Funky Franky - Περαστικοί (self release)
«Ο Funky Franky γράφει τραγούδια με επιρροές από την ηλεκτρονική, rock, pop και jazz μουσική. Οι ιστορίες του μιλούν για το φευγαλέο, το ανθρώπινο, το αληθινό και πώς αυτά βιώνονται κάθε μέρα.» Με αυτό το σύντομο μας συστήνεται ο Funky Franky (Γιώργος Φραγκίσκος) στη σελίδα του στο bandcamp, με πιο πρόσφατη κυκλοφορία το Περαστικοί, που διαβάζουμε πως χρειάστηκε μια τετραετία για να πάρει σάρκα και οστά. Θα δείτε γνώριμες παρουσίες στα credits (Μιχάλης Καπηλίδης, Ντίνος Μάνος, Δημήτρης Μπέλλος, Adedeji Adetayo, Θοδωρής Κότσυφας, Γιώτης Σαμαράς κ.ά), θα συναντήσετε μια γνώριμη ελληνική electro φόρμα, δουλεμένη με 80s και 90s pop άξονες στο πρώτο σχεδόν 1/3. Αυτό δεν αναιρεί το πιο catchy bluesy/jazzy/soulful υπόλοιπο σκέλος του δίσκου, ο οποίος, για να πιαστώ κι από ένα στίχο της κυκλοφορίας, είναι δομημένος από παλιές cool μουσικές. Επομένως old school laid back ελαφριά και «εύκολη» περίπτωση είναι το Περαστικοί που κυκλοφορεί και σε 150 βινυλιακές κόπιες. Α! Έχει κι ένα σκετσάκι-Σουξέ από Αδαμαντίδη μέχρι Gotye, άλλο πράγμα!
Paraskevas Kitsos Trio - New Faith (self release)
Επίσης σε βινύλιο κυκλοφορεί το νέο lp του μπασίστα Παρασκευά Κίτσου, αυτή τη φορά ως ηλεκτρικό τρίο μαζί με τους Γιαν Βαν Αγγελόπουλο (ντραμς) και Γρηγόρη Ντάνη (κιθάρα). Τον Κίτσο τον έχουμε συναντήσει είτε βαστώντας το κοντραμπάσο (Momo Trio, Gap Quartet, P.Kitsos Sextet, κ.ά) είτε ως ηλεκτρικό παίκτη και στα δικά του αλλά και σε συμμετοχές (Marmota). Εδώ ο γνώμονας είναι ηλεκτρικός και για τα 6 θέματα, χωρίς να περιορίζεται στις κλειστές jazz θεματικές. Ας πούμε το “Thanks” με τον Κίτσο στη φωνή, θα έμπαινε και σε indie καταλόγους, ενώ το αμέσως επόμενο “Grenoble”, θα μπορούσε να ανήκει στη δισκογραφία των Friends Of Dean Martinez. Θέλω να πω πως και σκληρό είναι το New Faith, και σε σημεία δείχνει να post-πορεύτηκε αυθόρμητα και ενστικτωδώς.
Dimitris Soukaras & Lotte Betts-Dean - Everything You’ve Ever Lived (Delphian)
Canto de Ossanha, Manuel de Falla, Blue Moon, Burt Bacharach, Ravel, Debussy, Caroline Polacheck και Sinead O’ Connor, είναι μονάχα από τα μερικά ετερόκλητα που θα συναντήσετε στη σύμπραξη του κιθαρίστα και συνθέτη Δημήτρη Σουκαρά με τη mezzo-soprano Lotte Betts-Dean. Παρά τις ευδιάκριτες προελεύσεις, ο δίσκος λειτουργεί ενιαίος και με λεπτότητα, παραμένοντας ωστόσο στα ασφαλή νερά αυτής της ενορχηστρωμένης για κιθάρα και φωνή αποστολής.
Bethnal Greener - Πεδίο (Same Difference/Inner Ear)
Τα καταθέτω ελπίζοντας να μην παρεξηγηθούν. Τον Κώστα Κηλύμη τον γνωρίζω. Ως άνθρωπο της Rekem Records, ως τύπο που θα κουβαλούσε δίσκους των Δημοσιοϋπαλληλικό Ρετιρέ, ως ανοιχτό σε ακούσματα ακροατή κρίνοντας από όσα έβαζε στα ακουστικά του. Αλλά τον έχω μελετήσει ελάχιστα ως μουσικό, στις field και sound art noise εκδοχές του. Την ίδια στιγμή, πιστεύω πως η Same Difference, διακριτικά και στοχευμένα, έχει χτίσει μια αισθητική ταυτότητα, που στα δικά μου αυτιά κατορθώνει να παραδίδει κυκλοφορίες με μεγαλύτερο ενδιαφέρον από αυτές της μαμά-εταιρείας, ασχέτως της commercial επιτυχίας των τελευταίων. Τούτων των προκαταλήψεων δοθέντων, κι ενώ φανταζόμουν πως θα κατέθετε περιπετειώδεις πειραματισμούς, ο Κηλύμης κυκλοφορεί ένα μετρημένης έντασης lp, χωρίς διακοσμητικό ambient φόρτο, με σταθερό electro έρμα, που μονάχα στη dub συνεύρεση με τη Μαρία Σιδέρη στα φωνητικά ξεφεύγει αυτού. Θέλει κοντινή παρατήρηση, αλλά το ότι κινείται αργά, υποβάλλει τη συμπόρευση.
Ηρακλής Δαΐτσης - Όταν Κοιμήθηκε Η Ζωή Μες Στο Σαλόνι (Puzzlemusik)
Διαβάζω πως οι Ψύλλοι στ’Άχυρα βγάζουν νέο single, αλλά στο μεσοδιάστημα μερικοί εξ’ αυτών (Κατόπης, Δρακούλης), συντρέχουν τον τραγουδιστή του group, ο οποίος μόλις κυκλοφόρησε το σόλο ντεμπούτο lp του για λογαριασμό της Puzzlemusik. Ο ιθύνων νους αυτής, Χρήστος Αλεξόπουλος, είναι μεταξύ άλλων και στην παραγωγή (το έχει πράξει και για τους Ψύλλους στ’Άχυρα) των 10 κομματιών του εκφραστικού Δαΐτση, που υπογράφει τους στίχους και τη μουσική, εκτός των «Χαλασμένο Ρολόι» (στίχοι: Γιώργος Σαμαρίτης), «Το Παρίσι» (ποίημα του Ορέστη Λάσκου) και «Μπαλάντα στους άδοξους ποιητές των αιώνων» (Κ. Καρυωτάκης). Μπορεί ενίοτε να ηλεκτρίζει χτιστά (Απείθαρχα Καράβια), μα κινείται ανετότατα και στις λιγότερο «σκληρές» εξιστορήσεις από αυτές της μπάντας, ενώνοντας τα δικά του τρυκ (Σε Λίγο Θα Τελειώσει Η συναυλία) με τα βαλσάκια που θυμόμαστε από τους Ψύλλους. Νομίζω πως ακόμη κι όσοι έχουν υφολογικές αντιρρήσεις με όσα έχουν επηρεάσει τους τρόπους του Δαΐτση (αυτό που για ευκολία θα ορίσουμε ως ευπώλητο ροκ των 80ies και 90ies), θα βρουν λειτουργικά σημεία σε αυτή την πιο εσωτερική και μετρημένη στροφή του.
