Η περίπτωση του βρετανού DJ Daniel Avery είναι μία από τις πιο ενδιαφέρουσες. Με καταγωγή από το Bournemouth, ξεκίνησε επιλέγοντας indie μουσική σε τοπικά μπαρ, μέχρι τις αρχές των ‘00s, οπότε και μετακόμισε στο Λονδίνο ερχόμενος σε επαφή με τη club κουλτούρα και τη βρετανική techno σκηνή. Ξεκινώντας ως DJ σε μικρά bars, άρχισε σταδιακά να δημιουργεί τη δική του μουσική ταυτότητα, συνδυάζοντας τις κιθαριστικές του ρίζες με την ατμοσφαιρική ένταση της ηλεκτρονικής παραγωγής. Το ντεμπούτο του Drone Logic (2013) τον καθιέρωσε ως έναν από τους πιο αναγνωρίσιμους νέους παραγωγούς του Λονδίνου, ενώ τα επόμενα άλμπουμ, όπως το Song for Alpha, Love + Light και Ultra Truth, ανέδειξαν την ικανότητά του να συνδυάζει club ένστικτο με συναισθηματικό βάθος, χωρίς να χάνει τον πηγαίο ενθουσιασμό του για την ίδια τη μουσική.
Με αφορμή τα 15α γενέθλια της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση και το μεγάλο, υπαίθριο πάρτυ που στήθηκε στις 09/10/2025, σε συνεργασία με το Plissken festival, η Εύη Παπαγιάννη συνάντησε τον Daniel Avery λίγες στιγμές πριν ανέβει στη σκηνή, και μίλησε μαζί του για την πορεία του, το επικείμενο άλμπουμ του Tremor, και την αναπάντεχη συνεργασία του με τη θρυλική δισκογραφική Domino Records.
- Η ενασχόληση σου με τη μουσική ξεκίνησε ως selector indie μουσικής, και στη συνέχεια στράφηκες προς την ηλεκτρονική μουσική και την techno. Ήταν κάτι που σου βγήκε φυσικά ή περισσότερο μια ανάγκη να συμβαδίσεις με το κοινό;
Ήταν μια πολύ σταδιακή μετάβαση, αλλά έχει ενδιαφέρον, γιατί στην πραγματικότητα εξακολουθώ να νιώθω selector μέσα μου. Ακόμη κι όταν παίζω techno, νομίζω ότι λειτουργώ λίγο σαν selector. Με ενδιαφέρει περισσότερο το πώς δένουν τα κομμάτια μεταξύ τους, ο ρυθμός, η αλληλουχία. Ήταν, λοιπόν, κάτι που προέκυψε οργανικά. Όταν μετακόμισα στο Λονδίνο, άρχισα να πηγαίνω σε techno parties, και αυτό σταδιακά έγινε ο κόσμος μου, η πορεία που ακολούθησα. Ήταν πραγματικά μια αργή εξέλιξη. Κι όμως, τώρα, ύστερα από πάνω από είκοσι χρόνια ως DJ, αισθάνομαι ότι αυτή η πλευρά του selector επιστρέφει πιο έντονα από ποτέ.
Νομίζω πως είναι από τα πιο ουσιαστικά στοιχεία της δουλειάς μου. Πάντα δυσκολεύομαι να αποκαλέσω τον εαυτό μου “techno DJ”. Παίζω συχνά techno, αλλά στην ουσία θεωρώ τον εαυτό μου selector.
- Ακούγοντας το νέο σου album Tremor, το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 31 Οκτωβρίου από την Domino records, μου έδωσε την αίσθηση μιας αφήγησης, με κάθε κομμάτι να είναι διαφορετικό κεφάλαιο. Άλλα έχουν garage στοιχεία, όπως αυτό με την Alison Mosshart των The Kills, άλλα είχαν πιο ατμοσφαιρικά, shoegaze στοιχεία που θυμίζουν Cocteau Twins. Ήταν πολύ διαφορετικά μεταξύ τους, αλλά ταυτόχρονα ταίριαζαν ιδανικά, σαν επιλεγμένα μέρη ενός συνόλου.
Ναι, ακριβώς. Σε ευχαριστώ που το παρατήρησες, γιατί αυτό ήταν απολύτως συνειδητό. Τα αγαπημένα μου άλμπουμ μοιάζουν με όνειρα, έχουν κορυφώσεις, ήρεμες στιγμές, επικίνδυνα ή όμορφα σημεία, σαν ο καλλιτέχνης να σε παίρνει από το χέρι και να σε οδηγεί στον κόσμο του. Αυτό ήθελα να κάνω κι εγώ με αυτόν τον δίσκο. Η σύνθεση του ως αφήγηση ήταν για μένα το πιο συναρπαστικό στάδιο της διαδικασίας.
- Τι καινούργιο φέρνει αυτός ο δίσκος στη δουλειά σου;
Νομίζω πως αυτό το στοιχείο της αφήγησης υπήρχε πάντα, αλλά αυτή τη φορά το ενίσχυσα περισσότερο. Το κύριο νέο στοιχείο ήταν η συνεργασία με vocalists σχεδόν σε κάθε κομμάτι. Αυτό έφερε εντελώς νέες ενέργειες, γιατί κάθε τραγουδιστής μεταφέρει διαφορετική αίσθηση, συναίσθημα, παρουσία. Το να συνδυάσω όλες αυτές τις φωνές και να τις εντάξω σε έναν κοινό κόσμο ήταν για μένα κάτι καινούργιο — και μου άρεσε πολύ.
- Υπήρχαν σημεία που χρειάστηκε να προσαρμοστείς στους τραγουδιστές.
Λίγο, ναι, αλλά με τρόπο συναρπαστικό. Το αγαπημένο μου κομμάτι σε κάθε συνεργασία είναι όταν δημιουργείται κάτι που κανείς από τους δύο δεν θα είχε φτιάξει μόνος του. Κάτι αληθινά νέο. Οπότε, ναι, υπάρχει προσαρμογή, αλλά τη βρίσκω εξαιρετικά δημιουργική. Ήταν μια διαδικασία που μου φάνηκε φυσική, σχεδόν απροσδόκητα. Ποτέ δεν έγινε κουραστική - απαιτητική, ναι, αλλά ποτέ δύσκολη.
- Πόσο καιρό δούλευες τον δίσκο;
Περίπου τρία χρόνια συνολικά, από την αρχή ως το τέλος. Το αγάπησα πραγματικά. Και ήδη βρίσκομαι πίσω στο στούντιο, δουλεύοντας πάνω στο επόμενο κεφάλαιο. Είναι μια ωραία αίσθηση συνέχειας.
- Όταν είσαι σε τέτοιο βαθμό εμπλεκόμενος με τη μουσική, φαίνεται να μην σταματάς ποτέ να έχεις δημιουργικές ιδέες!
Όχι, αλλά αυτό είναι που το κάνει συναρπαστικό. Υπάρχει πάντα νέα μουσική, πάντα κάτι φρέσκο να ανακαλύψεις. Ναι, μερικές φορές είναι δύσκολο να “ξεκολλήσεις” απ’ αυτό, αλλά έχω αποδεχθεί ότι αυτή είναι η ζωή μου, κι αυτό μου αρκεί.
- Ακούγεται σαν μια συναρπαστική ζωή.
Είναι. Ταξιδεύω για τη μουσική, συνεργάζομαι με ανθρώπους που θαύμαζα πάντα. Νιώθω εξαιρετικά τυχερός που συνεχίζω να το κάνω. Πρόσφατα, κάποιος με ρώτησε σε μια συνέντευξη αν θέλω «να είμαι ροκ σταρ». Και η αλήθεια είναι πως η μόνη μου φιλοδοξία είναι να μπορώ να δημιουργώ τον επόμενο δίσκο, και μετά άλλον έναν. Αυτό μου αρκεί.Το DJing, τα ταξίδια, όλα είναι υπέροχα, αλλά η ουσία είναι να μπορώ να συνεχίσω να δημιουργώ. Αυτό με κινητοποιεί.
- Οπότε, θα έλεγες πως νιώθεις πιο κοντά στην ταυτότητα του συνθέτη;
Νομίζω ναι. Όσο μεγαλώνω, τόσο περισσότερο με εκφράζει αυτή η ταυτότητα.
- Αυτός ο δίσκος σε οδήγησε και στη συνεργασία με τη Domino Records, η οποία έχει μια πολύ συγκεκριμένη indie αισθητική. Πώς προέκυψε και ποιο ήταν το δημιουργικό σημείο συνάντησης;
Ήμουν για πολύ καιρό με τις εταιρείες Phantasy και Mute, περισσότερο απ’ όσο προέβλεπε το αρχικό μας συμβόλαιο (γέλια). Ήταν να γίνουν τρεις δίσκοι και έγιναν έξι. Είχαμε μια υπέροχη σχέση, αλλά όταν ολοκληρώθηκε η συμφωνία, ένιωσα πως ήταν ώρα για κάτι νέο. Η Domino είναι μια ανεξάρτητη εταιρεία που εκτιμώ πολύ· λειτουργεί σε μεγάλη κλίμακα αλλά με πνεύμα underground. Ο κατάλογός της είναι πολυμορφικός, ενδιαφέρων. Η συνεργασία προέκυψε φυσικά, απλώς μιλήσαμε και συνειδητοποιήσαμε ότι η χρονική στιγμή ήταν ιδανική. Όσο μεγαλώνω, τόσο περισσότερο πιστεύω στη δύναμη της συγκυρίας, ότι το σύμπαν σε φέρνει κοντά στους σωστούς ανθρώπους τη σωστή στιγμή. Έτσι ένιωσα κι εδώ.
- Η Phantasy είναι η εταιρία του DJ και παραγωγού Erol Alkan, σωστά;
Σωστά.
- Κι εκείνος έχει μια έντονα indie αισθητική.
Ακριβώς. Αυτό ήταν κάτι που μας ένωσε από την αρχή. Ο Erol υπήρξε πάντα ήρωάς μου, άλλαξε τη ζωή μου. Όταν εντάχθηκα στη Phantasy ήμουν μόλις 26. Αν έγραφα μια λίστα με όσους διαμόρφωσαν καθοριστικά την πορεία μου, θα ήταν στην κορυφή. Έχει αυτή την ιδιοσυγκρασία του left-field, του indie rock, που πάντα με συγκινούσε.
Κάποτε μου είπε κάτι που κράτησα: «Όσο κι αν προσπαθήσεις, θα ακούγεσαι πάντα σαν εσένα». Το εννοούσε θετικά, ότι μπορείς να ρισκάρεις, γιατί η ουσία σου θα παραμένει αναγνωρίσιμη. Σκέφτηκα πολύ αυτή τη φράση στο Tremor. Αν και εξερευνώ νέες φόρμες, νομίζω πως ο δίσκος εξακολουθεί να “ακούγεται σαν εμένα”.
- Επίσης, συνεργάζεσαι συχνά με indie καλλιτέχνες, επίσης έχεις κάνει μίξεις για συγκροτήματα όπως οι The Cure και άλλοι. Αυτές οι συνεργασίες -μουσικές ή προσωπικές- σε επηρεάζουν στη δημιουργία σου;
Πιστεύω πως όλα επηρεάζουν τη μουσική. Κάθε συνάντηση, κάθε δίσκος που ακούς, κάθε εμπειρία αφήνει ίχνος. Η τέχνη, για μένα, είναι να περνάς όλα αυτά μέσα από το προσωπικό σου φίλτρο, αυτό είναι το έργο του καλλιτέχνη.
- Μέσω των συνεργασιών σου έχεις φτάσει και σε ακροατήρια που ίσως δεν σε γνώριζαν πριν. Ήταν σκόπιμο αυτό;
Ναι, νομίζω ναι. Μου αρέσει η ιδέα να ακούνε νέοι άνθρωποι τη μουσική μου. Και νομίζω πως αυτός ο δίσκος αντικατοπτρίζει μια πιο ώριμη εκδοχή μου. Όταν ήμουν νεότερος, ήθελα να γίνω "αμιγώς techno καλλιτέχνης", και προσπαθούσα να καταπνίξω τις άλλες πλευρές μου - τα ροκ, τα πιο μελωδικά στοιχεία.Τώρα καταλαβαίνω ότι αυτές οι αντιφάσεις είναι που με κάνουν μοναδικό. Θα ήθελα να μπορούσα να το πω αυτό στον νεότερο εαυτό μου. Σήμερα απλώς θέλω να με ακούει όποιος θέλει να ακούσει, και αυτό είναι πολύ πιο υγιές.
- Γιατί ονόμασες τον δίσκο Tremor;
Ο δίσκος διαπνέεται από τη δόνηση, τη στρέβλωση του ήχου. Μου αρέσει η λέξη tremor, γιατί μπορεί να σημαίνει κάτι μικρό, ένα τρέμουλο στο τραπέζι ή κάτι κοσμογονικό, όπως ένας σεισμός. Μπορεί να είναι κάτι όμορφο, όπως ο ήχος ενός τρένου που φέρνει κάποιον αγαπημένο, ή κάτι τρομακτικό. Είναι μικρή λέξη, μα εμπεριέχει δύναμη.
Το άλμπουμ ονομαζόταν έτσι από την πρώτη στιγμή, κι έμεινε με αυτό το όνομα. Η λέξη αποδίδει και το συναίσθημα που μπορεί να προκαλέσει: μια εσωτερική δόνηση, μικρή ή μεγάλη. Η έννοια της δόνησης με ενδιαφέρει πολύ· μπορεί να είναι δυνατή και βαριά, αλλά και παρηγορητική. Πάντα έβρισκα παρηγοριά στο “βαρύ”, θορυβώδη ήχο, όπως στο shoegaze, όπου ο θόρυβος και η ομορφιά συνυπάρχουν. Αυτό εκφράζει και το Tremor.
- Μιας και μίλησες για νέα μουσική νωρίτερα, υπάρχουν ονόματα ή μπάντες που σε εμπνέουν τελευταία;
Υπάρχουν πολλά. Οι Julie από την Αμερική (η Αμερική συνεχίζει να βγάζει πολύ ενδιαφέρον shoegaze). Επίσης οι Glixen είναι εξαιρετικοί. Και φυσικά, συγκροτήματα όπως οι New Dad ή οι bdrmm με τους οποίους έχω συνεργαστεί και αντιπροσωπεύουν μια νέα γενιά shoegaze και ψυχεδελικής κιθαριστικής μουσικής. Ήθελα να υπάρχουν τέτοια νέα ονόματα και μέσα στον νέο δίσκο.
- Επιστρέφοντας πίσω στην κουλτούρα του clubbing, τελευταία έχει επανέλθει η συζήτηση γύρω από το Boiler Room – στο οποίο έχεις παίξει αρκετές φορές – και το εάν όλο αυτό γίνεται μόνο για την προβολή και τα likes. Ποια είναι η άποψή σου;
Έχω δύο σκέψεις. Αφενός, είναι απλώς ο σύγχρονος τρόπος με τον οποίο βιώνουμε τη μουσική. Κι αν σκεφτώ τον εαυτό μου στα δεκαπέντε, θα με ενθουσίαζε να έχω εκατοντάδες DJ sets διαθέσιμα online δωρεάν. Οπότε, ναι, είναι υπέροχο που η underground μουσική φτάνει σε περισσότερους ανθρώπους. Από την άλλη, πιστεύω ακράδαντα ότι η φυσική εμπειρία, να είσαι σε ένα κλαμπ, σε ένα φεστιβάλ, να ζεις τη στιγμή με φίλους, είναι αναντικατάστατη. Εκεί δεν υπάρχουν likes ή views, υπάρχει μόνο η παρούσα στιγμή. Όμως οι δύο κόσμοι μπορούν να συνυπάρχουν. Και το Boiler Room με στήριξε από την αρχή, οπότε το βλέπω θετικά.
- Φυσικά, το θέμα δεν είναι τόσο το ίδιο το Boiler Room, όσο για το πού βαδίζει συνολικά η μουσική βιομηχανία.
Νομίζω είναι εύκολο να θυμώσουμε με την κατάσταση, αλλά τέτοια φαινόμενα υπήρχαν πάντα. Κάποτε τα έλεγαν για τον Έλβις, τους Beatles, ότι είναι “μόνο για τους θαυμαστές”. Πιστεύω όμως ακράδαντα πως δεν μπορείς να προσποιείσαι για πολύ. Αν είσαι αληθινός, αν αυτό που κάνεις προκύπτει από ειλικρίνεια, θα αντέξεις.
Πάντα θα υπάρχουν πιο “φωτεινά” και θεαματικά πράγματα, αλλά η αυθεντικότητα παραμένει. Αυτό είναι κάτι που κρατώ.
- Σχετικά με την αυθεντικότητα που αναφέρεις, όταν παίζεις μουσική φαίνεται ότι το απολαμβάνεις πραγματικά, κι αυτό μεταδίδεται και στο κοινό.
Ναι, πιστεύω πως ναι. Το απολαμβάνω ακόμη με τον ίδιο ενθουσιασμό.
- Νομίζεις ότι η εμπειρία του Covid άλλαξε τον τρόπο που ο κόσμος πηγαίνει σε κλαμπ, αλλά και τη δική σου προσέγγιση στο DJing;
Απολύτως. Νομίζω πως εξακολουθούμε να ζούμε στο “μετασεισμό” της πανδημίας. Άλλαξε τη νυχτερινή ζωή, τον τρόπο που οι άνθρωποι συναθροίζονται. Όμως είχε και θετικές πλευρές: απέκτησα νέο κοινό εκείνη την περίοδο, επειδή ο κόσμος ήταν σπίτι κι εγώ μπορούσα να δημιουργώ, να κάνω streams. Πριν την πανδημία, ήμουν διαρκώς σε περιοδεία και φοβόμουν ότι κάποτε θα τελειώσει. Όταν αναγκαστικά σταμάτησε, συνειδητοποίησα πως μπορούσα να συνεχίσω να υπάρχω δημιουργικά. Αυτό μου χάρισε μια αίσθηση ελευθερίας. Το Tremor είναι ο πρώτος δίσκος που δημιουργήθηκε εξ ολοκλήρου μετά την πανδημία, και νομίζω ότι αυτή η νέα ελευθερία ακούγεται μέσα του. Είναι ένας πραγματικά συναρπαστικός δίσκος.
- Ανυπομονούμε για την επίσημη κυκλοφορία του!
