Διακριτική μα σταθερή ως παρουσία στην εγχώρια indie σκηνή, η Katscenes από το 2021 έχει κυκλοφορήσει ήδη τέσσερα άλμπουμ και ένα EP σε DIY αισθητική, φτιάχνοντας έναν κόσμο όπου το προσωπικό τραύμα βρίσκει φωνή μέσα σε σκοτεινές, αλλά τρυφερές ατμόσφαιρες. Η μουσική της κινείται μεταξύ dream pop, darkwave και πειραματικής electronica, με στίχους που μιλούν ανοιχτά για τη μοναξιά, την ψυχική υγεία, την απώλεια και την ανάγκη για σύνδεση. Στην πορεία της έχει συνεργαστεί με καλλιτέχνες της ανεξάρτητης σκηνής όπως οι Σίλια Κατραλή, XXRi, Sexhnotites, Δημήτρης Σταμίρης, Στέλιος Νήσος, αλλά έχει επίσης βρεθεί στη σκηνή δίπλα σε ονόματα όπως η Molly Nilsson και ο Mazoha, πάντα με τη δική της ιδιαίτερη ευάλωτη, ειλικρινή και χωρίς να φοβάται να εκτεθεί παρουσία. Με το τελευταίο της άλμπουμ «Μπλακ», που κυκλοφορεί ψηφιακά και σύντομα σε βινύλιο από την Vinyl Records, η Katscenes δείχνει ξανά γιατί αξίζει να της δίνουμε χώρο και χρόνο — γιατί μέσα από το δικό της σκοτάδι, μας επιτρέπει να κοιτάξουμε και τις δικές μας αθέατες πτυχές.
Με αφορμή την κυκλοφορία του Μπλακ, μιλήσαμε μαζί της για την έμπνευση, τον πόνο, την Αθήνα και το πώς το σκοτάδι μπορεί να είναι η απαρχή μιας άλλης ζωής.
- Μόλις κυκλοφόρησε το νέο σου άλμπουμ «Μπλακ». Πώς σε βρίσκουμε αυτήν την περίοδο;
Ούτε black ούτε white, θα έλεγα ότι είμαι κάπου στο γκρι, σε μια φάση εσωστρέφειας. Η κυκλοφορία του Μπλακ έφερε μια απροσδόκητη γαλήνη μετά από μία μεγάλη περίοδο έντασης. Προσπαθώ να την απολαύσω μέχρι την επόμενη «τρικυμία» (εννοείται πως θα ’ρθει-πάντα έρχεται).
- Διαβάζω στο δελτίο Τύπου ότι η ιδέα του τίτλου προήλθε από το «μαύρο σύννεφο» που εμφανίζεται ξαφνικά και απρόσμενα σε στιγμές χαράς, σκιάζοντάς τες και ψιθυρίζοντάς σου ότι ίσως και να μην τις αξίζεις. Αναρωτιέμαι αν η συγκεκριμένη επιλογή «Μπλακ» –και όχι, για παράδειγμα, «μαύρο» ή black– είναι αισθητική, μια προσπάθεια οικειοποίησης, ή αν κάνει το σκοτάδι λιγότερο τρομακτικό. Τι θα μας έλεγες γι’ αυτό;
Ο τίτλος Μπλακ και η έμπνευσή του προέρχεται από το «μαύρο σύννεφο» που εμφανίζεται ξαφνικά σε στιγμές χαράς, σαν μια άμυνα του εαυτού απέναντι στην ευτυχία. Είναι κάτι βιωματικό. Όταν χαίρομαι πολύ, έρχεται αυτό το σύννεφο για να μου θυμίσει τη βαθιά σκοτεινή μου πλευρά. Κάποιοι άνθρωποι φοβούνται περισσότερο τη χαρά παρά τη θλίψη, γιατί δεν τους έμαθαν ότι την αξίζουν. Νιώθουν οικεία στη μελαγχολία και τον πόνο, σαν να είναι το φυσικό τους μέρος. Αισθητικά, το Μπλακ είναι αυτό το σκοτάδι που πλησιάζεις χωρίς φόβο. Μου θυμίζει παιδί που ζωγραφίζει με μαύρο μαρκαδόρο. Σου επιτρέπει να το κοιτάξεις τολμηρά, να το νιώσεις αληθινά, χωρίς να το καμουφλάρεις αλλά και χωρίς να το φοβάσαι. Είναι μια πρόκληση να μην ξεφύγεις και τρέξεις μακριά του, αλλά να το αφουγκραστείς με ασφάλεια, να το καταλάβεις και να βρεις τη δύναμή σου μέσα του. Οπότε είναι ένας συνδυασμός των τριών.
- Πώς δημιουργήθηκε αυτός ο δίσκος; Πώς γεννήθηκαν τα κομμάτια και ποια ήταν η διαδικασία μέσα από την οποία προέκυψε το τελικό αποτέλεσμα;
Ο δίσκος είναι θραύσματα δύο χρόνων περίπου από τη ζωή μου: μοναξιά, ματαίωση, θυμός, απορρίψεις, απογοητεύσεις, χαμένοι εαυτοί, στιγμές που έμοιαζαν να μην έχουν νόημα. Πάντα ξεκινάω με μια μελωδία και πάνω της γράφω στίχους. Αυτό το πάντρεμα ήταν άλλωστε που με γοήτευσε από την αρχή. Χωρίς μουσική δύσκολα τους εκφράζω, είναι το μέσο που μου επιτρέπει να πω όσα δεν μπορώ στη ζωή μου. Τα τραγούδια γεννήθηκαν σε λεωφορεία, σούπερ μάρκετ, γυμναστήρια, μοναχικούς περιπάτους και κυρίως κοιτώντας το πιο σοφό πράγμα στον κόσμο, το ταβάνι - μέρη καθημερινά αλλά γεμάτα σκέψεις και εντάσεις. Το πρωτόλειο κάθε τραγουδιού κρατούσε την πρώτη μου αντίδραση στο συναίσθημα, και πάνω του χτίστηκαν οι λέξεις και οι συνειρμοί. Η μίξη, η παραγωγή τους από τον Mike Anson και τον Παντελή Μπένο και το τελικό mastering από τον Παντελή καθώς και η ηχογράφηση στο True North Studios στη Θεσσαλονίκη έδωσαν τη μορφή που έχουν τώρα, απόλυτα συνδεδεμένη με την ψυχική μου κατάσταση εκείνη την περίοδο.
- Μέσα του νιώθω πως υπάρχει μια κραυγή που πάλλεται – και αυτό φαίνεται σε κομμάτια όπως το "Στο δέρμα κακό". Ως καλλιτέχνιδα, αισθάνεσαι ότι η δημιουργία ξορκίζει τους δαίμονές μας ή ότι το να μοιράζεσαι όσα βρίσκονται εντός σου τα καθιστά απλώς πιο ανεκτά;
Δεν νομίζω ότι τους ξορκίζει αλλά τους αγκαλιάζει. Προσωπικά, αφήνω τους δαίμονές μου να μιλήσουν, να πονέσουν, να φωνάξουν. Για μένα η μουσική τους δίνει μορφή και τους κάνει ανεκτούς. Μέσα από αυτήν μπορώ να κοιτάξω με τόλμη όσα με πληγώνουν, να τα νιώσω χωρίς να τα αρνηθώ, χωρίς να τα κρύψω. Το τραγούδι γίνεται ένας καθρέφτης του πόνου μου, ένας τρόπος να τον καταλάβω, να τον γνωρίσω, να τον βιώσω και να συνεχίσω. Είναι σαν να τον κρατώ στα χέρια μου και να του μιλώ. Τον μετατρέπω σε ήχο για να μην με πνίγει η σιωπή του. Αυτός ο ήχος θυμίζει, όπως αναφέρεις εύστοχα, κραυγή που πάλλεται. Στο κομμάτι "Στο Δέρμα Κακό" είναι ίσως πιο αντιπροσωπευτική. Μάλλον επειδή είναι αυτό που δημιουργήθηκε από το βαθύτερο τραύμα, τόσο συλλογικό όσο και ατομικό. Θέλησα μέσα από μια απλή πιανιστική μελωδία να συνδέσω τρεις συνιστώσες, το παιδικό μου τραυματικό βίωμα, την έξαρση των αυτοάνοσων νοσημάτων και την αυτοκαταστροφικότητα που στο έδαφος μιας ψυχικής νόσου μπορεί να εκφράζεται με τον αυτοτραυματισμό. Όταν ήμουν μικρό έπασχα από ψυχογενή κνησμό, κνησμό δηλαδή που πυροδοτείται από το πολύ έντονο άγχος. Η αυτοεκδορά ήταν το αγχολυτικό μου. Είχα παντού αίματα και σημάδια σε σημείο που ντρεπόμουν. Θυμάμαι να προσπαθώ να μην υποκύψω σε αυτό το παροδικό ηδονικό ξύσιμο προκειμένου να μην κάνω στο δέρμα κακό. Εκτός της ατομικότητας, ως γιατρός έρχομαι εδώ και χρόνια σε επαφή με ασθενείς που υποφέρουν από αυτοάνοσα νοσήματα και με στενοχωρεί ιδιαίτερα το ότι πολλοί από αυτούς αδυνατούν να τα συνδέσουν με το ψυχικό τους τραύμα, τα απωθημένα τους συναισθήματα και την παραμελημένη ψυχική τους υγεία. Πολλές από τις εκδηλώσεις τους εμφανίζονται στο δέρμα. Χρησιμοποίησα λοιπόν το δέρμα ως σύμβολο που διαχωρίζει τον έξω από τον μέσα κόσμο. Ίσως αυτή να μην είναι μόνο δική μου κραυγή αλλά χορωδία κραυγών, γι αυτό δονείται και περισσότερο.
- Πόνος, μοναξιά, θυμός. Βασικά συναισθήματα του δίσκου, αλλά και συναισθήματα που βλέπω να έρπουν καθημερινά στα πεζοδρόμια της Αθήνας. Ποια είναι η σχέση σου με την πόλη;
Η Αθήνα είναι καμβάς για τη μουσική μου και φροντίζει πολύ συχνά να ανανεώνει το μαύρο χρώμα αλλά και το λευκό. Τη μισώ και την αγαπώ, γεγονός που μάλλον κάνει τη σχέση μας καταστροφικά ερωτική ή και μητέρας-παιδιού. Αυτό όμως είναι μια μεγάλη ψυχαναλυτική κουβέντα. Θα σου πω πολύ απλά ότι μπορεί να περπατώ στον πανικό του κέντρου και να θέλω να με πατήσει λεωφορείο. Μετά από λίγη ώρα να βρεθώ σε ένα ήσυχο δρομάκι στα Εξάρχεια και να θέλω να ζήσω ακόμα μία ζωή γιατί αυτή δεν μου φτάνει. Οι ήχοι, οι μυρωδιές, η πίεση της καθημερινότητας, οι στιγμές μοναξιάς μέσα στο πλήθος αλλά και οι εκπλήξεις της, γλυκές και πικρές, όλα γίνονται υλικό για τραγούδια. Όσο για τα πεζοδρόμια της θα συμφωνήσω. Βλέπω κι εγώ κάθε μέρα ανθρώπους να παλινδρομούν μεταξύ αδράνειας και επιθετικότητας. Στο ενδιάμεσο ο πόνος, ο θυμός, η μοναξιά και η απελπισία.
- Το κομμάτι "Σπόρος" εμπνέεται από τον στίχο του Ντίνου Χριστιανόπουλου «Και τι δεν κάνατε για να με θάψετε, όμως ξεχάσατε πως ήμουν σπόρος». Ποιες άλλες θα έλεγες πως είναι οι επιρροές σου σε αυτό το άλμπουμ;
Η ποίηση, η καθημερινή ζωή, οι ταινίες, οι άνθρωποι που συναντώ, οι γάτες με την απλότητα και την πολυπλοκότητα τους, η Αθήνα και η επιμονή να επιβιώνεις μέσα στο χάος. Κάθε στίχος μου αντλεί δύναμη από την ίδια την εμπειρία, από την παρατήρηση της ζωής γύρω μου, από το πώς η απώλεια, ο πόνος και η ελπίδα συνυπάρχουν συνεχώς. Υπάρχει ωστόσο μία ακόμη πιο συγκεκριμένη επιρροή. Στο "Κάθομαι Πάνω Στο φεγγάρι" η έμπνευση ήρθε από τον Μικρό Πρίγκιπα του Γάλλου συγγραφέα Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ, ο οποίος βέβαια ήταν στον δικό του μικρό πλανήτη, τον Αστεροειδή Β-612. Εγώ δεν έχω και είπα να αράξω στο φεγγάρι αναζητώντας το δικό μου τριαντάφυλλο, το σύμβολο της αγάπης, της τρυφερότητας, της σύνδεσης και της φροντίδας. Ως προς τον ήχο οι επιρροές μου είναι διάχυτες. Δεν ξέρω αν μπορώ να τις εντοπίσω. Αγαπώ το πιάνο και τον μινιμαλισμό του, αγαπώ τα beats και τον δυναμισμό τους, αγαπώ το synth και τον ωμό ρομαντισμό του, αγαπώ το post punk με το έντονο μπάσο και τη σκοτεινιά του, αγαπώ την παύση ως μέρος της μουσικής. Κάπου εδώ είναι όλες αυτές οι αγάπες.
- Το έβδομο τραγούδι του άλμπουμ λέγεται "Ενηλικίωση", και ξέρουμε πια πως δεν είναι η στιγμή που σβήνεις τα κεριά και από 17 χρονών γίνεσαι 18. Πώς θα περιέγραφες η ίδια τη δική σου ενηλικίωση;
Στο "Ενηλικίωση" αναφέρομαι σε αυτή που γίνεται πρόωρα και βιαία (σίγουρα αρκετά πριν από τα 18) και τον αντίκτυπο που έχει στον τρόπο που δίνεις, παίρνεις και γενικότερα αντιλαμβάνεσαι την αγάπη στις ανθρώπινες σχέσεις. Η ενηλικίωση δεν έρχεται με αριθμούς ή κεράκια. Έρχεται όταν κοιτάζεις με θάρρος τον εαυτό σου, όταν αναλαμβάνεις την ευθύνη για όσα νιώθεις και για όσα αποτυγχάνεις να ελέγξεις. Δεν είναι γιορτή. Είναι μια διαδικασία επιβίωσης και κατανόησης, ένα ναρκισσιστικό βλέμμα μέσα στο οποίο βρίσκεις κομμάτια σου που δεν ήξερες ότι υπήρχαν. Η προσωπική μου ενηλικίωση έγινε αρκετά νωρίς όπως και στο κομμάτι, όταν αναγκάστηκα να εκτεθώ σε καταστάσεις που με ωρίμασαν συναισθηματικά απότομα. Στην πορεία με τον χρόνο, την αυτογνωσία και τη θεραπευτική στήριξη το απότομο έγινε ομαλό. Καλλιτεχνικά ενηλικίωση για μένα είναι απώλεια. Η στιγμή που χάνεις την αυταπάτη ότι η τέχνη είναι εύκολη, ότι αρκεί το ταλέντο ή το πάθος. Καταλαβαίνεις πως χρειάζεται σκληρή πειθαρχία, θυσίες, και συχνά ένα κενό που δεν γεμίζει. Είναι η στιγμή που παύεις να γράφεις για να σε θαυμάσουν και αρχίζεις να γράφεις γιατί δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Ενηλικιώνεσαι όταν μαθαίνεις να αντέχεις τη σιωπή, τη σιωπή των άλλων που δεν καταλαβαίνουν πάντα , αλλά κυρίως τη δική σου, όταν δεν βρίσκεις τίποτα να πεις. Πείθεσαι ότι αυτό ήταν, στέρεψα. Κι όμως μέσα από αυτή την ξηρασία γεννάται η πιο αληθινή σου φωνή. Είναι μια μετάβαση καθόλου εύκολη και φωτεινή αλλά επίπονη, ζόρικη και αναγκαία.
- Τα θέματα του Μπλακ, αλλά και του γενικότερου έργου σου, διατρέχονται από αφηγήσεις και σκέψεις γύρω από την ψυχική υγεία. Αν μπορούσες να τα συνοψίσεις σε μία φράση ή μερικές προτάσεις, ποιο θα ήταν το μήνυμα που θέλεις να δώσεις;
Κοίτα το σκοτάδι κατάματα και δεν θα σου ξεφύγει κανένα φως. Δεν υπάρχει συντομότερος δρόμος. Νιώσε το, αναγνώρισε το, άφησέ το να υπάρχει μαζί σου. Κλάψε μέχρι να γελάσεις ξανά. Αυτή τη στιγμή της ανακούφισης θα νιώσεις την ευτυχία, όχι μετρώντας πόσα έχεις καταφέρει. Στην ανάσα πριν ξαναπνιγείς. Στο σπάσιμο της σκιάς. Όταν βγάζεις εκείνο το μικρότερο ζευγάρι παπούτσια που φοράς όλη μέρα και σε χτυπάει.
- Ποια είναι τα άμεσα και ποια τα μακροπρόθεσμα μουσικά σου σχέδια;
Θέλω να δώσω εικόνα σε ένα από τα τραγούδια με ένα βίντεο κλιπ. Ελπίζω να τα καταφέρω.. Μετά την κυκλοφορία του βινυλίου θα γίνει παρουσίαση — ημερομηνία δεν έχει οριστεί — ενώ μέσα στο 2026 θα γίνουν κάποια live που δεν έχουν ανακοινωθεί. Παράλληλα δουλεύω τον επόμενο δίσκο και κάνω αυτό που χαίρομαι περισσότερο στην τέχνη, τη δημιουργία.
