Το Release Athens τα τελευταία χρόνια, έχει την παράδοση να φέρνει συγκροτήματα του σκληρού ήχου που είναι στον χώρο από τις αρχές των 00ς, έχουν κάνει τεράστιες επιτυχίες, και για πολλούς και διάφορους λόγους έρχονται στην Ελλάδα, σε εποχή που είτε έχουν βγάλει ένα «περίεργο» άλμπουμ ή έχουν χάσει λίγο από την δημοφιλία τους σε σχέση με το παρελθόν. Αναφέρομαι στους Disturbed,που έχουν έρθει στην χώρα μας το 2019 και το 2023 και φυσικά στους Avenged Sevenfold που ήρθαν για πρώτη φορά στην χώρα μας στο πλαίσιο του Release Athens 2025. Όπως μας ανέφερε την ώρα του live o τραγουδιστής τους M.Shadows, το 2024 είχαν πάρει σβάρνα τα μεγάλα φεστιβάλ της Ευρώπης και ήταν headliner σε Rock Am Ring, Hellfest κτλ, ενώ φέτος απόφασισαν να επισκεφτούν κυρίως χώρες που δεν είχαν παίξει ξανά, όπως την Τουρκία και φυσικά την χώρα μας. Στην περιοδεία των Avenged Sevenfold το support στις περισσότερες χώρες, είναι οι γνώριμοι μας στην Ελλάδα, οι Palaye Royale, που τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει τακτικοί θαμώνες καθώς έχουν παίξει ενδεικτικά το 2024 ,το 2023, ενώ επαίξαν και τον Απρίλιο του 2025 στην Αθήνα.
Φτάνοντας στον γνώριμο χώρο της Πλατείας Νερού γύρω στις 19:00 είδαμε ότι υπήρχε μια μεγάλη ουρά στο stand του merchandise καθώς ήταν αρκετοί που ήθελαν να αγοράσουν μπλουζάκι των Avenged Sevenfold. Κοιτώντας και τις ηλικίες, έβλεπες σχετικά νεανικό κοινό και αρκετοί είχαν έρθει με την συνοδεία των γονιών τους, με τους γονείς να πιάνουν τα ωραία καθίσματα που υπήρχαν πίσω, ενώ η νεολαία να έχει πιάσει κάγκελο από νωρίς. Δίχως καθυστέρηση οι Palaye Royale έκαναν την εμφάνιση τους σε ένα κοινό που κατά ένα μεγάλο μέρος τους ήξερε, σε αντίθεση με εμένα που ήταν η πρώτη φορά που τους έβλεπα, και όπως είχαμε γράψει σωστά στον πρόλογο της συνέντευξης που μας είχαν παραχωρήσει «Αν ψάχνεις ένα συγκρότημα που κάνει εμφανές πάταγο στους Gen Zers διεθνώς τότε οι Palaye Royale, είναι η απάντηση στην ερώτησή σου. Αν μη τι άλλο, η ενέργειά τους on stage είναι άκρως μεταδοτική κι ας παρουσιάζουν κάτι πολυφορεμένο και χιλιοπαιγμένο, οι ίδιοι έχουν βρει έναν δικό τους ιντριγκαδόρικο τρόπο να ξεσηκώνουν μια γενιά έφηβων κοριτσιών και αγοριών, που ζουν τη δική τους επανασταστική, emo-punk πραγματικότητα πολύ πιο κοντά στις οθόνες και στο Instagram, απ’όταν τη ζούσαμε εμείς».
Με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο η παραπάνω περιγραφή, καθώς αυτό που οι ίδιοι έχουν χαρακτηρίσει ότι παίζουν ένα fashion art-rock,προσωπικά δεν μου έκανε εντύπωση. Ομολογώ ότι είχαν τρομερή ενέργεια επί σκηνής, με τον Remington Leith να τραβάει, όπως είναι φυσικό, τα βλέμματα των θεατών. Και πως να μην γίνεται αυτό, καθώς την μία στιγμή, τον βλέπεις να ανεβαίνει στα πλαϊνά της σκηνής, την άλλη στιγμή, πρέπει να ήταν κατά την διάρκεια του “You 'll Be Fine” αν δεν κάνω λάθος, να πηδάει απο την εξέδρα σε μια φουσκωτή βάρκα(!) που ήταν αριστερά της σκηνής στα χέρια του κοινού και να φτάνει με την βοήθεια των θεατών μέχρι τα μέσα του πλήθους, θυμίζοντας αντίστοιχη σκηνή από τους Rammstein.
Στην μία ώρα που είχαν στην διάθεση τους έπαιξαν 15 τραγούδια που σε αριθμό ήταν μεγαλύτερα από αυτά που έπαιξαν οι headliner (καρφάκι μικρό,θα επανέλθω στην συνέχεια) και καλύτερη στιγμή του live τους θα έλεγα ότι ήταν το κλείσιμο με το “Lonely”, στο οποίο ο τραγουδιστής το αφιέρωσε στην μητέρα του που πέθανε πρόσφατα και γενικότερα είναι αφιερωμένο σε όλους εκείνους που έχουν βιώσει μια απώλεια. Για το τέλος χειροκροτήματα πολλά για το συγκρότημα, που για μένα μια φορά που τους είδα μου ήταν αρκετή, όμως κρίνοντας από τις αντιδράσεις του κοινού, είμαι βέβαιος ότι σύντομα οι φανατικοί οπαδοί τους θα τους δουν ξανά.
Showbiz
Hang On to Yourself
Death or Glory
Punching Bag
Little Bastards
Addicted to the Wicked & Twisted
No Love in LA
Hot Mess
Mr. Doctor Man
Dying in a Hot Tub
You'll Be Fine
Broken
Fucking With My Head
For You
Lonely
Περιμένοντας να βγουν οι Avenged Sevenfold άκουγα από τα ηχεία του φεστιβάλ, ανάμεσα σε άλλα τραγούδια, Limp Bizkit και ανεπαίσθητα μου ήρθε στο μυαλό η σκέψη ότι είναι ένα συγκρότημα που ποτέ δεν έχει έρθει στην χώρα μας, και ίσως πια να έχει έρθει το πλήρωμα του χρόνου να τους δούμε και αυτούς στην χώρα μας. Συνάντησα και έναν φίλο που μου είπε ότι είχε έρθει καθαρά για την συναυλιακή περιέργεια καθώς τους Avenged Sevenfold τους έχει ακούσει ελάχιστα, εγώ του είπα να έχει τα μάτια του καρφωμένα στον guitar hero της γενιάς του Synyster Gates, και όπως συνηθίζω βρέθηκα στην γνωστή μου θέση, δηλαδή μπροστά και αριστερά της σκηνής. Δίχως καθυστέρηση, ξεκίνησαν με το "Game Over" με τον M. Shadows να φοράει ένα fullface, που το έβγαλε στο δεύτερο τραγούδι το "Mattel" για το οποίο είχαν προσαρμόσει τις κούκλες της Mattel, στα πρόσωπα τους, δηλαδή εκεί που έβλεπες τον Gates να παίζει κιθάρα στην σκηνή, άλλαζε το πρόσωπο του στα video wall με μια κούκλα της Mattel να παίζει κιθάρα. Εντυπωσιακό και τα visuals στο συγκεκριμένο τραγούδι με το σπίτι που παίρνει φωτιά, και απο την αρχή της συναυλίας καταλαβαίνες ότι, ανάμεσα σε άλλά, θα είχαμε και ενα ωραίο show.
Βέβαια, καλά τα δύο τραγούδια από το τελευταίο άλμπουμ τους, αλλά οι Avenged Sevenfold δεν έγιναν γνωστοί για αυτά. To πρώτο μεγάλο hit ήρθε με το "Afterlife" και στην συνέχεια με το "Hail To The King" και εκει είχα την ευκαιρία να δω τις αντιδράσεις του κοινού, το οποίο ήταν ένα κοινό που πραγματικά προσμονούσε να δει το αγαπημένο του συγκρότημα. Κάθε γενιά έχει τους δικούς της μουσικούς ήρωες, και κρίνοντας από το κοινό, το οποίο συμμετείχε με κάθε δυνατό τρόπο στα τραγούδια των Avenged Sevenfold ήταν όπως το περίμενα: Nα τραγουδάνε τους στίχους όλων των τραγουδιών, κάποια μικρά mosh pit έγιναν, ενώ σε μια συναισθηματική στιγμή που έγινε μπροστά μου, μια κοπέλα πλάνταξε στο κλάμα κατά την διάρκεια του “So Far Away", ενώ στις φωτογραφίες που υπάρχουν, μπορείτε να διαπιστώσετε οτι αρκετός κόσμος συγκινήθηκε αρκετά κατά την διάρκεια της συναυλίας.
Και πώς να μην γίνει αυτό, καθώς κατά την διάρκεια του τραγουδιού, υπήρχε η μορφή του πρώην ντράμερ τους The Rev στο background . Όσοι έχουν ασχοληθεί έστω και λίγο με την ιστορία των Avenged Sevenfold, ξέρουν το πόσο σημαντικός ήταν για το συγκρότημα ο The Rev και πόσο τους είχε στοιχίσει ο θάνατος του το 2009. Κάπου εκεί ο M. Shadows μας ανέφερε ότι μπορεί να έχουμε ο καθένας μας, δεκάδες προβλήματα που μας απασχολούν, αλλά ας ζήσουμε την στιγμή, να αγκαλιάσουμε τον διπλανό μας, να χαρούμε το σήμερα και αύριο είναι μια άλλη μέρα.
Όπως ξέρουμε, οι Avenged Sevenfold συνέχισαν μετά τον θάνατο του The Rev κυκλοφορώντας μάλιστα ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της καριέρας τους το Nightmare με την συμμετοχή τότε του Mike Portnoy στα ντραμς παίζοντας πάνω στα ντέμο που είχε γράψει για το άλμπουμ ο The Rev, και βάζοντας φυσικά ο Portnoy και τις δικές του πινελιές. Το τραγούδι με το όνομα “Nightmare” είναι απλά ένα μικρό έπος και τα visuals που τους έδειχναν κατά την διάρκεια του τραγουδιού, με μορφή vampire, το έκανε ακόμα πιο έπος.
Εδώ θα πρέπει να τονίσουμε κάτι για το συγκρότημα: Μπορεί τα φώτα να πέφτουν στον M. Shadows/ Synyster Gates, αλλά πρέπει να γίνει και ιδαίτερη μνεία στους Zacky Vengeance (κιθάρα), Johnny Christ (μπάσο) και Brooks Wackerman (ντράμς). Δεν έχασαν νότα, σε πολλά τραγούδια έκαναν δεύτερα φωνητικά, ενώ ο Zacky Vengeance είχε την ευκαιρία να κάνει δισολίες σε ορισμένα τραγούδια με τον Gates.
O M. Shadows, για το δεδομένα του 2025 ήταν αρκετά καλός φωνητικά. Θυμίζουμε ότι η φωνή του έχει περάσει διάφορες διακυμάνσεις όλα αυτά τα χρόνια, και σίγουρα δεν είναι η ίδια όπως στο ξεκίνημα της καριέρας του, αλλά στο live ήταν ιδιαίτερα ικανοποιητικός. Όσο για τον Gates, γνωστός youtuber κιθαρίστας με εκατομμύρια προβολές των βίντεο του, έβαλε το “Nobody” σε μια άτυπή top 10 λίστα με τα πιο δύσκολα σόλο να παίξεις. Το να βλέπεις τον Gates να παίζει το σόλο του “Nobody”, ή το τρελό tapping στο “The Stage” με χαρακτηριστική άνεση στα 5 μέτρα από εσένα είναι μια εμπειρία που μόνο εάν είσαι σε live μπορείς να την βιώσεις. Εάν ήμουν πιτσιρικάς και ήθελα να μάθω κιθάρα, μάλλον θα τον είχα poster στον τοίχο μου, όπως είχα τον Slash όταν όντως ήμουν πιτσιρικάς. Φυσικά η συναυλία είχε και συνέχεια με τα κλασσικά τους τραγούδια όπως τα "Bat Country" και "Unholy Confessions" που έγινε ο αναμενόμενος χαμός. Ένα μικρό σόλο του Brooks Wackerman μας οδήγησε σε μια ακόμα επιλογή από το τελευταίο τους άλμπουμ το "Cosmic", που για να είμαι ειλικρινής και να έλειπε δεν θα πείραζε κανέναν, και δίχως encore το συγκρότημα μας αποχαιρέτησε με ένα ακόμα κλασσικό τους κομμάτι το "A Little Piece Of Heaven" με το οποίο ολοκληρώθηκε η εμφάνιση τους μετά από σχεδόν 85 λεπτά που ήταν πάνω στην σκηνή. Κοιτώντας πίσω στην συναυλία που τους είχα δει το 2018 , παρατηρώ ότι και εκεί είχαν παίξει πάνω-κάτω την ίδια ώρα και τα ίδια σε αριθμό τραγούδια. Ο γερό παράξενος θα πει ότι οι Guns N' Roses παίζουν 3 ώρες και 27-30 τραγούδια στα εξήντα τους, και άλλος θα πει ότι τον κάλυψε με το παραπάνω τόσο η διάρκεια όσο και τα τραγούδια. Στην ουσία ήθελε ένα δεκάλεπτο ακόμα, με 2 τραγούδια τρίλεπτα (βάλτε οποιοδήποτε θέλετε) καθώς δεν τους λείπουν τα hit που θα μπορούσαν να παίξουν. Κάποιοι έγραψαν ότι το συγκρότημα ήταν καλύτερο σε σχέση με το 2024 που τους είχαν δει στο εξωτερικό, και δεν έχω λόγο να τους αμφισβητήσω. Το κοινό που έφτανε μέχρι τον ηχολήπτη, πέρασε υπερβολικά καλά καθώς είδε το αγαπημένο του συγκρότημα με ενα εντυπωσιακό visual show, εγώ ήθελα 2 τραγούδια παραπάνω, και ο φίλος με την μηδενική σχέση με το συγκρότημα μου είπε ότι πέρασε καλά. Μακάρι να ακολουθήσουν τους Disturbed και σε 2-3 χρόνια και να τους δούμε ξανά. Είμαι σίγουρος ότι την επόμενη φορά θα είναι ακόμα καλύτερα…
Game over
Mattel
Afterlife
Hail to the king
Buried Alive
The Stage
So Far Away
Nobody
Nightmare
Bat Country
Unholy Confessions
Cosmic
A Little Piece Of Heaven
