά. Το ομώνυμο single είναι σαν ερωτική εξομολόγηση του ίδιου του Δράκουλα: λόγια που μιλούν για αίμα, καταδίωξη, παράδοση, αίμα ως όπλο και λύτρωση μαζί. Σαν να ψιθυρίζει ο Κόμης μέσα στο club, την ώρα που τα laser χαράζουν καπνούς και το beat χτυπάει στα πλευρά σου.
Και φυσικά, για κάθε νέα γενιά βαμπίρ που σέβεται τον εαυτό της, υπάρχει και το οπτικό τελετουργικό: ένα short film που μοιάζει βγαλμένο από Hammer Horror, βουτηγμένο στα χρώματα του Argento και ποτισμένο με ζόμπι του Romero. Βιντεοκασέτα που θες να γυρίσεις πίσω ξανά και ξανά, μέχρι να σπάσει η ταινία, μέχρι το αίμα στην οθόνη να γίνει δικό σου.
Δεκαπέντε χρόνια μετά την πρώτη τους κατάρα, οι Sexores μοιάζουν αναγεννημένοι, σαν να τους χτύπησε κεραυνός στα μεσάνυχτα. Το Sangre δεν είναι νοσταλγία ούτε μίμηση· είναι κάλεσμα σε χορό με τον θάνατο. Να γελάσεις με την αντανάκλασή σου (ή την απουσία της) στον καθρέφτη, να χορέψεις μέχρι να σε προλάβει η αυγή. Η παραγωγή ανήκει στον Matia Simovich (Infinite Power Studios), με τον Grover Greenberg και τον Coleman Ketchem να προσθέτουν τα δικά τους μαγικά touches. Το single αποκτά και τη βαριά φωνή του Patricio Zenteno (Sea Temples), που αιωρείται σαν φάντασμα από τις κατακόμβες γύρω από την ερμηνεία της Bahamonde. Στο τέλος, ο Doruk Öztürkcan (She Past Away) βάζει την τελευταία σφραγίδα με mastering κοφτερό σαν οψιδιανό γυαλί.
Γιατί η αιωνιότητα δεν είναι να στέκεσαι ακίνητος μέσα στη σιωπή. Η αιωνιότητα είναι να χορεύεις, με τα δόντια γυμνά, την καρδιά να χτυπάει δυνατά, και την κάπα να στριφογυρίζει στον χορό των καταραμένων.
