Brothers In Arms*
* ήτοι φίλοι, αδέλφια, αδελφές, ξαδέλφια, μπατζανάκηδες, πρώην γκόμενοι και νυν ακατονόμαστοι οι οποίοι κάποτε διέπρεπαν μαζί μουσικά, αλλά κατόπιν (ή και τώρα ακόμη) θα ήθελαν παρά πολύ να ανοίξουν ο ένας το κεφάλι του άλλου με μια βαριοπούλα…
Axl Rose Vs Guns N’ Roses
Ένας υπέροχος σατράπης ο οποίος έδιωξε, κατά σειρά: τον ντράμερ Steven Adler τον Αύγουστο του 1990, τον μάνατζερ της μπάντας Alan Niven τον Μάιο του 1991, τον κιθαρίστα Izzy Stradlin (ο οποίος, τυπικά, τα βρόντηξε ο ίδιος απηυδισμένος), τον αντικαταστάτη του, Gilby Clarke, το 1994 (με τη δικαιολογία ότι «τεμπέλιαζε» -κοίτα ποιος μιλάει). Κατόπιν, εξώθησε σε αποχώρηση τον Slash (επειδή ηχογράφησαν το “Sympathy for the Devil” χωρίς να τον φωνάξουν), τον Ιανουάριο του 1995 σούταρε τον επίσης κιθαρίστα Zakk Wylde, τον Duff McKagan και τον Matt Sorum στα τέλη του ’96 και τα τέλη του ’97 αντίστοιχα, ενώ φρόντισε να πλακωθεί στο ξύλο -μεταξύ άλλων- και με τον Vince Neil των Mötley Crüe. Ωραίες, αγγελικά πλασμένες, εποχές.
Αποτέλεσμα: 1
Mark E. Smith Vs The Fall
Η πιο original σκατόψυχη περσόνα όλων των εποχών (τουλάχιστον από την εποχή του Οιδίποδα και του επίσης δυσοίωνου Franz Liszt), αφού έδιωξε γύρω στα 324 μέλη από το συγκρότημα ΤΟΥ μέσα σε 30 χρόνια ζωής. Κατόπιν, έδειρε κάμποσες από τις γκόμενές του, με αποκορύφωμα την (κιμπορντίστρια) Julia Nagle, την οποία έστειλε τον Απρίλιο του 2001 σε νοσοκομείο της Νέας Υόρκης με κάταγμα κρανίου από τα -μεθυσμένα προφανώς- μπουνίδια του. Ελπίζω, μόνο, να μην διαβάζει το εν λόγω κείμενο από το Περιστέρι που ζει τον τελευταίο καιρό με την ελληνίδα γυναίκα του και με αναζητήσει πουθενά στα γνωστά αθηναϊκά στέκια, γιατί έχετε γεια βρυσούλες –το επόμενο κείμενο που θα γράψω θα είναι για τα εν τόπω χλοερώ διανυκτερεύοντα χερουβείμ.
Αποτέλεσμα: 1
Lou Reed Vs John Cale (Velvet Underground)
Ο πρώτος, φανατικός «ποπάς», ο δεύτερος, ακραιφνής πειραματιστής. Ο ένας, ηδονιστής νεοϋορκέζος, ο άλλος, φλεγματικός και αυστηρός Ουαλός. Ο πρώτος έζησε τη ζωή του στο δρόμο, δίπλα στις πουτάνες και τα πρεζάκια, ο δεύτερος ανέπνεε μέσα στα κονσερβατουάρ, δίπλα στον Cage και τον Stockhausen. Οι δυο μαζί έκαναν τον πιο επιδραστικό δίσκο στην ιστορία της pop μουσικής. Το 1969, λίγο μετά την ηχογράφηση του Loaded, ο Lou λέει στον Cale «Σου αφήνω ένα album γεμάτο χιτάκια.» και αποχωρεί με το κεφάλι ψηλά για να εξερευνήσει όσες κακόφημες γειτονιές δεν είχε προλάβει να καταγράψει μέσα σε πέντε χρόνια στους Velvets. Βρέθηκαν ξανά μαζί το 1990, για τις ανάγκες του επικού “Songs For Drella”.
Αποτέλεσμα: Χ
Morrissey Vs Johnny Marr & Mick Joyce (The Smiths)
Εννοείται ότι ένας άνθρωπος της παιδείας και του allure του Mozzer δεν θα μπορούσε ποτέ να παίξει ξυλίκια και άτομα σαν τον Marr και τον Joyce θα τους αντιμετώπιζε με μόνο όπλο την ειρωνεία του. Όταν τον Αύγουστο του 1987, κι αφού πρώτα ο Moz είχε εκδηλώσει δημοσίως την επιθυμία του να διασκευάσουν τραγούδια της Cilla Black, άκουσε έκπληκτος τον κιθαρίστα των Smiths να τον κατηγορεί ευθέως για εμμονοληπτικές σχέσεις με τη μουσική παρακαταθήκη της δεκαετίας του ’80, αποφάσισε να περάσει στην αντεπίθεση λέγοντας: «Εσύ γιατί εμφανίζεσαι σαν μαϊντανός σε album τρίτων ρε φίλε;». Η ληξιαρχική πράξη θανάτου του συγκροτήματος, όμως, δεν γράφτηκε τότε, αλλά το 1995 όταν ο Joyce έκανε μήνυση για χρήματα που ποτέ δεν έλαβε. Όπως δήλωσε ο ίδιος ο τραγουδιστής μετά το πέρας της δίκης «Οι Smiths ήταν κάτι πολύ όμορφο, αλλά ο Johnny το παράτησε κι ο Mick το διέλυσε εντελώς».
Αποτέλεσμα: 1
Jim Reid Vs William Reid (Jesus and Mary Chain)
Οι πρώτες συναυλίες των Jesus and Mary Chain δεν έληγαν τυχαία μετά από μόλις δέκα λεπτά της ώρας: Τα δυο αδέλφια είχαν καταναλώσει τόσα πολλά ναρκωτικά που με δυσκολία μπορούσαν να κρατήσουν σιωπηλή την απέχθεια που έκρυβε ο ένας για τον άλλον. Το 1986, κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας, λογομάχησαν, επί σκηνής, ενόσω έπαιζαν κανονικά τα κομμάτια του σετ τους (!), ενώ στις 15 Μαρτίου 1985 οδήγησαν το κοινό τους σε καταστροφές άξιας £8.000 στο πανεπιστήμιο North London Polytechnic, όπου και εμφανίζονταν. Αποκορύφωμα όλων υπήρξε βέβαια η ηχογράφηση του Munki (1998), την οποία ο Jim θυμάται ως εξής: «Τις τελευταίες εβδομάδες ηχογράφησης δεν ανταλλάξαμε ούτε μια κουβέντα με τον αδελφό μου. Όταν ήταν εκείνος στο στούντιο, εγώ έβγαινα για φαγητό κι όταν επέστρεφα, έφευγε ο William».
Αποτέλεσμα: Χ
