Σε μια εποχή που η πολιτική κόπωση συναντά την κοινωνική αποσύνθεση, το punk επιστρέφει όχι ως νοσταλγικό απολίθωμα, αλλά ως επιθετική απάντηση στο παρόν. Στις απολήξεις του μετα-πανκικού τοπίου, μια νέα γενιά συγκροτημάτων εκρήγνυται με βίαιη ευκρίνεια: High Vis, Home Front, Poison Ruin, Militarie Gun, DITZ, Chain Cult, Warthog. Ηχητικά και αισθητικά ετερόκλητοι, αυτοί οι θίασοι της οργής συγκροτούν μια σκιώδη διεθνή σκηνή που φωνάζει —όχι για να ακουστεί, αλλά για να ταρακουνήσει.
Η Βρετανία ήταν πάντα φυτώριο αστικών ρηγμάτων. Οι High Vis, γέννημα της μελαγχολίας του Λονδίνου, εκπέμπουν ένα άγριο post-punk με hardcore πυρήνα, αλλά και μελωδική ευγένεια που παραπέμπει εξίσου σε Joy Division όσο και σε Fugazi. Η αισθητική τους –ανδρικά εργατικά ενδύματα, δρόμοι, δημόσιες μεταφορές, η αποτύπωση του κόσμου του μετα-Brexit– χτίζει ένα πολιτικό αφήγημα σχεδόν σιωπηλό: η Αγγλία δεν είναι πια ένα έθνος, αλλά μια πληγή.
Αντίστοιχα, οι Καναδοί Homefront, σαν βγαλμένοι από τα αρχεία της Factory Records, φλερτάρουν με new wave και synth punk, δίνοντας μια φουτουριστική χροιά στη μελαγχολία. Οι κιθάρες τους, αιχμηρές αλλά γεμάτες εσωτερικότητα, μοιάζουν να πλέκουν ελεγείες για μια εποχή που δεν πρόλαβε να γεννηθεί. Η πολιτική εδώ διαχέεται πιο υπόγεια – είναι η αποξένωση, η υπαρξιακή κόπωση, το άγχος μιας γενιάς που μεγαλώνει χωρίς κοινωνικό συμβόλαιο.
Από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, οι Militarie Gun εκπροσωπούν μια Αμερική που αρνείται να υποκύψει στο κυνικό βλέμμα. Πατώντας σε hardcore θεμέλια αλλά με μια σχεδόν indie-pop ευαισθησία, ανοίγουν ρωγμές στο δομημένο σχήμα του τι σημαίνει "σκληρός ήχος" σήμερα. Δεν φωνάζουν για να κάνουν θόρυβο, αλλά για να υπάρξουν μέσα σε ένα κόσμο που σε εξαφανίζει αν δεν προλάβεις να υψώσεις φωνή.
Κι έπειτα, οι Poison Ruin. Από τη Φιλαδέλφεια των κοινωνικών ανισοτήτων, ξεπροβάλλουν σαν αποκαλυπτική πομπή. Μεσαίωνας και dungeon synth, punk, βιωματική ανακύκλωση των crust επιρροών των Amebix, των πολιτικών ριζών των Crass, των garage κεντημάτων της κιθάρας των Wipers και του σκοταδιού των Dead Moon, φτιάχνουν ένα αφήγημα φαντασιακό και ωστόσο σπαρακτικά επίκαιρο. Τα φωνητικά τους έρχονται σαν φυλλάδια αντίστασης, σαν προκηρύξεις από καταλήψεις της δεκαετίας του ’90. Η είδηση ότι θα εμφανιστούν στην Ελλάδα μέσα στο 2025 προσθέτει μια άμεση αίσθηση στην εγχώρια σκηνή – σαν να μας επισκέπτονται απεσταλμένοι από ένα πιο ειλικρινές μέλλον.
Οι DITZ, με έδρα το Brighton, αποτελούν ίσως την πιο βιωματικά επιθετική φωνή αυτής της φουρνιάς. Οι συναυλίες τους είναι τελετές αποκαθήλωσης, με feedback που διαπερνά το σώμα και στίχους-χειροβομβίδες. Η πολιτική τους είναι το σώμα – ταυτοτικό, εκτεθειμένο, queer, εύθραυστο και οργισμένο. Οι DITZ δεν καταγγέλλουν, καίνε.
Και μέσα σ’ αυτό το παλίμψηστο, ξεπροβάλλει μια ελληνογενής φωνή: οι Chain Cult. Από τα υπόγεια της Αθήνας, γεμάτοι αναφορές στον m DIY ακτιβισμό, φτιάχνουν έναν ήχο σφιχτό, σκοτεινό, επιθετικό. Αν οι High Vis είναι το soundtrack της κοινωνικής θλίψης, οι Chain Cult είναι το μανιφέστο της μη παραίτησης. Με αισθητική που κοιτά προς το γερμανικό cold wave αλλά ριζώνει στον αθηναϊκό καύσωνα και στην κοινωνική ασφυξία, η μπάντα είναι ένα από τα πιο αυθεντικά σχήματα του ευρωπαϊκού punk σήμερα.
Και στο βάθος του ταραγμένου ορίζοντα, οι Warthog: χημικά καθαροί, ωμοί, θορυβώδεις. Από τη Νέα Υόρκη της υπερέντασης, φέρνουν στο προσκήνιο την κλασική βία του hardcore, δίχως αισθητικές εκπτώσεις ή αφηγηματικά στολίδια. Ένα punk που δεν ζητά την κατανόηση, αλλά την υποταγή στην ένταση.
Η νέα αυτή σκηνή δεν είναι ένα ενιαίο ρεύμα — είναι περισσότερο μια έκρηξη διακλαδώσεων, όπως τα σπασμένα κλαδιά ενός δέντρου που προσπαθεί να αναπτυχθεί σε κατεστραμμένο έδαφος. Στο κέντρο της βρίσκεται η απογοήτευση, όχι ως παράπονο αλλά ως εκκίνηση. Η πολιτική τους δεν είναι σύνθημα, είναι η στάση σώματος. Δεν αποζητούν μεσσίες, αλλά δημιουργούν κοινότητες, μικρές εστίες πνευματικής και αισθητικής ανυπακοής.
Σε μια Ελλάδα που κοιτάει αλλού, αυτοί οι ήχοι δεν είναι απλώς εξαγώγιμο προϊόν ή underground τσιτάτο – είναι σπόροι μιας νέας ελπίδας. Η έλευση των Poison Ruin στην Αθήνα εντός του 2025 ίσως αποδειχθεί καταλύτης για την εγχώρια σκηνή. Όχι γιατί φέρνουν κάτι καινούριο, αλλά γιατί υπενθυμίζουν τι σημαίνει αληθινή punk στάση: να κάνεις τέχνη από την καταστροφή.
Η νέα γενιά του punk είναι εδώ. Δεν μας ζητά να την κατανοήσουμε. Μας προκαλεί να πάρουμε θέση.
