Der Weg Einer Freiheit - Innern
Οι Der Weg Einer Freiheit αποτελούν μία από τις πιο σημαντικές και συνεπείς παρουσίες στο σύγχρονο γερμανικό black metal. Τα riffs τους, οι αρμονίες και οι ρυθμικές εναλλαγές χτίζουν μια συνεχή βαρύτητα, ενώ οι καθαρές και ουρλιαχτές φωνητικές γραμμές του Nico Ruhl μεταφέρουν την απόγνωση, τη θλίψη και τo βασικό ατού των DWEF... την φοβερή εκφραστικότητα. Αυτή η ικανότητα να μεταφέρουν συναισθήματα μέσα από ακραία μουσική είναι που τους έχει τοποθετήσει στα μάτια σε ένα διαφορετικό επίπεδο από πολλούς contemporaries τους στο είδος. To Unstille ήταν ο πρώτος τους δίσκος που άκουσα και με μάγεψε αμέσως, όμως το πραγματικό σοκ το έπαθα με την κυκλοφορία του Finisterre. Ένας δίσκος τον οποίο σε 15 χρόνια θα αποκαλούμε κλασσικό, mark my words. Έρχομαι λοιπόν ενώπιον πάντων να ομολογήσω πως το νέο πόνημα τους με τίτλο Innern, με τις πρώτες ακροάσεις μου αρέσει ακόμα περισσότερο. Από την πρώτη στιγμή που ακούει κανείς το "Marter", γίνεται αντιληπτό ότι οι Der Weg Einer Freiheit δεν ακολουθούν τα στενά όρια του είδους. Η ιστορία τους είναι επίσης σημαντική για να κατανοήσει κανείς το ύφος του Innern. Από το ντεμπούτο τους, οι Der Weg Einer Freiheit διαχρονικά έχουν επιλέξει να εξερευνήσουν τη σκοτεινή πλευρά της ύπαρξης, με θεματικές που κυμαίνονται από την απώλεια, την αποξένωση και την ψυχολογική κατάρρευση. Στο νέο δίσκο, αυτή η εξερεύνηση γίνεται πιο ώριμη και πολυεπίπεδη, με κάθε κομμάτι να προσφέρει διαφορετική διάσταση και να συνθέτει έναν ολοκληρωμένο ήχο που είναι μελωδικός, επαναστατικός και επιθετικός ταυτόχρονα. Επιπλέον ακόμα και ο τίτλος δεν είναι μεταφορικός. Innern στα γερμανικά σημαίνει «προς τα μέσα», και όπως λένε και οι ίδιοι ολόκληρος ο δίσκος είναι μια εσωτερική προσωπική αναζήτηση. Το "Marter" ήταν το κομμάτι που γράφτηκε πρώτο και εικάζω πως λειτουργεί ως πυρήνας της σύνθεσης ολόκληρου του άλμπουμ. Ξεκινά με αργή, συσσωρευτική ένταση που σιγά-σιγά μετατρέπεται σε ανελέητο κύμα: tremolo κιθάρες, διαστημικές στρώσεις πλήκτρων και ταυτόχρονα ρυθμικές αλλαγές. Το "Xibalba" χωρίς καμία υπερβολή είναι ίσως το καλύτερο κομμάτι της μπάντας, και συνάμα ένα από τα καλύτερα black metal τραγούδια των 20s. Καλύτερο και από το Xibalba των Rotting Christ δηλαδή. Αρχικά δεν μοιάζει καν σαν ένα κομμάτι. Μετά από ένα intro βγαλμένο από το playbook των Weakling, aka της πιο αδικοχαμένης black metal μπάντας (shameless self plug στο πρόσφατο αφιέρωμα εδώ), το πρώτο μισό είναι ένας κατακλυσμός από riffs και μπλαστίδια. Το δεύτερο μισό όμως είναι η πραγματική αποθέωση. Περνάει από grandiose επικούρα σε shoegaze-y, αργό και μακρόσυρτο κοσμικό ταξίδι. Σημαντικό ρόλο παίζει και η παραγωγή του δίσκου. Αν και οι Der Weg Einer Freiheit είχαν πάντα μια καθαρότητα στον ήχο τους, στο Innern παρατηρώ μια ακόμα πιο προσεκτική ισορροπία μεταξύ των στοιχείων της μπάντας. Οι κιθάρες είναι ογκώδεις και μελωδικές, τα τύμπανα... oh boy τα τύμπανα... είναι δυναμικά και ακριβή, ενώ το μπάσο υποστηρίζει διακριτικά τον όγκο του ηχοτοπίου.To "Eos" ήταν από τα πρώτα singles του δίσκου που κυκλοφόρησαν, και μάλιστα βγήκε και στη μορφή drum playthrough. Συνήθως αυτό θα μου περνούσε παντελώς αδιάφορο (όπως και μου πέρασε δηλαδή) μέχρι που το άκουσα μέσα στον δίσκο. Τότε κατάλαβα το γιατί, και γύρισα να δω. Ο Tobias Schuler οδηγεί την αφήγηση. O τύπος κουβαλάει πάνω του ολόκληρο το rhythm section και παίζει κυριολεκτικά ό,τι θέλει. Κάποια από τα πιο ελεγχόμενα blast beats που έχω ακούσει, σε συνδιασμό με εκπληκτική χρήση των πιάτων παράλληλα. Ειλικρινά δείτε το, ο άνθρωπος είναι μάγος, και εντελώς effortless. Το "Fragment" λειτουργεί ως μεταβατικό κομμάτι αλλά δεν λείπει και η δική του βαρύτητα. Υπάρχει μια ανεπαίσθητη εσάνς από folky western/americana, με τους Wayfarer να έρχονται ξεκάθαρα στο μυαλό μου και τα καθαρά φωνητικά στην παρούσα φάση των Enslaved και κυρίως τους Agalloch. Μου αρέσει πολύ ο τρόπος με τον οποίο αγκαλιάζει αρμονικά μελωδίες που συνυφαίνουν μικρά, ευαίσθητα motifs με μεγάλα, και αρθρωμένα ξεσπάσματα για σβήσιμο.Το κλείσιμο με το "Forlorn" είναι συναισθηματικό και τελετουργικό. Σίγουρα όχι στο βαθμό που θα δούμε στους δύο δίσκους που ακολουθούν, αλλά η ατμόσφαιρα είναι ever present σαν πέπλο. Είναι το αποχαιρετιστήριο έπος που συνοψίζει τα θέματα του δίσκου: Απώλεια, πόνος, αποδοχή, μεταμόρφωση. Πιστεύω πως για αυτό επέλεξαν και να είναι το μοναδικό κομμάτι με αγγλικούς στίχους, έτσι ώστε το μήνυμα, να περάσει ηχηρό σε κάθε ακροατή. Με το Innern, οι Der Weg Einer Freiheit καταφέρνουν να δείξουν ότι το post-black metal δεν έχει τελειώσει, αλλά εξελίσσεται, βρίσκοντας νέους τρόπους να μιλήσει για το ανθρώπινο, αλλά και το εξωκοσμικό. Κλείνω με τον στίχο που μου πυρακτώθηκε στο μυαλό.
«Please don't let me go, I won't let you be alone.
Let everybody know that we can make it home.»
Kamra - Unending Confluence
Αν το αποδομήσει κανείς, όλη η μαγεία της μουσικής και κατ επέκταση της τέχνης ολάκερης είναι στις προσμείξεις και τους συνδυασμούς. Ειδικά όταν μιλάμε για ένα είδος όπως το metal το οποίο δεν δημιουργήθηκε από το μηδέν σε μια κοσμική Θεογονία, αλλά βήμα βήμα μέσω εξωτερικών επιρροών. Όμως, νομίζω πως στα περισσότερα υπο-είδη, μπάντες και ειδικά το κοινό δεν έχουν σπάσει εντελώς αυτά τα στεγανά ακόμα. Το black metal μοιάζει το μοναδικό υπο-είδος με πλήρη υπερπήδηση από παντός είδους τροχοπέδη. Δεν χρειάζεται να είναι μονοδιάστατο, μπορεί να σπάει φόρμες, να συνδυάζει το σκότος με το όνειρο και την ατμόσφαιρα με τη βία πολύ περισσότερο από τα υπόλοιπα, με το death να ακολουθεί αλλά ακόμα από απόσταση ασφαλείας. Σταματάω να ευλογώ τα μούσια μου και να δικαιολογώ γιατί ακούω μουσική για βάρβαρους. Κάπου εδώ εισέρχονται στο κάδρο οι Kamra. Είναι μια μπάντα με έχει απασχολήσει τα τελευταία χρόνια, για να είμαι ειλικρινής κυρίως από σπόντα. Αυτή η πεντάδα είναι πρακτικά οι Siderean, αλλά με διαφορετικό τραγουδιστή. Με τους Siderean, έχω πάθει πλάκα από την κυκλοφορία του Lost on Void's Horizon, και όταν βγήκε πέρυσι το Spilling the Astral Chalice (που είναι ακόμα καλύτερο) και ήρθε και το tour με τους λατρεμένους μου Defacement, κατοχυρώθηκαν σαν μια από τις αγαπημένες μου μπάντες στο μοντέρνο παράξενο death metal. Ως Kamra λοιπόν ηχογραφούν με τελείως διαφορετική ηχητική κατεύθυνση από το ψυχεδελικό αστρικό death metal της αδερφικής μπάντας. Οι ιδέες τους έχουν δύο διαφορετικά πρόσωπα. Το ένα στραμμένο στο εξωτερικό σύμπαν, και το άλλο στο εσωτερικό χάος του ανθρώπου. Έτσι γεννήθηκαν οι Kamra, ένα vessel για να φτιάξουν μουσική πιο τελετουργική, πιο avant-garde, σε αναζήτηση όχι της ψυχρής απεραντοσύνης αλλά των σκοτεινών μυστικιστικών και άγνωστων πτυχών της ύπαρξης. Το "Unlightment" εισάγει στον δίσκο με μία απαλή oriental κιθαριστική μελωδία την οποία ντύνει ένα ατμοσφαιρικό πέπλο. Τα πρώτα φωνητικά μοιάζουν με μια πνιγηρή αφήγηση από κραυγές πριν ολόκληρο το τοπίο τυλίξει μία καταστροφική black metal οχλαγογία από blasts και όλεθρο. Αυτό που αμέσως με σαγηνεύει είναι ο όγκος που έχει ο ήχος. Όταν τα όργανα χτυπούν μαζί, το αποτέλεσμα ακούγεται πραγματικά massive. Ευθύς αμέσως η μπάντα που μου έρχεται στο μυαλό είναι οι Bölzer, και αυτό μονάχα νίκη μπορώ να το θεωρήσω. Αμέσως γίνεται αντιληπτό στον δίσκο πως τα φωνητικά θα είναι το απόλυτο hit or miss experience. Από old-hag κραυγές, σε υποβλητικές αφηγήσεις, σε βαθιά growls μέχρι άλλοτε μανιασμένα και άλλοτε ξεψυχισμένα shrieking ουρλιαχτά. Προσωπικά εμένα με έχουν μαζί τους στο έπακρο. Το "Cavernal Rebirth Of Ends" ξεκινάει επίσης ατμοσφαιρικά να συνεχίζει με αγνό dissoblack. Όσο αγνή μπορεί να θεωρηθεί δηλαδή η παντελής πάταξη κάθε δομής και λογικής. Η αφήγηση εδώ μοιάζει σαν μια μίξη από Ved Buens Ende και Silencer, και συνεχίζω να είμαι μαζί στο 100%. Το "Owlgrowth" είναι το σύντομο μελωδικό διάλειμμα από αυτήν την καταιγίδα, και από τον κυκεώνα με όνομα "Weaver's Bane" που ακολουθεί. Πραγματικά ακούγεται σαν μπετόν αρμέ και περνάει από κάθε έκφανση της βίας. Έχει όμως εκπληκτικό flow, περνώντας από grooves, σε ωμά blasts και δυσρυθμίες μέχρι σε καθαρόαιμη death metal ριφφολογία. Σίγουρα είναι το highlight του δίσκου για μένα, αν και έχει μια πιο μονολιθική ταυτότητα. Το "Of Pillars, Walls and Mutilation" προσπαθεί να μασκαρευτεί ως κάτι διαφορετικό στα πρώτα του λεπτά, με μια έντονη θεατρική διάθεση που με παραπέμπουν στους επίσης αγαπημένους μου και έταιρους Σλάβους, τους Furia. Δεν αργεί όμως να βάλει τα big boy pants και να απελευθερώσει άλλο ένα κύμα καταστροφής, με αποκορύφωση το "Dreams of Veiled Veins" που κλείνει τον δίσκο με απανωτά death metal χτυπήματα. Από την τρομερή συνθετική ποικιλία, στα φωνητικά που σε κρατούν συνεχώς σε εγγρήγορση και δεν ξέρεις τι να περιμένεις, μέχρι την καθηλωτική ατμόσφαιρα, νομίζω πως είναι ο αγαπημένος μου δίσκος αυτών των φοβερών μουσικών από τη Λιουμπλιάνα. Δίσκοι σαν το Unending Confluence είναι ο λόγος που αγαπώ τόσο πολύ το black metal, και θεωρώ πως αυτή τη στιγμή είναι το είδος στο οποίο γίνεται η πραγματική επανάσταση. Εκεί όπου η καρδιά και πεμπτουσία του μέταλ χτυπά δυνατότερα.
Esoctrilihum - Ghostigmatah - Spiritual Rites of the Psychopomp Abxulöm
Οι Esoctrilihum είναι ένα μονοπρόσωπο extreme-metal πρότζεκτ από τη Γαλλία, δημιουργημένο και καλλιτεχνικά καθοδηγούμενο από τον Asthâghul, ο οποίος τα τελευταία χρόνια έχει κάνει πολύ καλή δουλειά να καλύψει τα ίχνη και την ταυτότητά του. Πρόκειται για έναν ιδιαίτερα παραγωγικό τύπο. Και όταν λέω ιδιαίτερα παραγωγικό εννοώ σε βαθμό ψυχασθένειας. Από το 2017 έως και σήμερα είχε κυκλοφορήσει 11 ολοκληρωμένα άλμπουμ, μεγάλης διάρκειας, πολυστρωματικά και συχνά με εννιαία θεματική, συνοδευόμενα από ευρύτερα μυθοπλαστικά και τελετουργικά πλαίσια. Και εγώ έχω αφήσει στη μέση ένα campaign στο D&D εδώ και κοντά δύο χρόνια επειδή δεν έχω έμπνευση να γράψω lore. Άδικο δεν είναι αυτό; Τι θα μπορούσε λοιπόν να μας πει με το 12ο πόνημα του μόλις έναν χρόνο μετά το εκπληκτικό Döth-Derniàlh; Απ'ότι φαίνεται πάρα πολλά, και το Ghostigmatah - Spiritual Rites of the Psychopomp Abxulöm (από εδώ και πέρα θα το λέω απλά Ghostigmatah, για ευνόητους λόγους) σε σχεδόν 84 λεπτά ξετυλίγει μία από τις καλύτερες δουλειές του project έως σήμερα. Οι συνθέσεις είναι όσο περίτεχνες όσο και οι τίτλοι τους. Θα τους παραθέσω για ΜΙΑ ΦΟΡΑ εδώ, γιατί κάθε επόμενη αναφορά θα γίνεται πετσοκομμένη, μιας και είναι και ο μοναδικός τρόπος να τα θυμάμαι και εγώ ρεαλιστικά μιλώντας.
"Hark! The Bewitched Trumpet Of The Red Harbinger Is Calling The Dead To Gather."
"Kneeling Before The Keeper Of The Golden Key To The Absolute Void."
"At The Mercy Of The Flaming Spear Of The Bestial Hierophant."
"Flesh Pierced By The Blades Of Thritônh, Eyes Devoured By Vulth Suidarl, The Giant Fly."
"Hypnotic Danse Macabre Of The Blind Noctivagants."
"Orgiastic Sacrificial Mass To Conjur Abxulöm, Psychopomp Supreme."
"Saturnal Towers Of The Mighty Scarlet Moon Upon The Black Universe."
"The Cosmic Deathbringer Comes, Riding A Bloody Horse Of Goshenite."
"Mauled, Swallowed And Dissolved Into Nothingness By The 8-Eyed Psychopomp. "
"Supplication Of The Veiled Saint From The Secret Book Of The Ghostigmatah Rites. "
Μήπως τώρα είναι καλοί οι Nile;
Τα κομματια στο Ghostigmatah χωρίζονται σε δύο κατηγορίες:
Τα πιο ατμοσφαιρικά/τελετουργικά όπως τα "Hypnotic", το "Kneeling" και το "Supplication" .
Τα εντελώς καταστροφικά οπως "At The Mercy", "Flesh Pierced", "Orgiastic" και "The Cosmic Deathbringer" .
Και άτυπη μια "τρίτη" κατηγορία, αυτών που κινούνται κάπου ενδιάμεσα, όπως τα "Hark!", "Mauled" και "Saturnal".
Θα ήθελα πριν μιλήσω περισσότερο για τα της μουσικής να σταθώ λίγο στο πρώτο πράγμα που βλέπει κάποιος που θα πέσει στα χέρια του ο δίσκος. Το εξώφυλλο λέγεται "Youth of the Beast", και... όχι δεν είναι το Ιαπωνικό masterpiece των 60s, αλλά το νέο ανουσιούργημα του Alan "Medusawolf" Brown.
Το κεντρικό πλάσμα πιθανώς αντιπροσωπεύει τον Abxulöm, ο “ψυχοπομπός” του άλμπουμ, η μυθολογική φιγούρα που οδηγεί τις ψυχές. Είναι αρκετά πυκνό, πολυφωνικό και γεμάτο λεπτομέρεια, συμμετρία και συμβολισμούς που με κάθε επόμενη ανάγνωση βρίσκω και κάτι νέο. Είναι “φωτεινό” στην έννοια ότι χρησιμοποιεί έντονα χρώματα με βασική μια πορφυρή κλίση στο πάνω μέρος, ενώ τα πιο χαμηλά στρώματα κατεβαίνουν προς σκούρα, γήινα και μαύρα χρώματα. Νιώθω έντονα την έννοια της κατάβασης κοιτάζοντας το, και ίσως για αυτό να μου έκανε αμέσως το κλικ, ειδικά στα πλαίσια αυτού του δίσκου. Γύρω από την κεντρική τερατόμορφη φιγούρα υπάρχουν μικρότερα ανθρώπινα ή ημι-ανθρώπινα σώματα που φαίνονται να συμμετέχουν σε τελετές. Οι φιγούρες στις γωνίες του έργου μοιάζουν να είναι σαν στρεβλώσεις των Τεσσάρων Καβαλάρηδων της Αποκάλυψης. Νιώθω ότι βρίσκομαι μπροστά σε έναν ναό μιας αλλόκοτης θρησκείας. Δεν είναι χριστιανικός, ούτε παγανιστικός, ούτε και σατανιστικός. Είναι φτιαγμένος αποκλειστικά για τον κόσμο του Asthâghul, και αυτή η μακροχρόνια συνεργασία αυτών των δύο καλλιτεχνών (έχει κάνει το The Telluric Ashes of the Ö Vrth Immemorial Gods και το Eternity Of Shaog), πλέον τους έχει καταστήσει συνυφασμένους στο μυαλό μου. Είναι ο ίδιος τύπος που έφτιαξε και το Emperor of Sand των Mastodon για να υπάρχει reference για τους λιγότερο μπουντρουμίσιους φίλους που έφτασαν έως εδώ. Επιστροφή στο ηχητικό κομμάτι. Ο δίσκος δεν φαντάζει πολύ διαφορετικός από αυτά που έχουμε συνηθίσει από τον Asthâghul. Θα έλεγα απλά πως είναι ο πιο βαρύς δίσκος του μετά το Consecration of the Spiritϋs Flesh. Για όσους δεν είναι εξοικειωμένοι, θα το χαρακτήριζα ως δύσρυθμο, τελετουργικό και συνάμα βίαιο black/death metal, με μια σειρά από επιπλέον folk επιρροές. It's a mouthful το ξέρω, αλλά το ίδιο μαξιμαλιστική είναι και η ακουστική εμπειρία. Ξεχωρίζω το πόσο prominent είναι το εκκλησιαστικό organ στο "Kneeling". Η ατμόσφαιρα που δημιουργεί είναι πραγματικά καθηλωτική. Από την άλλη το "At the Mercy" είναι όσο κτηνώδες όσο προιδεάζει ο τίτλος του. Περιέχει κάποια από τα πιο memorable riffs στον δίσκο, και τα ξεσπάσματα του είναι αγνό black metal παλιάς σχολής. Αντίστοιχα, το "Flesh Pierced" βουτάει πολύ βαθιά στο death metal, με ένα από τα πιο groovy riffs που έχω ακούσει, το οποίο εν συνεχεία ντύνεται με ένα χαλί από folk έγχορδα (εικάζω σαντούρι ή ξεκούρδιστη άρπα) παντελώς παράταιρα, που μοιάζει σε σημεία σαν να ακούς δύο κομμάτια το ένα πάνω στο άλλο. Οι Esoctrilihum ανέκαθεν ευδοκιμούσαν στο uncanny και το αλλόκοτο, πράγμα που τα ανατριχιαστικά witch-like φωνητικά εδώ εντείνουν στο έπακρο, όπως ακριβώς συμβαίνει και στο "Mauled". Το "Orgiastic" είναι ακριβώς αυτή η οργιαστική κατάσταση που περιγράφει ο τίτλος του. Το πιο χαοτικό, brutal, μπουκωμένο και ακαταλαβίστικο συνθετικά κομμάτι του δίσκου. Το λατρεύω για όλους τους λάθος λόγους. Μια πορνογραφία βίας και καταστροφής. Το "Saturnan Towers" είναι κατάδυση στην άβυσσο. Σκοτεινό, πνιγηρό και είναι σαν να το ακούς από τα βάθη μιας σπηλιάς που ζει κάποιο αρχέγονο κακό. Ακόμα και αυτό όμως δεν ήταν αρκετό να με προετοιμάσει για την επίθεση που δέχτηκα ακούγοντας το "The Cosmic Deathbringer Comes" . Στην αρχή του τουλάχιστον. Έπειτα που ανοίγεται μοιάζει περισσότερο με κάτι που θα μπορούσε να υπάρχει μέσα στο Burnt Offerings παρά σε νέο Esoctrilihum, είδα και τον Barlow πρόσφατα συγχωρέστε με. Μαγική σύνθεση σε κάθε περίπτωση. Συνολικά το Ghostigmatah είναι η μάλλον πιο ολοκληρωμένη δουλειά στο σύμπαν που έχει χτίσει ο Asthâghul. Είναι black, είναι death, είναι συμφωνικό, είναι ambient, αλλά πάνω απ’ όλα είναι Esoctrilihum. Η απόλυτη έκφραση μιας προσωπικής εμμονής με το υπερβατικό.
