Rage, Grave Digger, The Silent Rage

Όπου γάμος και χαρά ο Chris Boltendahl πρώτος, αλλά σε διαφορετικό μέρος. Σημαντική ημέρα η 29η Απριλίου 2011 για τη νότια πλευρά του Νησιού. Ο πρίγκιπας William παντρεύεται την εκλεκτή της καρδιάς του και όχι της… γιαγιάς του, η οποία παραδόξως ζει ακόμα και για αυτό το λόγο ο πρίγκιπας μάλλον δεν θα προλάβει να γίνει βασιλιάς. Το Νησί όμως έχει και βόρεια πλευρά. Και εκεί ζουν οι μονίμως σε δεύτερη μοίρα Σκωτσέζοι, των οποίων τα κατορθώματα εξύμνησαν την ίδια μέρα στη χώρα μας οι GRAVE DIGGER. Η τραγική ειρωνεία μας φέρνει να τους παρακολουθούμε ζωντανά, τη στιγμή που σχεδόν όλος ο πλανήτης προσέχει το κουστούμι του πρίγκιπα, το νυφικό της Kate και από ποιο ρουθούνι θα βγει η μύξα του Κάρολου.

Ήταν εξ’ αρχής μία συναυλία στην οποία δεν περίμενα να γεμίσει το Fuzz club. Το φανερώνει άλλωστε και ο κλειστός από την αρχή εξώστης. Τα περίπου 600-700 άτομα που μαζεύτηκαν για το πάλαι ποτέ κραταιό γερμανικό δίδυμο,  μπορούμε να πούμε ότι αποτέλεσαν και ευχάριστη έκπληξη. Ο δύσκολος ρόλος του support group άνηκε στους δικούς μας THE SILENT RAGE, που προσπάθησαν να ζεστάνουν το κοινό πριν τη γερμανική επίθεση. Μουσικά έχω έρθει σε επαφή μαζί τους και στο παρελθόν, αλλά ήταν η πρώτη φορά που τους παρακολουθούσα live. Όπως και τότε, έτσι και τώρα διατηρώ την ίδια γνώμη, καθώς τα κομμάτια τους μου φαίνονται λίγο επαναλαμβανόμενα και στερούνται κάποιος νέας έμπνευσης, με αποτέλεσμα να σου μένουν πολύ δύσκολα στο μυαλό. Σίγουρα μπορούν να κάνουν πολύ καλύτερη δουλειά, δεδομένου ότι οι μουσικοί που απαρτίζουν το συγκρότημα είναι πολύ καλοί τεχνικά. Ένα άλλο σημείο που μου έκανε εντύπωση ήταν η αμηχανία του τραγουδιστή. Θα περίμενα μία επικοινωνία με το κοινό, εφ’ όσον προσπαθούν να καθιερωθούν και περισσότερο άνεση επί σκηνής. Αντιθέτως μου φάνηκε αρκετά συγκρατημένος και σε σημεία ντροπαλός, στοιχεία που πρέπει να αποβάλλει ένας front man. Φωνητικά όμως είναι πάρα πολύ καλός. Γενικά και από γνώμες άλλων μία απλά καλή εμφάνιση, παρά τη διασκευή στο ‘’Under Jolly Roger’’ των RUNNING WILD, η οποία έκλεισε το set τους και ανέβασε αρκετά τον κόσμο. Δεν θέλω να σκέφτομαι την περίπτωση του να είχαν χάλια ήχο, γιατί πραγματικά θα τους είχε καταστρέψει.

Δεν πέρασε πολύ ώρα και στα αυτιά μας έρχεται ο ήχος της γκάιντας να παίζει το ‘’Days Of Revenge’’ που συνοδεύει το χάρο-σήμα κατατεθέν των GRAVE DIGGER. Οι Scottish fans Γερμανοί έχουν επιλέξει να αφιερώσουν το πρώτο σκέλος του set τους στα ‘’Tunes Of War’’ και ‘’The Clans Will Rise Again’’ και αυτό νομίζω ότι δεν στεναχωρεί κανέναν. Η πώρωση στο ‘’The Dark Of The Sun’’, η συγκίνηση στο ‘’Ballad Of Mary (Queen Of Scots)’’ για την ‘’άλλη’’ βασίλισσα και οι εκδηλώσεις βαρβαρότητας στο ‘’Rebellion (The Clans Are Marching)’’, δεν συγκρίνονται με τίποτα. Ακόμα και τα κομμάτια από το βρέφος ‘’The Clans Will Rise Again’’ προκαλούν τις σηκωμένες γροθιές και τον θαυμασμό του συγκροτήματος για τον κόσμο που ξέρει ήδη τους στίχους. Σαν άλλοι αιματοβαμμένοι πολεμιστές σηκώνουμε όλοι το σφυρί των Σκωτσέζων και τραγουδάμε το εκπληκτικό ‘’Highland Farewell’’. Μας είχαν ήδη κερδίσει, μας είχαν μεταφέρει στα ατελείωτα λιβάδια των Highlands και νιώθαμε το Scottish pride ως το κόκκαλο.

Το δεύτερο σκέλος ξεκίνησε σχεδόν το ίδιο καθηλωτικά, με τον χάρο να φτιάχνει την κρεμάλα και τον Chris Boltendahl, απαλλαγμένο από το kilt και φορώντας τα δερμάτινα του, να αποδίδει το ‘’Ballad Of A Hangman’’ με την αμέριστη συμμετοχή του κοινού. Μπορεί οι αναφορές στη Σκωτία να μειώνονται στα κομμάτια που ακολουθούν, αλλά η αποδοχή των Grave Digger παραμένει αμείωτη.Και πώς να μειωθεί όταν η μάγισσα του Camelot ‘’Morgane Le Fay’’ προκαλεί την ίδια ανατριχίλα σε κάθε αναφορά της. Όσο για το medley που ακολούθησε δεν θα πω πολλά. Τα ‘’Twilight Of The Gods’’, ‘’Circle Of Witches’’ και ‘’The Grave Dancer’’ σε ένα. Τα συμπεράσματα δικά σας. Οι GRAVE DIGGER είναι εδώ και παίρνουν κεφάλια στο πέρασμά τους, όπως ακριβώς και οι ‘’Knights Of The Cross’’ που στο άκουσμά τους ο γράφων, αλλά και πολλοί άλλοι, ξεσάλωσαν.

Η μεγάλη έκπληξη όμως θα ερχόταν αργότερα, καθώς κανείς δεν περίμενε να ξαναπαίξουν το ‘’Ελλάς’’ ζωντανά. Κι όμως, η μπάντα έχει διαφορετική άποψη κα το εθνικό συναίσθημα αναζωπυρώνεται. Το πότε φτάσαμε στο ‘’Heavy Metal Breakdown’’ και στο κλείσιμο, ούτε καν το κατάλαβα όπερ και σημαίνει ότι τα 90 λεπτά που προηγήθηκαν άξιζαν τα λεφτά τους. Έδωσαν τίμια εμφάνιση, ικανοποίησαν οπαδούς και μη, έδωσαν την ηχηρή μουσικά απάντηση στα αγγλάκια και στα γεγονότα της ημέρας και άφησαν το πλέον δύσκολο έργο της συνέχειας στους συμπατριώτες τους RAGE. Τόσο απλά.

Με τον κόσμο πιο επιφυλακτικό, ο ολοένα και πιο παχύς Peavy Wagner και ο βιρτουόζος Victor Smolski, προσπαθούν να ζεστάνουν την ατμόσφαιρα που ακόμα μυρίζει κάστρα και επικές μάχες. Αναλώνονται όμως πολύ στον καινούριο τους δίσκο ‘’Strings To A Web’’ και το κοινό παραμένει μαγκωμένο, αφού δεν γνωρίζει τα κομμάτια τόσο καλά, παρότι αποτελούν πολύ όμορφες εμπνεύσεις για όποιον έχει ασχοληθεί μαζί τους. Δύσκολα μπορώ να θυμηθώ συγκροτήματα που διατηρούν το ίδιο καλή την ποιότητα των δίσκων τους στο πέρασμα των χρόνων. Σίγουρα πάντως συνθέσεις σαν το ‘’Empty Hollow’’ και το ‘’Into The Light’’ δεν βγαίνουν κάθε μέρα.

Ο δημιουργός των RAGE έχει αποδείξει ότι ‘’αγαπάει’’ τον κύριο Smolski, αφού είναι ο μακροβιότερος κιθαρίστας που είχε ποτέ. Έτσι και το υπόλοιπο set είναι σχεδόν αποκλειστικά επικεντρωμένο στην τελευταία 12ετία, στην οποία ο Λετονός κουλαντρίζει τις χορδές της γερμανικής μηχανής. Ομολογώ ότι είμαι fan αυτής της περιόδου και αυτό δεν με χαλάει καθόλου, όμως θεωρώ άδικο η προηγούμενη περίοδος να εκπροσωπείται μόνο από το έπος ‘’Higher Than The Sky’’, τουλάχιστον μέχρι το encore. Υπήρχε πολύς κόσμος που περίμενε να ακούσει παλαιότερα κομμάτια και τελικά έμεινε με την αναμονή, καθώς το συγκρότημα φαίνεται να εμπιστεύεται αρκετά το νεότερο υλικό, όπως προανέφερα. Δίκοπο μαχαίρι θα το χαρακτηρίσω, γιατί σε διαφορετικά περίπτωση πάλι μπορεί να τους έκραζαν.

Από την τελευταία μου ζωντανή επαφή με το group δεν θυμάμαι και ιδιαίτερο μπλα-μπλα και παραξενεύτηκα όταν είδα τον Peavy να αναλύει την ιστορία της ζωής του ουκ ολίγες φορές στο μικρόφωνο. Αυτό μας οδήγησε με μόλις 9 κομμάτια στο encore και οι ελλείψεις ήταν ήδη πολλές. Κάπου εκεί είναι που ο Smolski πρέπει να δείξει την αξία του και σπαταλά ένα ακόμα πεντάλεπτο (που θα μπορούσε να είναι ένα ακόμα κομμάτι) με ένα guitar solo που από ένα σημείο και μετά ξενερώνει τους παρευρισκόμενους. Χάρηκα πάντως ιδιαίτερα γιατί η συνέχεια άνηκε σε non stop παρουσίαση των ‘’Black In Mind’’, ‘’Solitary Man’’ και ‘’Don’t Fear The Winter’’, τα οποία ήθελα πολύ να ακούσω. Εκεί είναι που ο παλμός άρχισε να ανεβαίνει και πάλι, για να απογειωθεί με την εκτέλεση του ‘’Down’’ και να φέρει τα αβίαστα ‘’we want more!!’’ μετά την εκ νέου αποχώρηση της μπάντας από την σκηνή. Βγήκαν και πάλι για να παίξουν την διασκευή στο ‘’Highway To Hell’’ των AC DC, αλλά κάτι έδινε την εντύπωση πτώσης απόδοσης και αυτό μας οδηγεί στο συμπέρασμα της επόμενης παραγράφου.

Στο τέλος σου έμενε μία γλυκόπικρη γεύση γιατί περίμενες το παιχνίδι να έρθει ισοπαλία, όπως αναφερόταν και στο δελτίο τύπου της συναυλίας. Δεν είναι η απόδοση των RAGE που ήταν χάλια, αν και ήταν χειρότερη από την προηγούμενη φορά που τους είχα δει. Ήταν η εμφάνιση των GRAVE DIGGER που έφτασε σε δυσθεώρητα επίπεδα και έβαλε τον πήχη πολύ ψηλά για τους έτερους γερμανούς. Ο συμπαθής κύριος Wagner και η ομάδα του έκαναν το καλύτερο που μπορούσαν δεδομένης της κατάστασης, αλλά ο κύριος Boltendahl στην αντίπαλη ομάδα ήταν σε μεγάλη φόρμα και παρέσυρε τους ‘’συμπαίκτες’’ του σε συνδυασμούς αλά Barcelona. Έτσι το αποτέλεσμα έγραψε. RAGE - GRAVE DIGGER, σημειώσατε διπλό!