Ξέρω ότι πολλοί βρέθηκαν σε τρομερό δίλημμα αυτό το Παρασκευιάτικο βράδυ αφού η εμφάνιση των Γερμανών συνέπιπτε με τη τεράστια Gaga!! (Σε εντελώς άλλο τόνο, μην ξεχνάμε βέβαια ότι το απόγευμα είχε και τη συναυλία στη μνήμη του Φύσσα…). Τελικά κατάφεραν και μάζεψαν περισσότερο κόσμο απ’ ότι περίμενα, χωρίς βέβαια να τιγκάρουν το Κύτταρο.
Στον ρόλο του ζεστάματος του κόσμου είχαμε τους The Silent Rage, οι οποίοι για μένα δεν μπόρεσαν για ακόμα μια φορά να ξεπεράσουν αυτό το ρόλο. Ο κυριότερος λόγος φυσικά είναι οι συνθέσεις, αφού ούτε σε εκτελεστικό επίπεδο, ούτε σε σκηνική παρουσία έχω να τους προσάψω τίποτα. Τόσο τα νέα κομμάτια από το επερχόμενο ντεμπούτο τους, όσο και τα παλιότερα δεν κατάφεραν να μου δώσουν αυτό το κάτι παραπάνω που ζητάς από ένα συγκρότημα για να ασχοληθείς μαζί του εκτενέστερα.
Παρ’ ότι πάντα ονομάτιζα τους GraveDiggerως ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα, έχουν να μου δώσουν ένα δίσκο που πραγματικά να με συγκινήσει από το “Rheingold” (για να μην πάω ακόμα πιο πίσω). Παρ’ όλα αυτά, οι σταθερά καλές τους εμφανίσεις ανά τα χρόνια, παρέχουν μια συναυλιακή αξιοπιστία που με οδήγησε για ακόμα μια φορά σε ένα live τους. Και για ακόμα μια φορά δεν με διέψευσαν, αφού μπορεί πλέον να μην διαθέτουν το νεανικό πάθος και την αχαλίνωτη ενέργεια που μάλλον αποτελεί αποκλειστικότητα νέων μουσικών, έχουν όμως να επιδείξουν εκτός από την αναμενόμενη εκτελεστική δεινότητα και αρκετό κέφι, με τον Boltendahl φυσικά μπροστάρη, χωρίς φανφαρισμούς, λογύδρια και βαρετά solos.
Το set list σηκώνει μια κάποια κουβεντούλα, αφού πέραν του άκρως αναμενόμενου βάρους που έπεσε στον τελευταίο τους δίσκο (ευχάριστος, δεν λέω, αλλά μέχρι εκεί), τη μερίδα του λέοντος κατέλαβαν τραγούδια της τελευταίας πενταετίας, χρονική περίοδος με τα μάλλον πιο αδύναμα άλμπουμ του συγκροτήματος. Εννοείτε πως τα στανταράκια έδωσαν βροντερό παρών (μιλάμε για την δυναμική ανταπόκριση του κόσμου) αλλά ήταν πολλά αυτά που έλειψαν, ακόμα και αν αποφάσιζα να παραβλέψω την ολοκληρωτική απουσία κομματιών από το αγαπημένο μου “Heart of darkness”. Μοναδικό outsider το “Wedding Day” από το “The Reaper”. Να πω βέβαια ότι έχω βαρεθεί πλέον να ακούω το “Ελλάς” του Παπακωνσταντίνου (ο οποίος έπαιζε την ίδια μέρα στο φεστιβάλ της ΚΝΕ). Ψιλοαναμενόμενα βέβαια αυτά, όχι όμως και η αισθητή έλλειψη όγκου στον ήχο τους, με κύριο σημείο εστίασης τις κιθάρες.
Γενικά δεν μιλάμε για μια κοσμογονική εμφάνιση που θα μνημονεύεται, αλλά μιλάμε για ένα πολύ ευχάριστο βράδυ, από αυτά που θα ήθελα να ξαναζήσω. Συμπέρασμα; Και την επόμενη φορά που θα έρθουν, εδώ θα είμαστε.
Set List
Return Of The Reaper
Hell Funeral
The Round Table (Forever)
Knights Of The Cross
Wedding Day
Ballad Of A Hangman
Tattooed Rider
Hammer Of The Scots
Season Of The Witch
Death Angel And The Grave Digger
Excalibur
Killing Time
Morgane Le Fay
Grave Desecrator
In The Dark Of The Sun
Home At Last
Rebellion (The Clans Are Marching)
Ελλάς
Highland Farewell
Heavy Metal Breakdown
