Μετά από κάμποσα farewell tours, οι Σουηδοί προπάτορες του μελωδικού death metal αποφάσισαν όχι μόνο να μην το διαλύσουν, αλλά και να κυκλοφορήσουν καινούργιο άλμπουμ. Και μπορεί το At War With Reality να μην κέρδισε τις εντυπώσεις ολοκληρωτικά, αλλά τουλάχιστον εμπλούτισε τη setlist των ζωντανών εμφανίσεων των At The Gates με κάμποσες κομματάρες αντάξιες του παρελθόντος. Το αποτέλεσμα είναι πιο ειλικρινές και αυθεντικό πλέον, γεγονός που αναζωογονεί το ενδιαφέρον μου (και του υπόλοιπου κόσμου, είναι προφανές) για το γκρουπ από το Γκέτεμποργκ.
Τη βραδιά της Παρασκευής άνοιξαν τα γνήσια τέκνα των headliners (οι At The Gates αποτελούν βασική επιρροή της deathcore σκηνής), οι Endsight. Δεμένο σύνολο, με φανερή όμως την έλλειψη αυτοπεποίθησης πάνω στη σκηνή, η οποία εκφραζόταν σε μεγάλο βαθμό από τη φλυαρία του frontman (ΔΕΝ απαιτούμε mosh pits και άλλα διάφορα από το κοινό σε τέτοιον βαθμό, εκτός κι αν είσαι ο Anselmo). Τα κομμάτια βέβαια από το περσινό A Visious Circle είναι μπόμπα: δεν έχουν να ζηλέψουν σε τίποτα από το υλικό που βγαίνει στην άλλη άκρη του Ατλαντικού και αν το Fuzz τους πρόσφερε λιγότερη «ηχώ», οι Endsight θα είχαν προσθέσει στο παλμαρέ τους μια σπουδαία εμφάνιση.
Οι Cerebrum που ακολούθησαν αποτελούν κορυφαία μπάντα τεχνικού death metal (ναι, δύσκολη μουσική για «πειραγμένους» και nerds), μα το κακό με αυτούς είναι ότι δεν το γνωρίζουν. Το περσινό αλμπουμ τους, Cosmic Enigma, αποτελεί στολίδι του «δυσπρόσιτου», ακραίου metal και το μόνο που μου έλειπε για να σχηματίσω άποψη σχετικά με την παρουσία τους στη σύγχρονη σκηνή, ήταν να τους δω live. Η εντύπωση που μου άφησαν μπορεί να περιγραφεί κάπως έτσι: ένας «ιδιόρρυθμος» frontman, οδηγός σε μια «πειραγμένη» αλωνιστική μηχανή, σχεδιάζει αψεγάδιαστα crop circles σε φυτείες καλαμποκιού. Και όλοι ξέρουμε, καλά, ότι τέτοια σχέδια αποτελούν κώδικα επικοινωνίας με εξωγήινους. Χωρίς διάθεση για κενούς διθυράμβους, απλά θα πω ότι ήταν η καλύτερη εμφάνιση ελληνικής death metal μπάντας (εκτός Dead Congregation) εδώ και πάρα πολύ καιρό...
Οι At The Gates θα ολοκλήρωναν λοιπόν μια ήδη πολύ χορταστική βραδιά, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Setlist απλωμένη στα μήκη και πλάτη της καριέρας τους, με εύστοχες επιλογές από το φρέσκο At War With Reality και με την κινητήριο δύναμη του γκρουπ –τον Tomas Lindberg– σε δαιμονισμένη φόρμα. Όλα αυτά υπήρξαν βασικοί παράγοντες για την πλήρη επιτυχία της συναυλίας. Επίσης, η έξυπνη κίνηση του ηχολήπτη να κρατήσει «ελάχιστα» πιο χαμηλά την ένταση του ήχου, απέτρεψε το γνωστό κακό ηχητικό αποτέλεσμα, που συχνά-πυκνά παρατηρείται στο εν λόγω club.
Τα τραγούδια από το θρυλικό Slaughter Οf Τhe Soul παραμένουν τα απόλυτα crowd pleasers και –προς έκπληξή μου– τα καινούργια "Death And The Labyrinth", "The Circular Ruins", "City Of Mirrors" και "The Book Of Sand" έτυχαν θερμότατης υποδοχής από το σύνολο του κοινού, που γέμισε το Fuzz. Μοναδική ένσταση αποτελεί το κλείσιμο της συναυλίας με το μετριοπαθές "The Night Eternal", το οποίο μπορεί να ολοκληρώνεται με ένα όμορφο σόλο, αλλά, όπως και να το κάνεις, σε αφήνει με μια γεύση τυρίλας στο στόμα...
Πταίσμα που δεν μειώνει βέβαια σε τίποτα τον γενικότερο ενθουσιασμό για ένα live το οποίο δεν αποτέλεσε εφαλτήριο ρομαντικής διάθεσης για τα 1990s που πέρασαν, αλλά κυρίως μετέφερε μια υπόσχεση για τα καλύτερα που έπονται.
{youtube}Wenl6Qdx7Bw{/youtube}
