Τη Sci-Fi River τη γνώρισα πρώτη φορά μέσα από το "Διακοπές στην Αθήνα", εκείνο το μικρό 7" βινύλιο της Veego Records που έμοιαζε να σκάει από το πουθενά, αλλά τελικά έμεινε. Ένα κορίτσι 27 χρονών, που γράφει από τα έξι, πέρασε από δουλειές σερβιτόρας και babysitter, ετοιμάζεται για διδακτορικό στη φιλοσοφία, και κάπως βρέθηκε να ραπάρει επειδή φίλοι/ες την έσπρωξαν στα θρυλικά Rap Parties. Από τότε, το όνομά της εμφανίζεται σε συνεργασίες που πάνε πέρα από το hip-hop, όπως αυτές με τους punk Dramachine και τους σκοτεινούς The Man and His Failures, σε σάουντρακ ταινιών και θεατρικών, και τώρα σε μια μεγάλη πρόκληση: το πρώτο της άλμπουμ, που μαγειρεύεται με τους Turboflow3000.
Κάπου μεταξύ δουλειάς, σπουδών και μουσικής, η Sci-Fi River αναλμβάνει φέτος μία νέα πρόκληση, επιστρέφοντας ως επιμελήτρια στο Αγοραφοβικό Φεστιβάλ - το φεστιβάλ που εδώ και τρία χρόνια γεμίζει το Πλύφα με indie, rap, πειραματικά, ηλεκτρονικά και «αταξινόμητα» σχήματα - δίνοντας τον δικό της τόνο σε μια διοργάνωση που θέλει να είναι πάντα αλλιώς.
Με αυτή την αφορμή μιλήσαμε για το indie ως «έναν άλλο πλανήτη», για τις μικρές κοινότητες που χτίζουν χώρους έκφρασης, για το τι σημαίνει να μένεις «σαν τον Πίκατσου» και γιατί το φετινό Αγοραφοβικό είναι πρόσκληση σε κάθε άτομο που αγαπά τις ιστορίες.
Και μετά έγιναν όλα ροζ. Ήσουν εκεί στο πρώτο αγοραφοβικό, ήσουν και στο δεύτερο. Φέτος θα εμφανιστείς στη σκηνή του Πλύφα για τρίτη χρονιά. Πέραν του ρόλου σου ως επιμελήτρια, τι είναι αυτό που σε κάνει να επιστρέφεις σε αυτό το φεστιβάλ;
Στο πρώτο Αγοραφοβικό δεν ήξερα τι να περιμένω. Με τον Άρη Νικολόπουλο δεν γνωριζόμασταν δια ζώσης. Δεν είχα εμπειρία από φεστιβάλ και όλη η διαδικασία μου ήταν ξένη. Κυρίως με προβλημάτιζε ότι θα έπαιζα σε μια διοργάνωση που ένιωθε και ήταν indie. Μπορεί να ακουστεί χαζό, αλλά μέχρι τότε δεν είχα σκεφτεί το τι σημαίνει indie στην Ελλάδα, πολλώ δε μάλλον να με θεωρήσω κομμάτι του. Ήταν ένας διαφορετικός πλανήτης. Και μου άρεσε που με φώναζαν σε έναν διαφορετικό πλανήτη, αλλά το αν μπορούσα εγώ να κολλήσω εκεί με άγχωνε. Κάναμε soundcheck με τον Deezy από Turbloflow3000, γιατί θα λέγαμε κάποια κομμάτια παρέα, και ήμουν φοβερά μαζεμένη.
Όλα αυτά άλλαξαν το βράδυ της συναυλίας. Ήταν πολύ ενδιαφέρον το να μετακινείσαι από σκηνή σε σκηνή και να ακούς τόσο διαφορετικές μουσικές. Υπήρχε ένας διάχυτος ενθουσιασμός, είχαν όλοι περιέργεια ν’ ανακαλύψουν κάτι ή ν’ ακούσουν κάποια/ον που είχαν πολύ καιρό. Και οι άνθρωποι που παίζαμε, πιάναμε ο ένας την άλλη, ακόμα κι αν δεν γνωριζόμασταν, μιλούσαμε, ανταλλάζαμε ιδέες, εκφράζαμε τη χαρά μας που είχαμε επιτέλους συναντηθεί, το σταντ της Veego ήταν κέντρο διερχομένων και ο ιθύνοντας νους της δισκογραφικής, Ανδρέας Μητρέλης, ήταν κεφάτος και μιλούσε με όλους... Η εμφάνιση μου εκείνη είναι απ’ τις αγαπημένες μου.
Αντιστοίχως και πέρσι, με το ζηλευτό line-up που κατάφερε να στήσει ο Θωμάς Γουναρόπουλος (Metaman). Ήταν δύο πολύ όμορφα και συγκινητικά βράδια. Ήταν η πρώτη φορά που παίξαμε μαζί με την Penny, και ανέβηκαν στη σκηνή να τραγουδήσουν φίλοι και φίλες, και κάτω απ’ τη σκηνή ήταν επίσης φίλες και φίλοι. Ήταν πραγματικά όμορφα. Λίγες μέρες μετά βρεθήκαμε σ’ ένα πάρτι με τον Θωμά και στεκόμασταν στην κουζίνα και του είπα «Θέλω και του χρόνου Αγοραφοβικό», κι αυτός απάντησε «κι εγώ».
- Ως επιμελήτρια, ποια ήταν η δημιουργική σου προσέγγιση; Από πού ξεκίνησες να ξεδιπλώνεις το μίτο του line-up και πως κατέληξε να έχει την τελική του μορφή;
Μ’ έναν τρόπο, είχε στο κέντρο της το παιχνίδι. Η μουσική ανομοιογένεια είναι ίδιον του Αγοραφοβικού. Ίσως γι’ αυτό είπα ναι στην επιμέλεια με άνεση, γιατί κι εγώ από μικρή είχα πολύετερόκλητα, μεταξύ τους, μουσικά ερεθίσματα. Ήθελα να συνδυάσω μουσικές απ’ όλα τα μέρη του χάρτη μου, γιατί μπλεγμένες μεταξύ τους λένε καλύτερα την ιστορία. Μια ιστορία-μωσαϊκό, μια ιστορία από ιστορίες. The best of all the worlds. Ήθελα τις φίλες και τους φίλους που θαυμάζω και για τις οποίες πιστεύω πως πρέπει και άλλοι άνθρωποι να το δουν αυτό, γιατί έχουν κάτι πολύ σημαντικό να πουν. Προσπαθήσαμε ταυτόχρονα να βρούμε κάποιους απ’ τους μη-τόπους που διανοίγονται μεταξύ indie και mainstream, συνειδητοποιώντας ταυτόχρονα πως αυτές οι δύο κατηγορίες είναι, πλέον, ρευστές. Αυτοί οι μη-τόποι έχουν κάτι μοναχικό, γιατί προκύπτουν εντονότερα σε καιρούς βίαιων κοινωνικών ανακατατάξεων. Οπότε ναι, το line-up στήθηκε με έναν στοιχειωδώς παιγνιώδη τρόπο, δηλαδή μέσω της ανίχνευσης, αλλά και της δημιουργίας, μικρών κόσμων.
- Αισθάνομαι αυτό το line-up πραγματικά πολύ «δικό σου», κι ας μην γνωριζόμαστε προσωπικά. Συμπεριλαμβάνει καλλιτεχνικές φίλες και φίλους σου, λίγο από τη ραπ κουλτούρα που εκπροσωπείς και η ίδια, λίγο από το «βαρύ» παρελθόν της ελληνικής ανεξάρτητης μουσικής για το οποίο διαισθάνομαι πως τρέφεις βαθύ σεβασμό, φρέσκα ονόματα με τρομερό ενδιαφέρον, και μπάντας που είμαι σίγουρη ότι απολαμβάνεις να βλέπεις από το κοινό των συναυλιών. Κι αυτή η πρόσμειξη φαίνεται να έγινε με ενθουσιασμό μα και προσοχή. Ποια ήταν η εμπειρία σου κατά την σύνθεση του φεστιβάλ;
Ήταν πολύ ωραίοι και πολύ δύσκολοι μήνες. Μιλούσαμε κάθε μέρα πολλές ώρες με τον Θωμά και τον Άρη, βρισκόμασταν στα σπίτια μας ή έξω, συζητούσαμε. Έχουμε γελάσει πολύ, έχουμε ενθουσιαστεί πολύ, και έχουμε απογοητευτεί πολύ. Αυτό που κρατάω περισσότερο απ’ τη διαδικασία είναι το δέσιμο που προέκυψε μεταξύ μας. Οι δυσκολίες και τα απρόοπτα ήταν πολλά, νομίζω τα τεκμήριά τους πρέπει να παραμείνουν σφραγισμένα σε μπαούλο, σε μια σοφίτα, για πολύ καιρό ακόμα. Αλλά είχε πλάκα! Είναι φιλόδοξο project το Αγοραφοβικό, δεν θέλει να είναι απλώς ένα μουσικό φεστιβάλ της πόλης. Προσπαθεί κάθε χρονιά να είναι και πρωτότυπο. Αυτή η αξίωση μας έβαλε σε πολλούς αστείους μπελάδες. Κοιτώντας πίσω, το στήσιμο του Φεστιβάλ μοιάζει τώρα με μια απαιτητική παρτίδα mahjong.
- Κάτι ακόμη που έχει αυτό το line-up, είναι ένα τρομερό στοιχείο έκπληξης. Ξέρεις, θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιο άτομο πώς ταιριάζει η Τάμτα με τους Junkheart και πως η Chraja με τον Κώστα Τουρνά. Όμως αυτό που προσωπικά αναρωτιέμαι, είναι ποιο είναι το κοινό στο οποίο ήθελες εσύ να απευθυνθείς ως επιμελήτρια;
Ο Άρης είχε φανταστεί το Αγοραφοβικό ως ένα φεστιβάλ με παράλληλες σκηνές. Φέτος νομίζω τεντώσαμε αυτή τη δυνατότητα, δημιουργώντας μια σχετικώς χαλαρή συνοχή στο line-up της κάθε επιμέρους σκηνής. Όντως, αν δεις τα acts στην αφίσα μοιάζουν με σκηνές που, ως παράλληλες, δεν τέμνονται ποτέ. Αλλά θα σου πω. Επιστρέφω σε αυτό που έλεγα πριν για τις ιστορίες, γιατί μου φαίνεται σημαντικό εδώ. Ο Ζορζ Περέκ στο βιβλίο του «Ζωή, Οδηγίες Χρήσεως» φαντάστηκε μια γαλλική πολυκατοικία, σαν να της είχε αφαιρέσει κάποιος την πρόσοψη, για να μπορέσει νοητικά να διεισδύσει σε κάθε διαμέρισμά της. Παίρνοντας εξαντλητικές αφορμές από τον χώρο, ο Περέκ έκανε έτσι ένα ταξίδι στον χρόνο, δημιουργώντας ταυτόχρονα ένα μωσαϊκό άπειρων ετερόκλητων αναφορών και απολήξεων. Η Chraja, οι Junkheart, ο Κώστας Τουρνάς, η Τάμτα, όσοι και όσες εμφανίζονται φέτος στο Αγοραφοβικό, θα είναι εκεί γιατί λένε ένα κομμάτι της ιστορίας, που με κάποιο τρόπο μας φάνηκε ενδιαφέρον. Πολύ σημαντικό πράγμα οι ιστορίες. Εξίσου σημαντικό από ποιες/ποιους λέγονται, πότε και πού. Επιστρέφοντας στην ερώτησή σου, το Αγοραφοβικό φέτος θέλαμε να απευθυνθεί σε όποιες και όποιους αγαπούν να ακούν και να φτιάχνουν ιστορίες.
- Αυτό που προσωπικά με συγκινεί είναι πως το Αγοραφοβικό μοιάζει να χτίζει έναν χώρο όπου ταυτότητες, φύλα, είδη και ύφη μπλέκονται χωρίς ιεραρχία. Ήταν ζητούμενο αυτό; Να φτιάξεις δηλαδή μια σκηνή που να χωράει όσα δεν χωρούν αλλού;
Και ναι και όχι. Είναι σημαντικό να δημιουργούνται χώροι προσβάσιμοι, ανοιχτοί και ισότιμοι. Τα πλαίσια ενός εμπορικού φεστιβάλ (δηλαδή ενός φεστιβάλ στο οποίο οι καλλιτέχνες πληρώνονται για την εργασία τους, μισθώνεται ο χώρος, υπάρχει επικοινωνιακή κάλυψη, εισιτήριο κλπ) δημιουργούν συγκεκριμένα όρια, και είναι στο χέρι της κάθε διοργάνωσης πώς θα προσπαθήσει να τα ανοίξει για να είναι πιο προσβάσιμο, πιο ίσο κλπ. Αλλά τον χώρο έκφρασης, πρωτογενώς, τον κατακτούν τα άτομα, τα άτομα σε κοινότητες. Ένα φεστιβάλ ή μια διοργάνωση μπορεί να ρίξει φως, να προβάλλει, να διευκολύνει τις συνθήκες, αλλά το μεγαλύτερο μέρος της κατάληψης χώρου μέσω της έκφρασης, γίνεται από αλλού.
- «Έ λα ρε ξεκολλα,είναι τα πιο καλά μας χρόνια». Αυτός ο στίχος από το κομμάτι σου No Raichu που δίνει το συναισθηματικό vibe του φεστιβάλ, αν θέλεις. Τα λόγια αυτά για εσένα είναι ειρωνεία ή πραγματικότητα;
Εσύ τι θα ‘λεγες;
- Ο χαρακτηριστικός στίχος, του κομματιού αυτού, είναι που του δίνει και τον τίτλο του «είμαστε σαν τον πίκατσου, δεν θα γίνουμε ράιτσου». Τι σημαίνει αυτό για εσένα; Προσωπικά, έχοντας επίσης μεγαλώσει με τα πόκεμον, το ερμηνεύω ως ότι θα μείνουμε για πάντα «παιδιά», ακόμη κι αν δεν εξελιχθούμε σε αυτό που κοινωνικά θεωρείται κατάλληλο, αλλά θα παραμείνουμε ελεύθερα και αγαπητά από τους δικούς μας ανθρώπους.
Το αγαπημένο μου μαγαζί για τσάι βρισκόταν στη Βικτώρια. Το είχε ένας παππούς και έπαιζε όλη μέρα ραδιόφωνο και ειδήσεις. Κάποια στιγμή, τα μακρινά χρόνια της καραντίνας, όταν όλα τα μαγαζιά ήταν κλειστά, είχε βάλει μια ταμπέλα στην πόρτα που έγραφε «Δυστυχώς εκσυγχρονιστήκαμε». Το “No Raichu” γράφτηκε λίγο μετά. Ας πούμε πως έχει να κάνει με την άρνηση απέναντι στο να είναι κανείς «η καλύτερη εκδοχή του εαυτού του».
- Σε ποιο από τα act θα σε πετύχω σίγουρα;
Chraja, 0-100 Σειρένε με DJPitsouni, Ντίνο Σαδίκη, Κώστα Τουρνά, Ms. Morris, Καλλιόπη Μητροπούλου με Νίκο Βελιώτη, Junkheart, Turboflow3000, Κτίρια τη νύχτα. Και εννοείται στο live των Deftera στο pre-ΑΦΦ στο Loser Bar, την Πέμπτη 18/9.
- Είναι Κυριακή πρωί, 28 Σεπτέμβρη, έξω σχεδόν ξημερώνει κι εσύ μόλις έχεις γυρίσει στο σπίτι. Το Αγοραφοβικό Φεστιβάλ έχει ολοκληρωθεί. Τι θα ήθελες να έχεις πάρει μαζί σου, από όλη τη διοργάνωση;
Τη χαρά ότι μπορεί να συνέβη κάτι που θα το θυμούνται όσοι και όσες συμμετείχαν, για καιρό.
- Τέλος, αν έπρεπε να απαντήσεις με μία μόνο πρόταση σε κάποιον δύσπιστο, τι θα έλεγες σε κάποιο που θα σε ρωτούσε για ποιο λόγο να έρθει στο Αγοραφοβικό φεστιβάλ;
Να έρθει, γιατί αν δεν έρθει δεν θα ‘χει καταλάβει τίποτα.
