Τα κριτήρια για να χαρακτηρίσουμε πλέον ένα συγκρότημα μεγάλο, έχουν διαφοροποιηθεί εντελώς από αυτά που ίσχυαν προ 20αετίας. Εφ’ όσον πλέον οι χρυσοί δίσκοι και το γέμισμα σταδίων είναι αποκλειστικότητα σχεδόν μόνο των Μεγάλων Παλαιών, οι προϋποθέσεις για τις οποίες μιλάμε εστιάζουν πολύ περισσότερο στην ουσία της μουσικής. Και αυτές, τουλάχιστον έτσι όπως εγώ τις αντιλαμβάνομαι, συνοψίζονται στις εξής: Ψάχνουμε για συγκροτήματα, που μπορεί να μην έχουν απαραίτητα πρωτότυπο ήχο, αλλά σίγουρα πρέπει να έχουν προσωπικότητα, έτσι ώστε να είναι εύκολο να τα αναγνωρίσεις από τις πρώτες κιόλας νότες του κομματιού (όχι μόνο λόγω φωνής δηλαδή), να έχουν σερί εξαιρετικών δίσκων, και το δυσκολότερο, να ξεπερνάνε τα όρια που βάζουν τα ιδιώματα, εννοώντας φυσικά να μην έχουν απήχηση αποκλειστικά στους οπαδούς συγκεκριμένων παρακλαδιών, αλλά να αγκαλιάζουν, ή καλύτερα να τους αγκαλιάζει όλο το φάσμα αυτού που ονομάζουμε χέβι μέτσαλ. Ο λόγος φυσικά για τους Primordial, ένα συγκρότημα που σίγουρα πληροί τα άνωθεν κριτήρια, και δικαίως χαίρει μεγάλης εκτίμησης στη χώρα μας. Αφήσαμε βέβαια εκτός το σημαντικότατο κομμάτι των ζωντανών εμφανίσεων, αλλά αυτό θα αναλυθεί παρακάτω.
Τη συναυλία άνοιξαν οι Mahakala, ένα συγκρότημα που δεν με ενθουσίαζε στα πρώτα του stoner-o-βήματα, γεγονός που δεν άλλαξε και με τη μικρή στροφή του ήχου τους σε ελαφρώς πιο κλασικό heavy (ελαφρώς όμως) και μεγαλύτερη σε image. Γεγονός βέβαια είναι ότι ο συγκεκριμένος ήχος δύσκολα θα με κερδίσει. Κατά τ’ άλλα οι μπόλικες εμφανίσεις τους τα τελευταία 2 χρόνια έχουν σφυρηλατήσει ένα συγκρότημα που πατάει μια χαρά πάνω στη σκηνή, τόσο εκτελεστικά όσο και σε επικοινωνιακό επίπεδο. Εκτός από τα κομμάτια του ντεμπούτου ακούσαμε και μερικά καινούργια, στο ίδιο πάντα ύφος.
Για τέταρτη φορά μέσα σε 8 μέρες θα ξαναέβλεπα Battleroar, και όμως δεν μου έλειπε καθόλου η όρεξη να τους παρακολουθήσω, τόσο λόγω επειδή τις προηγούμενες φορές η κούραση είχε αρχίσει να με καταβάλει την ώρα που εμφανίζονταν (πάντα για την τριπλέτα εμφανίσεων στα πλαίσια του UTH μιλάμε), και φυσικά λόγω της μεγάλης αγάπης που τρέφω για αυτό το συγκρότημα. Το set–list όπως ήταν αναμενόμενο παρέμεινε περίπου το ίδιο με την UTH εμφάνιση, και το συγκρότημα επίσης αναμενόμενα μας «επέβαλε» πολεμική διάθεση, γιατί όσες φορές και να τους δω, δεν νομίζω να βαρεθώ να φωνάζω με υψωμένη γροθιά “Battleroar” στο ομώνυμο έπος. Μέτρια τραγούδια δεν έχουν, οπότε δεν είχαν γενικότερα μέτριες στιγμές, με τον Gerrit να μου κολλάει όλο και περισσότερο κάθε φορά που τους βλέπω, αν και γεγονός είναι ότι του ταιριάζουν περισσότερο κομμάτια τύπου “The Swords Are Drαwn”, παρά τα πιο επικά εποχής Marco.
Μπορεί οι Primordial να μην μπαίνουν στην all-time λίστα με τα αγαπημένα μου συγκροτήματα, όμως οι λόγοι που αναφέραμε παραπάνω καθώς και εμφανίσεις τους σαν την συγκεκριμένη, τους έχουν καθιερώσει στη συνείδηση μου ως ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα που δισκογραφούν αυτή τη στιγμή. Μια εμφάνιση παθιασμένη, οπού κοινό και συγκρότημα φαινόταν να μοιράζονται τον ίδιο ενθουσιασμό, με κεντρικό άξονα βέβαια τον Alan που τόσο οι ερμηνείες του, όσο και η άκρως θεατρική σκηνική του παρουσία τον έχουν καταστήσει όχι απλά ως έναν μεγάλο frontman, αλλά και μεγάλο performer.
Η αλήθεια είναι ότι για όσους τους έχουμε παρακολουθήσει στο παρελθόν, η συγκεκριμένη εμφάνιση δεν έκρυβε καμία έκπληξη σε επίπεδο set-list, χωρίς να μπορώ να βγάλω κάτι το ιδιαίτερα αρνητικό από αυτό, αφού οι 2 ώρες και 15 λεπτά που τους απολαύσαμε ήταν αρκετές για να ακουστούν τα περισσότερα από τα κομμάτια που έτσι κι αλλιώς θα ζητούσαμε. Όσο για τον τελευταίο δίσκο τους, μπορεί να είναι ένα σκαλοπάτι (και κάτι ακόμα) κάτω από τους προκατόχους του, όμως τα κομμάτια που πραγματικά ξεχωρίζουν από αυτόν τα έπαιξαν. Από κει και πέρα στρατηγικά έπαιξαν προς το τέλος τα "Empire Falls" και "The Coffin Ships" με το encore του "Sons Of The Morrigan" να έρχεται να μας αποτελειώσει και οποιαδήποτε υπόνοια για παράπονο να εξανεμίζεται.
Όλα τα προηγούμενα είχαν ως αποτέλεσμα ένα ολόκληρο club να χαίρεται και να εκδηλώνεται στον ίδιο βαθμό από την πρώτη ως την τελευταία γραμμή. Γιατί πολλές φορές είναι πολύ πιο εντυπωσιακό να βλέπεις τέτοια ολοκληρωτική και καθολική αποδοχή του συγκροτήματος έστω και σε ένα σχετικά μικρό club, παρά ένα γήπεδο που μόνο οι μπροστινές σειρές να δείχνουν, όχι απλά ότι απολαμβάνουν τη συναυλία, αλλά την ζούνε κιόλας. Και το καλύτερο σε όλο αυτό ήταν, ότι η συγκεκριμένη εμφάνιση δεν ήταν καν η καλύτερή τους!
Έχω την εντύπωση ότι το live έγινε τελικά sold-out (δεν βάζω και το χέρι μου στη φωτιά), με το εντυπωσιακό του θέματος να είναι ένα ναι μεν γεμάτο venue, αλλά χωρίς την γνωστή σε ανάλογες περιπτώσεις σαρδελοποίηση. Όσο για τον ήχο, κρατήθηκε γενικά σε τουλάχιστον αξιοπρεπή επίπεδα, με αυτό να αλλάζει ελαφρώς, ανάλογα με την θέση που βρισκόσουν.
Set-list
Where Greater Men Have Fallen
Gods To The Godless
Babel's Tower
No Grave Deep Enough
Autumn's Ablaze
Ghosts Of The Charnel House
As Rome Burns
The Alchemist's Head
Bloodied Yet Unbowed
Traitors Gate
Heathen Tribes
The Coffin Ships
Wield Lightning To Split The Sun
Empire Falls
Encore:
Sons Of The Morrigan
