Μια νύχτα θα ανεβείς τον λόφο και θα ‘ναι όλοι εκεί. Την ώρα της χαιρετούρας θα τρίβετε τη μέση και τα γόνατα, θα αναζητάτε παγωμένο νερό, κάτι θα πείτε για τον καιρό και την ανάβαση «Δεν φύγατε τελικά για τριήμερο;», «Ποιος κρατάει τα παιδιά απόψε;», «Θα 'ρθείτε και TV On The Radio αύριο;», «Τον είχαμε δει Primavera, θυμάσαι;». Ξαφνικά θα θυμηθείς πως το Καταλανικό φεστιβάλ είχε χρησιμοποιήσει το “Can’t Do Without You” του Caribou -που εμφανίζεται απόψε στον Λυκαβηττό- ως soundtrack στα διαφημιστικά του σποτ για τη διοργάνωση του 2022, την πρώτη μετά την πανδημία. Ήσουν εκεί. Επέστρεψες από τη Βαρκελώνη με covid.
Θα διώξεις τη δίψα σου, κι ενώ αναζητάς ένα σημείο στις κερκίδες να καθίσεις μέχρι την έναρξη, το βλέμμα σου θα πέσει πάνω σε συνήθεις υπόπτους -αγνώστους που τους νιώθεις οικείους και οικείους που τους νιώθεις αγνώστους- πολλά χαμόγελα θα ΄χουν αλήθεια, μα κάποια θα ‘χουν αμηχανία και μια ζωή αναρωτιέσαι αν την προκαλείς εσύ ή οι καταστάσεις. Θα είναι όλοι εκεί, αυτοί που είναι πάντα εκεί και θα είναι εκεί, για πάντα. Η Marie Davidson θα φορά ένα γαλάζιο playsuit και θα ‘ναι μες στην ενέργεια, και θα σκέφτεσαι κάποιο λογοπαίγνιο, με το playsuit και το playful, γιατί αυτό της ταιριάζει ως επιθετικός προσδιορισμός, είναι «παιχνιδιάρα» –το “Fun Times” είναι το αγαπημένο σου από το φετινό της άλμπουμ City Of Clowns, που τόσες φορές έχεις βάλει στα ακουστικά για να σου δώσει το boost που χρειάζεσαι για να τραβηχτείς μέχρι το μετρό, τις αποβάθρες, την άλλη άκρη της πόλης, κάποιον χώρο και χρόνο που πρέπει να βρεθείς γιατί θα είναι όλοι εκεί.
Ο ήλιος θα πέφτει, η Marie θα «βαράει», η ώρα δεν θα της ταιριάζει, μα θα είναι όλοι εκεί: οι πρώην, οι νυν, οι επόμενοι, οι βασικοί και οι παρατρεχάμενοι, εκείνοι που δεν τους βλέπεις παρά σπάνια, αλλά θα σου κάνουν την πιο ζεστή αγκαλιά, εκείνοι που επιμένουν να κάνουν σαν να μην σε ξέρουν, εκείνοι που προγραμμάτισαν το reunion σας μέρες πριν κι εκείνοι που δεν χρειάζεται καν να στείλουν μήνυμα, γιατί ξέρεις πως, βρέξει-χιονίσει, θα είναι εκεί.
Η νύχτα θα πέσει, η Καναδή τόση ώρα έχτιζε, τώρα η ατμόσφαιρα θα αλλάξει, τα πηγαδάκια και τα κουβεντολόγια θα σταματήσουν, θα πέσουν τα πρώτα beats του “Work It” (στο remix των Soulwax) κι εσύ θα νιώσεις απροσδόκητα διαυγής: Sweat, work it / Work, work to be a winner θα επαναλαμβάνει σαν life coach/τρολ η Davidson στο μικρόφωνο, αλλά προς το τέλος θα διευκρινήσει: When I say work, I mean you've got to work for yourself / Love yourself, feed yourself, so you can be a winner. Για λόγους συγκυρίας, θα πάρεις τη συμβουλή πολύ προσωπικά.
Δέκα παρά, θα είσαι ακόμα στον λόφο, το “Volume” από το περσινό Honey θα σημάνει την έναρξη του δεύτερου σετ και θα είναι όλοι εκεί. Αυτοί που το 2010 όταν βγήκε το Swim του Caribou ήταν πολλά υποσχόμενοι “young professionals” κι αυτοί που τη χρονιά εκείνη έδιναν Πανελλήνιες. Θα πλησιάσουν και θα σου πουν στο αυτί «Άκουγα το “Odessa” και πήγαινα να δώσω. Θυμάμαι και τι φόραγα». Ο Caribou και η μπάντα του (τέσσερα άτομα αυτή τη φορά) θα παίζουν με φώτα, χρώματα, γεωμετρίες και ομόκεντρους κύκλους. Στο “Bowls” τα αυτιά σου και τα μάτια σου θα εστιάσουν στο «τώρα», θα κρατήσεις τη στιγμή. Στο “Sun” ένας ήλιος θα ανατέλλει και θα δύει, δεκαπέντε καλοκαίρια θα περάσουν μπροστά από τα μάτια σου -πόσα καλοκαίρια σου μένουν ακόμα; Που θα μπορείς να είσαι, μαζί με όλους, εκεί;
Έντεκα παρά, ο επιλεγμένος χώρος συμβίωσης θα ‘χει μια ζέστη πνιγηρή, το σώμα σου θα σε διώξει με τη βία, μια παρόρμηση θα σε οδηγήσει στην τελευταία κερκίδα. Θα ανεβείς μόνη, τα μπαλόνια κάτω στο κοινό θα σου χαρίσουν το τέλειο φωτογραφικό κλικ, το drum solo θα σε συναρπάσει, το light show θα πάθει αμόκ και θα δίνει ρυθμό στις εγκεφαλικές σου αναλαμπές –“Broke My Heart”, “Honey”, ”Got To Change”- πρέπει να αλλάξεις, πρέπει κάτι να αλλάξει, θα κατεβείς πάλι κάτω στην αρένα, θα ακούγεται το “Can’t Do Without You” και θα είναι όλοι εκεί, θα σε κοιτάξουν τρυφερά (ή έτσι σου φάνηκε) κι εσύ (σ'αυτόν τον πλανήτη που αγχώνει και πληγώνει και καίγεται και λιώνει) θα νιώσεις ασφαλής και τώρα και αύριο, γιατί ξέρεις πως και την επόμενη φορά θα τους έχεις όλους δίπλα σου, αυτή την αδιαπραγμάτευτη μουσική αγκαλιά, το «εναλλακτικό» κοινό βίωμα, το συναυλιακό group therapy, τη μοναδική συνάντηση που δεν χρειάζεται κανονίσματα, γιατί έχει το πού και το πότε προκαθορισμένα. Το μόνο που χρειάζεται -όσο σε κρατούν τα πόδια σου- είναι να ανεβαίνεις τον λόφο.
