Γλυκιές κολοκυθόπιτες, bonfire toffee, καραμελωμένα μήλα και λοιπές trick or treat λιχουδιές. Η 31η Οκτώβρη, πέρα από την τριών ημερών απόσταση απ’ την εθνική μας εορτή, δε σήμαινε απολύτως τίποτε στα καθ’ ημάς, 20 χρόνια πριν. Κανένας μασκαρεμένος δε γυρνοβολούσε, κανένα φάντασμα δε χτυπούσε κουδούνια, κανένα ζόμπι δεν ξεσηκώνε το A' Nεκροταφείο, καμία μούμια δεν έτρεχε στην Καλαμιώτου για υφάσματα ή έστω για κανένα μεταχειρισμένο νυφικό. Ουδεμία κέλτικη παράδοση είχε ριζώσει στα μέρη μας.
Έσκαψα βαθιά στους τάφους της μπλογκόσφαιρας, και θυμήθηκα πως παρότι το Halloween δεν είχε ακόμη μετατραπεί σε διακοσμητικό trend για τα σχολικά parties του δημοτικού ή για το διάκοσμο των μπεργκεράδικων, εντούτοις χάρη στους Rob Finnis και Tony Rounce, χάρη στο μεράκι της Ace, είχα πέσει πάνω στο CD These Ghoulish Things – Horror Hits For Hallowe’en.
Ο Frankenstein φέρνει το κρασί, ο Δράκουλας μοιράζει ποτήρια και ο Λυκάνθρωπος στρώνει το τραπέζι για ένα party μιας παρέας φαντασμάτων, ζόμπι, μουμιών, τεράτων και λοιπών rock & roll φρικιών, σε ένα trick or treat μάζεμα από βινυλιακά κιτάπια μεταξύ 1957-1965. Τραγούδια κάτω απ’ την πανσέληνο μια καλοκαιρινή νύχτα σ’ ένα drive-in, πλάι στα μεταπολεμικά φιλμ τρόμου που κατέκλυσαν την νεολαία των Η.Π.Α. των 50ies, τραγούδια δευτερόλεπτα πριν τα μεσάνυχτα, τραγούδια που βρέθηκαν έπειτα από πολύ σκάψιμο.
“It’s your funeral if you don’t dig it” μας έλεγαν οι επιμελητές τούτης της συλλογής του 2005, οπότε να ένα μικρό ξεδιάλεγμα από τα κομμάτια αυτής, καθοδόν προς το Halloween. Για να τα κάνετε πάνω σας απ’ το φόβο ή έστω απ’ τα πολλά γλυκά!
Billy DeMarco & Count Dracula “Drac’s Back”
Άγνωστες οι λοιπές πληροφορίες τούτης της συνάντησης ενός μουσικού και ενός μύθου, για λογαριασμό του μικρού label Keefo σε 45αρι από το 1962!
Virgil Holmes “Ghost Train”
1961, Atlantic, ένα από τα δύο 45αρια που έκοψε ο συγκεκριμένος, ο οποίος παρά το ατμοσφαιρικό downhome blues του χάθηκε μαζί με τα σινγκλάκια του.
The Hollywood Flames “Frankenstein’s Den’
1958, η εταιρεία ήταν η Ebb και σε αυτό το doo wop group, ο ένας έγινε λίγο αργότερα ο Bobby Day και ένας άλλος, ο Earl Nelson, έγινε το μισό των Bob & Earl για όσους θυμούνται το “Harlem Shuffle”.
The Nu-Trends “Spooksville”
1963, Lawn. Yπο-label της Swan εκεί που ανήκαν οι Freddy Cannon και Link Wray. Τίποτε άλλο δεν είναι γνωστό...
Screamin’ Jay Hawkins “Feast Of The Mau Mau”
Δε θα μπορούσε να απουσιάζει με τις φωτιές και τις νεκροκεφαλές του!
Jackie Morningstar “Rockin’ In The Graveyard”
Χρόνια μετά εκτιμήθηκε ως rockabilly classic, όμως τότε κακόπαισε ως μια παράλληλη κυκλοφορία της εταιρείας με το “Tell Him No” των Travis and Bob που έφτασε στο #8 του Hot 100.
Orvin Yoes “The Vampire”
Ο Orvin Yoes ήταν ένας hillibilly fan που απλούστατα θυμόταν τα ακόρντα του Hank Williams ώσπου να γνωρίσει τον Orlin Hammit που έψαχνε μικρά group για να τα ηχογραφήσει σε εξίσου μικρά labels. Λέγεται πως για χάρη του “The Vampire”, ο Hammit έκανε τα ουρλιαχτά και τις γάτες, έβαλε τις βροχές κι ότι άλλο θα έκανε την ηχογράφηση να μοιάζει με κακοπαιγμένο 78στροφο. Λέγεται πως μονάχα δύο ορίτζιναλ κόπιες υπήρξαν από αυτή την ηχογράφηση. Κι ίσως κάπου εκεί έξω να εξακολουθούν να υπάρχουν…
ΥΓ. Αν δε σας φτάνει η συλλογή, οι Phil Woods, Jerome Richardson, Mundell Lowe, Barry Galbraith, Ray Alonge, Ray Beckenstein, Osie Johnson, Brad Spinney και Joe Venuto, αποτέλεσαν την ορχήστρα του Creed Taylor, ενόσω ο Keen Crockett έκανε τα βογκητά και πάσης φύσεως ανθρώπινους ήχους, τη στιγμή που οι Toni Darnay και Gertrude Warner υποδύονταν τις αντίστοιχες γυναικείες φωνές και κραυγές. Ο δίσκος κυκλοφόρησε το 1958 ως Creed Taylor Orchestra Shock Music in Hi-Fi για λογαριασμό της ABC Paramount.
