5 άλμπουμ από 5 δεκαετίες (από τα 60s μέχρι τα 00s) για να ακούσεις από την αρχή μέχρι το τέλος, τον μήνα αυτό που σε παρακαλώ σταμάτα να ακούς λίστες και άκου δίσκους ολόκληρους, πιάσε τους στα χέρια σου, διάβασε για αυτούς, κοιμήσου μαζί τους, χάζεψε τα εξώφυλλα τους, φαντάσου σε ποια διάθεση επάνω γράφτηκαν και σχεδιάστηκαν, ζήσε με αυτούς σαν να έχεις ξεμείνει σε ένα ερημικό νησί μαζί τους και είναι η μόνη σου συντροφιά. Στο τέλος του μήνα σημείωσε 10 λέξεις για τον καθένα κάτω από τον τίτλο "Αύγουστος 2025" και ανάτρεχε από Οκτώβρη-Μάη να κλέβεις συναισθήματα και αναμνήσεις.
The Beach Boys – All Summer Long (1964)
Το απόλυτο καλοκαιρινό άλμπουμ με το ροκ εν ρολ και τον ρομαντισμό που θες για αυτοκινητάδες δίπλα στην παραλία, χορό στη βεράντα και ντουζ με λάστιχο, βαρκάδες, κοκτέιλ με παγάκια σε πεζοδρόμια ή αμμουδιές. Ευφυής Brian Wilson που σταματά τα παιχνίδια με αυτό το άλμπουμ πριν αρχίσει τα πιο σοβαρά και ώριμα εγχειρήματα. Το τελευταίο από τα surf albums των Beach Boys, στο επόμενο τους δίσκο παύουν να τραγουδούν για surf, άμμο και αυτοκίνητα. Εξώφυλλο με αγόρια και κορίτσια που ιππεύουν άλογα και τρέχουν στην παραλία, κάνουν ποδήλατο και θάβονται στην άμμο. Ανέμελη surf μουσική που σίγουρα δεν είναι για όλες τις ώρες, αλλά, όταν έχεις όρεξη για κάτι τέτοιο, είναι ό,τι καλύτερο στο είδος.
Kastrierte Philososphen – Where Did Our Love Go (1996)
Προσωπικό και απόλυτο κόλλημα, το νούμερο ένα καλοκαιρινό μου άλμπουμ των τελευταίων 15 χρόνων. Ατμοσφαιρικό, σέξι με μια τεράστια δόση reggae αλήθειας. Matthias Arfman και Katrin Achinger (ή απλώς "Ευνουχισμένοι Φιλόσοφοι") που πριν έπαιζαν krautrock και post punk, πάντα αγαπούσαν τους Velvet Underground και ακούγεται παντού, ακόμα κι όταν το γύρισαν στην dub και στην ηλεκτρονική μουσική, παρέμειναν σε κάθε περίοδο ψυχεδελικοί, από το 1980 ως το 1996 κυκλοφόρησαν 11 άλμπουμ, λίγοι τους ξέρουν, το ChatGPT τους αγνοεί. Αν ψάξεις, ελάχιστα πράγματα θα βρεις για το άλμπουμ αυτό και είναι και αυτό πλέον μέρος της γοητείας του, έτος κυκλοφορίας 1996, τότε που δεν γράφονταν ακόμα reviews στο Pitchfork ίσως και ναι στο Rolling Stone, όπως και να έχει, αν γράφονταν, το 9 το είχαν σίγουρο.
The Chameleons – Why Call It Anything (2001)
Η επιστροφή με θρίαμβο κι ένα άλμπουμ στοχαστικό που ισορροπεί ανάμεσα στον post-punk ενέργεια και την ωριμότητα χωρίς να χάνει τον κιθαριστικό χαρακτήρα των Chameleons των 80s. Η χαρακτηριστική φωνή του Mark Burgess και πάλι εδώ, 15 χρόνια μετά σε μια συναισθηματικά φορτισμένη, ατμοσφαιρική επιστροφή με βάθος και καθαρότητα. Μια μπάντα από τα ‘80s που βγάζει ακόμα νόημα, ίσως όχι πια κοινωνικοπολιτικό και επαναστατικό, αλλά εξομολογητικό και υπαρξιακό. Όπως και να έχει, άλμπουμ-στοχασμός πάνω σε θέματα πίστης, αμφισβήτησης και του περάσματος του χρόνου, ό,τι πρέπει για ήσυχα βράδια σε πόλη ή εξοχή.
Heartsfield – Heartsfield (1973)
1.99 ευρώ από το Vinyl City στην Ιπποκράτους, η americana που πάντα θα σε γοητεύει, με μπότες και φλοράλ φορεματάκι είμαι έτοιμη να το χορέψω σαν άλλη Beth Dutton σε κάποιο μπαρ της αμερικανικής εξοχής κάπου στην Montana. Southern rock, πλούσιες αρμονίες φωνητικών, δίδυμες κιθάρες και μελωδικές μπασογραμμές, αν σου φανεί κάπως παλιομοδίτικο, ξεχνάς τη χαρά της αναλογικής εποχής και της country μουσικής. Συνδύασέ το με ένα bourbon με ένα παγάκι, BBQ και φωτιά.
Chayell – It’s Never Too Hot (1987)
Ένα 12" που μάλλον δεν θα το βρεις πλέον πουθενά, φέρνει μαζί του τις ετικέτες electro, nu disko, tribal, new beat, downtempo, σε όποιο καλοκαιρινό πάρτι το έχω παίξει, έχουν βγει αυτόματα κινητά για shazam, στο Βέλγιο το καλοκαίρι του 1987 ακούστηκε πρώτη φορά και μετά κάποιοι ανέφεραν ένα reissue στην Αυστραλία το 2016, αλλά ποιος το πρόλαβε κι εκεί... Βελγικά beats παρέα με νησιώτικο αέρα και όλη την αιθέρια ατμόσφαιρα ενός νησιού, ήχος έντονα αναλογικός με arpeggiated synth γραμμές, lo-fi drum machines και ατμόσφαιρα που ακροβατεί ανάμεσα στη νοσταλγία και τον φουτουρισμό.
