Το Schoolwave 2019 είναι έτοιμο να πραγματοποιηθεί (5, 6 και 7 Ιουλίου) και πλήθος μαθητών και φοιτητών αναμένεται να ξεχυθεί στο πάρκο του Κέντρου Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Έτσι, επιλέχθηκε ως ταιριαστή λήξη στο Summer Nostos 2019 το Schoolwave Rewind: ένα live αφιερωμένο σε καλλιτέχνες που ξεπήδησαν από τον θεσμό του Schoolwave, οι οποίοι ήρθαν στη σκηνή στο Ξέφωτο να μας παρουσιάσουν έργα από τη μετέπειτα πορεία τους στη μουσική, εμπνέοντας με την παρουσία τους τα παιδιά ανάμεσα στο κοινό που ετοιμάζονται για τα δικά τους ανάλογα βήματα.
Ο Απόλλων Ρέτσος, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι βετεράνος των Schoolwave. Έχοντας συμμετάσχει 3 φορές στις πρώτες διοργανώσεις του θεσμού με τους Musica Ficta, συνεχίζει να είναι ένας ιδιαίτερος, έμπειρος και παραγωγικός συνθέτης, έχοντας συνεισφέρει με τη μουσική του σε πολλές παιδικές παραστάσεις στο Εθνικό Θέατρο, στο Θέατρο Παλλάς, στο Θέατρο Ακροπόλ και στο Badminton.
Ήταν λοιπόν και ο πρώτος που άνοιξε την επετειακή αυτή βραδιά, με συντροφιά τον Νίκο Αρβανίτη (κιθάρα) και τη Γεωργία Θαλασσινού (φωνητικά). Το Ξέφωτο, εντωμεταξύ, ήταν ήδη σχεδόν γεμάτο, με πολλές οικογένειες να απολαμβάνουν την τελευταία βραδιά του Summer Nostos, αλλά και τη μουσική του Απόλλωνα Ρέτσου, που νομίζω άφησε στη μνήμη του κοινού την ξεχωριστή και περίεργη χροιά της.
Η φωνή του Ρέτσου, εμποτισμένη με σπαραγμό, έδεσε με τους «σκοτεινούς» ήχους της ακουστικής του κιθάρας, φέρνοντας ένα ιδιαίτερο άκουσμα στους παρευρισκόμενους. Τα τραγούδια του, εμπνευσμένα από τα φανταστικά πλάσματα τα οποία πλάθουν τις ιστορίες του σκηνοθέτη Tim Burton, αποδόθηκαν δυναμικά από το σύνολο των τριών μουσικών, με το κοινό να τα αγκαλιάζει και να επικροτεί. Το Schoolwave Rewind ξεκίνησε με τον καλύτερο τρόπο.
Η βραδιά μεταλλάχθηκε στη συνέχεια με την εμφάνιση της Δανάης Νίλσεν. Η Νίλσεν ξεκίνησε από μικρή ηλικία παίζοντας κλασικό πιάνο και συμμετείχε στη συνέχεια ενεργά σε πολλά Schoolwave ως μέλος της μπάντας Rosebleed, οι οποίοι αγαπήθηκαν από το κοινό του θεσμού. Πλέον ασχολείται με τη σύνθεση δική της μουσικής, από την οποία και παρουσίασε ένα αρκετά καλό δείγμα στο επετειακό αυτό live.
Ένα synthesizer και η φωνή της ήταν αρκετά για μας μεταφέρουν σε ήχους του μουσικού φάσματος που ακούστηκαν «διαφορετικοί» για πολλά άτομα ανάμεσα στο κοινό, με αποτέλεσμα μια ιδιαίτερη ψυχική εμπειρία. Η πλειονότητα του κόσμου στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος δεν έδειξε προετοιμασμένη για κάτι τέτοιο, όμως η Δανάη Νίλσεν πέτυχε να διεγείρει την περιέργεια πολλών. Κοινό γνώρισμα στα τραγούδια της ένα ισχυρό beat, πάνω στο οποίο έχτιζε κατόπιν τις συνθέσεις της· κατάφερε να ξεφύγει από την ηλεκτρονική πεπατημένη, δίνοντας σε κάθε της κομμάτι τον δικό του χαρακτήρα.
Μέσα λοιπόν σε ένα μικρό χρονικό διάστημα έντονου πειραματισμού, περάσανε από το Ξέφωτο μελωδίες άλλοτε νοσταλγικές, άλλοτε μελαγχολικές κι άλλοτε με θρησκευτική αίσθηση, οι οποίες έδεσαν με τα έντονα εφέ, τα φώτα και τις εικόνες του πάνελ που βρισκόταν στο πίσω μέρος της σκηνής. Έτσι, ακόμα κι αν η γενικότερη ατμόσφαιρα δεν ήταν η κατάλληλη για ένα ηλεκτρονικό set, έγινε εφικτή μία σύντομη και ολοκληρωμένη παρουσίαση. Σε μία μικρή παύση, μάλιστα, η Νίλσεν εξέφρασε την ευγνωμοσύνη της για τον θεσμό του Schoolwave που συνεχίζει να δίνει ευκαιρίες σε νέους μουσικούς και ολοκλήρωσε σταδιακά την εμφάνισή της με ένα έντονα προσωπικό τραγούδι (όπως η ίδια ανέφερε) σε ελληνικό στίχο, δομημένο σε μια μινιμαλιστική, αγχώδη λούπα.
Ελάχιστα προτού εμφανιστεί και η τελευταία μπάντα του Schoolwave Rewind, ο πρόεδρος του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, Ανδρέας Δρακόπουλος, απευθύνει θερμό χαιρετισμό και ευχαριστεί όσους βοήθησαν και στήριξαν τη διοργάνωση του Summer Nostos 2019. Το κλίμα είναι γιορτινό, το σόου με τα πυροτεχνήματα που ακολουθεί εντυπωσιακό και η διάθεση εύθυμη.
Οι Astrarot ξεκινούν να παίζουν το πρώτο τους κομμάτι, χωρίς εισαγωγές. Πρόκειται για συγκρότημα που ξεκίνησε από τη Θεσσαλονίκη ως μαθητική metal μπάντα το 2009, σταδιακά όμως αφομοίωσαν στοιχεία τόσο από το metalcore, όσο και από την electronica. Μέχρι σήμερα έχουν βγάλει τρία singles και ένα άλμπουμ με τίτλο We Can't Win (2017). Κατάφεραν να μοιραστούν τη μουσική τους με ένα μεγαλύτερο κοινό στο Schoolwave του 2018 και επιστρέφουν τώρα και στη φετινή διοργάνωση (παίζουν το Σάββατο 6 Ιουλίου).
Σίγουρα το πρώτο πράγμα που σε τραβάει στον ήχο τους είναι το ισχυρό groove. Αν και στο Ξέφωτο δεν είχαν σύμμαχο τον καλό ήχο –τουλάχιστον στην κιθάρα και στα φωνητικά, όπου εντοπίστηκαν ζητήματα– καταλάβαμε ότι είναι μπάντα με χαρακτήρα και με ταλέντο. Κατάφεραν επίσης να κάνουν ενδιαφέρουσες διασκευές σε τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι, ειδικότερα στον "Κεμάλ", όπου βασίστηκαν σε ηλεκτρονικά και ψυχεδελικά στοιχεία.
Σε πολλά επίσης από τα δικά τους κομμάτια έχουν πετύχει να συνδυάσουν το δυναμικό metal groove με τη μελωδική φωνή του τραγουδιστή, με την ηλεκτρική κιθάρα να συνεισφέρει αποτελεσματικά. Υπάρχουν βέβαια ανοιχτές πολλές προοπτικές εξέλιξης, πρόκειται όμως για σχήμα που ψάχνεται έντονα στον ήχο του –προσπάθεια που δείχνει να έχει αποδώσει καρπούς. Δεν λείπουν επίσης οι ιδέες, κάτι που μελλοντικά θα δώσει περισσότερα πράγματα.
Το Schoolwave Rewind έφερε λοιπόν στο Ξέφωτο του Κέντρου Πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος καλλιτέχνες με ιδιαίτερο χαρακτήρα και ταλέντο, χαρίζοντας στο κοινό της βραδιάς μία πληθωρική μουσική εμπειρία. Σίγουρα δεν ήταν ένα απλό νοσταλγικό live. Αντιθέτως, είδαμε μια κοινή εμφάνιση μουσικών που συνεχίζουν να εξελίσσουν αυτό που αγαπούν.
{youtube}PZ1GpSl0YIk{/youtube}
