Η Rebekah Del Rio είχε παραδώσει την ψυχή της στην αιώρηση της σιωπής. Μια φωνή σαν διάφανο πένθος, αθόρυβη σαν δάκρυ που δεν πέφτει. Όταν ο David Lynch την άκουσε πρώτη φορά να τραγουδά το "Llorando" στο στούντιό του στο Λος Άντζελες, δεν είπε πολλά. Μόνο ένα λυρικό: «Ding dang, Rebekah Del Rio, that was aces». Κι εκείνη η στιγμή, όπως είπε κάποτε η ίδια, κράτησε «όσο μιάμιση μελωδία, δύο τσιγάρα κι έναν καφέ». Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο από την αιωνιότητα.
Μέσα στον σκοτεινό καθρέφτη του Mulholland Drive, η Del Rio δεν υποκρίθηκε. Δεν μιμήθηκε την ίδια της τη φωνή, όπως της είχε ζητηθεί. Τραγούδησε κάθε take ζωντανά, στα μάτια της Laura Harring και της Naomi Watts. Δεν μπορούσε αλλιώς. Το τραγούδι της δεν ήταν ερμηνεία, ήταν μυσταγωγία. Και εκείνες έκλαψαν, όπως και κάθε θεατής που είδε την κουρτίνα να πέφτει στο Silencio.
Το 2017 επέστρεψε στο σύμπαν του Λιντς, στο Bang Bang Bar του Twin Peaks: The Return, δίπλα στον Moby. Τραγούδησε το "No Stars", ένα κομμάτι γεννημένο από ένα ποιητικό σκίτσο του ίδιου του Lynch. Σαν ένα σημείωμα που κάποιος ξέχασε σε ένα όνειρο.
Η Del Rio κουβαλούσε τη θλίψη της όπως άλλοι κουβαλούν τη φωνή τους. Το 2009 έχασε τον γιο της από καρκίνο. Από τότε, κάθε φορά που τραγουδούσε το "Hallelujah" του Leonard Cohen, ένιωθε ότι μπαίνει σε έκσταση. «I feel like I’m in a trance, and we’re all on the same ride together», είχε πει. Και πράγματι: όταν τραγουδούσε, δεν ήταν πια μόνη. Ήμασταν όλοι μαζί. Στη μουσική. Στη μνήμη. Στη λύπη που λυτρώνει.
Όπως η Julee Cruise πριν από εκείνη, η Rebekah Del Rio ήταν μια από τις φωνές του Lynch που ψιθύριζε από το υπόγειο των ονείρων του. Και τώρα, καθώς αποσύρεται αθόρυβα, το τραγούδι της θα συνεχίσει να αντηχεί, σε θερινούς κινηματογράφους, σε μελαγχολικά playlists, στα πιο όμορφα κομμάτια του ασυνείδητου.
Ευχαριστούμε Rebekah.
