Κάποτε, μέσα στην ψηφιακή ομίχλη του τέλους των '90s, εμφανίστηκαν σαν φάντασμα απ’ το μέλλον της ροκ, μια μπάντα από το Πόρτλαντ που δεν ήθελε να «ανήκει» σε τίποτα, κι έτσι κατέληξε να εκπροσωπεί τα πάντα. Οι Dandy Warhols δεν ήταν ποτέ ένα ακόμα ροκ συγκρότημα. Ήταν κάτι ανάμεσα σε καλειδοσκόπιο και ναρκωμένη διαφήμιση. Ένα βρώμικο όνειρο ντυμένο με γκλίτερ και παραμόρφωση. Ένας ύμνος στη ματαιότητα που έμοιαζε με απελευθέρωση.
Κι όμως, μπορείς και τους βλέπεις ακόμη μπροστά σου. Όχι σαν απομεινάρια μιας άλλης εποχής, αλλά σαν περιπλανώμενους διασωθέντες, που κουβαλούν το φορτίο της ειρωνείας, της ειλικρίνειας και της μουσικής σαν μια ύστατη μορφή αλήθειας στο σημερινό ψηφιακό χάος της μουσικής βιομηχανίας.
Με αφορμή την τριπλή τους εμφάνιση στην Ελλάδα – την Τρίτη 9 Ιουλίου στο Universe στην Αθήνα, την Πέμπτη 10 Ιουλίου στο Stage Ioannina Open Air και την Παρασκευή 11 Ιουλίου στα Παλαιά Σφαγεία Πατρών – μιλήσαμε με τον Courtney Taylor-Taylor, όχι για να ξεδιαλύνουμε τον μύθο, αλλά για να χαθούμε λίγο περισσότερο μέσα του. Μας μίλησαν για το χάος, την πλήξη, το δικαίωμα στην αμηχανία, την ελευθερία της αποσύνδεσης, και το πόσο ωραίο είναι να βλέπεις μια υπόγεια μπάντα και να σκέφτεσαι: «Μακάρι να τους θυμάται κάποιος αύριο».
Ένας διάλογος γεμάτος αντιφάσεις, όπως ακριβώς και η μουσική τους. Όπως κι εμείς.
- Πάντα θόλωνες τη γραμμή ανάμεσα στην ειρωνεία και την ειλικρίνεια… Πώς κρατάς αυτή την ισορροπία όταν γράφεις τραγούδια σήμερα;
Μάλλον επειδή δεν το σκέφτομαι ποτέ.
- Τι σημαίνει για σένα ένα «τραγούδι των Dandy Warhols» το 2025; Έχει αλλάξει ο ορισμός αυτός με τον καιρό;
Κάθε τραγούδι είναι διαφορετικό, γεννημένο σε μια άλλη στιγμή, σε μια άλλη εποχή της ζωής μας. Οπότε δυσκολεύομαι να το δω σαν κάτι σταθερό ή συγκεκριμένο. Είναι πιο πολύ ένα συνεχές, σαν τις μέρες και τις νύχτες που κυλάνε η μία μέσα στην άλλη, ώσπου όλα γίνονται ένα απαλό, θολό ρεύμα.
- Από το ψυχεδελικό γκαράζ μέχρι τα στιλπνά rock anthems. Βλέπεις κάθε άλμπουμ ως μια μορφή αντίδρασης στο προηγούμενο;
Σίγουρα. Σχεδόν πάντα υπάρχει μια αντίδραση, μια ανάγκη να ξεφύγουμε, όχι μόνο απ’ το προηγούμενο μας άλμπουμ, αλλά κι απ’ ό,τι μπορεί να θεωρείται «μόδα» στη μουσική ή στην παραγωγή της. Από τα στιλ των στίχων, μέχρι το τι λένε. Και ίσως αυτό να είναι και το πιο δύσκολο πράγμα: να μπορείς να εκφράσεις τον εαυτό σου, ενώ ταυτόχρονα αποφεύγεις νάρκες και… σκατά που έχουν γεμίσει παντού το τοπίο.
- Κοιτώντας πίσω, πώς νιώθεις που σας θεωρούν «είδωλα» της εναλλακτικής σκηνής των αρχών του 2000; Κληρονομιά ή βάρος; Νιώθεις ακόμη μέρος κάποιας «σκηνής» ή μήπως οι σκηνές πέθαναν μαζί με το MySpace;
Είναι υπέροχο να ξέρεις πως ανήκεις σ’ εκείνη τη γενιά, μαζί με τους White Stripes, τους Jet, τους Strokes, τους Franz Ferdinand. Όταν συναντιόμαστε υπάρχει μια συντροφικότητα, μια αίσθηση κοινότητας, που δεν έχω νιώσει πουθενά αλλού στη ζωή μου. Στο Πόρτλαντ υπάρχει ακόμα μια σκηνή, αλλά δεν θυμίζει σε τίποτα τη δεκαετία του '90. Είναι πια κάτι πιο διάσπαρτο... Μικρές εστίες καλλιτεχνών, συγγραφέων, ζωγράφων… Όχι συγκροτήματα όπως τα εννοούσαμε τότε. Οι «μπάντες» δεν είναι πια αυτό που ήταν. Ίσως γιατί κι ο κόσμος δεν είναι.
- Ποιο είναι το ένα πράγμα που έχει παρερμηνευτεί για τη μπάντα και θα ήθελες επιτέλους ο κόσμος να καταλάβει σωστά;
Παλιά υπήρχαν πολλές παρανοήσεις. Αλλά νομίζω ότι πλέον όλα αυτά έχουν ξεκαθαρίσει. Είμαστε αυτό που είμαστε, κι όσοι μιλάνε για μας ή μας σκέφτονται, ξέρουν πια καλά τι είμαστε. Και ίσως, κάπου εκεί, κρύβεται και μια μικρή ανακούφιση. Δεν χρειάζεται πια να εξηγούνται όλα.
- Έχεις επιβιώσει από την κατάρρευση των indie δισκογραφικών, το ψηφιακό χάος και τώρα τη μουσική από AI. Ποια ήταν η πιο περίεργη «rock star» στιγμή σου σε όλες αυτές τις εποχές;
Δεν ξέρω. Δεν ένιωσα ποτέ πραγματικά σαν ροκ σταρ, πιο πολύ σαν καλλιτέχνης ένιωσα με την παραδοσιακή έννοια. Οπότε για μένα οι πιο παράξενες στιγμές είναι αυτές οι εντελώς άβολες και γελοίες, πάνω στη σκηνή. Την άλλη φορά, έπρεπε να μου αλλάξουν το in-ear monitor μπροστά σε 25.000 κόσμο, κι έρχεται ο τεχνικός, γονατίζει πίσω μου και αρχίζει να ψαχουλεύει τη συσκευή... και του λέω «πάμε πίσω απ’ τους ενισχυτές γιατί αυτό είναι πραγματικά άβολο». Συνήθως κάτι τέτοιες μικρές αηδίες είναι που με κάνουν να λέω «Θεέ μου, ας μην το τράβηξε κανείς φωτογραφία αυτό το γελοίο, ντροπιαστικό πράγμα».
- Τι σημαίνει για σένα «επιτυχία» σήμερα; Τα νούμερα στο Spotify, τα sold-out live ή απλώς το να μη χρειάζεται να έχεις day job;
Επιτυχία είναι να ολοκληρώνεις ένα τραγούδι και να έχεις καταφέρει να το «χτίσεις» με τα υλικά και το ύφος που είχες φανταστεί, σαν να φτιάχνεις ένα εργαλείο γεμάτο συναισθήματα που τελικά λειτουργεί. Κι επιτυχία είναι και το να φτιάχνεις έναν δίσκο παλιάς κοπής, που όλα τα κομμάτια δένουν μεταξύ τους, ενισχύουν το ένα το άλλο, και στο τέλος δημιουργούν κάτι μεγαλύτερο απ’ το άθροισμά τους. Κάτι που στέκεται ως ολόκληρος κόσμος.
- Υπάρχει πίεση να «υποδυθείτε» μια εκδοχή του εαυτού σας που περιμένει ο κόσμος; Ή έχετε απελευθερωθεί από αυτόν τον μύθο;
Δεν υπήρξε ποτέ κάτι τέτοιο για μας. Από την αρχή, ολόκληρη η ύπαρξη της μπάντας βασίστηκε σε μια και μόνο ιδέα: να είμαστε ο εαυτός μας – και αυτό να είναι αρκετό. Και πίστεψέ με, είναι ήδη αρκετά δύσκολο να τα βγάζεις πέρα μ’ αυτό, χωρίς να κουβαλάς και τις προσδοκίες ή τους κανόνες των άλλων.
- Αν το "Bohemian Like You" γραφόταν το 2025, για ποιον θα ήταν; Για έναν influencer του TikTok; Για κάποιον DJ των crypto;
Θα ήταν για τις αντωνυμίες φύλου. Θα μιλούσε για ποδήλατα, όχι για αυτοκίνητα. Θα παρέμενε vegan, αλλά με βιοδυναμικό κρασί. Και παγωμένο καφέ φίλτρου, φυσικά.
- Ποια είναι η πιο αντιδημοφιλής άποψή σου για τη σημερινή κατάσταση του ροκ; Μίλα ωμά.
Εδώ και χρόνια παρατηρώ πόσο ανώδυνο και άνοστο έχει καταντήσει το ροκ, σαν να το μάσησε η φτηνιάρικη yacht rock και να το έφτυσε χωρίς δόντια. Παρ’ όλα αυτά, τελευταία έχω δει κάποιες μπάντες… είτε σε φοιτητουπόλεις στο Οχάιο είτε σε υπόγεια μπαράκια στο Lower East Side, και ήταν πραγματικά γαμάτες. Αυτό μου δίνει μια κάποια ελπίδα. Αλλά φοβάμαι πως δεν θα τις ξανακούσω ποτέ. Ίσως να μη τις ακούσει κανείς.
- Ο κόσμος μοιάζει όλο και περισσότερο με ένα δυστοπικό παραλήρημα. Αυτή η χαοτική πραγματικότητα σε εμπνέει ή σε κάνει να θες να κλείσεις τα πάντα;
Κάνει και τα δύο. Εναλλάξ. Δεν μπορώ καν να προβλέψω πώς θα αντιδράσω κάθε φορά. Το χάος απαιτεί υπερβολική ενέργεια, η πλήξη, το αντίθετό της. Αν μπορείς να κρατήσεις κάποιον έλεγχο στη ζωή σου, τότε το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να το κρατήσεις σαν ένα ήπιο, σχετικά ευχάριστο τρενάκι του τρόμου. Να τρέμεις λίγο, να γελάς λίγο, αλλά να αντέχεται.
- Σε μια εποχή καταστροφής του κλίματος, αλγοριθμικής κουλτούρας και αυξανόμενου αυταρχισμού, τι σημαίνει «ελευθερία» για μια μπάντα όπως οι Dandy Warhols;
Το να μπορείς να κλείνεις άφοβα το news feed σου. Να μη νιώθεις ένοχος που θα περάσεις μια ολόκληρη μέρα νιώθοντας μίσος. Η ελευθερία ίσως δεν είναι τίποτα μεγαλειώδες. Μπορεί απλώς να είναι η άδεια να αποσυνδεθείς, και να παραδεχτείς ότι σε πήρε από κάτω.
