Εκεί που τα μουσικά όνειρα γίνονται πραγματικότητα! Παραδοσιακά ο Ιούνιος αποτελεί τον πιο καυτό μήνα για τους απανταχού μουσικόφιλους, αυτούς που θα ξεκινήσουν τις διακοπές τους με ένα ταξίδι σε κάποιο festival ανά την Ευρώπη. Το φετινό SWEDEN ROCK FESTIVAL ήταν πολύ δελεαστικό για να περάσει απαρατήρητο από το καλεντάρι μας και με τις βαλίτσες γεμάτες ενέργεια, την όρεξη στο full και τον καιρό σύμμαχο, φτάσαμε στα καταπράσινα λιβάδια του Norje στη νότια Σουηδία, για ένα τετραήμερο που θα έμελλε να χαραχτεί στις καρδιές μας για πάντα.
Τετάρτη, 5 Ιουνίου 2013
Η πρώτη ημέρα του festival είναι αυτό που ονομάζουμε ‘’warm-up day’’, πιο μικρή σε διάρκεια και αυτό μας δίνει την ευκαιρία να φτάσουμε σχετικά νωρίς και να αρχίσουμε την εξερεύνηση του χώρου. Αρκετά πράγματα έχουν αλλάξει από το 2009, που είχα την τύχη να ξαναβρεθώ εκεί, με τον εξωτερικό χώρο να έχει μεγαλώσει περισσότερο, το metal bazaar να έχει επεκταθεί και τα φαγάδικα να φυτρώνουν παντού. Ακόμα και ο εσωτερικός χώρος του festival έχει διαφοροποιηθεί, με ένα νέο κομμάτι γεμάτο εστιατόρια και bars να καλύπτει το χώρο γύρω από την Rockklassiker Stage, που είναι και η μικρότερη από τις σκηνές του event. Αυτή η σκηνή μαζί με τις Rock Stage, Sweden Stage, 4Sound Stage και την μεγάλη Festival Stage, ήταν έτοιμες να υποδεχτούν 83 groups τις επόμενες μέρες. Καλή μας αρχή λοιπόν!
Ένα γρήγορο πέρασμα από την 4Sound Stage μας φέρνει αντιμέτωπους με τους THE LAST BAND που, εντελώς ειρωνικά, ήταν η πρώτη μπάντα του festival. Τα power ranger outfits τους δεν μας κρατάνε και πάρα πολύ, παρά το ότι μας προσφέρουν γέλιο και αυτό γιατί για εμάς η έναρξη γίνεται με την southern rock lady STACIE COLLINS, που έχει ανέβει ήδη στην Sweden Stage. Με τους Cony Bloom (ELECTRIC BOYS) και Pontus Snibb (BONAFIDE) να την συνοδεύουν, μας χάρισε 40 λεπτά αγνού, ατόφιου southern rock, βάζοντάς μας στο festival με τον πιο κεφάτο τρόπο. Οι Σουηδοί SISTER SIN εμφανίζονταν στη συνέχεια στην Rockklassiker Stage και σίγουρα θέλαμε να πάρουμε μία γεύση από το δυναμικό hard rock που αντιπροσωπεύουν. Τα κατάφεραν αρκετά καλά, μιας και όλο και περισσότερος κόσμος προσερχόταν για να παρακολουθήσει την Liv Jagrell και την παρέα της. Το ‘’On Parole’’ σίγουρα ήταν το highlight και οι μπύρες μας προσκαλούν για λίγη ώρα, προσφέροντας την απαραίτητη ενέργεια για την συνέχεια της ημέρας.
Ο ήλιος είναι ακόμα καυτός καθώς πλησιάζουμε προς το βράδυ και η Sweden Stage είναι έτοιμη να μας προσφέρει τους θρυλικούς SWEET. Ένα συγκρότημα που μεσουρανούσε στα 70’s είναι ακόμα ζωντανό (τουλάχιστον κάποιοι από αυτούς) και χαιρόμαστε ιδιαίτερα που θα γίνουμε μάρτυρες μίας εμφάνισής τους. Μια εμφάνιση που περιείχε όλα τα hit του group, από το ‘’Teenage Rampage’’ μέχρι το ‘’Love Is Like Oxygen’’ και μας γέμισε για μία ακόμα φορά με εκείνη την επιθυμία να είχαμε γεννηθεί μερικά χρόνια νωρίτερα. Οι σαφώς πιο νέοι BULLET ακολουθούσαν και ήταν ώρα για λίγο heavy rock στα πλαίσια των AC DC και ROSE TATTOO. Όσο όμως και να θυμίζουν τις παραπάνω μπάντες, οι Σουηδοί έχουν δικό τους χαρακτήρα και κοινό, του οποίου προεξέχων αυτή τη φορά ήταν ένα μεγάλο λούτρινο καγκουρό, που χτυπιόταν πάνω από τον κόσμο στον ρυθμό των riffs των BULLET. Όμορφη εικόνα!
Οι, επίσης Σουηδοί, CANDLEMASS ήταν οι headliners της βραδιάς στην Sweden Stage και η ευκαιρία να τους παρακολουθήσω για μία ακόμα φορά, με τον Mats Leven αυτή τη φορά στα φωνητικά, δεν έπρεπε να πάει χαμένη. Για περίπου 2 ώρες κατέλαβαν την σκηνή με την επιβλητική παρουσία τους, ο Leven ήταν σαφώς πιο κινητικός από τον Rob Lowe, αλλά απ’ ότι φαίνεται οι CANDLEMASS δεν έχουν κάτι καινούριο να μου προσφέρουν σε σχέση με τις προηγούμενες φορές. Καλά περάσαμε, δεν λέω, αλλά σίγουρα δεν μείναμε και με το στόμα ανοιχτό. Και κάπως έτσι, σε doom metal ρυθμούς, παίρνουμε τον δρόμο του γυρισμού, με την ξεκούραση να κρίνεται απαραίτητη, καθώς το κυρίως κομμάτι του festival ξεκινά την επόμενη μέρα.
Πέμπτη, 6 Ιουνίου 2013
Ο ήλιος συνεχίζει να κυριαρχεί στη Σουηδία και αδιαφορώντας για την υπερβολική ζέστη που προκαλεί, ευλογούμε την τύχη μας που δεν κολυμπάμε στην λάσπη που δημιουργεί η βροχή. Εκεί κοντά στο μεσημέρι μπαίνουμε, ξεκούραστοι ακόμα, στο χώρο και κατευθυνόμαστε άμεσα στην Sweden Stage, όπου οι DEMON θα είναι το πρώτο group που θα παρακολουθήσουμε. Οι Βρετανοί θα βιντεοσκοπούσαν την εμφάνισή τους και δυστυχώς δεν βρέθηκε πολύς κόσμος εκεί γι’ αυτό το γεγονός. Ίσως επειδή στην Rock Stage έπαιζαν οι RAUBTIER (οι λεγόμενοι και Σουηδοί RAMMSTEIN) οι οποίοι είχαν επιλεχθεί να αποδώσουν και τον εθνικό ύμνο της χώρας, λόγω του ότι η 6/6 είναι και η εθνική ημέρα τους. Πίσω στους Βρετανούς όμως και πάλι, οι οποίοι απέδωσαν τα μέγιστα, αλλά και το ‘’Fill Your Head With Rock’’, κομμάτι που έχει γραφτεί για το ίδιο το festival και έχει για τίτλο το σλόγκαν του. Το ωραιότερο σημείο όμως, ίσως και για όλο το festival, ήταν ένας πιτσιρικάς στους ώμους του παππού του, μόλις 5 χρονών, που χτυπιόταν και το διασκέδαζε. Παρών σε όλες σχεδόν τις μπάντες που παρακολούθησα, ήταν σίγουρα το highlight όλου του τετραημέρου και μόνο συγχαρητήρια αξίζουν στους συνοδούς του για την σωστή διαπαιδαγώγηση.
Οι SONATA ARCTICA που εμφανίστηκαν στην Festival Stage ήταν συμπαθητικοί, αν και όχι κάτι το τρομερό και οι Αμερικανοί SURVIVOR δίδαξαν πως πρέπει να παίζεται το καλό AOR, με τους Jimi Jamison και Dave Bickler να είναι και οι δύο παρόντες στα φωνητικά. Ο Frankie Sullivan οδηγούσε το group και υπό τους ήχους του ‘’Eye Of The Tiger’’, οδεύουμε σιγά σιγά προς την μεγάλη σκηνή και πάλι για τον RICK SPRINGFIELD και το συγκρότημά του. Αν και 63 χρονών, ο Rick το έχει ακόμα το rock attitude στις φλέβες του και σίγουρα είναι αυτό που λέμε ‘’performer’’. Κατέβηκε στον κόσμο, με τον οποίο η επικοινωνία του ήταν άψογη, έπαιξε σχεδόν όλες τις επιτυχίες του και με το ‘’Jessie’s Girl’’ μας άφησε για να παρακολουθήσουμε τους STATUS QUO που ακολουθούσαν.
Οι Βρετανοί βρίσκονται, ούτε λίγο ούτε πολύ, 50 χρόνια στο μουσικό στερέωμα και αν μη τι άλλο ένα live τους είναι κάτι το ιστορικό. Οι Rick Parfitt και Francis Rossi είναι ακόμα εκεί για τους QUO και στην επόμενη μιάμιση ώρα μας χάρισαν τα κλασικότερα κομμάτια τους, αλλά και πολύ ωραίες διασκευές, όπως αυτήν στο ‘’Rockin’ All Over The World’’ του John Fogerty. Ένα ακόμα βρετανικό group θα είχε την προσοχή μας στη συνέχεια και μιλάω φυσικά για τους THUNDER. Όχι και τόσο συχνοί σε περιοδείες, μία συναυλία τους είναι σίγουρα ανεκτίμητη και δεν θα αρνούμασταν αυτό το δώρο. Ξεκινώντας με τα ‘’Dirty Love’’, ‘’River Of Pain’’ και ‘’Higher Ground’’ μας έφτιαξαν από την αρχή και μέχρι να τελειώσουν δεν σταματήσαμε να ευχαριστιόμαστε την κάθε στιγμή. Σίγουρα όμως, κορυφαία όλων ήταν η στιγμή που αποδόθηκε ζωντανά το ‘’Love Walked In’’, μία σύνθεση συνοδοιπόρος στα παιδικά και εφηβικά μας χρόνια. Μαγικό!
Το headlining slot άνηκε στους φοβερούς και τρομερούς KISS, που είχαν φέρει ένα τεράστιο stage show, του οποίου πρωταγωνιστής ήταν μία μεγάλη αράχνη που χρησιμοποιήθηκε και ως ασανσέρ για την είσοδο του group μετά το χαρακτηριστικό ‘’Alright Sweden, you wanted the best, you’ve got the best... The hottest band in the world... KISS’’ από τα χείλη του Paul Stanley. Για ένα γεμάτο δίωρο είδαμε τους Stanley, Simmons, Thayer και Singer να κάνουν τα μάτια μας να γουρλώνουν συνεχώς, αφού αυτό που είχαν ετοιμάσει ήταν πέρα από κάθε φαντασία και παραγωγή. Ντυμένο με τα καλύτερα κομμάτια του συγκροτήματος, παρακολουθήσαμε το show των KISS σε όλο του το μεγαλείο, ανανεωμένο και φτιαγμένο για να εκπλήξει τον οπαδό και μη του group. Και σίγουρα το κατάφερε, μιας και αυτές οι εικόνες θα ήταν για ώρα στο μυαλό μας, καθώς πηγαίναμε προς το κρεβάτι για ξεκούραση, σημείο που φάνταζε όλο και πιο λυτρωτικό κάθε βράδυ.
Παρασκευή, 7 Ιουνίου 2013
Νωρίς νωρίς και εκείνο το πρωί θα μας έβρισκε στα χορτάρια του Sweden Rock για την εμφάνιση των Σουηδών hard rockers TREAT, οι οποίοι έχουν προαναγγείλει την διάλυσή τους το ερχόμενο φθινόπωρο και σίγουρα έπρεπε να τους παρακολουθήσουμε στην τελευταία ίσως ευκαιρία μας. Σίγουρα δεν απογοήτευσαν, καθώς παρέδωσαν στον κοινό 75 λεπτά γεμάτα κέφι και ενέργεια, μαζί με τα μεγαλύτερα hit τους και κομμάτια από τον τελευταίο πολύ καλό δίσκο τους, ‘’Coup De Grace’’. Οι HARDLINE του Johnny Gioeli, που έπαιζαν αμέσως μετά, δεν μας ενθουσίασαν, αντιθέτως θα έλεγα μας απογοήτευσαν. Ασύνδετοι, κακώς προβαρισμένοι, προσπαθούσαν απλά να βρουν τα πατήματά τους και μόνο ένα ‘’Hot Cherie’’ έμεινε για να θυμίζει κάτι από τους πάλαι ποτέ Αμερικανούς rockers.
Το ταξίδι στο χρόνο είχε τους ASIA στην Rock Stage και γοργά πηγαίνουμε προς τα εκεί για να δούμε τελικά τους Βρετανούς να παραδίδουν μία αξιοπρεπέστατη συναυλία, γεμάτη από κλασικές συνθέσεις του group και τον νεαρό κιθαρίστα Sam Coulson να γεμίζει επαρκώς τα παπούτσια του μεγάλου Steve Howe. Και τον μέσο όρο ηλικίας έριχνε, αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία. Μια ιδέα από την ‘’metal queen’’ DORO είναι αυτή που προλαβαίνουμε να πάρουμε, πριν οι UFO μας θυμίσουν και πάλι γιατί οι IRON MAIDEN και ο Steve Harris τους είχαν ως σαφείς επιρροές τους. Πιστοί στην μουσική που αντιπροσωπεύουν, ο Phil Mogg και η παρέα του παρουσίασαν τα κλασικά πλέον UFO κομμάτια που όλος ο κόσμος ήθελε να ακούσει, διεκπεραίωσαν πλήρως την αποστολή τους και μόνο παράπονο ήταν ότι αγνόησαν εντελώς την παρουσία του Michael Schenker στο festival εκείνη την ημέρα. Κρίμα, γιατί σίγουρα θα ήταν κάτι το μοναδικό να τον δούμε και πάλι στην σκηνή με την παλιά του μπάντα.
Οι KROKUS είναι ένας ακόμα προσωπικός live πόθος και η Festival Stage μας τους χαρίζει για τα επόμενα 90 λεπτά. Ξεκινώντας με συνθέσεις κυρίως από τις νεότερες δουλειές τους, πέρασαν γρήγορα στα παλαιότερα και κλασικότερα και άρχισαν οι πρώτες ανατριχίλες, που κορυφώθηκαν στην απόδοση του έπους ‘’Screaming In The Night’’. Μπορεί ο Marc Storace να μην ένιωθε και πολύ άνετα στην τεράστια σκηνή με τον διάδρομο στη μέση, αλλά και αυτός, όπως και το υπόλοιπο group, απέδωσαν τα μέγιστα, δείχνοντάς μας γιατί οι Ελβετοί θεωρούνται από τις κλασικές και αγαπημένες μπάντες στο χώρο της hard rock μουσικής. Σε πιο heavy metal μονοπάτια, θα επισκεφτούμε τώρα την Rock Stage και τους SAXON. Όλοι πλέον ξέρουν πως ένα live των SAXON είναι εγγύηση για όμορφες και δυνατές στιγμές και εμείς δεν πήραμε τίποτα λιγότερο από αυτό. Με μπροστάρη τον αιώνιο έφηβο Biff Byford, οι Βρετανοί απέδειξαν για μία ακόμα φορά πως το ξέρουν καλά το τόπι και όταν έχουν το χρόνο σε ένα festival, μπορούν να δημιουργήσουν απίστευτα πράγματα. Ένα μεγάλος αετός και ένα ανυψούμενο drum kit για τον Nigel Glockler ήταν μόνο μερικά από αυτά, με τις φωτιές και τα δυνατά φώτα να μας συνοδεύουν μέχρι το ‘’Princess Of The Night’’, που έκλεισε την εμφάνισή τους.
Το headlining set που είχαν προαναγγείλει οι EUROPE λεγόταν ότι θα περιείχε τα πάντα, από πολύ ωραίο και γεμάτο show, μέχρι αρκετούς special guests. Τελικά δεν είδαμε αρκετά από αυτά, αφού το show περιοριζόταν στα περιπαικτικά φώτα και οι guests στις παρουσίες των Scott Gorham και Michael Schenker. Το γεγονός όμως πως εκείνη η συναυλία θα ήταν και το επόμενο DVD των Σουηδών, μας αποζημίωσε με ένα live δυόμιση ωρών, γεμάτο από κλασικά, αλλά και σπάνια (πολλές φορές πρωτοεμφανιζόμενα) κομμάτια του group, σαν τη στιγμή της εκτέλεσης του ‘’Prisoners In Paradise’’. Σε γενικές γραμμές οι EUROPE δεν έδωσαν ακριβώς ότι υποσχέθηκαν και αυτό ίσως ρίχνει την αξιολόγηση του live τους. Αν είχαν δημιουργήσει λιγότερες προσδοκίες, τώρα όλοι θα χαιρόμασταν για αυτό το μεγάλο σε διάρκεια live, με τις σπάνιες εκτελέσεις και την ωραία ατμόσφαιρα. Με αυτές όμως τις σκέψεις θα πάρουμε για ακόμα μία φορά τον δρόμο του γυρισμού, που θα μας δώσει και πάλι τις απαραίτητες δυνάμεις για την τελευταία μέρα του Sweden Rock Festival.
Σάββατο, 8 Ιουνίου 2013
Η κούραση μας έχει καταβάλλει αρκετά και η απόφαση να φτάσουμε στο festival δύο ώρες αργότερα του προγραμματισμένου, είναι πλέον κοινή. Η απόφαση αυτή είχε ως αποτέλεσμα να χάσουμε την εμφάνιση των Βρετανών heavy metallers SATAN, όμως κινούμαστε αρκετά γρήγορα προς την 4Sound Stage για να προλάβουμε αυτήν των Γερμανών TANKARD. Οι TANKARD, οι οποίοι φημίζονται για το party thrash metal τους, έκαναν αυτό ακριβώς που επιτάσσει η φήμη τους. Φυσικά πρωταγωνιστής όλης αυτής της ώρας, τι άλλο… η μπύρα. Και κύριος εκφραστής αυτής της ατμόσφαιρας το ‘’Die With A Beer In Your Hand’’, που προκάλεσε και την περισσότερη ένταση στα circle pits. Μια μικρή δόση από το ακουστικό set των THE QUIREBOYS κρίνεται επιτακτική, όχι μόνο γιατί οι Βρετανοί είναι αξιόλογοι ακόμα και acoustic, αλλά γιατί ακριβώς αυτού του είδους το set είναι η κατάλληλη ευκαιρία για φαγητό μετά μουσικής. Φυσικά ο λόγος για αυτό το ακουστικό set δεν είναι άλλος από το υπέρογκο stage production των RUSH, του οποίου οι εργασίες είχαν κάνει κατάληψη στην Festival Stage σχεδόν όλη την ημέρα.
Τα δύο Σουηδικά συγκροτήματα που ακολούθησαν ήταν κάτι που δεν περίμενα να δω και να μου αρέσει τόσο πολύ. Πρώτα οι BLOODBOUND ξεσήκωσαν τον λιγοστό κόσμο που τους παρακολουθούσε με αυτό το επηρεασμένο από τους IRON MAIDEN power metal τους και οι συμπατριώτες τους CIVIL WAR έκαναν την πρώτη τους επίσημη συναυλία, σε σαφώς περισσότερο κοινό, αποκομίζοντας τα θετικότερα των σχολίων. Οι τελευταίοι είναι ο καρπός του παντρέματος των μελών των SABATON που αποχώρησαν πέρυσι και του Nils Patrik Johansson (Astral Doors) στα φωνητικά. Σαφείς επιρροές από τους SABATON έδειχναν και τα άκρως πολεμικά θέματα των κομματιών τους, πάντως εστιάζουν περισσότερο στους πολέμαρχους και λιγότερο στα γεγονότα.
Ότι απέμεινε από τους μέχρι πρότινος THIN LIZZY, ονομάζεται πλέον BLACK STAR RIDERS και ετοιμάζεται να ανέβει στην Sweden Stage. Οι Scott Gorham, Ricky Warwick, Damon Johnson, Marco Mendoza και Jimmy DeGrasso έχουν να επιδείξουν και νέο δίσκο, υπό το νέο όνομα και οι συνθέσεις, που σαφώς φέρνουν μνήμες από το παρελθόν, κάθε άλλο παρά αδιάφορες είναι. Ο απαιτούμενος σεβασμός επιδείχθηκε, το live κύλησε πολύ ωραία, ο κόσμος το στήριξε, ‘’όλα καλά, όλα ανθηρά’’, που έλεγε και ο Βουτσάς. Πιο σκληρά τα πράγματα αμέσως μετά στην Rock Stage, καθώς οι ACCEPT έχουν έρθει για να δείξουν και πάλι πόσο δεμένοι και ανανεωμένοι είναι από τότε που ο Mark Tornillo ανέλαβε τη θέση πίσω από το μικρόφωνο. Τίποτα που δεν ξέραμε ήδη, αλλά συνάμα και ένα 90λεπτο full metal, με σκηνική παρουσία στα υψηλότερα επίπεδα και κομμάτια από όλη την δισκογραφία του group.
Συμβουλευόμαστε το πρόγραμμα και πλέον είχε έρθει η ώρα για τους τεράστιους RUSH. Εμφάνιση σε festival μετά από 35 ολόκληρα χρόνια και σίγουρα ανυπομονούμε να δούμε πως θα τα πάνε. Λίγες ώρες αργότερα είχαμε λάβει ήδη την απάντηση και ήταν αποστομωτική. Με ένα show που αγγίζει τις άκρες κάθε ζωηρής, αλλά και νοσηρής φαντασίας, έβλεπες ανθρώπους να στέκονται ακίνητοι με το στόμα ανοιχτό, παρακολουθώντας ότι εκτυλισσόταν μπροστά στα γουρλωμένα μάτια τους. Τα φώτα κάνουν τέλεια τη δουλειά τους, τα video είναι κάτι παραπάνω από επεξηγηματικά και καυστικά και οι κύριοι Lee, Lifeson και Peart απλά πρέπει να κάνουν την δουλειά τους, δηλαδή να παίξουν κομμάτια που έχουν σημαδέψει δεκαετίες και δεκαετίες. Χρόνια στο κουρμπέτι, αυτό είναι το μόνο εύκολο και το αποτέλεσμα είναι να μην υπάρχουν λόγια για να περιγράψουμε το τι είδαμε. Άψογοι!
Το festival θα κλείσει με ένα δίωρο γεμάτο από το all star project του Tobias Sammet, τους AVANTASIA. Σαν να μην έφτανε το shock από το show των RUSH, τώρα έρχεται ο Τobi και ένα σωρό από εξαιρετικούς guest singers να μας ταξιδέψουν σε παραμυθένια τοπία και ιστορίες. Τα ονόματα και μόνο προκαλούν ζάλη (Michael Kiske, Ronnie Atkins, Eric Martin, Bob Catley, Amanda Somerville) και το συγκρότημα είναι σαν ένα μετά από τόσες περιοδείες που έχουν κάνει μαζί. Πάρτε τα όλα αυτά και βάλτε μουσική υπόκρουση όλες τις παλαιότερες, αλλά και νεότερες επιτυχίες των AVANTASIA, ίσως ότι καλύτερο έχει να επιδείξει το power metal την τελευταία δεκαετία. Μαγικές στιγμές, δύο ώρες γεμάτες από ατελείωτο sing along και ένα κλείσιμο πέρα από κάθε φαντασία, με τα ‘’Sign Of The Cross’’ και ‘’The Seven Angels’’ και όλους τους τραγουδιστές επί σκηνής. Οι AVANTASIA κατάφεραν να μας κάνουν να μην θέλουμε να τελειώσει ποτέ το festival, όσο και αν κάποιοι πόνοι στα πόδια είχαν αντίθετοι άποψη. Το πιο ωραίο κλείσιμο που θα μπορούσαμε να φανταστούμε.
Υπό αυτούς τους ήχους λοιπόν, φτάνει στο τέλος του και αυτό το Sweden Rock Festival. Ήταν ένα τετραήμερο που όλα συνήνεσαν για να μας μείνει αξέχαστο. Είδαμε συγκροτήματα που δεν φανταζόμασταν καν ότι θα δούμε μερικά χρόνια πριν, η οργάνωση και ο ήχος ήταν κατά κύριο λόγο τέλεια, ο καιρός ήταν με το μέρος μας και οι σκέψεις μας αφήνοντας το χώρο, είναι μόνο θετικές. Η αύρα της καλής μουσικής υπάρχει ακόμα στον αέρα, καθώς και οι τελευταίοι επισκέπτες επιβιβάζονται στα οχήματά τους για το δρόμο του γυρισμού. Με αυτήν ακριβώς την αύρα δώσαμε ένα ραντεβού και αν οι διοργανωτές μας κάνουν τη χάρη με ωραίες ανακοινώσεις (λες και δεν θα το κάνουν) αυτό το ραντεβού θα έχει και ημερομηνία. Τετάρτη, 4 Ιουνίου 2014!
{youtube}zn4UItIt28g{/youtube}
