Ικανοποιητικός αριθμός θεατών έδωσε το παρών στο Six d.o.g.s. για μια βραδιά που όχι μόνο ανέδειξε τη διαχρονικότητα των έργων του συνθέτη, μα αποτύπωσε και μια φανταστική ουτοπία που, συνάμα, έμοιαζε και με χαμένη ευκαιρία...

Παρέλυσε η Πλατεία Νερού και οι γύρω δρόμοι από τη μαζική προσέλευση, με τον κόσμο να μη σταματά να χορεύει και να τραγουδά επί 4 σχεδόν ώρες, σε μια συναυλία που έμοιαζε με κανονική ένεση αδρεναλίνης...

Αν και η σκηνοθεσία του Γιάννη Χουβαρδά μάλλον περδικλώθηκε –τείνοντας σε αυχμηρές αναγνώσεις– η εξαίσια αισθητική των σκηνικών της Εύας Μανιδάκη και η καταπληκτική απόδοση της Ελένης Κελεσίδη στον πρωταγωνιστικό ρόλο, οδήγησαν σε ένα λαμπρό ανέβασμα...

Μπροστά σε ένα γεμάτο Fuzz, παρουσίασαν τη νέα τους δουλειά, θυμήθηκαν τα παλιά και σκόρπισαν απλόχερα τη ροκ ποιότητα που τόσο μας λείπει αυτά τα τελευταία χρόνια των αλγόριθμων και των μεταδεδομένων...

Ένα «λυντσεϊκό» ταξίδι στα χιλιόμετρα της αγάπης, με τον Παύλο Παυλίδη να βρίσκεται ανάμεσα στο κοινό και την τραγουδοποιό να αποδεικνύει τη σοβαρή δουλειά που υπάρχει πίσω από τον πρόσφατο δίσκο της...

Ήρθαν τελικά εκείνα τα άλλα παιδιά, με τα τιρκουάζ μαλλιά και τα μάτια-λέιζερ. Κι έτσι τα σπουδαία τραγούδια που έγραψε στη δεκαετία του 1980 μπορούν να ενώνουν τους παλιούς και τους 20άρηδες του σήμερα, σε ένα γεμάτο Six d.o.g.s. και σε μια υπέροχη βραδιά με «γεύση» φρέσκου ανανά...

Είτε μονάχος με την κιθάρα του –σε στυλ μπουάτ– είτε με την εκπληκτική τζαζ ορχήστρα του, υπήρξε καθηλωτικός και καταχειροκροτήθηκε δίκαια από το γεμάτο Half Note...

Έργο φορτωμένο με συμβολισμούς, το οποίο βάδισε ανάμεσα σε δάση με ξωθιές και νέους εραστές, πατώντας και στις Μπούλες της ελληνικής παράδοσης. Το αποτέλεσμα έμεινε δυστυχώς θολό, αν και το ατόφιο μουσικό μέρος υπήρξε εξαιρετικό...

Ένα μεστό, φιλοτεχνημένο αφιέρωμα, δοσμένο με σεβασμό, με τη μυθώδη φωνή της Σαβίνας Γιαννάτου στην πρώτη γραμμή, να πλαισιώνεται από το ευγενές πιάνο του Θόδωρου Κοτεπάνου και τη διαφανή, στιβαρή απαγγελία του Γιώργου Κοροπούλη...

Δεν ήταν η μπόμπα που περιμέναμε από τους Αιγαλεώτες, αλλά ήταν μια ωραία γιορτή της μέχρι τώρα πορείας, με το sold-out στο Ρομάντσο να δείχνει ότι έχουν πετύχει να διευρύνουν το κοινό χωρίς να νερώσουν το κρασί τους...