Συναυλιακό ντεμπούτο της σεζόν (για μένα τουλάχιστον) με τη προσωπική μπάντα ενός κιθαρίστα που δεν σημάδεψε μόνο τα πρώτα χρόνια των Virgin Steele, αλλά είχε και μια πλούσια προσωπική σταδιοδρομία (για να μην αναφέρουμε και κάτι Devil Childe, Phantom Lord και μερικά ακόμα καθόλου ευκαταφρόνητα ονοματάκια του underground). Η αλήθεια είναι ότι η ανισότητα της μεγάλης πλειοψηφίας των δίσκων που έχει κυκλοφορήσει με τα κομμάτια να αλλάζουν τις διαθέσεις μας από τα poserοκόμματα της σειράς σε power metal ολοκαυτώματα, θα μπορούσε να με προβληματίσει για ένα αμφιλεγόμενο set-list, αλλά οι δυο τελευταίοι δίσκοι του μάλλον οριοθέτησαν και το κλίμα που ακολούθησε τελικά η βραδιά, αφού φαίνεται πλέον να έχει αφήσει πίσω του τη γλίτσα της glamour-ιάς.
Τους Crystal Winds που άνοιξαν τη βραδιά τους έχασα. Οι Valor ενώ έχουν έναν αρκετά προσωπικό ήχο και κομμάτια για τα οποία νιώθω μια έλξη, κάπου δεν καταφέρνουν να μου δώσουν το κάτι παραπάνω. Έτσι και live, ενώ στην αρχή παρακολουθώ με ενδιαφέρον, κάπου με χάνουν. Έχουν τους οπαδούς τους βέβαια, και με εμφανίσεις όπως η συγκεκριμένη είναι αδύνατον να μην τους ευχαριστήσουν. Όπως αδύνατο είναι να με αφήσουν ασυγκίνητο κομμάτια όπως τα “Choices” και “On The Final Day”.
Το μισοάδειο An ίσως να ξένισε αρκετούς, αλλά προσωπικά δεν πίστευα ότι οι Jack Starr's Burning Starr θα μπορούσαν να μαζέψουν και ιδιαίτερα περισσότερο κόσμο. Ίσα ίσα δηλαδή, αφού η παρουσία του Rhino μάλλον αύξησε σημαντικά τον αριθμό των ατόμων που τελικά παρευρέθηκαν. Η εμφάνισή τους είχε πολύ χλιαρό ξεκίνημα, τόσο με το μετριότατο “Inquisitor”, όσο και από την άνευρη απόδοση των μελών, αλλά και τον κάτω του μετρίου ήχου. Και ενώ σε επίπεδο τραγουδιών είχαμε άμεση ανάκαμψη με το υπέρτατο “The Flame That Never Dies”, στους επόμενους δυο τομείς θα περιμέναμε για κάνα δυο τραγουδάκια ακόμα. Όταν όμως και αυτοί οι σκόπελοι ξεπεράστηκαν είχαμε να κάνουμε με μια συναυλία βιωματική, με συνδυασμό απόδοσης και επιλογής κομματιών πολύ πιο κοντά σε αυτό που ελπίζεις, παρά σε αυτό που περιμένεις. Εξαιρετικό set-list (πάντα θα υπάρχουν κάποια που θα ήθελα να ακούσω και δεν, αλλά με 19 τραγούδια δεν έχω ουσιαστικό παράπονο) με μπόλικα τραγούδια από τους πολύ καλούς δυο τελευταίους δίσκους, οι οποίοι είχαν επήρεια στο κοινό αντίθετη από αυτή που θέλει συγκροτήματα με μπόλικα χρόνια στη πλάτη να παίζουν τα νέα τους τραγούδια σε ρόλο περισσότερο διεκπεραιωτικό. Αρκεί να πούμε πως ίσως η εντονότερη ανταπόκριση από πλευράς κοινού ήρθε στο “Sands of Time” (το οποίο ακούσαμε και δεύτερη φορά στο τέλος του set μετά από την συνήθη λαϊκή απαίτηση). Όσον αφορά τα παλιότερα κομμάτια εννοείται ότι ποζερομπλουζιές έμειναν απ’ έξω, οπότε μόνο καυτό μέταλλο έσκαγε στη μούρη μας.
Ένα κομμάτι της συναυλίας που φοβόμουν και τελικά διαψεύστηκα θριαμβευτικά, ήταν τα solos, που ειδικά δεδομένου των μουσικών που είχαμε μπροστά μας, ήταν στανταράκι. Αντί όμως για κουραστικές και μακροσκελείς φλυαρίες είχαμε «διαλειμμάκια» του λεπτού σε μπάσο, κιθάρα και ντραμς. Με τον Jack Starr (πειράζει που το περουκίνι του μου θύμισε κάτι από ηλίθιος και πανηλίθιος;;;) να αποτελεί υπόδειγμα ουσιαστικού κιθαρίστα με ίχνος ποζεριάς, που μάλλον πάει πακέτο με αυτούς που αποκαλούμε guitar heroes (sic). Τα ίδια πάνω κάτω και με τον Rhino (προσθέτοντας στα συν τα απροσδόκητα καλά backing vocals) για χάρη του οποίου ακούσαμε και μια διασκευή σε Manowar, κάτι που προσωπικά θεωρώ τουλάχιστον ανούσιο, ειδικά για έναν άνθρωπο που ουσιαστικά έπαιξε σε μόλις έναν δίσκο τους… Βέβαια να πούμε ότι εκ του αποτελέσματος (λέγε με και ανταπόκριση κόσμου) κρινόμενη η ενέργεια ήταν άκρως επιτυχημένη. Από την άλλη αν πω ότι δεν ύψωσα και γω τη γροθιά μου, μάλλον για ψεύτη θα με περάσεις. Για την απόδοση πάντως του Todd Michael Hall στο μικρόφωνο μετά από κείνη την εξαιρετική εμφάνιση με τους Riot V, δεν είχα την παραμικρή αμφιβολία. Πλήρης δικαίωση από μια καταπληκτική φωνή. Ωραίος και ο Meloni, σε ρόλο κομπάρσου η Marta Gabriel με το ρεπερτόριό της να περιλαμβάνει αποκλειστικά ρυθμική κιθάρα.
Με ίσως το καλύτερο σε σύνολο line-up που έχει βρεθεί ο Jack Starr, με τους τελευταίους δίσκους του να αποτελούν κάποιες από τις καλύτερες δουλειές που έχει παρουσιάσει, εξαιρετική απόδοση και προσεγμένο set-list, μάλλον πήραμε το μέγιστο δυνατό που θα μπορούσε να μας προσφέρει.
Set-list
Inquisitor
The Flame That Never Dies
Go Down Fighting
No Turning Back
Land Of The Dead
Day Of The Reaper
False Messiah
Light In The Dark
Drum Intro/ Burning Starr
Jack Solo Intro/Conspiratos Sanctos
Metal Generation
Fight The Thunder
Fire And Rain
Sands Of Time
Here We Are
Blaze Of Glory
Children Of The Storm
Evil Never Sleeps
Metal Warriors
Sands Of Time
