Είναι γνωστό, εδώ και χρόνια: το μεγαλύτερο φεστιβάλ ηλεκτρονικής μουσικής στη χώρα μας «κατοικεί» στη βόρεια Ελλάδα. Και μάλιστα όχι μόνο δεν περνάει κρίση, αλλά, αντίθετα με τις εποχές, δείχνει πιο ακμαίο από ποτέ. Περί Reworks ασφαλώς ο λόγος, το οποίο φέτος έσβησε αισίως 12 κεράκια και το γιόρτασε δεόντως, με ένα line-up που προκαλούσε υπερδιέγερση στους σιελογόνους αδένες των ηλεκτροκέφαλων της ημεδαπής (και όχι μόνο). Το ταξίδι στη Θεσσαλονίκη τείνει να γίνεται πιο αβίαστα τις ημέρες διοργάνωσης του φεστιβάλ και κάπως έτσι ανηφορήσαμε για να παρακολουθήσουμε τα τεκταινόμενα της 16ης και 17ης Σεπτεμβρίου. Δυο ημερών, δηλαδή, που έμελλε να καταλήξουν σε πανηγυρικά sold-out, αλλά να είναι και υπέρ το δέον ικανοποιητικές από καλλιτεχνικής πλευράς.
Η αρχή έγινε την Παρασκευή στο Block33, που πριν τα μεσάνυχτα διέθετε άπλετο χώρο για να κινηθείς, να αράξεις, να ξεκουραστείς και να κοινωνικοποιηθείς σε παρέες γνωστών και μη. Κάτι που άλλαξε άρδην με το πέρας της βραδιάς, καθώς στην αυλή του χώρου δεν περνούσες με ευκολία από τη 1 και μετά. Εκείνη την ώρα, στη σκηνή του Club stage, βρισκόταν ήδη o SEИKA, ο οποίος χάρη στα ερεβώδη bleeps, τα minimal beats και τη σκοτεινιασμένη μουσική διάθεσή του είχε καταφέρει να θέσει σε κίνηση το –στην αρχή αραιό– κοινό, που όμως ήρθε με άγριες διαθέσεις. Όσο εξελισσόταν το set, μάλιστα, τόσο έχτιζε ένταση, με τους ρυθμούς να γίνονται όλο και πιο βάναυσοι. Οι παρευρισκόμενοι ανταποκρίθηκαν με χαρά, με τα παλλόμενα κορμιά τους να επιβεβαιώνουν τις επιδόσεις του DJ. Οι ρυθμοί γίνονταν εντωμεταξύ όλο και πιο σκοτεινοί, αλλά και ρυθμικά έντονοι, σε techno κλίμα πάντα, με τον SEИKA να εγκαταλείπει το stage λίγο μετά τη 01:30, μέσα σε αποθεωτικό κλίμα.
Την ίδια ώρα στο Warehouse stage, η Anja Schneider είχε στήσει το δικό της πανηγύρι, σε μια αίθουσα η οποία είχε γεμίσει από νωρίς ασφυκτικά για χάρη της. Δεν ήταν επομένως περίεργο που στις κορυφώσεις της οι θεατές την επιδοκίμαζαν ασταμάτητα. Οι acid επιρροές μπλέκονταν με μια ανεβαστική διάθεση, με χαρούμενες ρυθμολογίες, 1990s ηχητικά δείγματα και γυναικεία φωνητικά, δημιουργώντας ένα χαρμάνι απόλυτα ταιριαστό στην ώρα και στον χαρακτήρα του φεστιβάλ. Χαρακτηριστικά tracks που αντιπροσώπευσαν τις επιλογές της, το “Lift” του Maximiljan, αλλά και το “Ill Shit” του Carlo Lio, τα οποία (μαζί με τόσα άλλα) κατέστησαν την εμφάνιση της Schneider κάτι που έπρεπε να παρακολουθήσεις.
Στο έτερο stage, ο Kobosil δεν ήταν το ίδιο μετρημένος· αντιθέτως, επέλεξε να μπει από το ξεκίνημα κιόλας με το γκάζι στο πάτωμα. Έτσι, από τις πρώτες νότες, τα beats θερίσανε ακουστικά τύμπανα, με τα ξυραφιαστά hi hats και τον ορυμαγδό από σκληρές μπότες και μπασογραμμές να οδηγούν το ήδη ανεβασμένο κοινό σε απογείωση. Techno πόλεμος λοιπόν από τα ηχεία και ανελέητος χορός στο dancefloor, σε ένα set το οποίο φάνταζε ιδανικό για τη δεδομένη χρονική στιγμή της βραδιάς.
Οι Mind Against, πάλι, οι οποίοι διαδέχθηκαν την Anja Schneider στο Warehouse stage, επέλεξαν μια πιο ήπια κατεύθυνση, με eclectic beats και όχι σφυροκόπημα. Το μενού είχε σταθερό χτίσιμο της διάθεσης και λαχταριστά ηχοτόπια στο ξεκίνημα, κάτι που κράτησε μερικά λεπτά, προτού τα αδέρφια Fognini ρίξουν στην αρένα μια πιο-βαριά-και-από-μολύβι μπότα, αναγκάζοντας το κοινό σε αέναη κίνηση, με τους παρευρισκόμενους να επικροτούν κάθε αυξομείωση του τέμπο. Ήταν ένα πολύ καλοστημένο set, με έμφαση στην ατμόσφαιρα και στη δημιουργία ηχητικού κλίματος, αντί για την απευθείας και άνευ όρων παράδοση στον ρυθμό.
Το γεγονός πως η επόμενη μέρα είχε ένα υπερ-πλήρες αλλά και χρονικά μακροσκελές πρόγραμμα, σήμαινε πως έπρεπε να επιστρέψουμε για την απαραίτητη ξεκούραση. Μια ξεκούραση που αποδείχθηκε αναγκαία, καθώς ο Solomun θα εμφανιζόταν από τις 10, επιβάλλοντας έτσι να ξεκινήσει το Σαββατόβραδο νωρίς. Έτσι οι Θεσσαλονικείς, αλλά και πολλοί άνθρωποι διαφορετικών εθνικοτήτων που έσπευσαν για το Reworks, πλημμύρισαν ασφυκτικά το Atrium για να δουν τον πολυβραβευμένο Βόσνιο αστέρα της house μουσικής. Η επιλογή στο μεταξύ των διοργανωτών να τον τοποθετήσουν σε τέτοιο χρονικό slot αποδείχθηκε σοφή: ο Μύλος γέμισε κόσμο από νωρίς και ο Solomun τον έβαλε άμεσα σε party διάθεση. Με μια αρχηγική παρουσία και με breakdowns τα οποία «ανάγκασαν» τους θεατές να τον αποθεώνουν τακτικά, ο DJ πραγματοποίησε εμφάνιση rock star. Το πιστοποίησαν άλλωστε οι ιαχές από εκστασιασμένους παρευρισκομένους, ακόμα και τα σπρωξίματα στις πρώτες σειρές.
Ο Larry Gus άνοιξε το Club stage, με θεατές να στήνονται υπομονετικά έξω από τις πόρτες μέχρι να ξεκινήσει το set του. Κι εκείνος απέδειξε πως η αναμονή άξιζε. Όσοι τον είχαν ξαναδεί ζωντανά ήξεραν βέβαια τι να περιμένουν, όμως ήταν αρκετοί εκείνοι που εξεπλάγησαν από την επί σκηνής περσόνα και performance του. Άλλωστε ο μουσικός από τη Βέροια παραδίδει σόου επάνω στο σανίδι, με τα ιδιαίτερα φωνητικά του, την κινησιολογία και τον χορό του, τις συχνές-πυκνές βόλτες του ανάμεσα στους θεατές, αλλά και τη γενικότερη freestyle αίσθηση που βγάζουν οι εμφανίσεις του. Ακουστικά τύμπανα παρεμβάλλονταν σε ηλεκτρονικούς ρυθμούς, τα disco funk beats εναλλάσσονταν με εκλεκτικά breaks και κιθαριστικά samples, οδηγώντας σε ένα ηχητικό κράμα βγαλμένο θαρρείς από κάποιο μελωδικό μπλέντερ. Μπορεί το τελευταίο να μην κέρδισε άπαντες τους παρευρισκόμενους, όμως εντυπωσίασε αρκετές φορές, κερδίζοντας νέους φίλους.
Λίγο πιο δίπλα, δύο άλλοι Έλληνες, το ανερχόμενο σχήμα των Tendts (έδωσαν το παρών και στο φετινό Sonar Festival, ως μέρος της σκηνής που έστησε στη Βαρκελώνη το Reworks), παρέδιδε μια μυσταγωγική εμφάνιση, γεμάτη με ονειρικές μελωδίες και μυοχαλαρωτικά ηχητικά τοπία. Η θάλασσα από synths που άπλωσαν στον χώρο έμπλεκε υπέροχα με τα μετρημένα beats, με αποτέλεσμα μία από τις ωραιότερες και πιο προσωπικές εμφανίσεις του φεστιβάλ. Κρίμα που δεν την παρακολούθησε (σχεδόν) κανένας, μιας και οι θεατές ήταν δυστυχώς ελάχιστοι.
Μερικά βήματα πιο δίπλα, o President Bongo των GusGus δεν είχε να ανησυχεί για κάτι τέτοιο, μιας και στο Library stage γινόταν το αδιαχώρητο για χάρη του, με την κατάσταση να γίνεται μάλιστα ασφυκτική σε σημεία. Οι επιλογές του στόχευαν στην ικανοποίηση των αυτιών που βρίσκονταν κάτω από τη σκηνή, και το μείγμα από remixes σε γνωστά κομμάτια, συνθέσεις με ποπίζοντα φωνητικά, progressive σύνθια και ευφορικά (σχεδόν europop ανά σημεία) πλήκτρα, την έκαναν μια χαρά τη δουλειά τους. Τουτέστιν τα χέρια είχαν τεντωθεί στον αέρα, η χορευτική διάθεση είχε χτυπήσει κόκκινο, ενώ μέχρι και ...κάδο σκουπιδιών είδαμε να μεταφέρεται διαμέσου του dancefloor, πιθανότατα βέβαια από άνθρωπο της παραγωγής και όχι από κάποιον «φευγάτο» clubber.
Οι Δανοί Whomadewho μπορεί θεωρητικά να έμοιαζαν παράταιροι σε αυτό το ηλεκτρονικό σκηνικό με την ιδιόρυθμη ποπ τους, όμως φρόντισαν να κερδίσουν τις εντυπώσεις άμεσα με τις funky μπασογραμμές, τη δυναμική τους επάνω στο σανίδι και τo upbeat συναίσθημα που εκλυόταν από τις συνθέσεις τους. Οι θεατές ανταποκρίθηκαν άμεσα και το συγκρότημα τελικά κατέληξε, αντί για απόκληροι, να είναι μία από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές της ημέρας, με τους ίδιους να ανεβαίνουν πανω στα ηχεία, να κουνούν το φωτεινό σηματάκι γνωστού ποτού και να απευθύνονται στον εξώστη μέσα σε έκσταση.
Το αθηναϊκό κοινό είχε την ευκαιρία να απολαύσει τον περασμένο Δεκέμβριο τον Shall Ocin, στο event της ομάδας Symposium, και τώρα είχε έρθει η ώρα για τους Θεσσαλονικείς να βιώσουν τον οδοστρωτήρα εκ Αργεντινής. Ο Ocin ήταν με λίγα λόγια σαρωτικός και ξεσήκωσε ολόκληρη την αίθουσα του CU Warehouse stage, είτε με τις βαριές και ασήκωτες μπότες του, που τσάκιζαν κόκκαλα, είτε με bleeps βγαλμένα από τη μεγάλη του Erol Alkan σχολή. Τα hi hats ενίοτε ξύριζαν, το μπάσο έκανε τα ακουστικά μας τύμπανα να πάλλονται ασταμάτητα και οι acid αναμνήσεις προσέθεταν νοσταλγικό αέρα για τα πρώτα raves. Ανά στιγμές, μάλιστα, ο Αργεντίνος έβγαζε από τη φαρέτρα του και μερικά γεμίσματα με μελωδικά σύνθια, τα οποία δρούσαν σαν όαση στο techno σφυροκόπημα. Από τις πιο δυνατές εμφανίσεις του φετινού Reworks.
Στο Air stage η ατμόσφαιρα ήταν αναμφισβήτητα πιο υποφερτή, μιας και ο ανοιχτός χώρος βοηθούσε να μην ανεβαίνει η θερμοκρασία επικίνδυνα, όπως γινόταν στο CU Warehouse. Εκεί λοιπόν ο Agoria είχε στήσει το δικό του οργιαστικό πάρτι εξωτερικού χώρου, με ιδανικές αλλαγές και περάσματα από τη μία ηχητική διάθεση στην επόμενη –πάντα εντός του techno φάσματος, με ορισμένες tech house αποχρώσεις. Το τέμπο πότε ήταν μετρημένο, πότε στρεφόταν σε ρυθμούς που σιγόβραζαν και έχτιζαν την αναπόφευκτη ηχητική εκτόνωση. Έτσι, το set του αποτέλεσε ιδανική εναλλακτική για όσους είχαν φτάσει στα όριά τους από τους ιδρωμένους τοίχους που είχε προκαλέσει ο Shall Ocin.
Το Reworks θα συνέχιζε κατόπιν ως τα ξημερώματα, με μερικά από τα πιο δυνατά του χαρτιά –όπως τον ιδρυτή της Kompakt, Michael Mayer, τον λαοφιλέστατο στη χώρα μας Maceo Plex και το «καλύτερο live act στον κόσμο» (σύμφωνα με το έγκριτο Resident Advisor), τον Βούλγαρο KiNK. Όμως η πολύ πρωινή πτήση της επιστροφής μας στην Αθήνα δυστυχώς επέβαλλε να αποχωρήσουμε προτού οι προαναφερθέντες κύριοι αναλάβουν δράση. Έστω κι έτσι, όμως, το φετινό Reworks δεν έμοιαζε λειψό. Ίσα-ίσα που με το line-up αυτό κατάφερε να μεγαλώσει ακόμα περισσότερο τον μύθο του, κάτι άλλωστε που είναι πια αυταπόδεικτο και από τα απανωτά sold-out και από τη μεγάλη παρουσία ξένων επισκεπτών, οι οποίοι πιστοποιούν πως το φεστιβάλ γνωρίζει συνεχιζόμενη άνθηση. Κάτι που διασφαλίζει τη μακροημέρευσή του, προς χαρά όλων των ντόπιων φίλων της ηλεκτρονικής μουσικής.
{youtube}2mnZmX-VIR0{/youtube}
