Με περισσότερα από 25 χρόνια πορείας, δέκα στούντιο άλμπουμ και αμέτρητες εμφανίσεις σε όλο τον κόσμο και... μερικά Grammy, οι Σουηδοί έχουν κατακτήσει τη θέση τους ως μία από τις πιο σταθερές και αφοσιωμένες δυνάμεις του ευρωπαϊκού thrash/death/groove... του μοντέρνου ακραίου μέταλ τέλος πάντων. Από τα πρώτα τους βήματα μετά τη διάλυση των At the Gates μέχρι τον φετινό δίσκο Songs of Last Resort, οι The Haunted δεν έπαψαν ποτέ να εξελίσσονται και να διατηρούν την αστείρευτη ενέργειά τους. Πάμε να δούμε 15 από τα κομμάτια που θα ήθελα να ακούσω.
Hate Song (The Haunted 1998)
Το ντεμπούτο των The Haunted, που κυκλοφόρησε το 1998 από τη Metal Blade Records, είναι μια από τις πιο εκρηκτικές και in your face συστάσεις πρωτοεμφανιζόμενου συγκροτήματος στο metal των τελών της δεκαετίας του ’90. Τα αδέρφια Björler, O Adrian Erlandsson και ο Jensen μετά την διάλυση των At The Gates βρήκαν εδώ το νέο καλλιτεχνικό "σπίτι" τους, και μαζί με τον ήδη πετυχημένο από τους Mary Beats Jane, Peter Dolving (o οποίος κέρδισε Grammy σε δίσκο που θα ορκιζόμουν πως μιμείται τον Hetfield) έφτυσαν μια από τις πιο σφοδρές ηχητικές επιθέσεις στο σύγχρονο μέταλ. Δεν νομίζω να υπάρχει πιο χαρακτηριστικό κομμάτι-δήλωση από το "Hate Song" για τον πρώτο και ομότιτλο δίσκο τους. Ριφφολογία σε τέρμα τα γκάζια, σκληρά φωνητικά αλλά όχι εντελώς death metal και μια απροκάλυπτη ωμότητα που καθόρισε την ταυτότητα των The Haunted. Πιο thrash πεθαίνεις, όμως τα riffs φαίνεται πως ακόμα κουβαλάνε πολλά κιλά από την Σουηδίλα και τη έκφανση του Gothenburg ήχου των At The Gates. Η δομή είναι άμεση: εισαγωγή, ρεφρέν που επαναλαμβάνει τον τίτλο, και σύντομο σβήσιμο, με δυνατό solo και γκρούβα. Αποκλειστικά σχεδιασμένο δηλαδή για να πετάξει κόσμο μέσα στο pit και να γυρνάνε πίσω με τα κουταλάκια. Τέτοια θέλουμε.
Bullet Hole (The Haunted 1998)
Εδώ έχουμε μια ακόμα πιο γρήγορη και ακόμα πιο thrash επίθεση μέσα από τον πρώτο δίσκο. Κανονικό καρφί στο κεφάλι. Η ταχύτητα είναι το παν και δείχνει όσο κανένα άλλο την ωμότητα της πρώτης περιόδου των Haunted. Εκπληκτικό breakdown, αν το παίξουν και την επόμενη μέρα έχω λειτουργικό σώμα, έχω αποτύχει. Όπως ήταν αναμενόμενο το ντεμπούτο τους απέσπασε εξαιρετικές κριτικές και βραβεύτηκε με το σουηδικό Grammy το 1999, επιβεβαιώνοντας ότι τούτοι δω οι τύποι δεν είχαν κανέναν σκοπό να ζήσουν στη σκιά των At the Gates, αλλά να δημιουργήσουν ένα νέο δικό τους legacy. Για να την πω την αμαρτία μου, αν όλο το μοντέρνο thrash ήταν έτσι δεν θα το είχα γυρίσει στο hardcore.
Bury Your Dead (Made Me Do It, 2000)
Το δεύτερο άλμπουμ, Made Me Do It (ή The Haunted Made Me Do It), ήρθε το 2000 και ανέδειξε το συγκρότημα σε διεθνές επίπεδο. Εδώ η μπάντα βγάζει το πιο ώριμο, «συμπαγές» πρόσωπό της. Οι thrash ρίζες υπάρχουν φυσικά, όμως υπάρχει πολύ εντονότερα το melodeath στοιχεία και μια γκρούβα που με βρίσκει συνεχώς να χορεύω κλακέτες. Θα την πω ξανά την αμαρτία μου. Όσο και να εκτιμώ το ομότιτλο και τον Dolving, ο Marco είναι 10 σκαλιά πάνω. Τα φωνητικά του είναι πιο «καθαρά» από death growls αλλά πιο σκληρά από τις συνηθισμένες thrash κραυγές. Βρίσκει μια τομή που κάνει το άλμπουμ παράλληλα προσβάσιμο και ακραίο. Το Bury Your Dead αρχικά το ξεχωρίζω γιατί το βασικό riff είναι εντελώς Slayer-esque, και διάολε είναι αδιανόητα catchy και η γκρούβα είναι στο 100.
Leech (Made Me Do It, 2000)
Ένα death metal έπος, τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Ξεκινάμε με ένα riff-οδοστροτήρα και συνεχίζει με μια βάναυση κιθαριστική επίθεση από όλες τις πλευρές. Θες τρέμολο; Πάρτο! Θες κοφτά downpicking; Πάρτα και αυτά! Θες πιο ανοιχτές ; ΚΑΙ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΕΧΟΥΜΕ! Πάρε και ένα ισοπεδωτικό breakdown στο τέλος και αν ακούσω αυτό το πράγμα ζωντανά και μείνω ζωντανός έχω αποτύχει για δεύτερη φορά. Θέλω όμως να αναφερθώ σε κάτι που δεν ακούγεται συχνά, αλλά ρε φίλε Erlandsson... τι θέος είσαι γαμώ τα πάντα μου; Ένα από τα καλύτερα cymbal work που έχω ακούσει ποτέ.
Revelation (Made Me Do It, 2000)
Γρήγορο, επιθετικό, σαν μια βίαιη παρένθεση που χωρίζει το πρώτο μισό του δίσκου από το δεύτερο. Σε ενάμιση λεπτάκι δεν ενδιαφέρονται να χτίσουν μεγαλεπίβολες συνθέσεις, αλλά ατόφια στιγνή εκτόνωση. Η κιθάρα στο δεύτερο μισό ακολουθεί κάποια tremolo-picking μοτίβα που θυμίζουν blackened thrash και σε στιγμές ακόμα και πιο hardcore/punk. Μου αρέσει αυτό το callback και σε αυτές τις ρίζες τους. Είμαι μέσα στο στοιχείο μου και γουστάρω ακραία. Ίσως και το αγαπημένο μου κομμάτι σε ολόκληρη τη δισκογραφία τους, μέσα στον αγαπημένο μου δίσκο τους.
Shadow World (One Kill Wonder, 2003)
Έχουμε φτάσει στο 2003 και στο One Kill Wonder. Η συνεργασία με τον Aro παραμένει και καλά κρατεί και σε αυτόν τον δίσκο. Η περίοδος αυτή σηματοδοτεί και την είσοδο των The Haunted στις μεγαλύτερες περιοδείες παγκοσμίως, με εμφανίσεις δίπλα σε Slayer, In Flames και άλλους γίγαντες της σκηνής. Ένας από τους πολύ αγαπημένους μου δίσκους, με πολλά singles που ξεχωρίζουν, με μπροστάρη αδιαμφισβήτητα το "DOA". Θα μου πεις γιατί δεν γράφει αυτό από πάνω και το λινκ από κάτω σε πάει αλλού; Το "Shadow World" έχει μια πολύ εξέχουσα θέση στην καρδιά μου. Αρχικά για την εκπληκτική του μελωδία και το βασικό riff το οποίο χαράζεται στο μυαλό σαν πυρωμένο σίδερο. Δεύτερον γιατί είναι το πρώτο τραγούδι των The Haunted που άκουσα ποτέ. Τέλος έχει μια εσάνς 2000s metalcore η οποία μου φαίνεται αδιανόητα νοσταλγική και είμαι παντελώς sucker για τέτοιες καταστάσεις.
No Compromise (rEVOLVEr , 2004)
Η κυκλοφορία του rEVOLVEr το 2004, ομολογουμένως, σηματοδοτεί την πιο πειραματική στροφή των The Haunted. Όχι τόσο εδώ, καθώς μόνο το Burnt To A Shell είναι ξεκάθαρα άλλη φάση, όμως φαίνεται να υπάρχει μια γενική διάθεση για ποικιλομορφία. Μετά την πρώτη λήξη της συνεργασίας τους με τον Aro, βλέπουμε την επιστροφή του Dolving, ο οποίος έρχεται καλύτερος από ποτέ οφείλω να ομολογήσω. Πιο σταθερός, πιο σίγουρος Όλοι περιμένουν να αναφερθώ στο "99", το μεγάλο single του δίσκου. Ναι,, είναι ένα τραγούδι που έδειξε πως οι Haunted μπορούσαν να ανανεωθούν χωρίς να προδώσουν την ταυτότητά τους, και για αυτό πιστεύω πως έγινε και τόσο fan favorite. Πολύ σπάνια θα λέιψει από τις συναυλίες τους μιας και είναι το απόλυτο crowd pleaser, και ελπίζω να μην είμαστε εξαίρεση. Όμως το "No Compromise" μου αρέσει περισσότερο... πολύ περισσότερο. Σταυρώστε με. Λίγο τα φωνητικά που κάνουν fire on all cylinders που λένε και οι ξένοι συνάδελφοι, λίγο ότι τα riffs κυριολεκτικά δεν σταματάνε, λίγο το οτι αυτή η γκρούβα μετά το breakdown είναι ότι πιο χορευτικό έχουν γράψει ποτέ... τι άλλο να κάνουν σπαθιά να καταπιούν;
The Flood (The Dead Eye, 2006)
Με τον πέμπτο δίσκο τους οι The Haunted συνεχίζουν σε ακόμα πιο αχαρτογράφητα νερά για την εώς τότε δισκογραφική τους πορεία. Ο δίσκος είναι πιο σκοτεινός, η ταχύτητα εδώ δεν είναι το «Α και το Ω» και δεν φοβούνται να πειραματιστούν και με πιο καθαρές συνθέσεις και συμβατικά "τραγουδιστά φωνητικά". Το "The Flood" είναι μια από τις πιο μελωδικά πλούσιες στιγμές τους, και μια ενδιάμεση κατάσταση μεταξύ της παλιάς περιόδου και της ερχόμενης. Ξεκινάει ρυθμικά με ένα riff που ικανοποιεί όλες μου τις αισθήσεις και ανεβαίνει σε κύματα μέχρι την κορύφωση στο καταπληκτικό ρεφραίν. Είμαι sucker για το δεύτερο μισό με το spoken word που οδηγεί στο αποθεωτικό φινάλε. Είναι ένα από τα πιο "ώριμα" κομμάτια της μπάντας
The Prosecution (The Dead Eye, 2006)
Το "The Prosecution" από τον ίδιο δίσκο λειτουργεί ως αντίβαρο στην ατμόσφαιρα του "The Flood". Είναι πιο αγνό, πιο επιθετικό, σφιχτό και χωρίς πολλά στολίδια, αν και φυσικά το ρεφραίν είναι και πάλι catchy as fuck και συναισθηματικό. Καλά εντάξει κάποια στιγμή προς το τέλος γίνεται οριακά symphonic industrial metal, εντάξει ίσως είχε κάποια στολίδια παραπάνω. Το είχε η εποχή, τι να κάνουμε... Έπος ολκής σε κάθε περίπτωση. Δικαιολογεί και μόνο του το εξώφυλλο του δίσκου το οποίο είναι ένας σβέρκος να σπάει. Ερώτηση κρίσεως: τους στίχους στο ρεφραίν τους τραγουδάμε η πάει κόντρα στο ala carte first amendment και θα μας κάνουν παραπομπή στο HR; Τροφή για σκέψη.
Crusher (Versus, 2008)
Πολύ υποτιμημένος δίσκος το Versus, δεν το βλέπω να αναφέρεται συχνά και λίγα κομμάτια του κοσμούν τα setlists τους τα τελευταία χρόνια. Και είναι κρίμα, πραγματικά κρίμα. Είναι all over the place σαν δίσκος και το 40λεπτο του σίγουρα μοιάζει αρκετά περισσότερο όμως δεν μπορώ να απαρνηθώ τις δυνατές του στιγμές. "Moronic Colossus"; Banger. "Pieces"? Σολάρα. "Little Cage"; Ακόμα πιο banger! "Trenches"; Μαζεύω τα σάλια μου από το πάτωμα. Τι αδιανόητο έπος είναι αυτο το "Crusher" όμως...; Από το πρώτο δευτερόλεπτο σε πιάνει από τα μούτρα, και δεν σταματάει να σε κοπανάει στο πάτωμα δευτερόλεπτο. Ο Dolving να φτύνει στίχους σαν δαιμονισμένος, όλο το υπόλοιπο σε 300 bpm ακατέβατα σε ένα σύνολο βγαλμένο απευθείας από το ντεμπούτο.
Trend Killer (Exit Wounds, 2014)
Ωπ! Τι συνέβη εδώ πέρα; Μήπως ξέχασα κάτι; Δυστυχώς καμία εκπροσώπηση από το Unseen. Όσο υπέρμαχος του diversity και αν είμαι, δεν μπόρεσα ποτέ να τον χωνέψω πλήρως αυτόν τον δίσκο. Ίσως απλά δεν τον κατάλαβα ποτέ. Όλα έχουν τον τόπο και τον χρόνο τους, και ίσως δεν βρέθηκα ποτέ σε μέρος την στιγμή που απαιτούσε ένα fusion από southern metal με λίγο groove λίγο alternative και παράξενες φωνητικές γραμμές. Στο θέμα μας τώρα. 2014 και Exit Wounds. Ο Marco επιστρέφει ξανά και μαζί του φέρνει αέρα αλλαγής. Το lineup ενισχύει και η προσθήκη του δεύτερου αγαπημένου σωσία του Χριστού, μετά τον Ralph Ineson... τον Ola Englund ντε! Το αποτέλεσμα είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους των Haunted και το "Trend Killer" είναι δηλωτικός τίτλος για δηλωτική μουσική. γρήγορο, άμεσο, μπασάτο και γεμάτο attitude απέναντι στην επιφανειακή μόδα.
Cutting Teeth (Exit Wounds, 2014)
Πάλι Exit Wounds, όμως εδώ έχουμε έναν δυναμίτη που παραπέμπει κατευθείαν στο Made Me Do It. Βέβαια αυτό είναι ένα γενικό πλαίσιο που περιβάλει αυτήν την δισκάρα. Το Exit Wounds λειτουργεί σαν ένα μανιφέστο αναγέννησης, με την επιστροφή του Marco στα φωνητικά και του Adrian Erlandsson στα τύμπανα να βάζουν απυνιδωτή στην ωμή thrash επιθετικότητα που είχε κάνει τη μπάντα διάσημη στα τέλη της δεκαετίας του ’90. Νομίζω πως το "Cutting Teeth" είναι το καλύτερο παράδειγμα αυτής της ωμότητας αν και ο δίσκος είχε μεγάλη ηχητική ποικιλία. Νομίζω επίσης πως μου αρέσει τόσο πολύ επειδή μου θυμίζει έντονα Misery Index .
Brute Force (Strength in Numbers, 2017)
Μιλώντας για ωμότητα... Τίτλος και ήχος πάνε χέρι-χέρι: απλή, αδιαπραγμάτευτη βία, με riffs που σπάνε κόκαλα. "Brute Force" δεν λες τίποτα, και ό,τι πρέπει για συναυλιακό setting. Με τον Aro πλέον να έχει επανενταχθεί οργανικά, το Strength in Numbers συνεχίζει την κατεύθυνση του Exit Wounds, με ακόμη καλύτερη παραγωγή και εξίσου στιβαρές συνθέσεις. Στο συγκεκριμένο φυσικά εκ πρώτης όψεως μοιάζει απλή στην επιφάνεια... αλλά διάολε είναι πολύ αποτελεσματική. Το breakdown στη μέση είναι το απόλυτο ξέσπασμα βίας, και ολόκληρο το κομμάτι λειτουργεί σαν υπενθύμιση ότι οι Haunted ξέρουν να επιστρέφουν στο βασικό τους ένστικτο όποτε το θελήσουν.
In Fire Reborn (Songs of Last Resort, 2025)
Η πιο πρόσφατη κυκλοφορία, Songs of Last Resort, βρίσκει τους The Haunted ώριμους και εδραίους. Κυκλοφόρησε φέτος, και δείχνει ότι οι Haunted παραμένουν ενεργοί και δημιουργικοί. Το "In Fire Reborn" είναι ένα από εκείνα τα κομμάτια που αρχικά κολλάνε απευθείας στο μυαλό και είναι ο απόλυτος δείκτης αυτής της νέας ενέργειας. Μουσικά, ο δίσκος κινείται ανάμεσα στην αδιαπραγμάτευτη επιθετικότητα που χαρακτηρίζει την μπάντα κυρίως στην εποχή One Kill Wonder και σε μια πιο μοντέρνα, μελωδική προσέγγιση που θυμίζει τις πειραματικές τάσεις του Unseen, αλλά σε ΣΑΦΈΣΤΑΤΑ πιο συγκροτημένο πλαίσιο. Εδώ το διοχετεύουν γράφοντας πανέμορφα μελωδικά ρεφραιν. Οι στίχοι για αναγέννηση ταιριάζουν ιδανικά με τη δική τους πορεία, μια μπάντα που πάντα βρίσκει τρόπους να επαναπροσδιορίζεται.
Unbound (Songs of Last Resort, 2025)
Πάλι από το Songs of Last Resort, και εδώ έχουμε το αγαπημένο μου κομμάτι στον δίσκο. Ξεκινάει εντελώς punk, με επιθετικότητα και νεύρο και συνεχίζει με ένα εκπληκτικό ρεφραίν, με εδώ το riffing να είναι πιο ανοιχτό, το τραγούδι ανασαίνει περισσότερο, και η μελωδία να βγαίνει μπροστά. Δεν ξέρω πως στο ίδιο κομμάτι τα συνδιάζουν αυτά τα δύο τόσο αρμονικά, όμως ήταν έρωτας με την πρώτη «αυτιά». Aν το Exit Wounds και το Strength In Numbers σφράγισαν την επιστροφή των The Haunted, τότε το Songs Of Last Resort δείχνει πως μπορεί να υπάρξει και μακρόπνοη συνέχεια.Τα λέμε στο πιτ!
