Παραδόξως, για τα πρόσφατα συναυλιακά δεδομένα του Ελλαδικού χώρου, το κλείσιμο του έτους 2014 και οι αρχές του επόμενου επιφύλασσαν αρκετά παραδοσιακά doom metal events για το μέσο οπαδό του εν λόγω φάσματος, με το πανίσχυρο πακέτο των Procession και Dread Sovereign να αποτελεί τη σημαντικότερη ίσως διοργάνωση για τα μουσικά γούστα του υπογράφοντος, δίχως αυτό να υποσκελίζει ασφαλώς τις έταιρες ηγετικές δυνάμεις που εμφανίζονταν εκείνες τις μέρες. Χάριν της όποιας όρεξης για "περιπέτεια", αποφασίσαμε να παραυρεθούμε και στις δύο εμφανίσεις των μπαντών επί Ελληνικού εδάφους και έτσι έχουμε τη χαρά να σας παρουσιάσουμε ολοκληρωμένη την εμπειρία που ακούει στο όνομα Doom Over Greece.
Για τις ανάγκες του report, λοιπόν, η περιγραφή συμπεριλαμβάνει την εμπειρία του όλου Σαββατοκύριακου, με τις διαφορές να τονίζονται στα σημεία που ήσαν περισσότερο αισθητές στο κοινό. Πρώτη και σημαντικότερη αποτελεί η εμφάνιση των The Temple καθαυτή, η οποία ακυρώθηκε στην Αθήνα ελέω μεταφοράς του drummer στο νοσοκομείο με αποτέλεσμα να εμφανιστεί το συγκρότημα μόνο στη Θεσσαλονίκη. Παρότι αυτή ήταν η πρώτη επαφή που έτυχε να έχω με τη μουσική τους, οι ιδιαιτέρως καλογραμμένες και αρκούντως πένθιμες μελωδίες χτυπούσαν καίρια από την πρώτη ακρόαση, με τον πολύ καλό ήχο ως σύμμαχο και μοναδική ελαφρά ατέλεια να στέκονται οι στιγμές που φάλτσαραν ολίγον τα φωνητικά. Εξαιρετικοί συνολικά όπως και να έχει, στα πολύ συν προσθέστε τη Reverend Bizarre αύρα που δύσκολα δεν δύναται να εκτιμήσει ακόμα και ο πιο απαίδευτος στο είδος.
Δεύτερο γκρουπ για τη Θεσσαλονίκη (και πρώτο για την Αθήνα) αποδείχθηκαν οι Αθηναίοι παραδοσιακoί doomsters Aeon Aphelion. Δεύτερη φορά που τους παρακολουθώ έπειτα από την εξαιρετική εμφάνισή τους στο πλευρό των Witch Mountain, φάνηκαν ιδιαίτερα ορεξάτοι, με τη συναυλία της Θεσσαλονίκης να στέκεται λίγο ψηλότερα και τη διασκευή στο "The Ghoul" των Pentagram να δένει άριστα με τα υπόλοιπα κομμάτια του set. Δεδομένου του ύφους τους αποτελούσαν την πλέον κατάλληλη μπάντα για να ζεστάνει τον κόσμο με αποτέλεσμα να αποκομίσουν ηχηρό χειροκρότημα στις καλύτερες στιγμές του set.
Επόμενη μπάντα σε σειρά ήταν οι death/funeral/doomsters Shattered Hope, αν και ο χαρακτηρισμός και πάλι ίσως να μην είναι αρκετός για να χωρέσει το σύνολο των επιρροών τους. Και οι δύο εμφανίσεις τους ήταν σε επίπεδο που δεν ξεχωρίζω προσωπικά καμία, πένθιμοι, μα συνάμα γήινοι, μετέδιδαν ένα vibe που ενώ δεν είχε ιδιαίτερη σχέση με τα υπόλοιπα γκρουπ που εμφανίστηκαν, εμπλούτιζε ιδανικά τον χαρακτήρα του όλου event. Στο χώρο της πρώτης βραδιάς μάλιστα, υπήρχαν και άτομα που ταξίδεψαν ειδικά από Κρήτη για να τους παρακολουθήσουν (δεν γνωρίζω αν παραυρέθηκαν και στη συναυλία της Αθήνας), οπότε θα μπορούσε να πει κανείς πως είχαν και το δικό τους κοινό, σε ένα μικρό ποσοστό έστω.
Και φτάσαμε λοιπόν στα κύρια γκρουπ που πλαισίωσαν το πρώτο Doom Over Greece. Μπορεί ο δίσκος των Dread Sovereign να έκανε σημαντική αίσθηση στον internetικό χώρο, όπως και ο τραγουδιστής τους να είναι ο "πολύς" Alan Averill των Ιρλανδών Primordial (μέλος είναι επίσης και ο drummer), αλλά το κοινό που τους τίμησε με τη παρουσία του ήταν μηδαμινό. Συνολικά, οι δύο εμφανίσεις έκοψαν κάτι περισσότερο από 250 εισιτήρια σε σύνολο αποδεικνύοντας πως doom σκηνή ΔΕΝ υπάρχει στην Ελλάδα. Όλοι αυτοί που γεμίζουν τις συναυλίες των Candlemass ήταν για μια ακόμη φορά απόντες σε σημείο να αναρωτιέται κανείς κατά πόσο αξίζει να διοργανώνονται ανάλογα events στον Ελλαδικό χώρο.
Οι Procession δε, αποτελούν την σημαντικότερη -ενδεχομένως- παραδοσιακή doom μπάντα, όσον αφορά νεοεισερχόμενους καλλιτέχνες με ένα τέλειο EP και δύο πολύ δυνατούς δίσκους μέχρι στιγμής στη παρακαταθήκη τους. Αλλά ακόμα και αν κάποιος αναφερθεί στο γνωστό ρητό " it's not my cup of tea", υπάρχουν οι πρόσφατες εμφανίσεις των Trouble και Solstice που επιβεβαιώνουν την παντελή αδιαφορία του Ελληνικού κοινού, τόσο για ποιοτική όσο και καταξιωμένη doom μουσική. Ας είναι καλά οι μπροστινές σειρές που πήραν φωτιά σε πείσμα της απόρριψης, με αποτέλεσμα οι λίγοι που τίμησαν τη προσπάθεια με τον οβολό τους να απολαύσουν τις δύο αυτές εμφανίσεις στο έπακρο.
Οι Dread Sovereign ήταν εμφανώς διαφορετικοί σε σχέση με ό,τι θα περίμενε κανείς κρίνοντας τις εμφανίσεις των Primordial. Ο Alan, έχοντας αναλάβει επιπροσθέτως τον τομέα του μπάσου, είχε μεν λιγότερη ελευθερία κινήσεων, αλλά αυτό δεν τον εμπόδιζε να ξεσηκώσει τον κόσμο, μήτε να rock-άρει στις πιο δυνατές στιγμές στο πλευρό του Eoin Houlihan. Το σύνολο του set βασίστηκε στον μοναδικό μέχρι στιγμής -και εξαιρετικό- πρώτο δίσκο του σχήματος, με μια διασκευή στους Venom να ανεβάζει τα επιθυμητά επίπεδα αδρεναλίνης, κάνοντας παρέα σε εμφανή highlights, όπως το refrain του "Pray To The Devil in Man", ή "εκείνο" το φανταστικό riff του "Cathars To Their Doom". Σε ένα φανταστικό set θα ακούγαμε και το "Live Through Martyrs / Transmissions from the Devil Star", αλλά δεδομένου τους ύφους του, ενδεχομένως να μην εντυπώνεται κατάλληλα ζωντανά, οπότε κρίνεται και λογικό που δεν το παρουσίασαν.
Σε σύγκριση με τις δύο εμφανίσεις τους στην Ελλάδα λοιπόν, η αντίστοιχη της Θεσσαλονίκης ήταν καλύτερη. Καλύτερος ήχος, πιο θερμό κοινό (μέχρι που στο τέλος, ένας ενθουσιασμένος παρευρισκόμενος έπεσε κάτω και άρχισε... να παίρνει κάμψεις μπροστα απο τον Alan) και πιο ευνοϊκές συνθήκες ήταν σίγουρα οι παράγοντες που βοήθησαν σε μια θριαμβευτική εμφάνιση που δεν άφησε κανέναν παραπονεμένο. Ίσως το μελανό σημείο της Αθήνας να ήταν μόνο το γεγονός ότι η φωνή του Alan "έκλεισε" στα τελευταία δύο κομμάτια, αλλά και πάλι, η εμπειρία του να βλέπεις το group για πρώτη φορά ζωντανά δεν σβήνεται εύκολα από τη μνήμη, ειδικά όταν αγγίζει επίπεδα που ξεπερνούν τις όποιες προσωπικές προσδοκίες.
Οι Procession δε, στάθηκαν σε παρόμοια επίπεδα στις δύο εμφανίσεις τους, σε βαθμό που δεν ξεχωρίζω προσωπικά καμία. Με τη προσθήκη του Αναστάση των Dead Congregation, έγιναν μια από τις καλύτερες live μπάντες στο τομέα του παραδοσιακού metal (γενικά μιλώντας), σε σημείο που απορείς πως γίνεται να βγάζουν τόση ενέργεια, ανεβάζοντας το επίπεδο των κομματιών πολλές σκάλες αναλογικά. Οι δύο κιθάρες κυριολεκτικά οργώνουν με τη σκηνική παρουσία να παραμένει μονίμως στη τσίτα, ενόσω ο Felipe αποδίδει τα φωνητικά του σε αψεγάδιαστο βαθμό, τονίζοντας το επικό μοτίβο των συνθέσεων. Δεν θα ήταν υπερβολή να υποστηρίξουμε πως η τωρινή ζωντανή σύνθεση των Procession αποτελεί την ισχυρότερη της μέχρι τώρα ιστορίας τους και συναγωνίζεται μεγάλα ονόματα του χώρου σε συγκινήσεις που δύναται να προκαλέσει.
Και το setlist; Εδώ έχουμε το κερασάκι στη τούρτα. Ενώ οι Dread Sovereign, αναμενόμενα, έπαιξαν 45 λεπτά, οι Procession παρουσίασαν 10 συνολικά κομμάτια που ξεπέρασαν τα 80 λεπτά, παίζοντας ένα μεγάλο ομολογουμένως set για τα δεδομένα τους ειδικά προσαρμοσμένο για τις δύο εμφανίσεις τους στην Ελλάδα. Και ο κόσμος ήταν τόσο αχόρταγος που ανυπομονούσε για περισσότερο, με τις μπροστινές σειρές στην Αθήνα να αποζητούν μια δεύτερη εκτέλεση του "Destroyers of the Faith", επί ματαίω όμως. Τα setlists και των δυο ηγετικών συγκροτημάτων αποδείχθηκαν πανομοιότυπα τις δύο βραδιές, με μοναδική διαφορά να σημειώνεται στο κλείσιμο των Dread Sovereign, το οποίο και έλαβε χώρα με το "Live Like An Angel, Die Like A Devil" των Venom, τοποθετώντας το "Cathars.." ως προτελευταίο κομμάτι σε σειρά.
Το πόρισμα λοιπόν καταλήγει τόσο ενθουσιώδες, όσο και απογοητευτικό. Αξίζει να γίνει δεύτερο Doom Over Greece από τη στιγμή που το πρώτο δεν έλαβε τη στήριξη του κόσμου; Μόνο ο χρόνος θα δείξει. Το μόνο βέβαιο είναι πως οι Procession, περισσότερο από όλους, κέρδισαν ακόμη περισσότερους οπαδούς, καθώς δεν ήταν λίγοι οι παρευρισκόμενοι που έπειτα από το πέρας της συγκλονιστικής τους εμφάνισης παραμιλούσαν για τό πόσο καλύτερα αποδίδονται τα κομμάτια τους ζωντανά. Όπως τυχαίνει να τονίζω πολλάκις, το μεγαλείο ορισμένων group φαίνεται καθαρά στο "σανίδι" και οι Procession ανήκουν αδιαμφισβήτητα στη κατηγορία εκείνων των καλλιτεχνών που φέρουν όλα τα φόντα να μεγαλουργήσουν στην υψηλότερη δυνατή κλίμακα στο μέλλον, τόσο δισκογραφικά όσο και στον συναυλιακό τομέα.
Dread Sovereign setlist:
Thirteen Clergy To The Flames
Cthulhu Opiate Haze
Pray To The Devil In Man
The Wield The Spear Of Longinus
Live Like An Angel, Die Like A Devil (Venom cover)
Cathars To Their Doom
Procession setlist:
Damnatio Memorae
Conjurer
Destroyers Of The Faith
Raven Of Disease
To Reap Heavens Apart
Tomb Of Doom
Death And Judgement
Chants Of The Nameless
Like A Plague Upon The Earth
The Road To The Gravegarden
