Αθήνα, 12 Μαρτίου 2011
Κάθε χρόνο λέμε ότι μπορεί να είναι η τελευταία φορά που τους βλέπουμε και κάθε επόμενο χρόνο μας διαψεύδουν. Αειθαλείς και αγέραστοι, επέλεξαν για μία ακόμη φορά την Αθήνα και την Θεσσαλονίκη ως σταθμούς της περιοδείας τους, με σκοπό να παραδώσουν ακόμα μερικά μαθήματα μουσικής και συναυλίας. Ο λόγος φυσικά για τους URIAH HEEP, που παρά τα χρόνια που κουβαλούν στις πλάτες τους, δεν αφήνουν πότε αδιάφορο ένα ικανοποιητικό μέρος του αθηναϊκού, τουλάχιστον, κοινού. Θες λίγο το ακριβό εισιτήριο, λίγο το ότι έρχονται συχνά και λίγο οι πολλές συναυλίες της εποχής, δεν πίστευα ότι το Gagarin θα γέμιζε. Με ευχαρίστηση διαπίστωσα κατά την άφιξή μου, ότι είχαν προσελκύσει περισσότερο κόσμο από ότι περίμενα. Δεν το γέμισαν βέβαια, αλλά τουλάχιστον δεν φαινόταν άδειο.
Η επιλογή των 4BITTEN ως support group δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε, αλλά σίγουρα μου άφησαν καλύτερες εντυπώσεις από την προηγούμενη φορά που τους παρακολούθησα στον ίδιο ρόλο. Σίγουρα πιο δεμένοι, με συγκριτικά καλύτερο ήχο και με περισσότερη πώρωση. Η τραγουδίστριά τους διαθέτει μια αξιόλογη φωνή, αλλά νομίζω ότι χάνεται πάνω στο ύφος και το είδος των κομματιών που αντιπροσωπεύουν. Απέδωσαν και τον απαραίτητο φόρο τιμής στον μεγάλο Ronnie James Dio και άφησαν τη σκηνή για τους τύπους από το Νησί.
Δεν μπορώ να πω πως το setlist τους είχε και μεγάλες διαφορές από το περσινό. Δεν περίμενα και κάτι διαφορετικό άλλωστε. Τουλάχιστον ήθελα να δω την ίδια θέληση, την ίδια χαρά στα πρόσωπά τους και την ίδια εξαιρετική απόδοση στα κομμάτια. Ε, εκεί δεν θα απογοητευόμουν ποτέ. Πως θα μπορούσα με τέτοιους μουσικούς; Όταν έχεις να κάνεις με τον ασύγκριτο Mick Box και με τα μαγικά-ευλογίες του, δεν χωράει αμφιβολία. Όχι βέβαια ότι και οι άλλοι υστερούν. Δεν αμφισβητεί κανείς ούτε την ικανότητα του Trevor Bolder, ούτε του Phil Lanzon, ούτε φυσικά του μοναδικού Bernie Shaw που κρατάει τη σημαία του αξέχαστου David Byron πολύ ψηλά. Δεν ξεχνάμε βέβαια και τον ‘‘νεότερο’’ Russel Gilbrook που δίνει ότι έχει και δεν έχει πίσω από τα drum kit.
Οι εκπλήξεις δεν έλειψαν πάντως. Δεν ακούς κάθε μέρα το υπερ-έπος ‘‘Rainbow Demon’’ και σίγουρα μπορεί να είναι και η πρώτη φορά που το βλέπεις να παίζεται ζωντανά μπροστά σου. Για τον γράφοντα η περσινή έλλειψη του ‘‘Stealin’’ είχε στοιχίσει και ευτυχώς έμελλε να αποζημιωθεί αυτή τη φορά. Το προαναφερθέν κομμάτι είναι ένα από τα αγαπημένα μου HEEP κομμάτια και το άκουσα και αυτό μετά από πολύ καιρό. Η συμμετοχή του κοινού στα κομμάτια μπορεί να μην ήταν η πρέπουσα που αρμόζει σε τέτοιους ύμνους, αλλά σίγουρα ήταν ικανοποιητική με κορυφαίες στιγμές τα ‘‘Free Me’’ και ‘‘Easy Livin’’.
Το ‘‘Sunrise’’ και φυσικά το θρυλικό ‘‘Lady In Black’’ ήρθαν για να κλείσουν μία από τις καλύτερες εμφανίσεις των URIAH HEEP στη χώρα μας. Γεμάτη, με αρκετή ανταπόκριση και τα κομμάτια που όλοι θέλουμε να ακούσουμε διανθισμένα με τη μοναδικότητα των μελών και μία τζούρα μαγείας και τρέλας από τον Mick Box. Τελικά όσο συχνοί επισκέπτες μπορούν να γίνουν, τόσο συχνοί πελάτες μπορούμε να γίνουμε και εμείς. Στο σημερινό πολύ απαιτητικό κοινό, πρέπει να προσφέρεις κάτι για να το θυμάται στις συναυλίες σου. Κάτι για να ξεχνιέται από την καθημερινότητα και να περνάει καλά όση ώρα είσαι πάνω στη σκηνή. Και επειδή αυτό το πράγμα δεν είναι ο ήχος των συναυλιών στην Ελλάδα, εκείνο το Σάββατο το βράδυ ήταν η εμφάνιση και η απόδοση των URIAH HEEP. Till next time…
Χρήστος Δουλγεράκης
Θεσσαλονίκη, 13 Μαρτίου 2011
Για ακόμη μια χρονιά οι θρυλικοί γερόλυκοι URIAH HEEP έμειναν πιστοί στο ραντεβού τους με τη χώρα μας, αφού για τρίτη συνεχόμενη φορά επέλεξαν 
να αρχίσουν από εδώ την παγκόσμια περιοδεία τους. Το κοινό της Θεσσαλονίκης όμως δεν τους τίμησε φέτος ιδιαίτερα με την παρουσία του, αφού λίγο η κρίση και λίγο το ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός, οδήγησαν σε μια απογοητευτική παρουσία περίπου 200 ατόμων στην προκαθορισμένη ώρα έναρξης της συναυλίας. Έτσι λοιπόν, στις 22.00 περίπου, όταν οι πρώτες νότες του “Wake The Sleeper”, του εναρκτήριου κομματιού του εξαιρετικού τελευταίου τους δίσκου, δόνησαν το Block 33, οι παρευρισκόμενοι μετά βίας άγγιζαν τους 400.
Αυτό όμως λίγη σημασία έχει για όσους ήμασταν εκεί, καθώς μετά από τόσες εμφανίσεις στην Ελλάδα όλοι ξέρουμε τι να περιμένουμε από τους URIAH HEEP. Μια σφιχτοδεμένη μπάντα, αποτελούμενη από εξαιρετικούς μουσικούς, γεμάτη διάθεση και ενέργεια που τιμά στο έπακρο το (τεράστιο!) παρελθόν, αλλά και το παρόν της. Το πρώτο σημείο που κάνει εντύπωση είναι ο σχετικά καινούριος Russel Gilbrook στα τύμπανα. Όσο και αν η θρυλική μορφή του Kerslake λείπει, ο Russel είναι απίστευτος παίκτης και έχει αποδειχθεί λίρα εκατό για την μπάντα, αφού τους έχει προσφέρει φρεσκάδα και ενέργεια. Το παίξιμο του άλλωστε στο “Wake The Sleeper” ήταν τρομακτικό.
Η συναυλία στο πρώτο μισό της κύλησε με εναλλαγή τραγουδιών από τα “Wake The Sleeper” και “Celebration”, καθώς και κάποιων σπουδαίων στιγμών από το παρελθόν, όπως το το “Bird Of Prey”, όπου ο Bernie Shaw απέδειξε γιατί είναι τόσα χρόνια στο συγκρότημα (από το 1987 παρακαλώ!). Φοβερή απόδοση σε ένα πολύ απαιτητικό τραγούδι του μεγάλου David Byron... Αν συνυπολογίσουμε δε και την αεικίνητη σκηνική του παρουσία και την εκφραστικότητά του, έχουμε έναν καταπληκτικό frontman! Το show συνεχίστηκε με τον Shaw να σχολιάζει το αποτέλεσμα του αγώνα υπό τις επευφημίες του κοινού και τον Trevor Bolder να αποδεικνύει ότι είναι επίσης από τους μεγαλύτερους μπασίστες στο είδος του με το solo του μετά το “Book Of Lies”. Και κάπως έτσι φτάνουμε στην κορυφαία στιγμή της βραδιάς, το διαμάντι “Rainbow Demon”. Φοβερή απόδοση και συγχρονισμός από ολόκληρη την μπάντα, αλάνθαστες αρμονίες στα φωνητικά, φοβερή ερμηνεία ξανά από τον Bernie. Συγκίνηση και συναίσθημα που μας γύρισε πίσω στα 70's. Από εκεί και πέρα τη σκυτάλη πήραν οι μεγάλες επιτυχίες των URIAH HEEP, που διαδέχονταν η μια την άλλη με το κοινό
να συμμετέχει απίστευτα τόσο στο “Free Me”, όσο και στο υπερκλασικό “Easy Livin” και φυσικά την θρυλική Κυρία με τα Μαύρα (“Lady In Black”), που έκλεισε μια καταπληκτική εμφάνιση. Αξίζει να σταθούμε εδώ στο τζαμάρισμα μετά το “Look At Yourself”, με τον μάγο και ηγέτη της μπάντας Mick Box, να δείχνει ότι είναι από τους πιο παραγνωρισμένους κιθαρίστες της γενιάς του.
Οι URIAH HEEP είναι μια μπάντα γεμάτη ενέργεια, που χαίρονται αυτό που κάνουν και όσες φορές και αν τους δεις, διασκεδάζεις σίγουρα. Για την ακρίβεια, νομίζω πως είναι σαφώς πιο ζωντανοί από τις περισσότερες, αν όχι όλες, τις μπάντες της γενιάς τους, τόσο δημιουργικά όσο και συναυλιακά. Μόνο παράπονό μου είναι το setlist που ήταν σχεδόν ίδιο με πέρυσι. Περιμένουμε πλέον με ανυπομονησία τον ερχόμενο δίσκο τους, “Into The Wild” και φυσικά την περιοδεία που θα ακολουθήσει!
ΥΓ: Στη συναυλία το κοινό αποτελούνταν, στη συντριπτική πλειοψηφία του, από άτομα άνω των 35-40 χρονών, πράγμα που δείχνει ότι οι νέοι και οι φοιτητές ζορίζονται πλέον χοντρά με τα εισιτήρια των 35 ευρώ. Καλό θα ήταν οι διοργανωτές να το λάβουν υπόψη τους, για να μην έχουμε τόσο απογοητευτικές προσελεύσεις σε τέτοια θρυλικά ονόματα!
Πάνος Παπαπανάγου
Setlist (Αθήνα):
“Wake The Sleeper”
“Overload”
“Return To Fantasy”
‘‘Only Human”
“Book Of Lies”
“Bird Of Prey”
“Stealin'”
“Rainbow Demon”
“Free Me” (video)
“Free N' Easy”
“Gypsy”
“Look At Yourself”
“July Morning”
“Easy Livin'” (video)
Encore:
“Sunrise” (video)
“Lady In Black”
Setlist (Θεσσαλονίκη):
“Wake The Sleeper”
“Overload” (video)
“Return To Fantasy”
‘‘Only Human”
“Book Of Lies”
“Bird Of Prey”
“Stealin'”
“Rainbow Demon”
“The Wizard” (video)
“Free Me”
“Free N' Easy”
“Gypsy”
“Look At Yourself”
“July Morning”
“Easy Livin'”
Encore:
“Sunrise”
“Lady In Black”
