Με την ανακοίνωση της επίσκεψης των STRATOVARIUS μου δημιουργήθηκε μια ειλικρινής απορία για τον αριθμό των ατόμων που θα αποφάσιζαν να παρευρεθούν στο εν λόγω live. Και μπορεί το “Nemesis” να έχει αποσπάσει σε γενικές γραμμές καλές κριτικές (απλά συμπαθητικό το βρίσκω), αλλά το συγκρότημα είναι φανερό ότι έχει χάσει την δυναμική του ακόμα και στη χώρα μας που κάποτε μεσουρανούσε. Εν τέλει, καμιά 500άρα stratomaniacs (sic) παρευρέθηκαν (-αμε) και αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ο μεγάλος ηλικιακός μέσος όρος, που επιβεβαιώνει και την αδυναμία του συγκροτήματος να στρατολογεί νέους οπαδούς.
Πρώτοι εμφανίστηκαν οι THE SILENT RAGE τους οποίους και έχασα, αν και οφείλω να ομολογήσω ότι δεν προσπάθησα και τόοοοοσο πολύ να είμαι στην ώρα μου, αφού όσες φορές τους έχω παρακολουθήσει με άφηναν το λιγότερο αδιάφορο. Βέβαια, το ότι έχουν νέο πρόσωπο πίσω από το μικρόφωνο τον Γιαννακόπουλο (από τους αγαπημένους Airged L'amh) με ιντρίγκαρε ως ένα βαθμό. Οι SECRET ILLUSION αποτελούν ίσως την πιο ταιριαστή (ή ασφαλή αν προτιμάτε) επιλογή για την συγκεκριμένη συναυλία, αφού ουσιαστικά πάντα μου έβγαζαν μια αίσθηση που ταιριάζει περισσότερο σε tribute μπάντα. Περιττό να πω ότι οι STRATOVARIUS αποτελούν για αυτούς κάτι περισσότερο από απλά μια επιρροή. Το θέμα είναι ότι τα κομμάτια τους, εκτός από την έλλειψη προσωπικότητας, ποτέ δεν μου προκάλεσαν και ιδιαίτερη εντύπωση σαν συνθέσεις. Πρέπει βέβαια να πω ότι η συγκεκριμένη εμφάνισή τους ήταν μακράν η καλύτερη απ’ όσες τους έχω παρακολουθήσει, με εξαιρετική απόδοση, αφήνοντας και τον χαρισματικό τραγουδιστή που διαθέτουν να φανεί. Γενικά λειτούργησαν ως ένα ευχάριστο ορεκτικό, απλά θα ήθελα να ακούσω κάτι που να αποστασιοποιείται κάπως από τις επιρροές τους, μιας και πραγματικά μου δίνουν την εντύπωση ότι μπορούν να δημιουργήσουν κάτι αξιοπρόσεκτο.
Είναι δεδομένο ότι ο τρόπος με τον οποίο βλέπει ο καθένας μια συναυλία είναι άρρητα συνδεδεμένος με την σχέση που έχει με την εκάστοτε μπάντα. Οπότε μάλλον επιβάλλεται να ξεκαθαρίσω με λίγα λόγια τη σχέση μου με τους STRATOVARIUS. Υπάρχουν τουλάχιστον τέσσερις δίσκοι τους, τους οποίους κατατάσσω σε ανυπέρβλητες κορυφές, και παρότι η γνωριμία μου με το συγκρότημα συνέπεσε με τα πρώτα μου μεταλλικά βήματα, αυτό δεν έχει επηρεάσει καθόλου το πώς αξιολογώ αυτούς (ή και τους επόμενους) δίσκους. Είναι επίσης δεδομένο ότι λόγω της γλυκιάς μελαγχολίας και νοσταλγίας που αποπνέει η μουσική τους είναι πολύ πιο εύκολο να συνδέσεις τραγούδια με αναμνήσεις και έτσι η σχέση μου με αυτούς εκτίνεται πέρα από τη μουσική. Ή αν προτιμάτε, όταν ακούω συγκεκριμένα κομμάτια, νιώθω ακόμα περισσότερα απ’ ότι αυτά είναι προορισμένα να «δώσουν». Κάπως έτσι αιτιολογείται και η παρουσία μου στο συγκεκριμένο live τη στιγμή που δεν νιώθω ιδιαίτερη εκτίμηση για το συγκρότημα έτσι όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα, είτε αυτό έχει να κάνει με τις γνωστές αλλαγές μελλών και τα παρελκόμενα αυτών, είτε με την αδυναμία τους να κυκλοφορήσουν κάποιο δίσκο που να πλησιάζει έστω τα επίπεδα αυτών που έχω βαφτίσει ως αγαπημένα. Κάπου εκεί εντοπίζω και το λόγο για τον οποίο από το κοινό απουσίαζαν μικρές ηλικίες…
Στο δια ταύτα όμως, και ξεπερνώντας σε πρώτη φάση την ιδέα ότι αυτό που βλέπω δεν είναι στην ουσία οι STRATOVARIUS, μπορώ να πω ότι η απόδοση ήταν πολύ παραπάνω από απλά ικανοποιητική, με τις μόνες ενστάσεις να εστιάζονται στον Kotipelto, η φωνή του οποίου έχει χάσει κάτι από την φρεσκάδα της, χωρίς σε καμία περίπτωση να την χαρακτηρίζεις κακή. Από κει και πέρα με χάλασε που όλοι έπρεπε να κάνουν από ένα solo (και όλα τους ανούσια) και το ξεχείλωμα του “Hunting High And Low” ήταν σούπερ βαρετό, ειδικά μπροστά σε ένα όχι και τόσο εκδηλωτικό κοινό. Το set-list πάντως στάθηκε ικανοποιητικό, ακόμα με τα νέα κομμάτια να είναι τουλάχιστον οι καλύτερες δυνατές επιλογές (αχρείαστη η περεταίρω ανάλυση δείτε το set-list παρακάτω). Βέβαια θα μπορούσαν να έχουν παίξει αρκετά παραπάνω, με περιθώρια και για κανένα τραγούδι έκπληξη, ειδικά αν αφαιρέσεις από τον μικτό χρόνο διαλλείματα και solos.
Μάλλον όμως γκρίνιαξα περισσότερο απ’ ότι τους αξίζει, αφού θα έπρεπε να τους «κρίνω» περισσότερο για αυτό που είναι και όχι για αυτό που θα ήθελα να είναι ή έστω για αυτό που κάποτε ήταν. Γι’ αυτό λοιπόν πιστεύω πως κάποιος που τους παρακολούθησε χωρίς να γεμίζει το κεφάλι του με τόσες σκέψεις, μάλλον καλά θα πέρασε, όπως καλά, αν θέλετε το πιστεύετε, πέρασα και εγώ. Για το τέλος να μην ξεχάσω να αναφέρω την απάλευτη ζέστη που επικρατούσε στο club. Ανοίγουμε και κανά εξαερισμό…
Set-List
Abandon
Speed Of Light
Halcyon Days
The Kiss Of Judas
Dragons
Drum Solo
Eagleheart
Fantasy
Destiny
Bass Solo
Distant Skies
Black Diamond
Encore 1:
If The Story Is Over
Against The Wind
Paradise
Encore 2:
Unbreakable
Hunting High And Low
