Κοίτα που ακόμα και sludge μπάντες μας κάνουν την τιμή! Ανεβαίνουμε. Η ανακοίνωση της επίσκεψης των αγοριών από το Deeeeeeeep Souuutthhhhhh, σίγουρα χάρισε χαμόγελα στα πρόσωπα των ορκισμένων sludge οπαδών τους. «Πόσοι να είναι άραγε αυτοί;;», αναρωτήθηκα καθώς πήγαινα στο Sin City Club. Αρκετοί, τελικά αν και αρχικά το κοινό που αντίκρισα έξω από το χώρο διεξαγωγής, δεν ξεπερνούσε τα είκοσι άτομα.
Οι SADHUS με πληροφόρησαν ότι δε θα παίξουν τελικά, μιας και ο μικρός τυμπανιστής τους, προτίμησε να φυλάξει την πατρίδα, ενώ μια εβδομάδα πριν ασελγούσε σε αμνοερίφια, με άλλα λόγια έτρωγε τον παραδοσιακό οβελία, απολαμβάνοντας την άδειά του. Αντικαταστάτες τους οι STONENROW. Με παραπάνω από μια ώρα καθυστέρηση ανέβηκαν στη σκηνή και μπορώ να πω πως ενώ αρχικά η μουσική τους που υποκλίνεται σε όσα έχουν περάσει οι ELECTRIC WIZARD μου κέντρισε το ενδιαφέρον με το πέρας της ώρας κατέληξα να βαρεθώ αρκετά. Ντουέτο πλέον (κιθαρίστας – τραγουδιστής και τυμπανιέρης), αφού ο μπασίστας τους παραήταν φλώρος για να τα βγάλει πέρα μαζί τους. Αναγνωρίζω ότι είχαν πολύ γεμάτο και δυνατό ήχο και σίγουρα παίζουν καλά.
Επόμενοι οι KORSIKOV. Τη πρώτη φορά που τους είδα δεν μπορώ να πω ότι με είχαν κερδίσει. Χάρηκα που με εξέπληξαν ευχάριστα, με την πιο sludgy προσέγγιση τους, αν θέλετε. Λιγότερα stoner περάσματα, ωραίο ήχο με δύο κιθάρες να απλώνονται όμορφα, το τρίο (και εδώ δεν έχουμε μπασίστα) φάνηκε να διασκεδάζει τον κόσμο που είχε πλέον αυξηθεί σε καλά επίπεδα. Μπράβο τους.
Για το τέλος η main attraction της ημέρας, WEEDEATER δεν απογοήτευσε κανέναν. Δεν αναφέρομαι στο μουσικό κομμάτι. Από καταχρήσεις, καλά. Όπως είπε μια μεγάλη μορφή, «Αθλητισμός... μηδέν. Χασικλειακός... πολύ...» και οινόπνευμα. Πολύ. Ο τραγουδιστής Dixie με το, πριν λίγο ανοιγμένο, Jack Daniels ανά χείρας (είχε κατεβάσει ένα ακόμη μπουκάλι προηγουμένως) ανέβηκε στη σκηνή και δώσ'του σαπίλα. Πολύ δυνατός ήχος, κακός για μένα, καλός για άλλους. Τα φωνητικά χανόντουσαν σε πολλά σημεία, αλλά κανείς δεν πτοήθηκε. Γραφικότητες με ‘γάρα στη σκηνή, αφιονισμένος τύπος με τζίβες να κάνει σαν καθυστερημένος καθ’ όλη τη διάρκεια του set της μπάντας, αποπνικτική ατμόσφαιρα, υποβοηθούμενη από τη «φύση», ο Dixie με γυαλισμένο μάτι και αρρωστιάρικη φωνή. Μια ομορφιά.
O ενισχυτής του μπάσου πέθανε λίγο μετά το 40άλεπτο, η μπάντα προσπάθησε να παίξει στη μισή ένταση αλλά φάνηκε να ενοχλείται και τελικά η συναυλία έλαβε τέλος. Είναι αξιοσημείωτο, ότι το κοινό δε φάνηκε να δυσανασχετεί. Ακόμα και για τόσο λίγο που έπαιξαν, ικανοποίησαν και με το παραπάνω. Ίσως την επόμενη, με καλύτερο ήχο.
