Έχοντας ως άριστο συνοδό τον Χρήστο Κουμούση (πιάνο), γέμισε χαλαρά την εναλλακτική σκηνή της Λυρικής για ένα αναπάντεχο πρόγραμμα, στο οποίο τραγούδησε σε γαλλικά, ισπανικά και ρώσικα, στάθηκε στον Bob Dylan και διασκεύασε Loreena McKennitt, αφήνοντάς μας καρφωμένους στη θέση μας να την κοιτάμε...

Το βιωματικό, το σπαρταριστό μα και το καίρια αιχμηρό έβγαλαν sold-out το Gagarin και έγιναν για ακόμα μία φορά σώμα ένα, για να μας κοινωνηθούν με εκείνη την άμεση λαϊκότητα, που υπονομεύει ταυτόχρονα εαυτόν. Είναι μια συνταγή που κοντεύει πια να γίνει 40 χρονών και όμως δεν έχει όμοιά της στο εγχώριο τοπίο...

Γέμισε απ' άκρη σ' άκρη το Underflow, για μια συναυλία με φιλική και ζεστή ατμόσφαιρα, η οποία επιβεβαίωσε τον πρωταγωνιστή της ως δημιουργό που αξιοποιεί το πέρασμα του χρόνου για να μπει ακόμα πιο βαθιά στη μουσική και στον στίχο του...

Δίχως άγουρη επαναστατικότητα και δασκαλίστικη διάθεση και με 8 μόλις ήρωες, το μιούζικαλ κάνει μια ουσιώδη πολιτική και κοινωνική δήλωση για τους δημιουργικούς ανθρώπους της Ελλάδας που σήμερα βρίσκονται μεταξύ 20 και 40...

Δέκα χρόνια μετά την τελευταία τους εμφάνιση στην Ελλάδα, γέμισαν χαλαρά το Principal, προσφέροντας μια πολύ καλοστημένη συναυλία-τελετή...

Γέμισε σχεδόν το Temple, κι ας ήταν του Αγίου Βαλεντίνου. Για μια βραδιά με  dark αισθητική, βρώμικα μπάσα, ηχηρά τύμπανα, ηλεκτρισμένα riffs και ανισόρροπες δοξαριές...

Με πατημένα τα γκάζια και μέσα στην αντάρα των riffs, έδειξαν ότι μπορούν να παίζουν μεστό, αντρικό rock, διατηρώντας την αγορίστικη αγνότητα· χωρίς ανούσια πόζα και χωρίς indie μιζέρια...

Περισσότερο ιεροπραξία παρά συναυλία, απέδειξε ότι η κολεκτίβα του Στέλιου Ρωμαλιάδη άπτεται της μουσικής με δάχτυλα τεχνίτη και αυτί ποιητή, φτάνοντας σε υπερβατικά επίπεδα όταν ο Attila Csihar άρχισε να απλώνει τις μαγικές του επωδούς...

Μπροστά στο υποψιασμένο κοινό που κόπιασε ως το Six d.o.g.s., προλείανε το έδαφος για έναν επερχόμενο δίσκο, δείχνοντας συνάμα γιατί είναι ακριβώς στη δική του περίπτωση όπου βρίσκεται το σύγχρονο ελληνικό τραγούδι που αιτούμαστε κάποιοι για τους καιρούς αυτούς...

Η πρωτότυπη μουσική του Μπάμπη Παπαδόπουλου, κάθε άλλο παρά χαλί είναι γι' αυτήν την παράσταση: είναι μια οντότητα που διαδρά με τους χορευτές, ανοίγοντας διάλογο με τη σωματικότητα της ομάδας...