Το περασμένο Σάββατο, αν και στην τομή του φθινόπωρου, ήταν αρκούντως ηλιόλουστο ώστε να μεταδίδει μια ανοιξιάτικη σχεδόν ευεξία. Το πολυαναμενόμενο δε συναυλιακό γεγονός των Goat στο Gagarin άφηνε τόσο κατανυχτικές υποσχέσεις, ώστε δεν γινόταν να σε αποπροσανατολίσει από αυτό ούτε το παράλληλο «indie» (για συντομία) φεστιβάλ ελληνικών συγκροτημάτων στο Χυτήριο, ούτε το κάποτε «ντέρμπι» Ολυμπιακού-ΑΕΚ.
Ομολογώ πάντως πως ξεκίνησα κουβαλώντας ένα τσουβάλι ερωτήσεις. Γιατί τέτοιος χαμός γύρω από τους Goat; Γιατί είναι τόσο σημαντικοί στο σύγχρονο μουσικό στερέωμα; Σε ποιο κομμάτι του ανήκουν; Πόσο αυθεντικά διαφυλάττουν την άσπιλη παγανιστική παράδοση που πρεσβεύουν/πωλούν ατιθάσευτα και υπόγεια; Και, τέλος πάντων, ποιοι είναι όλοι αυτοί οι ανώνυμοι θιασώτες οι οποίοι διασκορπούν το κοσμογονικό ευαγγέλιο της μπάντας, βγάζοντας νοκ-άουτ τις μάχες με τις sold-out αρένες;
Μπορούσες να γευτείς τη συσσωρευμένη έκσταση με την έξοδο από το μετρό Αττική. Στα βαγόνια δηλαδή και στις κυλιόμενες σκάλες, διαισθανόσουν ποιοι θα σε ακολουθήσουν στη Λιοσίων για το «τελετουργικό». Και ναι μεν έξω από το Gagarin είχα ξαναβιώσει αυτή την πυκνή αδημονία στον αέρα, αλλά η αύρα που αιωρούταν μέσα –εκεί γύρω στο τέταρτο πριν την εκκίνηση– ήταν ενεργειακά νεοσυστηνόμενη. Goth φρεσκοαίματες με μπέργκεντι βανσάκια να σπάνε τη μαυρίλα, αυτοκηρυσσόμενοι σαμάνοι περιπλανητές να πίνουν τα εξευγενισμένης φύσεως μπαφίδια τους, γυναίκες στις παρυφές των δεύτερων -αντα με tribal τατουάζ και μπερδεμένη πυξίδα, ξένοι μεταλλάδες που σου έδιναν την εντύπωση πως έχουν ταξιδέψει παντού με τη μπάντα, κομψοί γενειοφόροι με ημι-τροπικά πουκάμισα: ένας συναυλιακός χυλός, τα συνθετικά μέρη του οποίου δεν άνηκαν σε καμία από τις γνωστές κατηγορίες συναυλιάκηδων. Ήμουν ξένος ανάμεσα σε ξένους.
Αναγκάστηκα να πετάξω, με ανακούφιση, χύμα όλη αυτή την πλημμύρα σκέψεων, λόγω της εμφάνισης του support σχήματος στη σκηνή, ακριβώς στις 9:45. Οι Kooba Tercu είναι μία πολύ ιδιαίτερη περίπτωση εγχώριας μπάντας. Ο επονομαζόμενος Johnny Tercu –μπροστάρης και συνθετικός «εγκέφαλος»– κατάφερε (πριν 3 περίπου χρόνια) να συγκεντρώσει αρκετά σημαντικά μέλη της αττικής «περιθωριακής» σκηνής, κι άρχισαν να τζαμάρουν ανελέητα κάτω από τη δημοκρατικότητα ενός πολυσχιδούς μουσικού ψηφιδωτού. Έτσι προέκυψε και το φετινό τους ομώνυμο ντεμπούτο, ως αποτέλεσμα απόσχισης των σημείων αυτοσχεδιασμού που έμοιαζαν με ολοκληρωμένες ιδέες.
Δεν προκαλεί έτσι εντύπωση το γιατί επιλέχθηκαν να ανοίξουν για τους Goat. Η εξαμελής μπάντα –με τρία κρουστά, παρακαλώ!– παρουσίασε έναν εύπλαστο αλλά και σπονδυλωτό ήχο, ο οποίος έφερε στην επιφάνεια τις αναγκαίες πρώτες αναθυμιάσεις, ως φυλαχτό για τη συνέχεια. Με ένα λασπωμένο μπάσο που σλάτζιζε με μέτρο α-λα-Dillinger Escape Plan, με κιθάρες και κρουστά που θύμιζαν την afro-math φόρμουλα των Battles, με φωνητικά που σε σημεία φλέρταραν με το emo των 1990s. Και όλα αυτά υπό τον πειραματικό μανδύα των Oneida και την πολυπολιτισμική μήτρα των …Goat: οι Kooba Tercu προσέφεραν πολλά σημεία αναφοράς για επιλογή προσκόλλησης. Μπορεί η αρχική ενέργεια να εκτονώθηκε λίγο δυσανάλογα, ευνοώντας το πρώτο μισό της εμφάνισης, πάντως η τελική αίσθηση είναι πως αποτέλεσαν ιδανική επιλογή έναρξης για το διονυσιακό πανηγύρι που ακολούθησε.
Μουσικολογικά, είναι πια γνωστό το τι επιχειρούν οι πρωταγωνιστές της βραδιάς. Είναι ένα γενεαλογικά ορφανό πάντρεμα μεταξύ εξωτικών παραδόσεων σαν το rock της ερήμου των Tinariwen (μεταξύ μας, είναι και το επικρατέστερο ανάμεσα στα υπόλοιπα), οι τροπικές κιθαριστικές εξερευνήσεις των Mbongwana Star, το γερμανικό kraut φυσικά, αλλά και το δικό τους progg rock. Και όλα αυτά συμβιώνουν σε ένα επαναλαμβανόμενα υπνωτικό «ποπ» σύμπαν. Μαρκετίστικα –και με συγχωρείτε για τον ξενέρωτο κυνισμό– είναι επίσης γνωστό ότι αυτοσυστήνονται ως μπάντα αγνώστου ταυτότητας, τα βασικά μέλη της οποίας (3 εκ των 7) κατάγονται από τη βορινή κωμόπολη Korpilombolo της σουηδικής επαρχίας, περιοχή με παράδοση στη βουντού μαγεία, με τους ίδιους ν' αποτελούν απλά τη σύγχρονη έκφανση μιας ντόπιας κληρονομιάς πλουραλιστών μουσικών. Αν αυτό δεν είναι για απευθείας εκτόξευση στο βασίλειο του cult, τότε τι είναι;
Επιστρέφοντας όμως στο Gagarin, στο ενδιάμεσο των δύο δρώμενων το παραλήρημα αδημονίας είχε αγγίξει τις κορυφώσεις του. Χαρακτηριστικές επίγειες φανερώσεις του: κόσμος χαιρετιόταν με συνθηματικό το nana nananana (τόσα na ακριβώς) από το "Goatman", κόσμος μιλούσε για τις απαρχές της βουντού παράδοσης, κόσμος προμηθευόταν με τα απαραίτητα αγαθά ελάχιστης μείωσης επαφής με την πραγματικότητα (τσιγάρα, μπύρες, άντε και κάνα τρίφυλλο). Όλοι ήταν προετοιμασμένοι πια, όταν βγήκαν οι αναμενόμενα μασκοφορεμένοι κήρυκες στη σκηνή, έχοντας πετάξει από πάνω τους οτιδήποτε περιττό, όντας στο χείλος της ανεξέλεγκτης συναυλιακής ηδονής.
Ευγενείς και μυστικιστικοί, οι Σουηδοί μας χαιρέτησαν με υπόκλιση (σχεδόν ιαπωνικά), κι έπιασαν ευθύς αμέσως τα όργανά τους, ξεκινώντας να μας μαστιγώνουν έμμετρα με το "Words" –το οποίο δεν έδωσε όμως την αναγκαία αφορμή για τις πρώτες εκδηλώσεις ενεργειακού αδειάσματος. Αλλά ακόμη και οι «ημίθεοι» Goat έχουν δικαίωμα στην αναγνωριστική φάση. Κι, έτσι μέχρι ένα σημείο προσπαθούσαν σαν ιχνηλάτες να κατανοήσουν την αθροιστική ψυχοσύνθεση της βραδιάς. Φαίνεται ότι την εντόπισαν αρχικά με το ένα εκ των «χιτς» τους ("Let It Bleed")· και στη συνέχεια, με το απρόσμενα θεσπέσιο "Disco Fever", την έπιασαν από τον λαιμό και άρχισαν να τη στραγγαλίζουν. Από εκεί και πέρα, η συναυλία μπορούσε να ονομαστεί άφοβα τελετουργικό: οι δύο Αμαζόνες ερμηνεύτριες, με τα κρουστά συμπράγκαλά τους να τις συνοδεύουν με θρησκευτική ευλάβεια, δάγκωναν σαν κροταλίες τις διαθέσεις του κοινού, όχι όμως αυθόρμητα και άκριτα, αλλά υπολογισμένα, όταν ακριβώς ανίχνευαν ότι η ροή του αίματος των από κάτω πύκνωνε προκλητικά.
Το "Goatman" ήρθε κι αυτό στην ώρα του, όλοι άρχισαν να ψέλνουν το γνώριμο nana nanana και γενικά υπήρχε μία χειμαρρώδης ροή σε εκείνο το σημείο. Έλειπε κάτι, όμως. Ένιωθες πως η μπάντα, παρ'όλη την αποκρυφιστική αύρα που ενέπνεε και την ανοιχτή πρόσκληση σε κάτι εξωπραγματικό, παρέμενε ελαφρώς μηχανική και στεγανή στις εκτελέσεις της. Δεν ξεχαρβάλωνε δηλαδή όσο θα περίμενε κανείς τις προσφερόμενες για κάτι τέτοιο συνθέσεις της, ούτε παρουσίαζε το αχαλίνωτο perfromance που είναι μεταλλωμένη να παράξει. Αποτέλεσμα, ήταν η τσάμπα στέρηση όλων εκείνων των στιγμών που το βαθιά μοναχικό, εγκεφαλικό βύθισμα βρισκόταν ακριβώς στο σημείο στροφής προς μία συλλογική εμπειρία ψυχικής εναρμόνισης.
Αυτό το εσωτερικό κούρδισμα σε κοινές συχνότητες πανηδονισμού, ήρθε τελικά ακριβώς τη στιγμή που χρειαζόταν: όταν δηλαδή το "Run Τo Your Mama" άρχισε να αποκτά εντροπικές τάσεις και οι κιθάρες να τσιμπάνε σαν σκορπιοί, επικράτησε ένα πλήρες παγανιστικό πανδαιμόνιο, λιποθυμικών διαστάσεων. Οι δονήσεις του μπλέχθηκαν μάλιστα στη setlist με το φιδίσιο "Hide From Τhe Sun" και –πριν καν επανέλθει το κοινό από αυτή την πανανθρωπιστική τύπου αγκαλιά– οι Goat είχαν αποχωρήσει από τη σκηνή.
Στην αρχή δεν έβλεπα με καθόλου καλό μάτι την πιθανότητα του encore και αυτή η αίσθηση ενισχύθηκε με το πρώτο κομμάτι της επανεμφάνισής τους: θεωρούσα πως η κορυφή είχε ήδη κατακτηθεί θριαμβευτικά. Και όμως, έσφαλλα! Τα όσα ακολούθησαν δεν μπορώ να τα αφηγηθώ νηφάλια, όχι λόγω κάποιας προβλέψιμης κατάχρησης, αλλά γιατί ξαφνικά κοινό και μπάντα έγιναν ψηφίδες του ίδιου χαλιού, μέρη μιας κοινής, εξωσωματικής πράξης. Όλοι είχαμε αναμειχθεί κάτω από τον ίδιο υπνωτικό θόρυβο.
Μόλις συνήλθα, μου τα 'σκασε και η συνειδητοποίηση για το ποιοι βρεθήκαμε στο Gagarin και τι ακριβώς συνέβη σε αυτό το σχεδόν κιουμπρικό θέαμα. Οι Goat είναι εν τέλει φαινόμενο, μέσα σε όλα τα άλλα προφανή, για έναν σπουδαίο και μοναδικό λόγο: έχουν καταφέρει να τσιμπήσουν τους φανατικούς μουσικόφιλους από όλο το φάσμα των μουσικών δεξαμενών, που θέλουν μία φορά στο τόσο να νιώσουν πως απαλλάσσονται από το αυστηρό πλέγμα στο οποίο ανήκουν, γενόμενοι κοινωνοί και θεματοφύλακες ενός εδώ-και-τώρα μύθου. Έτσι, όλοι όσοι βιώσαμε αυτή τη σαββατιάτικη βραδιά του Οκτωβρίου, θα σωπαίνουμε και θα κλείνουμε συνωμοτικά το μάτι σε πιθανές μας συναντήσεις.
{youtube}Z8VWZgeZumg{/youtube}
