Ο "δείκτης εξαθλίωσης" είναι ένας οικονομικός δείκτης, που δημιουργήθηκε από τον οικονομολόγο Arthur Okun. Ο δείκτης βοηθά στον προσδιορισμό της οικονομικής κατάστασης του μέσου πολίτη και υπολογίζεται προσθέτοντας το εποχικά προσαρμοσμένο ποσοστό ανεργίας στο ετήσιο ποσοστό πληθωρισμού. Για τους μη συναδέλφους μου, και για όσους δεν είναι φανς των Κεϋνσιανών οικονομικών, Misery Index είναι επίσης ένα σαρωτικό deathgrind κουαρτέτο της νέας γενιάς δημιουργημένοι στη Βαλτιμόρη τις αρχές της δεκαετίας του 2000 από πρώην μέλη των θρύλων του brutal grind/death Dying Fetus. Δεν ξέρω αν υπήρξαν λάτρεις του (Pt-Pr) = 2,5*(Ur-Ut), σίγουρα όμως ήταν μεγάλοι οπαδοί του δεύτερου δίσκου των Assück. Και πως να μην είναι άλλωστε; Διαμάντι που δεσπόζει κοντά στην κορυφή του grindcore ιδιώματος.
Ξεκινώντας να γράφω αυτές τις γραμμές ήρθε η συνειδητοποίηση του πόσο μακριά είναι πραγματικά το 2001. Δεν ξέρω κατά πόσο είναι δόκιμο να αναφερόμαστε σε μια μπάντα με 23 χρόνια ύπαρξης ως «νέα γενιά». 23 ολόκληρα χρόνια και το έχουν εκμεταλλευτεί στο έπακρο. 7 full-length δίσκοι, 4 EP και πολλά split με πολύ μεγάλες μπάντες του χώρου όπως Lock Up (εποχή Lindberg/Embury/Barker), Aborted, Brodequin και πολλές ακόμα. Με μία δισκογραφία χωρίς κανέναν κακό δίσκο και αμέτρητα τραγούδια που σου κολλάνε σαν το ραφτό του μέσου χατζημεταλλά που έχει να βγάλει από το 83 και θα του βγάλουν με εγχείρηση μετά θάνατον. Όπως προϊδεάζει και το όνομα, στιχουργικά καταπιάνονται με τον άνθρωπο, τη θέση του σε μια κοινωνία, και το struggle της καθημερινότητας σε ένα περιβάλλον καταπίεσης και αδικίας. Λογικό επόμενο λοιπόν, η συσσώρευση όλης αυτής της έντασης και αρνητικής ενέργειας. Όλοι μας λίγο πολύ τα έχουμε μέσα μας, ζώντας σε μια σύγχρονη καπιταλιστική νεοφεουδαρχία. Επόμενη και η διοχέτευση τους σε ένα deathgrind κράμα γεμάτο ενέργεια, ταχύτητα και ορμή που τσακίζει κόκαλα.
Ας κάνουμε λοιπόν ένα σύντομο πέρασμα από τις κυκλοφορίες τους.
Overthrow (2001) & Dissent (2004) EPs
Η πρώιμη αρχική φάση της πορείας τους, τους βρίσκει σε παραλληλισμό με τις grind και hardcore ρίζες τους, βέβαια όπως θα δούμε στην πορεία, με κάθε επόμενη κυκλοφορία έρχονται πιο κοντά στο death metal. Δεν ήταν από τα πρώτα τους βήματα οι Κονκισταδόροι του μοντέρνου deathgrind όπως τους ξέρουμε σήμερα. Ξεκίνησαν ως μια αρκετά πιο grindcore μπάντα στο πρώτο EP το 2001 και μέχρι και τον πρώτο δίσκο τα death metal στοιχεία είναι ελάχιστα και κυριαρχούν οι hardcore επιρροές. Το cover Terrorizer για κλείσιμο του πρώτου EP είναι το κερασάκι στην τούρτα. Βέβαια το Dissent του 2004 που κυκλοφόρησε λίγο μετά τον πρώτο full length δίσκο, ειχε αρκετά μελωδικά σημεία διάσπαρτα, σε σημείο που ίσως θα μπορούσε να χαρακτηριστεί melodic grindcore. Πιθανότατα η αγαπημένη μου κυκλοφορία, αν και EP, και θα ήθελα σίγουρα να ακούσω έναν ολόκληρο δίσκο σε αυτό το στυλ.
Retaliate (2003)
Το 2003 κυκλοφορεί ο πρώτος δίσκος, ο οποίος ηχητικά τους τοποθετεί ως την λογική συνέχεια των Dying Fetus αν τους έριχνες λίγο την δόση της αδρεναλίνης και τους έστελνες ένα μήνα σε αυτοδιαχειριζόμενα για σεμινάρια hardcore punk. Το αποτέλεσμα είναι ένας hardcore δίσκος με 800mg τρενβολόνης εβδομαδιαία. Μηδενικές εκπτώσεις στη βία και την ταχύτητα, και σίγουρα δεν θέλεις να βρεθείς απροετοίμαστος σε pit όσο παίζουν τραγούδια από εδώ. Στα drums φαίνεται να υπάρχει η φιλοσοφία "ΔΕΙΤΕ ΠΟΣΑ FILLS ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΧΩΡΕΣΩ ΕΔΩ ΜΕΣΑ" που ενισχύει το αίσθημα της κορεσμένης βίας. Μετά από ένα σχετικά αργό intro στο ομότιτλο τραγούδι, το πόδι φαίνεται να σφηνώνει στο γκάζι για όλη την υπόλοιπη διάρκεια. Κομμάτια που ξεχωρίζω είναι τα The Great Depression, Bottom Feeders, Demand The Impossible και το αγαπημένο μου Angst Isst Die Seele Auf (fear eats the soul).
Discordia (2006)
Στον δεύτερο δίσκο το 2006 κινούνται σε παρόμοια πλαίσια με τον πρώτο, με βασικό συστατικό την ταχύτητα και την βαρβαρότητα. Παρόμοια φιλοσοφία στα των τυμπάνων και εδώ, με τα fills να δίνουν και να παίρνουν. Εδώ όμως βλέπουμε σε σημεία να γίνονται κινήσεις ελαφρού πειραματισμού με διαφορετικές συνθέσεις. Στο Breathing Pestilence με τις διπλές lead κιθάρες, στο intro του Sensory Deprivation να δείχνει την μελωδική τους μεριά (όπως και στο EP που προηγήθηκε) και μια πιο αργή death metal προσέγγιση. Βέβαια όλα αυτά κρατούν λίγο μέχρι να ξεκινήσουν ξανά τα πριόνια και οι χοροί. Το ίδιο συμβαίνει και στο ομότιτλο του δίσκου, ένας εξ ολοκλήρου αργός death metal ύμνος ο οποίος δίνει τη σειρά του στο κοκαρισμένα grindcore Pandemican. Ξεχωρίζω επίσης το Conquistadores και το Outsourcing Jehovah, το οποίο έχει ίσως τον πιο cool τίτλο ever, don’t @ me. Σαν indie build-your-own-cult RTS game των late 2000s.
Traitors (2007)
Ίσως ο δίσκος στον οποίο βρήκαν την ταυτότητα τους , και από τότε δεν έχουν κοιτάξει πίσω. Σε μια εποχή που οι ταμπέλες δίνουν και παίρνουν, η αποδόμηση του κάθε είδους και η επανασυναρμολόγηση του υπό το πρίσμα των εκάστοτε ακουσμάτων της κάθε μπάντας είναι αναπόφευκτη. Οι Misery Index εδώ λοιπόν κατασταλάζουν σε ένα death metal κράμα χωρίς να είναι "Traitors" στις grind και hardcore ρίζες τους. Σημαντική υπενθύμιση σε αυτό τα Rulling Class Canceled, The Arbiter και το American Idolatry στο δεύτερο μισό του δίσκου, που λειτουργούν σαν ένα blast(beat) from the past πριν κλείσουμε με τους death metal ύμνους.
Heir to Thievery (2010)
To Heirs to Thievery πίσω στο 2010 είναι η μεγάλη τους στιγμή δισκογραφικά. Έχουν βρει τον χαρακτήρα τους από τον προηγούμενο δίσκο και χτίζουν πλέον πάνω σε αυτό. Εδώ βγάζουν κατά την προσωπική μου άποψη την πιο ολοκληρωμένη τους δουλειά. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως το πόδι έχει φύγει από το γκάζι. Πιθανότατα τώρα έχουν μπει και τα δύο πόδια και πατάνε ταυτόχρονα. Ένα 35λεπτο try not to headbang challenge για να μιλήσουμε την γλώσσα της γενιάς του Tik-Τok. Ένα μνημείο του deathgrind για τους υπόλοιπους. Κάθε επόμενο riff καλύτερο από το προηγούμενο. Ένα κιθαριστικό masterclass που σερβίρεται με μια απόλυτα φορμαρισμένη μπάντα σε μια καταιγιστική ηχητική επίθεση. Δηλώνω αντίστοιχα εθισμένος με τον Αλέξανδρο Παρίση στο Τσίου. Φοβερά catchy hooks καθιστούν το Heirs to Thievery έναν από τους πιο repeatable δίσκους του ακραίου ήχου. Δεν ξέρω αν έχει αξία το να ξεχωρίσω αγαπημένα κομμάτια. Εδώ κυριαρχεί η φιλοσοφία all killer, no filler. Ας πούμε όμως πως θα έκανα ανίερα πράγματα για να ακούσω ζωντανά τα Embracing Extinction, You Lose, το ομότιτλο, και να χορέψω συρτό καλαματιανό υπό τους ήχους του The Spectator.
The Killing Gods (2014)
Ποιο είναι το επόμενο βήμα λοιπόν για μια μπάντα που δείχνει να έχει πιάσει το peak της; Συνεχίζεις στην ίδια φόρμουλα με την ελπίδα να βγάλεις κάτι αντίστοιχου βεληνεκούς ή ψάχνεσαι για κάτι διαφορετικό; Η απάντηση είναι το The Killing Gods, με διαφορά ο πιο μοναδικός δίσκος της καριέρας τους, που τους βρίσκει να πειραματίζονται με πολλή μελωδικότητα και thrashy πινελιές, χωρίς όμως να σημαίνει πως γίνονται εκπτώσεις στην ακρότητα και το βάρος των συνθέσεων. Φοβερά φιλόδοξη κυκλοφορία με μεγάλο diversity μεταξύ των κομματιών, μα με έναν μαγικό τρόπο διατηρούν συνοχή και αρμονία στα transitions. Από το intro του δίσκου έως και το κλείσιμο του The Harrowing, είναι τόσο smooth που μοιάζουν σαν ένα εκτεταμένο επικό death metal κομμάτι. Είναι ίσως ο δίσκος τους που θεωρώ πως για να εκτιμηθεί επαρκώς πρέπει να ακουστεί ολόκληρος, χωρίς περικοπές και αποσπάσεις. Και ελπίζω κάποια στιγμή να τους δούμε να τον παίζουν ολόκληρο ζωντανά. Κωλύομαι να ξεχωρίσω μεμονωμένα κομμάτια, αλλά αν βρισκόμουν με το πιστόλι στον κρόταφο θα έδινα τα The Calling, Conjuring The Cull, The Killing Gods και The Gallows Humor.
Rituals of Power (2019)
Μετά από δύο μνημειώδεις κυκλοφορίες και μια παύση 5 σχεδόν ετών για συναυλίες, έρχεται ο 6ος δίσκος. Στο Rituals of Power κρατούν τη γκρούβα και τα thrash στοιχεία από τον προηγούμενο δίσκο, μαζεύουν με ένα σουρωτήρι από πάνω ένα ποσοστό της μελωδίας και τέλος πασπαλίζουν από πάνω λίγα ακόμα catchy hooks και γκρούβες, γιατί ποτέ δεν είναι αρκετά. Παρά την μεγάλη απόσταση από την τελευταία κυκλοφορία, ο δίσκος μοιάζει εκ πρώτης όψεως πολύ αυθόρμητος, σαν να μην έχει από πίσω του κάποιο βαθύτερο πλάνο. "Είναι κακό αυτό;" θα ρωτήσει κανείς εύλογα. Φυσικά και όχι. Το να μην μπορείς να ξεχωρίσεις τα υλικά του φαγητού σου δεν σημαίνει πως αυτό που τρως δεν είναι νόστιμο. Αλλιώς τα McDonald's θα ήταν multi-billion αλυσίδα; Και εδώ λοιπόν η εμπειρία είναι κάργα διασκεδαστική. Ξεχωρίζω τα New Salem, The Choir Invisible και Hammering The Nails ξεκάθαρα και μόνο γιατί μου φαίνονται τα πιο catchy, και το Naysayer που κλείνει τον δίσκο με ένα φοβερό grind attack που δεν ξέρεις από που σου ήρθε.
Complete Control (2022)
Δεν ξέρω κατά πόσο η πανδημία που μεσολάβησε μεταξύ του Rituals of Power και του Complete Control επηρέασε την συγγραφή και το περιεχόμενο του τελευταίου δίσκου. Οι Misery Index πάντα ήταν μία μπάντα που την ουσία τους την δείχνουν πάνω στο σανίδι μπροστά στο μαινόμενο κοινό. Κρίνοντας από το πόσο συναυλιακά είναι σχεδόν όλα τα τραγούδια μέσα, μάλλον δεν έβλεπαν την ώρα να επιστρέψουν στη σκηνή. Από τα αργά σβερκοσπαστικά breakdowns του Administer the Dagger, στην ωμή βία και ταχύτητα του The Eaters and Eaten και στο εθιστικό σε βαθμό κακουργήματος Complete Control ο δίσκος σε πιάνει από τα μαλλιά (αν δεν έχεις μάντεψε από που σε πιάνει) και δεν σε αφήνει μέχρι και την τελευταία ταβερνοσφαλιάρα του Now Defied!. Δεν ξέρω αν έχει αξία η κατάταξη, το σίγουρο είναι πως θα ικανοποιήσει και τον αυστηρότερο. Ειδικά αν το ακούσει μέσα στο pit.
Εν ολίγοις, οι Misery Index είναι από τους σημαντικότερους σημαιοφόρους της deathgrind σκηνής, με κάθε επόμενη κυκλοφορία τους να προσθέτει επιπλέον λιθαράκια. Αναμένω καρτερικά τι έχει να μας δώσει το επόμενο. Λίγο η πολιτική και στιχουργική τους ακεραιότητα, λίγο η ενέργεια στις ζωντανές εμφανίσεις και λίγο ο τρόπος με τον οποίο καταφέρνουν να χαράξουν τις συνθέσεις τους στα μυαλά του ακροατών, τους έχουν καταστήσει ως μια από πιο must-listen και must-see μπάντες για κάθε οπαδό του ακραίου ήχου. Την τελευταία φορά που ήρθαν στη χώρα μας, ως νεοσύστατοι ακόμα το 2003, κατεδάφισαν το ΑΝ. Κάτι μου λέει πως φέτος θα χρειαστούμε ibuprofen και ασπίδες.
Οι Misery Index θα βρίσκονται στη χώρα μας, για μια μοναδική συναυλία μετά από 20 χρόνια, στην Αθήνα από την Como Esta Events (που φέτος έχουν κάνει πολύ φιλότιμες προσπάθειες για την μουσική μας επιμόρφωση). Όταν έχεις την ευκαιρία να δεις μια τέτοια μπάντα στο peak της απόδοσης της, δεν την αφήνεις να φύγει. Οι Misery Index θα σαρώσουν το ΚΥΤΤΑΡΟ στις 16 Μαΐου όπως ο misery index σαρώνει στην ελληνική οικονομία. You've been warned!
Κείμενο: Δημήτρης Τσούπρος
