Σαν τον παλιό μοναχικό λύκο που κατεβαίνει από το βουνό για να ρίξει μια τελευταία δαγκωνιά στον κόσμο που σαπίζει, ο Neil Young επιστρέφει. Και δεν επιστρέφει για να μας χαϊδέψει τ’ αυτιά με νοσταλγικές μελωδίες ή ρομαντικές αναπολήσεις για τα χωράφια της ελεύθερης πατρίδας. Όχι. Ο Neil επιστρέφει οργισμένος, σαρκαστικός, πολιτικός — ίσως πιο καυστικός από ποτέ.
Το νέο του άλμπουμ λέγεται Talkin to the Trees, και βγαίνει στις 13 Ιουνίου. Πίσω του δεν έχει πια τους Crazy Horse αλλά ένα νέο συγκρότημα που ονομάζει Chrome Hearts — σκληροτράχηλοι, βαριοί και μάλλον βγαλμένοι από το ατσάλι των παλιών Dodge και όχι από τα λουστραρισμένα panel των Teslas.
Το άλμπουμ ξεκινάει με μια γερή μπουνιά στο στομάχι: "Let’s Roll Again", ένα τραγούδι-μανιφέστο, που μοιάζει να βγήκε απευθείας από κάποιο εργατικό συνδικάτο του Ντιτρόιτ τη δεκαετία του ’30.
Η Αμερική, λέει ο Neil, οφείλει να προστατεύσει τα παιδιά της, όχι με ευχές ή πατριωτικές φανφάρες, αλλά με ηλεκτρικά αυτοκίνητα, που θα παράγονται εδώ, και θα ανταγωνίζονται την Κίνα, που έχει ήδη σηκώσει κεφάλι. «That’s hard to swallow!», τραγουδάει με τη γνώριμη φωνή του, σαν ραγισμένο παλιό βινύλιο που (ξέρει να) βρυχάται.
Αλλά δεν σταματά εκεί.
Σε στίχους που δανείζονται τον ρυθμό και την απλότητα του "This Land Is Your Land" του Woody Guthrie — του μεγάλου πατριάρχη των τραγουδιών διαμαρτυρίας — ο Young βάζει στο στόχαστρο τον Elon Musk:
«If you're a fascist, then get a Tesla / If it's electric / It doesn't matter
If you're a Democrat, then taste your freedom / Get whatever you want, and taste your freedom».
Στο συνοδευτικό βίντεο, ο Neil δεν μάσαει τα λόγια του: ο Musk εμφανίζεται να χαιρετάει ναζιστικά κάτω από τη λεζάντα "Heil Tesla". Ο Neil δεν καταγγέλλει απλώς την υποκρισία των «πράσινων δισεκατομμυριούχων» — την ξεμπροστιάζει, την περιπαίζει, την φτύνει στο πρόσωπο.
Το άλμπουμ περιλαμβάνει και το ήδη γνωστό single "Big Change", ένα κομμάτι που μοιάζει να ηχεί σαν σειρήνα μέσα στην καταιγίδα και φέρνει το μήνυμα: αλλαγή ή κατάρρευση. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο ενδιάμεσα.
Βέβαια, ποτέ ο Neil Young δεν ζήτησε την αποδοχή μας. Δεν προσπαθεί να συμφιλιώσει τα άκρα, να ρίξει γέφυρες. Είναι παρών, θυμωμένος, και με τη γλώσσα ελεύθερη — όπως κάθε μεγάλος καλλιτέχνης που αρνείται να γεράσει ήσυχα.
Κι όταν λέει ότι μιλάει στα δέντρα, δεν το κάνει σαν κάποιος new age ερημίτης. Το κάνει σαν κάποιος που βλέπει την τελευταία πράσινη σκιά να ξεθωριάζει κάτω από τις ρόδες της προόδου, και ουρλιάζει για να τον ακούσουμε — πριν να είναι πολύ αργά.
