«Αν θέλεις να είναι πετυχημένη αφέντρα, η σχέση με τον εκάστοτε πελάτη είναι το Α και το Ω. Το ίδιο και η σύνδεση και η επικοινωνία μαζί του. Μια αφέντρα είναι σαν ιερέας ή δημόσιος λειτουργός∙ οι άνθρωποι απευθύνονται σ’ εμάς. Το να πας σε μια αφέντρα είναι πολύ σοβαρό θέμα, και συχνά άνθρωποι απευθύνονται σ’ εμάς σε ιδιαίτερες περιόδους της ζωής τους».
Hinterhof στα γερμανικά σημαίνει στην κυριολεξία θα πει «πίσω αυλή»· ένα μέρος όπου συνήθως στοιβάζονται πράγματα που δεν θέλουμε να βλέπουμε. Μεταφορικά, θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι το μέρος όπου εμείς ως κοινωνία έχουμε κρύψει τη σεξουαλική εργασία. Ως εκ τούτου, φαίνεται ταιριαστό το γεγονός ότι το στούντιο όπου η Ντάσα Χινκ εργάζεται ως επαγγελματίας αφέντρα βρίσκεται ακριβώς σε μια τέτοια αυλή στο Βερολίνο. Πριν μετακομίσει εκεί, ζούσε μια καθημερνή ζωή, με μια σταθερή σχέση και με βλέψεις για ιδιόκτητο σπίτι και παιδιά, αλλά τα όνειρα της την οδήγησαν αλλού. Άφησε τον φίλο της, μετακόμισε στη μεγαλούπολη και έγινε dominatrix. Στο Βερολίνο, βρήκε τη ζωή που πάντα ονειρευόταν ως μουσικός, σκηνοθέτης, καλλιτέχνης αλλά και σεξεργάτρια. Στον τόμο αυτό η Ντάσα Χινκ μοιράζεται την καθημερινότητα και τις σκέψεις της, μας συστήνει τους πελάτες της και μας μιλάει για τη σεξεργασία και τις αντιδράσεις του κόσμου στη νέα της ζωή.
«Εγώ ονειρευόμουν να γίνω καλλιτέχνιδα. Να γράφω μουσική και να σχεδιάζω. Ένιωθα ότι υπάρχουν ακόμα τόσα πολλά να εξερευνήσω, οπότε έβαλα αναγκαστικά τέλος στη σχέση μας. Όταν τελικά ήρθα να ζήσω στο Βερολίνο, ανακάλυψα όχι μόνο αυτή τη δουλειά αλλά κι ότι οι ανοιχτές σχέσεις μού κάθονται καλύτερα και ταιριάζουν στον τρόπο ζωής μου. Εκείνη την εποχή βέβαια δεν ήξερα ότι η σεξουαλικότητα, οι ανοιχτές σχέσεις κι όλα τα άλλα είναι σημαντικά. Αυτό το ανακάλυψα αργότερα…»
Στο κέντρο του Βερολίνου βρίσκει τη ζωή που πάντα ονειρευόταν: ως μουσικός, σκηνοθέτης, καλλιτέχνης – και εργαζόμενη του σεξ. Τα μέρη όπου εμείς ως κοινωνία έχουμε τοποθετήσει τη σεξουαλική εργασία συχνά δεν είναι προφανή, επομένως φαίνεται ταιριαστό το στούντιο της dominatrix βρίσκεται σε μια πίσω αυλή. Το Hinterhof μιλά για την καθημερινότητά της, τις σκέψεις της και αντανακλά τις ανάγκες των πελατών της.
Για αυτό το βιβλίο, η Anna Rakhmanko και ο Mikkel Sommer την ακολούθησαν στην καθημερινότητά της και της πήραν πολλές συνεντεύξεις – συζητώντας εφ’ όλης της ύλης, για την παιδική της ηλικία, τα όνειρά της, την οικογένειά της, την αγάπη και την τέχνη. Το αποτέλεσμα είναι ένα ντοκιουμενταρίστικο κόμικ για μια ζωή έξω από τον κανόνα.
Το Hinterhof δεν ενδιαφέρεται να μετατρέψει αυτή την προσωπική μεταμόρφωση σε μια εντυπωσιακή ιστορία ατομικής ψυχολογικής αυτοαπελευθέρωσης. Υπάρχουν αρκετές ιστορίες κοριτσιών κυρίως από την επαρχία που βρίσκουν την ατομική τους ελευθερία στην ασύστολη σεξουαλική εκπλήρωση (μόνο για να ανακαλύψουν τότε ότι οι νέες εξαρτήσεις τις γκρεμίζουν). Αντιθέτως, πρόκειται στην πραγματικότητα για μια καθημερινή δουλειά στη βιομηχανία του σεξ, με αβέβαιες συνθήκες που συχνά είναι υψηλού κινδύνου, ανάλογα με τις νευρώσεις και την αντιμετώπιση των -στην μεγάλη τους πλειοψηφία- ανδρών πελατών.
Η Anna Rakhmanko καταγράφει με λεπτομέρεια τις ηχογραφήσεις των συνομιλιών τους, που αποτυπωμένες στο χαρτί, ζωντανεύουν σαν να είναι ζωντανοί μονόλογοι της dominatix στην οθόνη. Η τελευταία είναι υπεραναλυτική στις εξομολογήσεις της. Περιγράφει τους τρόπους με τους οποίους είναι ικανή να τροφοδοτεί κάθε είδους φετίχ και να τα διεγείρει κατά τη διάρκεια της συνάντησης. Πώς να χειριστείς την πρώτη συνεδρία με έναν πελάτη; Ποιες μαλακές και σκληρές δεξιότητες χρειάζονται για να τον κάνεις να χαλαρώσει και να ξεπεράσει τις αρχικές του αναστολές; Πώς να τον βοηθήσεις να ανακαλύψει φετίχ και ικανοποιήσεις που δεν είχε έως τότε συνειδητοποιήσει;
«Όταν παραπαίρνω τον εαυτό μου στα σοβαρά, νιώθω ψεύτικη και με κουράζει. Το να παίζεις σημαίνει να εξερευνάς τη δύναμή σου και να πειραματίζεσαι με τον/την παρτενέρ σου. Παιχνίδι σημαίνει να μην ξέρεις πάντοτε τι είν’ αυτό που κάνεις. Ή τι πρόκειται να συμβεί. Όταν παραπαίρνω τον εαυτό μου στα σοβαρά, νιώθω μηχανική και μη αυθεντική. Αλλά το να παραμένω ανοιχτή σ’ αυτό που συμβαίνει στο εδώ και τώρα είναι ο καλύτερος τρόπος για να παίζουμε».
Ο Mikkel Sommer εικονογραφεί αυτόν τον μονόλογο, που άλλοτε είναι επιφυλακτικά περιγραφικός, άλλοτε εξαιρετικά ιδιωτικός, με ανώνυμες εικόνες από απόσταση και πολύ ακραία κοντινά πλάνα. Η εικονογράφησή του παλαντζάρει ανάμεσα στην αφαίρεση και στον εξπρεσιονισμό Το στυλ βασίζεται στο φωτογραφικό ρεπορτάζ και είναι διακριτικό και υπαινικτικό όσον αφορά τις σεξουαλικές λεπτομέρειες που περιγράφονται. Η πορνογραφία, μπρουταλιστική ή εκλεπτυσμένη, είναι τέχνη, δεν χρειάζεται να είναι χυδαία.
Το Hinterhof είναι γραμμένο με ενσυναίσθηση και προτρέπει τον αναγνώστη να επανεξετάσει τις όποιες θεσμικές ή μη προκαταλήψεις που δυστυχώς συνεχίζουν όχι μόνο να διέπουν, αλλά και να κανοναρχούν τον δημόσιο βίο. Τα τελευταία χρόνια έχει αναπτυχθεί έντονη δημόσια συζήτηση γύρω από τις συνθήκες εργασίας και διαβίωσης των εργαζομένων του σεξ. Ενώ οι οικονομικές συνθήκες είναι διαφορετικές στις περισσότερες χώρες (στη Γαλλία, η πορνεία απαγορεύεται, στη Γερμανία οι εργαζόμενοι του σεξ πρέπει ακόμη και να δηλώσουν την εργασία τους στις αρχές), η συζήτηση στοχεύει ξεκάθαρα να αφαιρέσει το στίγμα που συνδέεται με το θέμα και να βελτιώσει τις συνθήκες εργασίας, που συχνά λαμβάνουν χώρα υπό αμφισβητούμενες συνθήκες ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Απαντούν δύο διαφορετικές προσεγγίσεις στο θέμα της σεξουαλικής εργασίας, οι οποίες όμως, κατά κάποιο τρόπο αλληλοσυμπληρώνονται ακριβώς επειδή είναι απόλυτες και στηρίζονται σε «βεβαιότητες». Η πρώτη είναι η καθαρά ηθικολογική, που κουβάλα στις πλάτες της και όλες τις θρησκευτικές ή άλλες προκαταλήψεις, σύμφωνα με την οποία τα άτομα που επιδίδονται σε αυτού του είδους το σεξ έχουν παρεκκλίνουσες ή παραβατικές συμπεριφορές, είναι διεστραμμένα ή ακόμα και αντιμετωπίζουν ψυχιατρικά προβλήματα που αντιμετωπίζονται μόνο με την απαγόρευση ή τον εγκλεισμό. Η δεύτερη, που για την οικονομία του λόγου θα την ονομάσω ελευθεριακή, αν και ορθά αποδέχεται τις τελείως απελευθερωμένες και ακομπλεξάριστες εκπληρώσεις του φετιχιστικού σεξ, συχνά παραβλέπει τους κινδύνους που παραμονεύουν πίσω από τη σεξεργασία και τα κυκλώματα που εκμεταλλεύονται τις εργάτριες και τους εργάτες. Πρόκειται για ένα μεγάλο πεδίο συζήτησης, σε μια λίγο πολύ ανεξερεύνητη περιοχή -στη δημόσια σφαίρα οι προσεγγίσεις γέρνουν κατά κανόνα προς την ηθικολογία-. Ζητούμενα είναι, αφενός η απο-δαιμονοποίηση του σεξ, αφετέρου οι προστασία των εργαζομένων στα συναφή επαγγέλματα, που στη μεγάλη τους πλειοψηφία είναι γυναίκες.
Κλείνοντας, να σημειώσω ότι το 50% από τα έσοδα των δημιουργών από την πώληση του Hinterhof θα αποδοθούν στο Δίκτυο Ενδυνάμωσης Σεξεργαζομένων.
Anna Rakhmanko & Mikkel Sommer - Hinterhof, η ζωή μου ως αφέντρα
Jemma Press, 2024
μτφρ. Λύο Καλοβυρνάς
σελ: 128
