Τον Matteo Bocelli τον είχα ξανακούσει (διαγώνια), αλλά βασικά ως "τον γιο του Andrea", και μετά ως μια δική του φωνή που άρχισε να χαράζει ξεχωριστή πορεία. Τον συνάντησα ένα ήσυχο μεσημέρι στην Αθήνα, στο ξενοδοχείο όπου διέμενε, λίγο πριν την εμφάνισή του στο Θέατρο Παλάς, στο πλαίσιο της περιοδείας του. Παρά την έντονη προετοιμασία και το βάρος ενός μεγάλου ονόματος πίσω του, με υποδέχτηκε με ειλικρίνεια, χαμόγελο και μια χαλαρότητα που δεν περίμενες από κάποιον με τόσο μεγάλη και παγκόσμια προσοχή στραμμένη επάνω του. Μιλήσαμε σαν να γνωριζόμασταν καιρό, για τη μουσική, για το μέλλον, για τον ίδιο.
Και κάπως έτσι σε μια ανοιχτή συζήτηση για την κληρονομιά, την ταυτότητα, την τέχνη, αλλά και τη μηχανική, ο Matteo μίλησε για τη σχέση με τον διάσημο πατέρα του, τη δύναμη της μουσικής και τη σημασία του να βρίσκεις τη δική σου φωνή, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
- Το νέο σου άλμπουμ κυκλοφορεί τον Σεπτέμβριο. Τι μπορείς να μας πεις για το πρώτο single που έρχεται σε λίγες μέρες (σ.σ. το single έχει ήδη κυκλοφορήσει) και αυτό το καινούριο κεφάλαιο στη μουσική σου;
Ναι, το άλμπουμ έρχεται τον Σεπτέμβριο και η ανακοίνωση για το πρώτο single βγαίνει σήμερα και κυκλοφορεί στις 25 Ιουνίου. Είναι το πρώτο τραγούδι από αυτό το νέο project, στο οποίο έχω ρίξει πολύ κόπο, ενέργεια και ψυχή. Αυτό που με ενθουσιάζει ιδιαίτερα είναι πως το άλμπουμ είναι σχεδόν εξ ολοκλήρου - αν όχι 100%, τότε σίγουρα 99% - παιγμένο με πραγματικούς μουσικούς, με αληθινά όργανα. Ήταν πάντα όνειρό μου να φτιάξω έναν δίσκο έτσι: μέσα σε ένα δωμάτιο, όλοι μαζί, να παίζουμε ζωντανά, να φτιάχνουμε κάτι οργανικό, κάτι που να αναπνέει. Ίσως γι’ αυτό πάντα με συγκινούσαν οι δίσκοι των ‘80s, όχι όλοι, αλλά εκείνοι που είχαν αυτή την αίσθηση του “παιξίματος”. Όταν ακούς, ας πούμε, Pink Floyd ή Queen ή Dire Straits, δεν είναι απλά μουσική, είναι ένας κόσμος φτιαγμένος από ανθρώπινη ενέργεια, όχι από presets. Και αυτό προσπαθώ κι εγώ να κρατήσω ζωντανό.
- Σε ποια σημεία νιώθεις ότι μοιάζεις με τον Andrea Bocelli και σε ποια είστε εντελώς διαφορετικοί;
Αυτό, ίσως, είναι μια ερώτηση που θα μπορούσες να απαντήσεις εσύ καλύτερα, αν με άκουγες να τραγουδώ. Αλλά ναι, προφανώς είμαι γιος του, μεγάλωσα δίπλα του, με πολύ όπερα στο σπίτι, με αυτές τις μεγάλες φωνές που όλοι ξέρουν: τον Sinatra, τη Whitney Houston, τη Céline Dion… Όλη αυτή η μουσική ζει μέσα μου. Και, φυσικά, τον άκουγα να τραγουδάει κάθε μέρα στο σπίτι. Ακόμα κι αν δεν το ήθελες, κάτι από αυτό περνάει μέσα σου. Η φωνή του, η παρουσία του, ο τρόπος που δίνει το τραγούδι. Όταν ξεκίνησα να μελετώ πιο κλασικό τραγούδι, προσπάθησα να μάθω μιμούμενος τον ίδιο. Κι αυτό είναι κάτι που πάντα το πίστευε κι εκείνος: πως με τη φωνή, που δεν είναι ένα όργανο που βλέπεις πώς λειτουργεί, ο καλύτερος τρόπος να μάθεις είναι η μίμηση. Έτσι, μέσα από το να τον μιμούμαι, άρχισα να καταλαβαίνω κάποιους μηχανισμούς. Ίσως γι’ αυτό, κάποιες στιγμές, μοιάζω με εκείνον. Αλλά ταυτόχρονα, αισθάνομαι ότι βρίσκω και τη δική μου φωνή, μια διαφορετική διαδρομή.
- Αν μπορούσες να απομακρυνθείς εντελώς από το λυρικό ή το οπερατικό είδος, σε ποιο άλλο μουσικό στυλ θα ήθελες να χαθείς και να εξερευνήσεις πραγματικά;
Νομίζω σου έδωσα ήδη μια μικρή γεύση στην προηγούμενη απάντηση. Μεγάλωσα ακούγοντας Elton John, Lionel Richie, Queen… Και όσο μεγάλωνα, άρχισα να εκτιμώ ακόμα περισσότερο συγκροτήματα όπως οι Dire Straits ή οι Pink Floyd. Αλλά πάλι για εμένα, η μουσική δεν χωρίζεται σε είδη. Δεν έχει σημασία αν είναι pop, rock ή οπερατική. Το μόνο που μετράει είναι αν είναι καλή ή κακή μουσική. Η μουσική είναι μία. Αν κάτι σε συγκινεί, αν νιώθεις τον παλμό του, αυτό έχει σημασία. Και πάντα ήθελα να μαθαίνω από τους σπουδαίους, γι’ αυτό και όλοι, ίσως, αναφέρουμε συχνά τα ίδια ονόματα. Γιατί από εκείνους έχεις να μάθεις. Ο Elton John, οι Beatles, οι Queen… αυτοί άλλαξαν πραγματικά τον ρου της μουσικής. Κι αυτό είναι που με εμπνέει: να δημιουργείς κάτι με ουσία, όχι απλώς να πατάς σε ένα συγκεκριμένο genre.
- Queen ή Pink Floyd;
Αν έπρεπε να διαλέξω, νομίζω πως πέρασα περισσότερο χρόνο ακούγοντας Queen, και θα το έκανα κυρίως για τη φωνή. Για τη χαρισματική παρουσία του Freddie Mercury. Η φωνή του ήταν κάτι το εντελώς μοναδικό και αναγνωρίσιμο. Όταν τραγουδούσε, ήξερες ότι είναι αυτός, δεν τον μπέρδευες με κανέναν άλλον. Από μουσικής άποψης, ίσως οι Pink Floyd να πήγαιναν πιο βαθιά, να ήταν πιο σύνθετοι, πιο δουλεμένοι... αλλά οι Queen είχαν αυτό το σύνολο που σε μαγνήτιζε. Ήταν ένα σόου, ίσως πιο θεατρικό, πιο άμεσο. Αν αναρωτηθείς όμως «από ποιους θα μάθαινα περισσότερα ως μουσικός;»… Για την παραγωγή, για τους ήχους… Τότε μάλλον οι Pink Floyd προσφέρουν περισσότερα σε αυτό το επίπεδο. Αλλά οι Queen ήταν αυτοί που με εντυπωσίασαν πρώτοι. Ήταν πιο άμεσοι, πιο ενστικτώδεις. Αυτό το ένιωθες από την πρώτη κιόλας ακρόαση.
- Πώς διαχειρίζεσαι την παγκόσμια προσοχή; Σε ενδυναμώνει ή σε πιέζει;
Για να είμαι ειλικρινής, δεν νιώθω κάποια «παγκόσμια προσοχή». Όχι επειδή θέλω να το παίξω ταπεινός, απλώς δεν το βιώνω έτσι. Νιώθω πως προχωράω βήμα-βήμα, με έναν ρυθμό που μου ταιριάζει. Και αυτό είναι κάτι πολύτιμο. Δεν κάηκα απότομα, δεν έκανα άλματα. Όλα χτίζονται οργανικά, στην ώρα τους. Όταν κυκλοφόρησα το πρώτο μου κομμάτι, ήμουν μάλλον ανώριμος. Δεν είχα εκείνο το φυσικό υπόβαθρο που έχουν καλλιτέχνες όπως ο Ed Sheeran, για παράδειγμα, που τον θαυμάζω βαθιά. Εκείνος κουβαλούσε μια τεράστια εμπειρία από τον δρόμο, από αμέτρητα live μπροστά σε περαστικούς. Εγώ αυτό ακόμα το χτίζω. Δεν είχα αυτή τη σύνδεση με το κοινό από την αρχή, τη χτίζω τώρα. Αλλά ακριβώς επειδή τη χτίζω έτσι, σιγά-σιγά, νιώθω πως είναι αληθινή. Οπότε όχι, δεν νιώθω πίεση. Νιώθω πως βρίσκομαι στη σωστή στιγμή, στο σωστό σημείο. Και αυτό είναι που με κρατάει γειωμένο.
- Θυμάσαι μια συγκεκριμένη στιγμή όπου ένιωσες ότι αρχίζει ο δρόμος του Matteo και όχι του “γιου του Andrea”;
Για να είμαι ειλικρινής, ποτέ δεν μπήκα στη διαδικασία να συγκρίνω τον εαυτό μου με τον πατέρα μου. Είμαστε πολύ διαφορετικοί, οπότε δεν το είδα έτσι. Βέβαια, αν μιλάμε για επιρροή, ναι, εκεί αλλάζει το πράγμα. Αλλά, τα τελευταία τρία χρόνια νιώθω ότι άλλαξα πολύ. Παλιά, ίσως ήμουν πιο εξαρτημένος από τον πατέρα μου, κυρίως ως παρουσία, ως σημείο αναφοράς. Σήμερα, όχι πια. Και δεν το λέω αυτό με αλαζονεία, πάντα, όταν έχω αμφιβολίες, θα απευθυνθώ σε εκείνον. Είναι 66, έχει ζήσει, κουβαλάει σοφία. Και πιστεύω πως πάντα έχουμε να μάθουμε από εκείνους που προηγήθηκαν. Αλλά ναι, ειδικά στη μουσική, μού είχε πάντα αφήσει χώρο να εκφραστώ όπως θέλω. Κι αυτό το “χώρο” τον εκτίμησα ακόμη περισσότερο όσο μεγάλωνα σαν άνθρωπος. Γιατί όταν αρχίζεις να ωριμάζεις στην προσωπική σου ζωή, αυτή η ελευθερία διαχέεται παντού, και στην τέχνη σου.
- Τι σημαίνει για σένα το "συναίσθημα" όταν τραγουδάς; Πρέπει ένα τραγούδι να είναι προσωπικό για να το νιώσεις αληθινά πάνω στη σκηνή;
Ναι, νομίζω πως έτσι είναι. Όταν ένα τραγούδι είναι πραγματικά καλό, συνδέεσαι μαζί του, ακόμα κι αν δεν το έχεις γράψει εσύ. Για παράδειγμα, το "Follow Me", που είπαμε μαζί με τον πατέρα μου. Δεν το γράψαμε εμείς, αλλά για μένα ήταν ένα εξαιρετικό τραγούδι, με δυνατό μήνυμα και μια ολοκληρωμένη αισθητική. Ήταν ένα ντουέτο πατέρα και γιου, και αυτό από μόνο του το έκανε να σημαίνει πολλά. Η εικόνα, η ατμόσφαιρα, όλα ήταν τόσο καλοδουλεμένα. Ένιωθα το τραγούδι όταν το ερμήνευα στη σκηνή. Και αυτό το ένιωθε κι εκείνος. Βέβαια, όταν το τραγούδι είναι δικό σου, η σύνδεση έρχεται πιο άμεσα, πιο αυθόρμητα. Είναι σαν να λες τη δική σου αλήθεια. Αλλά ξανά θα πω: ένα σπουδαίο τραγούδι είναι απλώς… σπουδαίο. Σκέψου τον Frank Sinatra. Δεν έγραφε ο ίδιος τα τραγούδια του, όμως είχε πίσω του σπουδαίους συνθέτες και ερμήνευε τα τραγούδια λες και οι λέξεις ήταν δικές του. Αυτό είναι το μαγικό: να μπορείς να δανειστείς μια ιστορία και να την κάνεις δική σου.
- Aς πούμε ότι δεν ήσουν μουσικός, τι θα ήθελες να κάνεις στη ζωή σου;
Καλή ερώτηση. Πάντα έβλεπα τον εαυτό μου ως έναν άνθρωπο πρακτικό. Δημιουργικό, αλλά με τα χέρια. Μου άρεσε πάντα να ασχολούμαι με μηχανικά πράγματα, ίσως, λοιπόν, να κατέληγα κάπου εκεί. Μου αρέσουν τα παλιά, σκουριασμένα Jeep· τους έχω μια αδυναμία. Κατά τη διάρκεια του lockdown, μάλιστα, είχα αγοράσει ένα, χωρίς καν να ξέρω τι να το κάνω. Το πήρα επειδή απλώς μου άρεσε. Τελικά το αποσυναρμολόγησα εντελώς, το έτριψα, το έβαψα, και το ξανάφτιαξα από την αρχή. Εκεί κατάλαβα πόσο με τραβάει αυτός ο κόσμος. Οπότε ναι, αν δεν ήμουν μουσικός, μπορεί να ήμουν μηχανικός… του δρόμου.
- Αν μπορούσες να συνεργαστείς με κάποιον τελείως απρόσμενο, έναν ράπερ, έναν indie καλλιτέχνη, κάποιον εκτός των συνηθισμένων, ποιος θα ήταν αυτός; Μπορεί να είναι και μια απόλυτα φανταστική επιλογή, σαν όνειρο…
Πάντα λέω ότι υπάρχουν τόσα απίστευτα ταλέντα εκεί έξω που δεν θα ήταν δίκαιο να πω μόνο ένα όνομα. Αλλά αν πρέπει να ξεχωρίσω κάποιον, τότε σίγουρα θα έλεγα τον Ed Sheeran. Τον θαυμάζω βαθιά, πάντα τον θαύμαζα. Είναι για μένα ένας από τους πιο σημαντικούς καλλιτέχνες της εποχής μας. Οπότε ναι, θα ήταν μια συνεργασία-όνειρο. Αλλά πέρα απ’ αυτό, νιώθω πως οι συνεργασίες έχουν νόημα μόνο όταν υπάρχει πραγματική χημεία. Όταν υπάρχει μια ειλικρινής επιθυμία να δημιουργήσεις κάτι ξεχωριστό μαζί με τον άλλο. Τότε είναι που η μουσική πραγματικά εμπλουτίζεται.
- Η φωνή σου κουβαλά κάτι διπλό: μια κληρονομιά και μια πρόθεση. Από τη μία, έχεις το όνομα και την παρακαταθήκη του πατέρα σου. Από την άλλη, υπάρχει η δική σου πρόθεση να χαράξεις μια καινούρια διαδρομή, να δημιουργήσεις κάτι διαφορετικό. Από τα δύο, τι σου φαίνεται πιο βαρύ; Η κληρονομιά ή η πρόθεση;
Νομίζω ότι το ένα τραβά το άλλο. Δηλαδή, αυτό που δημιουργείς, αυτό που προσπαθείς να χτίσεις, πηγάζει από μια βαθιά αγάπη, από ένα πάθος. Και όταν κάνεις κάτι που αγαπάς, όσο κόπο κι αν θέλει, δεν τον νιώθεις σαν βάρος. Το απολαμβάνεις. Και νομίζω πως όταν συμβαίνει αυτό, η κληρονομιά στέκεται λίγο στο πλάι. Δεν σκέφτεσαι από πού έρχεσαι ή τι μπορεί να κουβαλάς. Απλώς είσαι παρών. Δημιουργείς, ζεις αυτό που κάνεις και εκείνη τη στιγμή, αυτό είναι που μετράει περισσότερο.
- Πιστεύεις ότι η μουσική σήμερα έχει ακόμη τη δύναμη να εκφράσει όσα η γλώσσα δεν μπορεί; Να αλλάξει τον τρόπο που σκεφτόμαστε για τον κόσμο; Ή έχει γίνει απλώς ένα προϊόν για streaming, χωρίς ουσία;
Αυτή είναι μια πολύ καλή ερώτηση - και δύσκολη, γιατί δεν θέλω να ακουστώ επικριτικός. Όμως, ναι, πιστεύω ότι η μουσική μπορεί ακόμα να αλλάξει πράγματα. Απλώς για να το κάνει, πρέπει όλοι να κινούμαστε προς την ίδια κατεύθυνση, να υπάρχει μια κοινή πρόθεση πίσω από την τέχνη. Για μένα, το θέμα είναι το «γιατί» πίσω από κάθε καλλιτέχνη. Δηλαδή, γιατί κάνεις μουσική; Θες να προσφέρεις κάτι, να εμπνεύσεις, να βοηθήσεις; Ή απλώς να γεμίσεις τον χρόνο του ακροατή χωρίς να τον κάνεις να σκεφτεί; Γιατί τότε, δεν βοηθάς πραγματικά σε κάτι. Προσωπικά, δεν ξεκινάω να φτιάξω έναν δίσκο λέγοντας «θα αλλάξω τον κόσμο». Ξέρω ότι δεν γίνεται έτσι. Όπως είπε και η Μητέρα Τερέζα, «είμαι μια σταγόνα στον ωκεανό». Αλλά αν όλοι μας γίνουμε τέτοιες σταγόνες καλοσύνης, τότε ο κόσμος μπορεί όντως να αλλάξει.
Εγώ προσπαθώ απλώς να γράψω τραγούδια που θα κάνουν κάποιον να νιώσει κάτι αληθινό, να νιώσει ότι αυτή η μέρα άξιζε. Αν μπορώ να προσφέρω λίγη χαρά, λίγη αξία στη ζωή κάποιου, αυτό είναι αρκετό για μένα. Και για να το κάνω αυτό, θέλω ο ήχος μου να είναι όσο πιο ζωντανός και οργανικός γίνεται. Το άλμπουμ γράφτηκε live, παίξαμε όλες τις ιδέες μαζί, από την αρχή. Είχα διαλέξει γύρω στα 20 τραγούδια, και με τον παραγωγό μου, τον Martin Terefe, τα δοκιμάσαμε ζωντανά για να καταλάβουμε τι λειτουργεί πραγματικά. Για μένα, αυτή είναι η ουσία της μουσικής: η ειλικρίνεια, η αμεσότητα, το να νιώθεις κάθε νότα.
• To νέο άλμπουμ του Matteo Bocelli "Falling In Love" κυκλοφορεί στις 12 Σεπτεμβρίου και μπορείτε να το προ-παραγγείλετε εδώ.
Follow Matteo:
Facebook: https://MatteoBocelli.lnk.to/FacebookID
Twitter: https://MatteoBocelli.lnk.to/TwitterID
Instagram: https://MatteoBocelli.lnk.to/InstagramID
TikTok: https://MatteoBocelli.lnk.to/TikTokID
