Την Παρασκευή, το Main Stage άνοιξε σαν στόμα που καταπίνει τον κόσμο∙ οι πρώτες νότες κύλησαν σαν ηλεκτρισμός στις φλέβες της νύχτας, και κάθε act πρόσθετε ένα νέο χρώμα στην έκσταση της ημέρας. Στο Tunnel Stage οι DJs γέμιζαν τον αέρα με χτύπους σαν παλμούς από άλλη διάσταση. Οι σκιές στον τοίχο γίνονταν φιγούρες, οι φιγούρες γίνονταν φαντάσματα, κι ο ρυθμός μάς έπαιρνε όλο και πιο βαθιά, σαν να μην υπήρχε επιστροφή. Το Tunnel ήταν το μυστικό alter ego του φεστιβάλ: εκεί που ο χρόνος σταματούσε και το μόνο που υπήρχε ήταν ο χορός.
Στο Tunnel Stage η Paula Tape έστηνε υδάτινα περάσματα, ο John Talabot έπλαθε νέες γεωμετρίες φωτός, οι Eris Drew & Octo Octa χόρευαν με την ψυχή του dancefloor σαν να ήταν μια παλιά θεότητα, κι ο Hector Oaks έκλεισε με μια τελετουργία που περισσότερο έμοιαζε με ανατολή παρά με λήξη. Στο Μain Stage οι
Getdown Services άναψαν τη σπίθα, οι Confidence Man την έκαναν πυροτέχνημα, κι ύστερα ο King Krule μετέτρεψε τη νύχτα σε σκοτεινή εξομολόγηση, σε έναν ψίθυρο που έμοιαζε με κραυγή. Όταν βγήκαν οι Jersey, ήταν ήδη αργά∙ τα ρολόγια έπαψαν να μετρούν, μόνο οι μπασογραμμές όριζαν το πέρασμα στο ξημέρωμα.
Το Σάββατο, η ατμόσφαιρα είχε κάτι από μυστήριο. Οι δικοί μας Selofan έφεραν το βλέμμα του ελληνικού σκοταδιού στη μεγάλη σκηνή, ο John Maus σήκωσε το φεστιβάλ σε μια παράνοια ποπ-φιλοσοφίας, ο Tommy Cash το γκρέμισε με την ίδια δύναμη που το είχε σηκώσει, και οι Brutalismus 3000 έφεραν την καταστροφή σαν απελευθέρωση. Στο τούνελ, η Chloe Robinson άνοιξε τον δρόμο με κοφτερή ενέργεια, οι Toccororo και Daria Kolosova έπλεξαν ρυθμούς σαν υπνωτική σπείρα, και η Ki/Ki, τελευταία, μάς άφησε σε μια ευφορία που έσταζε ταυτόχρονα ιδρώτα και ουτοπία.
Το Plisskën 2025 ήταν μια μοναδική γιορτή, μια αίσθηση ότι για δύο νύχτες ζήσαμε σε έναν άλλο κόσμο, όπου τελικά οι φωτογραφίες και οι όποιες αναμνήσεις δεν απαθανατίζουν μόνο πρόσωπα, αλλά τον ίδιο τον παλμό μιας γενιάς που διεκδικεί ακόμα να χορεύει μέχρι να βγει ο ήλιος.
Tommy Cash
