Το walkman ήρθε να κουμπώσει πάνω στη δεκαετία του 1980, όταν ο ατομικισμός έγινε το κατ' εξοχήν νόμισμα ανταλλαγής στην καθημερινότητα του Δυτικού κόσμου και εγκαταλείφθηκαν οι παλαιότερες ιδέες συλλογικότητας που αναπτύχθηκαν κατά τα 1960s και 1970s...

Δεν ήταν λίγες οι φορές που μια διασκευή ξεπέρασε σε δημοτικότητα και αποδοχή το πρωτότυπο ή και επικράτησε στη συνείδηση των μουσικόφιλων ως η «αυθεντική» έκδοση (βοηθούντος και του χρόνου). Τίποτα δεν είναι (ή, καλύτερα, δεν ήταν) τυχαίο, όπως φαίνεται από την παρακάτω λίστα του Στέλιου Πατεράκη...

Ας μη γελιόμαστε: «κρυφά» τραγούδια δεν υπάρχουν, αφού κάθε ηχογράφησή τους έχει ξεσκονιστεί και αναλυθεί εκτενώς. Αλλά ο προβολέας πέφτει συνήθως στα γνωστά κι αγαπημένα. Εδώ λοιπόν διαλέγουμε 10 στιγμές από εκείνες που δεν μπαίνουν σχεδόν ποτέ στις επίσημες συλλογές με τα «καλύτερα».

Οι άνθρωποι θέλουν πια ν' ακούνε κάτι σε σχέση με τα προβλήματά τους και μ' αυτά που τους απασχολούν. Πήραμε όλοι από ένα τριπάκι που μας πήγε στον «παράδεισο», όμως τώρα τέλειωσε η επίδρασή του και το «ξενέρωμα» είναι (όπως πάντα) εφιαλτικό. Είμαστε όλοι έκπτωτοι άγγελοι, αλλά δεν είμαστε αθώοι...

Ενόψει του νέου τους ερχομού στην Ελλάδα (Παρασκευή 4/10 στη Θεσσαλονίκη, στο Fix Factory Of Sound + Σάββατο 5/10 στην Αθήνα, στο Fuzz), ο Craig Dyer μας μιλάει για τους Modern Lovers, τους Spacemen 3, τους Swans και όσους άλλαξαν τη ζωή του με τα άλμπουμ τους

Είκοσι συν μία περιπτώσεις όπου «το θέμα είναι το μήνυμα», με χρονολογική σειρά, για να μην έχουμε παρεξηγήσεις...

Τα κατάφεραν οι Dum Dum Girls κόντρα στους Smiths; Πώς τα πήγε η Sophie Ellis-Bextor με τους Arcade Fire; Πέτυχε η indie ματιά των Field Music στους Pet Shop Boys;

Έχει σημασία ένα reunion; Αφορά κανέναν σήμερα το πώς θα ακούγονταν ο Liam με τον Noel Gallagher, αν συνέχιζαν μαζί; Και ποιο είναι εκείνο το τραγούδι που, αν δεν σου αρέσει, δεν σου αρέσουν οι Oasis;

Εστιάζοντας τα τραγούδια του σε φιγούρες που έτειναν προς το περιθώριο, έγινε ένας από τους σημαντικότερους Αμερικάνους εκφραστές του σήμερα, μη χάνοντας ποτέ –παρά την επιτυχία του– την απόσταση ανάμεσα στις υποσχέσεις του αμερικάνικου ονείρου και στην πραγματικότητα...

Κάθε φορά που το ακούς θυμάσαι τον πρώτο σου έρωτα: ήσουν Γ’ γυμνασίου και γέμιζες το θρανίο με τους στίχους του “Little 15”. Ήταν και εκείνες οι διακοπές στην Αμοργό με φίλους, που δεν είχατε φράγκο και τη βγάζατε στην παραλία με καρπούζι και μπύρες, αλλά ήταν οι καλύτερες «just can’t get enough» στιγμές της ζωής σου. Και τώρα μένεις χωρίς δουλειά, εκείνος ξαναγύρισε στην πρώην του, άδειασες μέσα σε μια μέρα, αγκομαχάς πάνω από το “Suffer Well” και περιμένεις κάποιον «to hear your prayers, someone who cares». Και όμως, τίποτα από όλα αυτά δε γράφτηκε για σένα...