Το να βρεθούν οι τεράστιοι DEEP PURPLE στη χώρα μας για μία ή δύο εμφανίσεις, είναι ένα γεγονός που δεν προκαλεί ιδιαίτερη έκπληξη. Το να αποφασίσουν να μας κάνουν την τιμή και να οργώσουν την ελληνική επικράτεια, σε ένα tour παρέα με τον βασιλιά ίσως του ελληνικού ροκ, τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, είναι κάτι που δεν συμβαίνει κάθε μέρα, αν και υπάρχει και η περυσινή πεπατημένη των “Σκορπιών”. Το AVOPOLIS METAL προφανώς δεν έχασε την ευκαιρία να βρεθεί σε τρεις από τους πέντε σταθμούς αυτής της μίνι-περιοδείας και να σας μεταφέρει τις εντυπώσεις του, οι οποίες αποδείχθηκαν και άκρως ανάμικτες. Αφού έγινε του AVOPOLIS το κάγκελο, με τον δύσμοιρο τον αρχισυντάκτη μας να προσπαθεί μάταια να συντονίσει τους συντάκτες που παρακολούθησαν ζωντανά τους Άγγλους hard rockers, με τον καθένα να λέει τα δικά του, μπορείτε επιτέλους να διαβάσετε παρακάτω, τις εντυπώσεις του “καλού”, του “κακού” και του… “διαλλακτικού”…!!!
Θανάσης Μπόγρης
Αθήνα 20 Μαΐου – Γήπεδο Μπάσκετ Ελληνικού
Εφ’ όσων αποφάσισα να παρακολουθήσω για ακόμα μια φορά DEEP PURPLE, και γνωρίζοντας τι να περιμένω εκ των προτέρων, μπορώ να πω ότι το ευχαριστήθηκα. Γιατί μια τωρινή συναυλία του συγκροτήματος καλό θα ήταν να την παρακολουθήσεις γι’ αυτό που οι PURPLE είναι σήμερα και όχι για αυτό που κάποτε ήταν ή θα ήθελες να είναι. Εάν κάποιος δεν πήγε ανάλογα προετοιμασμένος είμαι σίγουρος ότι απογοητεύτηκε, και δεν μιλάω μόνο για τις δεδομένες απουσίες Blackmore και Lord ή για την φωνή του Gillan που σαφώς δεν διατηρεί την αίγλη του παρελθόντος, αλλά για την απρόσμενη και τελευταίας στιγμής απουσία του Glover.
Κατά τα’ άλλα πάντως, το πρόγραμμα κύλησε ευχάριστα, με το set-list να μην περιλαμβάνει τραγούδια 
με τρομερές απαιτήσεις από τις φωνητικές χορδές του Gillan, πέραν του κομβικά τοποθετημένου στην αρχή, για να είναι ξεκούραστη η φωνή, “Highway Star”, οπού ακόμα και εκεί το ένδοξο λαρύγγι δεν ανταπεξήλθε… Αναμενόμενη κοιλιά με τα πάμπολλα solo και τα νεότερα τραγούδια κάπου στη μέση του set (από το “Abandon” και μετά), με φωτεινή εξαίρεση το “Rapture of the Deep”, που θυμίζει Blackmor-ικές εποχές. Άσχετο με τα συναυλιακά δρώμενα, αλλά ας γράφει επιτέλους τα δελτία τύπου κάποιος που να έχει έστω και επιφανειακή σχέση με τα συγκρότηματα. Μα να γράφουν ότι θα ακούσουμε το “Child in Time”; Ήηηηηηηημαρτων! Για να μην πω τίποτα για το μουσικό χαλί (ή μήπως χάλι;) του ραδιοφωνικού spot: “Soldier of Fortune” ;!;!;!
Α, εμφανίστηκε και ο εθνικός μας ροκάς Μπίλης. Συμπαθητικός, με έμφαση σε παλιότερα κομμάτια του, αφήνοντας εκτός νεότερα γλυκανάλατα, με την Κικίδη και την όμορφη φωνή της (και όχι μόνο…) να κλέβει την παράσταση.
Ο “διαλλακτικός”, Γιώργος Θεοφανόπουλος…
Πάτρα 21 Μαΐου – Παμπελοποννησιακό Στάδιο
Το να αρχίσω την ανταπόκρισή μου από το συγκεκριμένο μουσικό γεγονός, κάνοντας την οποιαδήποτε αναφορά στο τι εστί DEEP PURPLE ή ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ, σχεδόν αποτελεί ατόπημα. Μόλις ανακοινώθηκε το συγκεκριμένο πακέτο πως θα περιοδεύσει στα μέρη μας, δεν υπήρξε δεύτερη σκέψη για το που θα βρίσκομαι το βράδυ της 21ης Μαΐου, δεδομένου πως δεν είχα παρακολουθήσει ζωντανά στον παρελθόν, ούτε τους Βρετανούς θρύλους του hard rock, ούτε τον βασιλιά του ελληνικού ροκ.
Ο κόσμος άρχισε δειλά-δειλά να προσέρχεται στο χώρο της συναυλίας μετά τις 19:00, ώρα που άνοιξαν οι πόρτες και να παίρνει τις θέσεις του σε αρένα και κερκίδες. Λίγο πριν τις 21:00 τα φώτα χαμήλωσαν και ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ, πλαισιωμένος από το “επιτελείο” του, όρμησε “Σφεντόνα” πάνω στη σκηνή και ξεκίνησε να μας τραγουδά πολυαγαπημένα κομμάτια από την πλούσια δισκογραφία του. Με τον ήχο σύμμαχό του και αφού διαβεβαίωσε το Αχαϊκό κοινό πως “Το παιχνίδι παίζεται ακόμα”, μας παρέσυρε με τα τραγούδια του, το χαμόγελό του, και τη ζωντάνιά του, να τον ακολουθήσουμε σε ένα μουσικό ταξίδι, διάρκειας περίπου 80 λεπτών. Περί τα μέσα του set του Βασίλη, η drummer της μπάντας, Τάνια Κικίδη, βάλθηκε να μας εντυπωσιάσει και τα κατέφερε εν τέλει, ερμηνεύοντας το “Thunderstruck” των θεών AC/DC, παίζοντας παράλληλα drums και στα καπάκια - και αφού αποχωρίστηκε για λίγο τις μπαγκέτες της – πήρε το μικρόφωνο για να μας κάνει να ανατριχιάσουμε με μια καταπληκτική εκτέλεση του “Nightmare” των MSG. Μετά από αυτή την ευχάριστη, δεκάλεπτη παρένθεση, ο Βασίλης ανέλαβε ξανά τα ηνία και μέχρι το τέλος της εμφάνισής του ζούσε κάθε νότα και στίχο που τραγουδούσε, με σχεδόν σύσσωμο το κοινό να τον συνοδεύει στα κομμάτια και κάθε λίγο να φωνάζει το κλασσικό πλέον, “Βασίλη ζούμε για να σ’ ακούμε”. Το αποκορύφωμα ήρθε στο τέλος με το “Ελλάς” και τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου να αποθεώνεται από κάτι λιγότερο από 7.000 ζευγάρια χέρια.
Το ρολόι έδειχνε 22:10 όταν άρχισε η προετοιμασία της σκηνής για τους headliners της βραδιάς και δεν ήταν παρά μισή ώρα αργότερα, όταν τα φώτα έσβησαν και οι πρώτες 
ηλεκτρικές εκκενώσεις από την εξάχορδη του Steve Morse, έσκισαν τον αέρα. Εναρκτήριο λάκτισμα της εμφάνισης των πολυαγαπημένων μας DEEP PURPLE, το “Highway Star”. Με έκπληξη παρατηρώ πως ο Roger Glover απουσιάζει – αργότερα έμαθα πως έγινε μπαμπάς μερικές μέρες πριν - και αντ’ αυτού, τα χρέη του μπασίστα εκτελεί ο Nick Fyffe (ex Jamiroquai), τον οποίο και μας τον σύστησε λίγο αργότερα ο Ian Gillan. Αν και λίγο στατικός ο Fyffe, ανταποκρίθηκε πανάξια στα καθήκοντά του, αποτελώντας ένα καλό δίδυμο στο rhythm section με τον Ian Paice, ο οποίος με το απέριττό του στυλ, σε έκανε να νιώθεις δέος κάθε φορά που η μπαγκέτα χτυπούσε τα δέρματα του drumkit του. Πραγματικός ογκόλιθος! Ο Don Airey αέρινος στα πλήκτρα – οποιαδήποτε σύγκριση με τον τεράστιο Jon Lord είναι τουλάχιστον ατυχής - εξανάγκασε τις κάτω γνάθους μας σε ελεύθερη πτώση, ενώ ο Steve Morse, δεν είναι σε καμιά περίπτωση Blackmore, αλλά είναι ένας πολύ μεγάλος κιθαρίστας και ως τέτοιος απέδωσε, εξαπολύοντας μας τα “κοφτερά” του riffs. Ο Ian Gillan αν και ιδιαίτερα ορεξάτος και “παιχνιδιάρης” με το κοινό, κινήθηκε γενικώς σε ρηχά νερά, αδυνατώντας να ερμηνεύσει ορισμένα απαιτητικά τραγούδια, αν και δικαιολογημένα λόγω της ηλικίας του.
Η συνέχεια περιλάμβανε κλασσικά κομμάτια, με το “Strange Kind Of Woman” να ξεσηκώνει το κοινό, λίγο πριν η μπάντα εκτελέσει τα απαραίτητα κομμάτια από την Morse-era, με το “When A Blind Man Cries” να παρεισφρέει ανάμεσά τους. Το “Lazy” ήταν ένα από τα highlights της βραδιάς και σήμανε την επιστροφή στα Purple-classics, ενώ λίγο αργότερα το σόλο του Airey είχε σαν αποτέλεσμα όλο το στάδιο να τον αποθεώσει, ο οποίος επιδεικνύοντας ένα μέρος της εκτελεστικής του ικανότητας, έκανε “τα δικά” του στο Hammond, παίζοντας μεταξύ άλλων αποσπάσματα από τα Mr. Crowley (Ozzy Osbourne), “Τα Παιδιά του Πειραιά” (Χατζηδάκης), “Ζορμπά” (Θεοδωράκης) και “The Truman Show” (Philip Glass). Στο “Perfect Strangers” έγινε χαμός και στο “Smoke On The Water”, το οποίο ήταν και το τελευταίο κομμάτι της κανονικής διάρκειας του show, το κοινό έπαθε παράκρουση. Η μπάντα, αφού άφησε για λίγο τη σκηνή, ξανανέβηκε για το καθιερωμένο encore παίζοντας τα hits “Hush” και “Black Night”, τα οποία και σήμαναν το τέλος μιας καταπληκτικής βραδιάς.
Όπως ανέφερα και στην αρχή του κειμένου, δεν έχω παρακολουθήσει παλαιότερα τους DEEP PURPLE για να έχω ένα μέτρο σύγκρισης, αλλά μάλλον δεν έχει πολύ μεγάλη σημασία, αφού ευχαριστήθηκα κάθε στιγμή του show τους, όπως και του Βασίλη άλλωστε. Αν κρίνω μάλιστα και από τα πολυάριθμα χαμόγελα στα πρόσωπα του κοινού μετά το τέλος της συναυλίας, πολλοί εκ των οποίων είχαν πατημένα και τα δεύτερα –άντα, η αξία της βραδιάς αποκτά άλλη διάσταση…
Ο “καλός”, Θανάσης Μπόγρης…
Θεσσαλονίκη 23 Μαΐου – ΠΑΟΚ Sports Arena
Οι DEEP PURPLE για μένα είναι κάτι τεράστιο. Με αυτούς παντού γύρω μου πέρασα την εφηβεία, με αυτούς μεγάλωσα και ήταν, είναι και θα είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα. Επτά φορές τους είχα παρακολουθήσει ζωντανά και έχω μόνο σπουδαίες και συγκινητικές αναμνήσεις (στην τελευταία τους περιοδεία που πέρασε από τα μέρη μας και όπου κατά γενική ομολογία ο Gillan ήταν μετριότατος εγώ ήμουν πολύ τυχερός και τους είδα στη Σόφια όπου, μάρτυρας μου το youtube, ήταν συγκλονιστικός!). Όσο πιο πολύ αγαπάς όμως κάτι, τόσο πιο πολύ μπορεί να σε πληγώσει…
Για να πάρω τα πράγματα από την αρχή, δεν ήμουν καθόλου θετικά προδιατεθειμένος για το …support, τον… «αιώνια έφηβο» Βασίλη. Μεγάλο κεφάλαιο για το ελληνικό ροκ αδιαμφισβήτητα, αλλά με τις τελείως αδιάφορες δουλειές του εδώ και χρόνια, με έχει κουράσει. Παρόλα αυτά, και παρά τη χάλια διάθεση μου πέρασα καλά, στο τέλος στα “Δεν Υπάρχω” και “Στρατιώτη” έφτασα να χτυπιέμαι κιόλας, οπότε πολλά respect!
Και τώρα στο ζουμί… Το μόνο πράγμα που έχω να θυμάμαι από αυτήν την εμφάνιση είναι το –επιτέλους!- πολύ ισορροπημένο setlist. Πολλά must κλασικά, ικανοποιητική διάρκεια, διαμάντια σαν τα “Hard Lovin’ Man”, “No One Came”, “Maybe I’m a Leo” και από ένα τραγούδι από κάθε δίσκο της σημερινής σύνθεσης που εγώ τους λατρεύω. Δε «δεινοσαύρησαν» φέτος ευτυχώς… Κατά τα άλλα το έλλειμμα του Glover ήταν εμφανέστατο μουσικά, με το παλικάρι να προσπαθεί φιλότιμα, αλλά το δέσιμο μιας μπάντας που έχει τη φήμη ότι συναυλιακά σπέρνει, δεν αναπληρώνεται μέσα σε δέκα μέρες. Πάρτε το “Rapture of the Deep” για παράδειγμα, το οποίο κατέρρευσε. Αισθητικά και ιστορικά η εικόνα ήταν αστεία, το τρακ και η αίσθηση αμηχανίας στη σκηνική παρουσία τους περνούσε και στο κοινό. Θα προτιμούσα να αναβάλλονταν οι συναυλίες μέχρι ο νέος μπαμπάς να ήταν πάλι σε θέση να ξαναβγεί στο δρόμο. Ο μεγάλος Ian Gillan φέτος ήταν μετριότατος με στριγκλιές να αντικαθιστούν πολλές, άλλοτε, ανατριχιαστικές τσιρίδες, αλλά και τους υπόλοιπους τρεις να έχουν απόδοση μακριά από τα στάνταρ τους. Ακόμα και ο Morse, που συνήθως κλέβει την παράσταση, έδειχνε να βαριέται. Μετά το “Space Truckin’” τα πράγματα έγιναν κάπως καλύτερα βέβαια, τουλάχιστον απέδωσαν επαγγελματικά, έστω και χωρίς πολύ διάθεση. Βέβαια τόσο το παιγνίδι του Airey πριν το “Perfect Strangers”, όσο και του Morse πριν το “Smoke on the Water” είναι πλέον χιλιοπαιγμένο. Δυστυχώς, η πειραματική διάθεση που ανέκαθεν χαρακτήριζε ένα live των PURPLE έχει σχεδόν χαθεί. Η αντίθεση ανάμεσα στην εικόνα οκτώ χιλιάδων τρελαμένων που πήγαιναν πάνω-κάτω και αριστερά-δεξιά στο “Perfect Strangers” το 2000 και σε καμιά εκατοστή ζευγάρια χέρια που χειροκροτούσαν φέτος τα λέει όλα…
Οι DEEP PURPLE φέτος με πλήγωσαν και με εμφανίσεις σαν και αυτές, δίνουν την εικόνα μιας μπάντας στα πρόθυρα του θανάτου. Αν δε θέλουν να χάσουν τελείως την αίγλη τους, μάλλον ήρθε η ώρα να πάρουν αποφάσεις. Να παίζουν λιγότερο συχνά, η περισσότερο για τους εαυτούς τους ίσως. Όσοι και όσες δεν τους είχατε ξαναδεί δεν ξέρετε τι έχετε χάσει, ας ελπίσουμε όχι οριστικά…
Ο “κακός”, Πάνος Παπαπανάγου…
Setlist (20,21 & 23/5):
1. Highway Star
2. Hard Lovin’ Man
3. Maybe I’m A Leo
4. Strange Kind Of Woman
5. Rapture Of The Deep
6. Silver Tongue
7. Contact Lost
8. Steve Morse solo
9. When A Blind Man Cries (video)
10. The Well Dressed Guitar
11. Almost Human
12. Lazy
13. Noone Came
14. Don Airey solo
15. Perfect Strangers
16. Space Truckin’
17. Smoke On The Water
18. Hush (encore) [Billy Joe Royal cover]
19. Black Night (encore)
