Στην ατελείωτη αναζήτηση της ζωής, πάντα θα βάζω μπροστά έργα αγαπημένων σκηνοθετών, μουσικών και λοιπών καλλιτεχνών που προσπάθησαν έστω για λίγο να σπάσουν τη μονοτονία της καθημερινότητας, εξερευνώντας μέσω του έργου τους την ανθρώπινη ύπαρξη. Τι σας λέω τώρα, ε; Είναι πρωί και μονολογώ απόλυτα επηρεασμένος από τη χθεσινή προβολή ενός υπεραγαπημένου φιλμ που αξιώθηκα να ξαναδώ μετά από 15 χρόνια. Δε θα μπορούσε να υπάρξει πιο κατάλληλη εποχή για να δει κάποιος την Πρωινή Περίπολο του Νίκου Νικολαΐδη. Την καλύτερη δουλειά του στη μοναδική του καριέρα στον κινηματογράφο.
Και λέω ότι είναι η καλύτερη περίοδος για να δει κανείς την ταινία, αφού η τωρινή κατάσταση είναι ό,τι πιο κοντά σε δυστοπικό σκηνικό έχουμε ζήσει μέχρι στιγμής. Μια αβεβαιότητα που έρχεται να μπολιάσει με πίκρα το ίδιο το πρόβλημα της πανδημίας. Μια κατάσταση που κουβαλάει μαζί της υπόνοιες από φανταστικά σενάρια για άλλες, όχι τόσο ελεύθερες ζωές. Έσπασαν οι επικοινωνίες, μείναμε μονάχοι να μας καταδιώκουν. Η Πρωινή Περίπολος είναι η πιο σκοτεινή ταινία του Νικολαΐδη αλλά και η πιο φωτεινή μαζί. Τελείωσε η πρώτη προβολή και το αίσθημα της μοναξιάς με έχει κατακλείσει. Αυτό το μούδιασμα των υπαρξιακών που με πιάνουν που και που, ψάχνοντας να δω τι θα ήμουν αν δεν ερχόμουν έτσι στη ζωή και τι θα είμαι μετά, ενδεχομένως σε κάποιο άλλο σώμα. Μακάρι να αγαπώ τη μουσική και τις ταινίες και πάλι, το μόνιμό μου άγχος. Βέβαια, ποτέ μου δε θα καταλάβω ότι δεν έχει τίποτα νόημα χωρίς την ελπίδα.
Και εδώ ερχόμαστε στην δεύτερη προβολή που τελείωσε και νιώθω καλά. Βρίσκομαι τελικά σε ένα φωτεινό τούνελ, έχει νόημα η ζωή μου και ξέρω τι ψάχνω. Ηλεκτρονικές φωνές καλούν τους ανύπαρκτους ανθρώπους να εγκαταλείψουν την ήδη ρημαγμένη πόλη, ενώ η περίπολος καραδοκεί σε όλα τα μυστικά περάσματα, από γωνιά σε γωνιά. Βρεγμένοι δρόμοι, σπασμένα νέον να τρεμοσβήνουν, όμορφα σπίτια, κενά τα βράδια και χαλάσματα παντού. Από πάνω, αυτή η εξαιρετική αίσθηση που δίνει πάντα στις ταινίες του ο Νικολαΐδης και αυτά τα φίλτρα στις κάμερες που δίνουν πραγματική ζωή μόνο στις βραδινές ώρες. Προσθέτουμε την ελπίδα και τη συντροφικότητα και το μείγμα δένει. Η πρωταγωνίστρια (Michelle Valley) ζητά την βοήθεια ενός από τους φρουρούς (Τάκης Σπυριδάκης) από την Πρωινή Περίπολο για να την οδηγήσει με ασφάλεια εκτός πόλης, στην πολυπόθητη θάλασσα.
Όλα αυτά δε θα ήταν τίποτα χωρίς την εξαιρετική μουσική του Γιώργου Χατζηνάσιου που στοιχειώνει τα όνειρά μου το τελευταίο διάστημα και που παίζω χωρίς σταματημό στο πικάπ. Είναι σαν να έπιασε τόσο καλά την ατμόσφαιρα και αντί να γράψει κάτι σκληρό, βιομηχανικό, ένιωσε την ανάγκη να καλμάρει την εικόνα, γράφοντας κάτι απόλυτα αισθαντικό και ατμοσφαιρικό. Ένα από τα πιο σημαντικά orchestral, cinematic, ambient άλμπουμ εκείνης της περιόδου, μιας απροετοίμαστης Ελλάδας σε αυτό τον ήχο. Παρότι η ταινία έχει ελάχιστους διαλόγους, κυρίως ποίηση που άρεσε στον ίδιο το δημιουργό, η μουσική επικρατεί και το ίδιο το soundtrack ακούγεται εύκολα μόνο του, φέρνοντας τις δυνατές σκηνές της στο νου. Εδώ ο Χατζηνάσιος πειραματίστηκε αρκετά με τα synths της εποχής και το αποτέλεσμα είναι μαγικό.
Αξίζει να σημειωθεί, επίσης, ότι ο Νικολαΐδης βραβεύτηκε άλλη μια φορά για τη σκηνοθεσία της εν λόγω ταινίας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, αν και ο ίδιος ποτέ δεν έδινε σημασία στα βραβεία. Σχολή του τεράστιου Ντίνου Χριστιανόπουλου: «Παίρνω βραβείο σημαίνει αποδέχομαι πνευματικά αφεντικά και κάποια στιγμή πρέπει να απαλλαγούμε από τα αφεντικά». Φανταστικός. Ένα άκρως προφητικό φιλμ με ένα εξαιρετικό soundtrack που περιμένει πεισματικά στον χρόνο μέχρι να καταναλωθεί από όλους. Αυτή είναι η στιγμή.
*Πριν απο έναν χρόνο ακριβώς ανέβασα στο Spotify μια λίστα με αγαπημένα ambient από όλο τον κόσμο. Ευκαιρία για επανάληψη. Βασικά, ευκαιρία για ambient, όπως ορθά υποστήριξε και ο Δημήτρης Λιλής.
