Ας το πούμε όπως πρέπει: οι Skunk Anansie δεν επιστρέφουν, κάνουν έφοδο ξανά, πιο πληγωμένοι, πιο δυνατοί, πιο punk από ποτέ.
Oι Skunk Anansie σήμερα μοιάζουν να γράφουν νέα τραγούδια όχι για τα charts, αλλά για την αλήθεια. Τριάντα χρόνια μετά το Weak, και με δυο μέλη να δίνουν μάχη με τον καρκίνο, οι Skunk Anansie ρίχνουν στα μούτρα μας τον πιο ειλικρινή, ξεγυμνωμένο δίσκο τους εδώ και δεκαετίες.
Όχι, δεν είναι comeback. Είναι survival. Μες στις ρωγμές της μέσης ηλικίας, της απώλειας, της εμμηνόπαυσης και της προσωπικής κατάρρευσης, η Skin δεν ψάχνει ήχους των '90s. Ψάχνει για μια νέα ανάσα.
Το "An Artist Is an Artist" ανοίγει σαν κλωτσιά στην πόρτα. Post-punk και electro-pop στροβιλίζονται σε ρυθμούς που δεν προσπαθούν να είναι «φρέσκοι», απλά είναι αναγκαίοι. Και πάνω τους, η Skin ξεστομίζει: η δημιουργία δεν γονατίζει ούτε στην ηλικία ούτε στη βιολογία.
Ο David Sitek (TV on the Radio) τους ξεκολλάει από το ροκ καλούπι και τους πετάει στα βαθιά: ska, dub, συνθιά, και ένα πιάνο που στάζει μοναξιά. Δεν είναι μόνο ένας πανέμορφος δίσκος. Είναι ηχητικό ημερολόγιο θεραπείας.
Στο "Shame" η Skin τα σπάει στα δύο: «I got the love from my mother, the pain from my dad»... Μια γραμμή που καίει σαν tattoo στη σπονδυλική σου στήλη. Κι όμως, υπάρχει και χώρος για έκρηξη, το "My Greatest Moment" παίζει σαν να χορεύεις με δάκρυα στα μάτια, στο τέλος του κόσμου. Το "Meltdown" κλείνει τον δίσκο ψιθυριστά, πιο εύθραυστο από ό,τι περιμένεις, πιο δυνατό από ό,τι αντέχεις. Η αλήθεια πέφτει σαν σταγόνα σε καυτό μέταλλο.
Ναι, οι Skunk Anansie, είναι οι απόβλητοι που δεν λύγισαν. Ποτέ δεν ήταν μπάντα για playlists. Ήταν πάντα μπάντα για όσους δεν αντέχουν την απάθεια. Κι αν αυτός είναι ο τελευταίος τους δίσκος, είναι και ο πιο αναγκαίος.
To The Painful Truth φωνάζει «δεν είσαι μόνος». Και μετά σου το ψιθυρίζει, πιο χαλαρά για να το εμπεδώσεις.
