Στη σημερινή διάσταση του indie, ο καλλιτέχνης υπάρχει μόνο για τον εαυτό του, δίχως πια να προσφέρει στο κοινό τη διαφορετικότητά του ως πλατφόρμα σκέψης για τα ευρύτερα ζητήματα της εποχής...

Με το κοντινότερο που έκανε ποτέ σε ροκ μπάντα στο πλάι του, ο Prince μίλησε στο Purple Rain για τον εαυτό του χωρίς όμως να αποκαλύψει πολλά και εκτοξεύτηκε στη λίγκα του σταρ, στην οποία και παρέμεινε έκτοτε...

Τα boomboxes των 1960s άνοιξαν τον δρόμο για την προνομιούχα απομόνωση που συνδέθηκε στα 1980s με το walkman, η οποία αποτέλεσε με τη σειρά της προάγγελο του ψηφιακού ανθρώπου των ημερών μας, που χάνεται στον άυλο μικρόκοσμό του...

Μία επιλογή από τα outsiders της θρυλικής δισκογραφικής, που ξεκινάει από το 1980 και τελειώνει στο 2017...

Η απόφαση του Ivo Watts-Russell να του εμπιστευτεί την καλλιτεχνική ταυτότητα της εταιρείας, οδήγησε σε εξώφυλλα τα οποία άφησαν εποχή, καθιστώντας τον έναν από τους κορυφαίους γραφίστες σε διεθνές επίπεδο...

Το άνοιγμα των γραφείων στο Λος Άντζελες δεν είχε το αναμενόμενο αποτέλεσμα και θα χρειαζόταν έτσι να φτάσουμε πια στα μέσα των '00s για να γίνει ξανά εταιρία ικανή να συνδυάσει τις indie μόδες με την περίεργη folk και την ονειροπόλα pop με τους γίγαντες του παρελθόντος...

Για πρώτη φορά, συνυπήρξαν μαζί στις κυκλοφορίες της ίδιας χρονιάς η εφιαλτική εσωστρέφεια του μεταλλαγμένου θρύλου Scott Walker και τα βαλκανικά παιχνίδια του Zach Condon, σε ένα εξωφρενικά επιτυχημένο ντεμπούτο ως Beirut...

Η κυκλοφορία του πρώτου δίσκου των Thievery Corporation στάθηκε για πολλούς επιβεβαίωση του θανάτου της εταιρείας, η οποία συνέχισε ωστόσο μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας να επενδύει πολλά χρήματα σε απαιτητικές κυκλοφορίες που δεν φέρνουν τα λεφτά τους πίσω, αλλά και να αποτελεί τόπο όπου πρόσκαιρα συναντώνται και συμπράττουν εξαιρετικά μοναχικοί άνθρωποι...

Το εντυπωσιακά αξιοσημείωτο με τον μύθο της δισκογραφικής εταιρίας 4AD, είναι ότι βασίστηκε και εδραιώθηκε πάνω σε κριτήρια αυστηρώς «καλλιτεχνικά». Χωρίς αγιοποιημένους μάρτυρες, χωρίς bigger than life ήρωες, χωρίς πιπεράτα σκάνδαλα, χωρίς ίντριγκες, χωρίς αυτοκαταστροφικό ...ιδεασμό, χωρίς καν μεγαλόστομες διακηρύξεις. Μουσική και πάλι μουσική –και, πάνω απ' όλα, αισθητική ουσία

Τι παράδοξο, να βρίσκεις ξανά μπροστά σου, σε δίσκους, εκείνα τα έργα που στην εποχή τους είχαν βγει «μόνο σε CD». Όμως αυτή η επαν-επίσκεψη στον Nils Petter Molvaer, στον Jan Garbarek, στον Anouar Brahem, στον Charles Lloyd και στη Γειτονιά του Manu Katché, έχει πολλά να μας δείξει ως προς το πώς αποτιμάμε τα σημερινά μουσικά πράγματα...