Σε μια ψόφια συναυλιακή χρονιά το Heavy By The Sea αποτέλεσε το μόνο αξιοπρεπές φεστιβαλικό γεγονός (από αυτά τουλάχιστον που μπορούν να ελπίζουν σε μαζική ανταπόκριση κοινού). Μερικές γενικές σκέψεις που είτε υπήρχαν πριν το φεστιβάλ, είτε γεννήθηκαν με το πέρας αυτού, είναι η λογικότατη τιμή του εισιτηρίου, ένας χώρος αρκετά εύκολα προσβάσιμος, αλλά απουσίαζαν σκιερά μέρη (ευτυχώς το θαλασσινό αεράκι έκανε ανθρώπινη την κατάσταση), μεγάλο μείον ο εξαιρετικά κακός ήχος σε μια, σε γενικές γραμμές, αρκετά καλή διοργάνωση. Κρίμα που δεν επιβραβεύτηκε με μεγαλύτερη προσέλευση, αν και οι καιροί δεν σηκώνουν «παράπονα» για καταστάσεις που απαιτούν τον οβολό μας…
Θεοφανόπουλος Γιώργος
Ίσως το μοναδικό γκρουπ που να μην “ενόχλησε” και να μην ενοχλήθηκε από την κάκιστη ποιότητα του ήχου του φεστιβαλ, να ήταν οι KVELERTAK και το γεγονός αυτό από μόνο του αποτελεί σημαντικό στοιχείο για την υπόσταση του γκρουπ. Άλλωστε το χαρντκορίζον/μπλακίζον rock’n’roll που παίζουν δεν έχει ανάγκη την ηχητική τελειότητα για να είναι καβλερό, αλλά και η μπάντα δεν χρειάζεται να είναι και ιδιαίτερα ακριβής εκτελεστικά για να προκληθεί χάος. Ιδρώτας και riffs, ο Erlend να φτύνει τους Νορβηγικούς στίχους στα μούτρα των μπροστινών σειρών και το ένα hit να διαδέχεται το άλλο. Απλά πράγματα, με βέβαια αποτελέσματα για το κοινό που αποφάσισε να έρθει από νωρίς στην πλατεία Νερού και να παρακολουθήσει το opening σχήμα από πολύ κοντά. Προσωπικά highlights το χώσιμο του "Mjød" και κυρίως το απολαυστικό refrain του “Bruane Brenn”, που ελέω του απίστευτου βίντεοκλιπ με τα πιτσιρίκια, συνέδεσα νοητικά με την παρουσία της τρίχρονης κόρης μου στον συναυλιακό χώρο (horns up!!!).
Αλέξανδρος Τοπιντζής
Oι βετεράνοι NAPALM DEATH μάς έχουν επισκεφτεί αρκετές φορές όλα αυτά τα χρόνια, και ακόμα θυμάμαι το σοκ της πρώτης φοράς που τους είχα δει, πριν δώδεκα χρόνια στο Ρόδον. Τώρα με περίμενε ένα άλλο σοκ, αυτή τη φορά από τον πραγματικά φρικτό ήχο, από τους χειρότερους που έχω ακούσει στη ζωή μου. Ένα θορυβώδες συνονθύλευμα που καλυπτόταν από τις τριγκαρισμένες κάσες του Danny Herrera, μπερδεμένα κανάλια φωνής όπου οι τσιρίδες του Mitch Harris αντηχούσαν στο τσιμέντο κάνοντας τον Barney να πασχίζει για να ακουστεί. Ειδικά στα “Everyday Pox ” και “Leper Colony” (από τον τελευταίο δίσκο) το ηχητικό αποτέλεσμα ήταν πραγματικά αποκαρδιωτικό. Το μεγαλύτερο μέρος του σετ κύλησε με death/grind κομματάρες όπως τα ‘Narcoleptic”, “From Enslavement to Obliteration” και “When All is Said and Done” να θάβονται, αλλά την μπάντα να μην απογοητεύεται και να τα δίνει όλα επί σκηνής. Προς το τέλος, ο ήχος έγινε κάπως πιο ανεκτός (παρότι παρέμενε σε τραγικά επίπεδα) και μπορέσαμε να ξεχωρίσουμε την καθιερωμένη βουτιά στο απώτατο grindcore παρελθόν με τα “Life?”, “Scum”, “Deciever”, το επίσης καθιερωμένο noise δευτερόλεπτο του “You Suffer”, και την κλασική διασκευή στο “Nazi Punks Fuck Off” των DEAD KENNEDYS προλογισμένο κατάλληλα με αναφορές στην πολιτική κατάσταση της Ελλάδας. Μερίδα του κοινού είχε έρθει κυρίως γι’ αυτούς, ανταποκρινόμενη ζωηρά με moshing και pogo, και το τελείωμα με το “Suffer the Children” άφησε μια γλυκόπικρη γεύση για μια εμφάνιση που θα μπορούσε να ήταν καταπληκτική, αλλά χαντακώθηκε.
Κώστας Συνατσάκης
Άλλοτε περισσότερο, άλλοτε λιγότερο, είναι δεδομένη η σχετική αμφιβολία για την απόδοση που θα πιάσει το εκάστοτε γκρουπ σε κάθε του live. Μετά από πάμπολλες φορές που έχω παρακολουθήσει τους ROTTING CHRIST, μπορώ με σιγουριά να πω ότι είναι από εκείνα τα συγκροτήματα που οι αμφιβολίες είναι σχεδόν μηδαμηνές, και αυτός είναι ένας από τους πολλούς λόγους για τους οποίους αυτό το συγκρότημα χαρακτηρίζεται ως πραγματικά μεγάλο. Ένας ακόμα λόγος, είναι ότι συνεχίζουν να κυκλοφορούν πολύ καλούς (το λιγότερο) δίσκους μετά από τόσα χρόνια συνεχόμενης δισκογραφικής παρουσίας και ενώ αυτή η αναμφισβήτητη στουντιακή ποιότητα συνοδεύεται και με την ανάλογη αναγνωρισημότητα, το συγκρότημα παρ’ ότι θα μπορούσε εύκολα να παραγκωνίσει το παρελθόν του, επιμένει να έχει ένα set-list απόλυτα οπαδικό (αν και χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις αυτή τη φορά) που τιμάει κάθε πτυχή της πλούσιας δισκογραφίας τους. Η παρούσα εμφάνιση αποτέλεσε την πρώτη τους στην Αθήνα για το "Κατά Τον Δαίμονα Εαυτού" (έχουν προηγηθεί αρκετές εντός και εκτός Ελλάδας), και γίναμε όλοι μάρτυρες της δυναμικής που τα κομμάτια του δίσκου αποπνέουν live, ακόμα και κάτω από έναν ήλιο που καθόλου δεν τους πάει. Περιττό να μιλήσω για τον καθένα τους ξεχωριστά, την αδιαμφισβήτητη ηγετική αύρα που αποπνέει ο Σάκης, θα σταθώ όμως στις στιγμές που βροντοφώναζε Heavy Metal, οι μόνες δυο λέξεις που μπορούν να δώσουν την εικόνα αυτού του συγκροτήματος στην ολότητά της. Το μόνο αρνητικό που μπορεί να εντοπιστεί ήταν ο μετριότατος ήχος, ήχος κλάσεις ανώτερος από ότι είχε προηγηθεί…
Θεοφανόπουλος Γιώργος
Άσχετα από την προσωπική άποψη του καθενός για τους DOWN, είναι δεδομένο πως έχουν στις τάξεις τους έναν από τους κορυφαίους metal frontmen όλων των εποχών (ο οποίος σκεπάζει τους άλλους δυο frontmen που ήδη υπάρχουν σ’ αυτή τη μπάντα). Και όταν λοιπόν είναι η μέρα των γενεθλίων του Phil Anselmo, είναι δεδομένο ότι η εμφάνιση τους θα είναι τουλάχιστον αξιομνημόνευτη. Δυνατό ξεκίνημα (παρά τον - ξανά - μέτριο ήχο) με τα “Eyes Of The South” και “Witchtripper” και ένας Anselmo (με μπλουζάκι PORTAL, yeah!) εμφανώς διαλυμένος από το party καταχρήσεων να θυμίζει το κτήνος που βλέπαμε μικροί στις βιντεοκασέτες των PANTERA. Δεν έλειψαν φυσικά οι αδιανόητες παπαρίτσες ανάμεσα στα κομμάτια, αλλά είναι και αυτές μέρος του μύθου του. Το πρώτο δυνατό ταρακούνημα του κοινού ήρθε με το “Lifer”, ένα κοινό που λατρεύει τους DOWN και τα έδωσε όλα. Ο ήχος βελτιωνόταν αισθητά όσο περνούσε η ώρα και κάπου στη μέση του σετ, η τριάδα “Ghosts Along The Mississippi”, “Pillars Of Eternity”, “Temptations Wings” έδωσε το έναυσμα για την απογείωση της εμφάνισής τους. Η υπόλοιπη μπάντα, παρότι πρόκειται για προσωπικότητες τεράστιου εκτοπίσματος στον σκληρό ήχο, κινήθηκε στη σκιά του προσωπικού show του εορτάζοντα. Η βραδιά ανήκε στον Phil Anselmo (όπως φάνηκε και αργότερα) και μόνο σ’ αυτόν, το κλείσιμο με τα hits “Hail The Leaf”, “Stone The Crow”, “Bury Me In Smoke” άφησε τους πάντες (ακόμα και σνομπ τύπους σαν και μένα που δεν πολύ-συγκινούνται από τους DOWN) κάτι παραπάνω από ικανοποιημένους.
Κώστας Συνατσάκης
Με την εμφάνιση των SLAYER στο Heavy By The Sea Festival κλείνει στην δική μου συνείδηση κάθε απορία για την ύπαρξη του γκρουπ χωρίς τον Hanemman. “Η μπάντα είναι δουλειά” όπως είπε και ο King, οπότε δεν απαιτούσα κάτι παραπάνω από ένα επαγγελματικά ψυχρό live. Και ακριβώς έτσι θα ήταν, εάν δεν υπήρχε ο Anselmo. Η μοναδική συναισθηματική σύνδεση των Slayer με το κοινό τους, επετεύχθη μόνο σε εκείνες τις στιγμές που ο παραπάνω (γραφικότατος, ομολογουμένως) κύριος αποφάσισε να μπουκάρει στο σανίδι και να τιμήσει το γκρουπ που τόσο αγαπάει. Ο Anselmo με την ιδιότητα του οπαδού και όχι ως ένας φτασμένος μουσικός που ήθελε να κάνει το κομμάτι του, διετέλεσε ως guest (ως εξωγενής παράγοντας που τυχαία βρέθηκε σε αυτή την θέση) αυτό που πρέπει να πράττει κάθε γκρουπ αξίας αντίστοιχης των Slayer.
Με την φωνή του Araya σε πολύ καλύτερη κατάσταση σε σχέση με την μέτρια εμφάνιση τους στα πλαίσια της Big Four περιοδείας, με τον King να έχει αναλάβει τα περισσότερα κιθαριστικά solos και των Bostaph να θυμίζει σε καθέναν μας ότι ήταν, είναι και θα είναι ένας θρυλικός drummer, οι Slayer είχαν όλα τα εχέγγυα να γράψουν ιστορία. Και θα το έκαναν άνετα, αν είχαν τον Hanemman στις τάξεις τους ή έστω του απέδιδαν την ανάλογη τιμή ή σεβασμό, στα πλαίσια του πολύ πρόσφατου θανάτου του. Πολύ κακόγουστο το αστείο με το backdrop τύπου Heineken, πολύ αφύσικο το να μην αναφέρεις τον εκλιπόντα σε κανένα σημείο του live. Πολλοί θα μου πείτε “σε συναυλία είσαι μεγάλε, όχι σε μνημόσυνο” και εγώ απαντώ ότι τα περισσότερα κομμάτια στα οποία ξεφτιλίσαμε τους σβέρκους μας προχθές, τα είχε γράψει ένας τύπος που πέθανε πριν ένα μήνα.
Εάν συνυπολογίσουμε το γεγονός ότι ο ήχος ήταν αρκετά χαμηλός (και δεν είχε την αντίστοιχη διαύγεια του ήχου των Judas Priest στον ίδιο χώρο, πριν δύο χρόνια) για thrash συναυλία, η συνολική αίσθηση ήταν αρκετά νερόβραστη (για συναυλία των Slayer). Και κάπου εκεί μπούκαρε ο Anselmo και παίξανε το “Fuckin’ Hostile” και γράφτηκε η ιστορία…
Αλέξανδρος Τοπιντζής
