Sunset Blvd

Ο Γιώργος Δουδός δεν είναι και τόσο brand new. Στα 38 του έχει ήδη διαγράψει μια σημαντική πορεία, πάντα σε υπόγεια και δύσκολα μονοπάτια. Mε το προηγούμενο του project, Delay Exhibition, συνεργάστηκε με σπουδαία διεθνή ονόματα με αποκορύφωμα το album Versions of Truth (2005, Plus Rec). Όμως, η νέα του ταυτότητα γράφει Sunset Boulevard και είναι ολοκαίνουρια. Πρώτο δείγμα γραφής, το Tell Me about America που κυκλοφόρησε πρόσφατα από την Klik Records. Ένα ονειρικό road trip, στους σταθμούς του οποίου σταματάει ο Παναγιώτης Μένεγος…



ΑΜΕΡΙΚΗ
“Τα τελευταία χρόνια έχω κάνει μια στροφή στην αμερικάνικη μουσική και κουλτούρα. Ουσιαστικά, τώρα την ανακαλύπτω, πριν δεν μπορώ να πω ότι την καταλάβαινα. Όπως σε μεγάλο βαθμό δεν την καταλαβαίνουμε οι Ευρωπαίοι και γι’ αυτό στεκόμαστε τυφλά απέναντί της. Πέρα από την πολιτική, η Αμερική είναι η διάθεση να γίνεις κάτι διαφορετικό από αυτό που ζεις και βιώνεις καθημερινά. Είναι η αίσθηση της περιπλάνησης, του road trip. Είναι ο Elvis, το “On the Road”, το “Grease”, τα ξεκούρδιστα πιάνα του Μέμφις και του Μισισιπή και τόσα άλλα ακόμα.”

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ – ΑΘΗΝΑ
“Έχω μεγαλώσει στη Θεσσαλονίκη. Δε μου αρέσει όμως, με κρατάνε μόνο τα υλικά στοιχεία, σπίτι, στούντιο κτλ. Μετακινούμαι συνεχώς μεταξύ της και της Αθήνας που έχει κάπως πιο ανοιχτή νοοτροπία. Αλλά, γενικότερα η ελληνική κατάσταση είναι περίεργη. Πολύ ρεαλιστική, χωρίς καθόλου ταξιδιάρικη διάθεση. Κι αυτό βγαίνει στη μουσική σκηνή, όπου ενώ υπάρχει έντονη διάθεση για δισκογραφία, οι καλλιτέχνες αγνοούν τον τρόπο που δουλεύει το σύστημα και γενικά η show biz. Δεν πουλάνε, απογοητεύονται, τα παρατάνε. Ποτέ δεν κατάλαβα π.χ. ποιος ο λόγος να υπάρχει ελληνικό rock. Όταν βγήκαν οι Τρύπες το ’85 μου άρεσαν πολύ οι κιθάρες τους, στα live τους βέβαια ήμαστε ελάχιστοι, το ξέσπασμά τους έγινε στην Αθήνα. Το άνοιγμα προς το εξωτερικό είναι δύσκολο. Έχει παγιωθεί η folk ταμπέλα του Νταλάρα και της Μούσχουρη. Για να καθιερωθείς στα δισκοπωλεία έξω, το test-άρισμα είναι εξοντωτικό. Αλλά οφείλεις να το παλεύεις, εδώ ολόκληρος Louis Armstrong έκανε το πρώτο του Nο.1 στα 67 του χρόνια. Το My Space βοηθάει, αλλά δεν είναι πανάκεια. Δε μπορείς απλά να ανεβάζεις τα κομμάτια και να περιμένεις την αναγνώριση από τα comments. Η βιομηχανία δε με ενοχλεί, με ενοχλεί να περιμένεις ανταπόκριση χωρίς να βγεις στο δρόμο να την κυνηγήσεις.”

ROOTS WAVE
“Στα 80s ήμουν περισσότερο προσανατολισμένος στη Βρετανία. New Wave, Bauhaus κτλ. αλλά κάπου στα μέσα της δεκαετίας την εγκαταλείπω. Περνάω μια έντονη dub περίοδο, συμμετέχω σε μια roots μπάντα, με έλκει τόσο το τζαμαϊκανό όσο και το ευρωπαϊκό στοιχείο. Κάπου εκεί σκάει και η dance, βρίσκω ενδιαφέροντα πράγματα π.χ. στο drum ‘n’ bass. Και βέβαια ανακαλύπτω τους μεγάλους τραγουδοποιούς. Tim Buckley, Peter Hammill και φυσικά...”

TOM WAITS
“Μοναδικός. Εκπληκτικό και το τελευταίο του album. Είναι ένας παρανοϊκός τύπος με απίστευτο χιούμορ και φαντασία. Τόσο περιγραφικός στις ιστορίες που διηγείται παρότι μεταχειρίζεται συχνά ανόητες λεξούλες”.

TUPPERWARE
“Είναι ένα αμερικάνικο διαφημιστικό σποτάκι από τα 60s που παρεμβάλλεται στο “Tell Me About America”. Έχει διπλή σημασία. Το τάπερ συμβολίζει για μένα το μεσοαστικό πρότυπο της οικογένειας και της ασφάλειας, αλλά και μουσικά πλέον το mp3 είναι το μουσικό τάπερ. Εύχρηστο, μεταφερόμενο, ασφαλές, απαξιωμένο”.

ΑΓΑΠΗΜΕΝΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ
Million Dollar Baby
Seven
Ποιος φοβάται τη Βιτζίνια Γουλφ;
A Wonderful mind

(Αναδημοσίευση από το περιοδικό Sonik)