Halo of Flies (1971, Killer)
Ένα εντυπωσιακό, 8λεπτο σχεδόν prog rock κομμάτι που δεν θα περίμενες ποτέ από τον Alice. Μέσα από το εκπληκτικό Killer, τον προσωπικό αγαπημένο δίσκο, είναι ίσως το κομμάτι που ξεχωρίζω. Χάνεται δυστυχώς όμως, κάπου εκεί στη μέση του δίσκου, και στην τεράστια επιτυχία του πρώτου και τελευταίου κομματιού. Με πολυρυθμικά breaks, περίτεχνα περάσματα και έντονη ατμόσφαιρα, αποδεικνύει ότι το αρχικό Alice Cooper Group είχε την ικανότητα να σταθεί παικτικά δίπλα σε συγκροτήματα όπως οι King Crimson ή οι ELP.
Thrill My Gorilla (1986, Constrictor)
Αγνό, fun, ’80s hard rock κομμάτι με φανταχτερό riff και ένα ρεφρέν που κολλάει αμέσως. Τι άλλο χρειάζεται για να βρεις την συνταγή της επιτυχίας; Αν ρωτάς εμένα τίποτα! Στίχοι γεμάτοι χιούμορ και σεξουαλικά innuendos, 100% χορευτική γκρούβα και ένας Alice που δείχνει πάνω από όλα να το διασκεδάζει. Ένα κομμάτι που δεν έχει παίξει ποτέ ζωντανά, αν και μετράει σχεδόν 40 χρόνια από τότε που βγήκε, και ελπίζω πολύ σύντομα να αλλάξει αυτό.
Dirty Diamonds (2005, Dirty Diamonds)
Το κομμάτι "νονός" και εμπνευστής αυτού του άρθρου. Μετά το 2000, not including το εκπληκτικό Brutal Planet εκείνου του έτους φυσικά, οι δίσκοι του Alice ομολογουμένως δεν μου δημιουργούν την ίδια ζέση με κάποτε. Το ομότιτλο όμως, κομμάτι του Dirty Diamonds του 2005 έχει όλο το πακέτο. Μια φοβερή riffάρα γεμάτη fuzz σαν να ακούς Kyuss, είναι γρήγορο και έχει χορευτικό ρυθμό που σε παρασύρει και τα μη συμβατικά όργανα ενισχύουν πλήρως αυτήν την αίσθηση. Certified classic.
Scarlet and Sheba (1983, DaDa)
Το πιο μυστηριώδες κομμάτι της λίστας. Από τον πιο αλλόκοτο και πειραματικό δίσκο του Alice Cooper, το DaDa, πάντα το “Scarlet and Sheba” ήταν πολύ κοντά στην καρδιά μου για το ανατολίτικο, σχεδόν oriental μουσικό θέμα του, την υπνωτιστική ενορχήστρωση και τους σκοτεινούς, παραμυθένιους στίχους του. Σαν μια μουσική αναπαράσταση μιας απαγορευμένης σχέσης ανάμεσα σε μυθικά πρόσωπα.
Give the Kid a Break (1976, Alice Cooper Goes To Hell)
Ένα από τα θεατρικότερα κομμάτια του Alice Cooper, σχεδόν βγαλμένο από καμπαρέ. Οι ερμηνείες σε μορφή διαλόγων εντείνουν ακόμα περισσότερο αυτήν την αίσθηση, και αν και στα σημεία θυμίζει περισσότερο skit παρά τραγούδι, το εκπληκτικό του πιάνο και ο catchy ρυθμός το έχουν τοποθετήσει πολύ κοντά στην καρδιά μου.
Nobody Likes Me (ηχογραφήθηκε 1969, κυκλοφόρησε αργότερα σε live albums και συλλογές)
Ένα από τα πιο βαθιά και εσωτερικά κομμάτια της πρώτης φάσης της καριέρας του Alice Cooper. Πριν το έντονο μακιγιάζ και την περσόνα του άρχοντα του σκότους που τον έχουμε συνηθίσει, εδώ έχουμε ένα τραγούδι-κληρονομιά από ένα group που ακόμα ψάχνει τον ήχο του. Είναι ωμό, είναι proto-punk, είναι όμως και μελωδικό γεμάτο συναίσθημα. Απλά υπέροχο.
He’s Back (The Man Behind the Mask) (1986, Constrictor)
Γραμμένο για το Friday the 13th Part VI: Jason Lives, το “He’s Back” είναι ένα αδικημένο αριστούργημα horror rock με τα synths όμως να έχουν και αυτά τη θέση του συνοδηγού. Μπορεί και το πιο αδιανόητα catchy τραγούδι στη δισκογραφία του. Πιστεύω πως αν είχε κυκλοφορήσει λίγα χρόνια πριν, την εποχή του new wave, θα ήταν τεράστιο hit, όμως ίσως καλύτερα που παρέμεινε cult classic στις καρδιές των φανς του Alice και του horror alike.
-Generation Landslide (1973, Billion Dollar Babies)
ίσως οι πιο καυστικοί και ευφυείς στίχοι που έγραψε ποτέ. Το “Generation Landslide” περιγράφει με σαρκασμό την αμερικανική, αλλά προφανώς και ολική κοινωνία και τη νεολαία που παγιδεύεται σε έναν καταναλωτικό, ανούσιο τρόπο ζωής. Με ακουστικά περάσματα που θυμίζουν folk/americana, ένα σόλο φυσαρμόνικας, και ένα "Sympathy for the Devil"-ικό πέρασμα είναι από τα πιο ιδιαίτερα κομμάτια στη δισκογραφία του.
Hard Hearted Alice (1974, Muscle of Love)
Όταν ο τίτλος ενός τραγουδιού περιλαμβάνει το ίδιο σου το όνομα, οφείλεις να το πάρεις προσωπικά. Σε αυτήν την μπαλάντα λοιπόν ο Alice μας ανοίγει την σκληρή καρδιά του, χτίζει αργά και σταθερά με την κορύφωση στο δεύτερο μισό να έρχεται με ένα εκπληκτικό solo. Στην καρδιά μου βέβαια κυρίως κατοικοεδρεύει λόγω της έντονης ηχητικής αναφορικότητας στους Pink Floyd.
Grande Finale (1972, School’s Out)
Ναι, επέλεξα μέχρι και ένα instrumental. Προφανώς και είναι το μόνο κομμάτι που θα μπορούυσε να χαρακτηριστεί underrated μέσα από το τόσο πετυχημένο School's Out. Το “Grande Finale” κλείνει το δίσκο με έναν αναπάντεχο τρόπο: ένα ορχηστρικό κομμάτι γεμάτο πνευστά, swing διάθεση και ενορχήστρωση που θυμίζει soundtrack παλιάς ταινίας. Το σημείο κάπου στο 2:20 μπορεί να χαρακτηριστεί μονάχα ως μεγαλείο, και πραγματικά ελπίζω να κλείσει την συναυλία του με αυτό.
Στις 11 Ιουλίου, ο θρύλος του shock rock θα ανέβει στη σκηνή του Terra Vibe, στα πλαίσια του Rockwave Festival στην Αθήνα, σε μια συναυλία που υπόσχεται να φέρει επί σκηνής την ίδια θεατρικότητα, το μακάβριο χιούμορ και την ίδια ενέργεια που τον χαρακτήριζε όλα αυτά τα χρόνια. Πιθανότατα να μην ακούσουμε κανένα από αυτά τα τραγούδια, (ίσως μόνο το He's Back) αλλά τι να κάνουμε... καλή καρδιά. Μαζί του θα εμφανιστεί η θρυλική Floor Jansen (Nightwish), οι μοναδικοί soul/black metallers Zeal & Ardor και οι δικοί μας Sebia και Foivos.
