Για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, ο υποφαινόμενος έχει παραβεί το λόγο του ουκ ολίγες φορές αναφορικά με τη περίπτωση του Scott “Wino” Weinrich και τον τομέα των live εμφανίσεών του, καθώς κάθε φορά συμβαίνει να είναι η «τελευταία» στο νοερό ημερολόγιο του υπογράφοντος. Δύο φορές με τους Saint Vitus, άλλες δύο με τους The Obsessed, δύο ακόμη μόνο του σε ακουστικά set, ο ανθρώπινος νους απορεί από ένα σημείο και έπειτα πόσες φορές είναι αρκετές για να παρακολουθήσεις τον άνθρωπο αυτό ζωντανά. Αλλά ας πιάσουμε τα πράγματα από το ξεκίνημα...
Κατ’ αρχήν, δίχως να θέλω να παρεξηγηθώ, μολονότι απόλαυσα ιδιαιτέρως και τα δύο set των εναρκτήριων συγκροτημάτων Puta Volcano και Yellow Devil Sauce, αναρωτιέμαι κατά πόσο τους είναι ωφέλιμο να εμφανιστούν ζωντανά ενώπιον ενός κοινού που κυμαίνεται σε doom rock φόρμες, ενώ εκείνοι ακολουθούν την εναλλακτική rock οδό. Το ύφος των support συγκροτημάτων δε φαίνεται να είχε καμία σχέση με το αντίστοιχο των headliners, κάτι που δεν τους πτόησε φυσικά στην απόδοση, καθώς και οι δύο συνέβαλαν τα μέγιστα. Εάν έπρεπε να διαλέξω μεταξύ τους δηλαδή, θα επέλεγα με βαριά τη καρδιά το set των Puta Volcano -με την εκφραστικότατη τραγουδίστριά τους- για το κέφι που επέδειξαν, ενώ άνοιξαν το set ενώπιον 20 (!) μετρημένων ατόμων.
Μην ανησυχείτε, δεν ήταν αυτός ο τελικός απολογισμός της βραδιάς. Αυτό συνέβη για τον απλούστατο λόγο ότι το πρόγραμμα δεν καθυστέρησε δευτερόλεπτο, καθ’ όπως συνηθίζεται για να παρακολουθήσουν σύσσωμοι οι παρευρισκόμενοι όλα τα support σχήματα. Οι Puta Volcano δεν έδειξαν να πτοούνται παρόλα αυτά και ενόσω ο κόσμος κατέφθανε στην αίθουσα συνέχιζαν να αποδίδουν το γουστόζικο εναλλακτικό rock τους, δείχνοντας να απολαμβάνουν κάθε λεπτό του χρόνου τους στη σκηνή. Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και για τους Yellow Devil Sauce, τους οποίους επίσης χτύπησε η ατυχία, καθώς έσπασε μια χορδή του μπάσου κατά τη διάρκεια του set. Ούτε και εκείνοι φάνηκαν να πτοούνται ιδιαίτερα φυσικά, μήτε να διαταρράσσεται η ροή ενός set κατά τη διάρκεια του οποίου παρουσίασαν νέα και παλιά κομμάτια, αναμεμειγμένα ιδανικά για τις ανάγκες μιας απολαυστικότατης εμφάνισης. Η μπάντα στάθηκε στο ύψος της, επιδεικνύοντας τόσο πείρα, όσο και όρεξη, επιβεβαιώνοντας την πολυετή παρουσία της στα τρέχοντα μουσικά δρώμενα.
Η ώρα είχε περάσει τις 11 όταν οι Spirit Caravan ανέβηκαν στη σκηνή, λακωνικοί και περιεκτικοί, όπως θα έπρεπε να τους αναμένουμε. Από τις πρώτες νότες του “Powertime” έδειξαν περίσσιο κέφι, τόσο που η ένταση παρέμεινε αμείωτη καθ’όλη τη διάρκεια μιας 75λεπτης εμφάνισης με επιλογές για όλα τα γούστα. Η χαρακτηριστική χροιά του Wino συνοδεύτηκε από τα γρεζαριστά φωνητικά του Dave Sherman σε κομμάτια όπως τα “Undone Mind” και “Retroman”, με τον δεύτερο να δείχνει ιδιαίτερα κεφάτος που περιόδευε με τους Spirit Caravan έπειτα από τόσα χρόνια. Όσο για τον Wino, ο άνθρωπος που έχει κάνει τον δρόμο το δεύτερό του σπίτι, είναι να απορείς πως αποπνέει τόση στιβαρότητα, σιγουριά και όρεξη κάθε βράδυ για να περάσεις τόσο εσύ καλά, όσο και ο ίδιος στο χρόνο που έχει πάνω στη σκηνή.
Το setlist κυμάνθηκε κυριολεκτικά γύρω από κάθε γούστο, καθώς περιλάμβανε κομμάτια από τα δύο full-length της μπάντας, επιλογές από τα ακυκλοφόρητα του “The Last Embrace”, τη διασκευή στους Grand Funk Railroad, αλλά και το “Ice Monkey” των Saint Vitus, καθότι το παρόν line up των Spirit Caravan περιέχει τα 2/4 του line up των Saint Vitus έπειτα από τη προσθήκη του drummer Henry Vasquez. Τα 75 λεπτά δεν ήταν ούτε πολλά, μα ούτε και λίγα για μια μπάντα με μόλις δύο δίσκους στο ενεργητικό της, θέτοντας τη διάρκεια σε ιδανικότατα επίπεδα. Κάτι στο οποίο θα συμφωνούσαν λογικά και οι κοντινοί μου παρευρισκόμενοι, οι οποίοι δεν έχαναν ευκαιρία να φανούν εκφραστικοί, κάνοντας headbanging ενόσω τραγουδούσαν, σχηματίζοντας έτσι ένα όμορφο θέαμα στις μπροστινές σειρές.
Κάπως έτσι, καταλήγουμε στο δίλημμα του προλόγου. Πριν από κάθε συναυλία του Scott “Wino” Weinrich, σκέφτομαι πως πρόκειται για έναν καλλιτέχνη που έχω παρακολουθήσει ζωντανά αρκετές φορές και δεν χρειάζεται να δω άλλες... για να έρθει μια συναυλία όπως η αντίστοιχη των Spirit Caravan που, αν και δεν συγκαταλέγεται στις καλύτερες που έχω παρακολουθήσει, πρόσφερε τέτοια δόση κεφιού και συναυλιακής καύλας που σε κάνει να βγαίνεις από την αίθουσα με ένα τεράστιο χαμόγελο, έτοιμος να συνεχίσεις τη νύχτα σου όπου σε βγάλει ο δρόμος. Δεν ξέρω κατά πόσο συμπεριλαμβάνεται στους στόχους του καλλιτέχνη, αλλά ο Wino είναι ακριβώς αυτό, ένας «entertainer» της εργατιάς και του δρόμου που θα σε κάνει να περάσεις καλά και να υψώσεις τη γροθιά σου, πιάνοντας τον παλμό της στιγμής σε βαθμό που θα σου φτιάξει όλο το υπόλοιπο βράδυ. Και αυτό είναι αρκετό για να σου θέσει το δίλημμα, μέχρι την επόμενη φορά που θα υποκύψεις.
Spirit Caravan setlist:
Powertime
Undone Mind
Dove-Tongued Aggressor
Fang
Healing Tongue
Black Flower
Cosmic Artifact
Retroman
Dreamwheel
Dead Love / Jug Fulla Sun
Lost Sun Dance
Sea Legs
Brainwashed
Inside Looking Out (Grand Funk Railroad cover)
Ice Monkey (Saint Vitus cover)
