Τον Απρίλιο του 2022 παρακολούθησα σχεδόν όλες τις συναυλίες στο Inferno festival στο Όσλο της Νορβηγίας. Οίκοθεν νοείται ότι εκεί συμμετείχαν μόνο black και death metal συγκροτήματα. Μια από τις λεπτομέρειες που μου έκανε εντύπωση ήταν ο σεβασμός πολλών Νορβηγών καθώς και πολλών άλλων συμμετεχόντων στο φεστιβάλ για την ελληνική black metal σκηνή. Οι μπλούζες Hellenic Black Metal Legions ήταν περισσότερες κι απ’ αυτές που βλέπεις σε ομοειδή live στην Αθήνα. Κι ενώ η ημεδαπή extreme metal σκηνή είναι γνωστή και χαίρει μεγάλης εκτίμησης στο εξωτερικό, εκείνη του αυθεντικού heavy metal και των διαφόρων κλάδων του (epic, power, progressive κ.ά) είναι άγνωστη, υποτιμημένη. Κι όμως, έχει περισσότερους αδάμαντες παρά άνθρακες αυτός ο θησαυρός.
Ακολουθεί μια ευσύνοπτη παρουσίαση σε τέσσερα σημαντικά ελληνικά συγκροτήματα (εκτός death & black), με δισκάρες και κομμάτια-ύμνους που έγραψαν ιστορία.
Achelous
Οι Achelous είναι το μεγάλο όνομα του ελληνικού epic metal σήμερα και ένα συγκρότημα, του οποίου η αναγνώριση είναι υποπολλαπλάσια της αξίας του. Από το ΕΡ The Cold Winds of Olympus (2015) φάνηκαν οι μεγάλες δυνατότητές τους και με το Macedon (2018) απέδειξαν ότι μπορούν να σταθούν ισάξια δίπλα στα μεγάλα ονόματα της παγκόσμιας σκηνής. To LP The Icewind Chronicles (2022) συνέχισε την εξαιρετική πορεία τους στον χώρο και με το σχετικά πρόσφατο LP τους Tower of High Sorcery (2024) το… τερμάτισαν! Το άσμα "Istar (Blood Red Sea)" σε αφήνει άναυδο. Πρόκειται, κατά την άποψή μου, για τραγούδι που αξίζει να βρίσκεται στη λίστα των top 50 τραγουδιών του metal, διαχρονικά. Το μεγαλείο της σύνθεσης παραπέμπει στο "Stargazer" των Rainbow. Στα live τους, ειδικά στο Up the Hammers Festival της Αθήνας (του 2022), όσοι τους είδαν έμειναν ενθουσιασμένοι. Το αυτό γίνεται στις περισσότερες ζωντανές εμφανίσεις τους. Στίχοι εμπνευσμένοι από θρύλους και την ελληνική παράδοση, riffs που παραπέμπουν σε Manowar, Manilla Road, Eternal Champion κ.ά και φωνητικά γεμάτα πάθος. Το κοινό τραγουδάει μαζί τους ρεφρέν σαν να πρόκειται για battle cries. Είναι μπάντα που ανήκει στα μεγάλα epic festivals του εξωτερικού, κι όμως στην Ελλάδα τους ακούν κυρίως οι «μυημένοι».
Wrathblade
Αν οι Achelous είναι οι νέοι ήρωες, οι Wrathblade είναι οι απόλυτοι θεματοφύλακες του epic heavy metal, το οποίο είναι… πασπαλισμένο με την χρυσόσκονη του NWOBHM. Ο δίσκος Into the Netherworld’s Realm (2012) θεωρείται πια κλασικός αλλά, δυστυχώς, μόνο από μια μικρή «ελίτ» καλά ενημερωμένων φίλων του είδους. Αξίζει να ακούσετε ξανά και ξανά το εναρκτήριο άσμα "God-Defying Typhoeus", ένα από τα καλύτερα epic metal τραγούδια που κυκλοφόρησαν Έλληνες δημιουργοί. Χρειάστηκε να περάσουν πέντε χρόνια για να κυκλοφορήσουν νέο full length album, το God of the Deep Unleashed. Η αναμονή άξιζε κάθε λεπτό. Πρόκειται για μια αξιομνημόνευτη δημιουργία, η οποία, δυστυχώς, δεν είχε την ανταπόκριση που της έπρεπε. Αν κοιτάξετε πόσες φορές έχουν κλικαριστεί τα τραγούδια του album στο youtube θα αιφνιδιαστείτε δυσάρεστα. Λίγα, πολύ λίγα.
InnerWish
Εδώ δεν μιλάμε ακριβώς για underrated συγκρότημα αλλά για σταδιακά ανερχόμενο. Την 1η Οκτωβρίου κυκλοφόρησε το official lyric video του "Defend Our Children's Hope", το οποίο περιλαμβάνεται στο ομώνυμο single. Το άρθρο συντάχθηκε τρεις ημέρες μετά την κυκλοφορία του και μέχρι τώρα έχει 83.325 προβολές. Ο αριθμός είναι πολύ καλός για τα δεδομένα της ελληνικής σκηνής. Το βίντεο είναι καλοφτιαγμένο αλλά δεν είναι η εικόνα που ξεχωρίζει. Η αρτιότητα της σύνθεσης, τα φωνητικά, η παραγωγή και ο ήχος είναι τα στοιχεία που δίνουν την αίγλη στο όνομα InnerWish. Η μπάντα δεν είναι διάττων αστήρ στο μεταλλικό στερέωμα. Σχηματίστηκαν το 1995 στην Αθήνα και φέτος συμπλήρωσαν τρεις δεκαετίες ευδόκιμης παρουσίας σ’ έναν χώρο, που παραμένει πεισματικά «αχάριστος» (τουλάχιστον στον οικονομικό τομέα) για τους μουσικούς. Οι InnerWish μπορούν να σταθούν όχι απλώς δίπλα σε συγκροτήματα όπως οι Stratovarius, οι Gamma Ray και οι Edguy αλλά και σε αρκετά ανώτερη θέση. Ξεκινήστε τις ακροάσεις σας με το πρώτο τους LP Silent Faces (2004) και φτάστε μέχρι το Ash of Eternal Flame του 2024. Δεν υπάρχει περίπτωση να σας αρέσει το power metal και να μην σας εντυπωσιάσουν.
Wardrum
Οι Wardrum αντιπροσωπεύουν το prog/power πρόσωπο της Θεσσαλονίκης και… θερίζουν! Ίσως να ηχούν πολύ «γυαλισμένοι» και… eurovisionικοί σε ορισμένους αλλά αυτό δεν μειώνει την ποιότητα της δουλειάς που έχουν κάνει στις παραγωγές τους από την εποχή του LP Messenger (2011) μέχρι και το σπουδαίο Mavericks (2021). Τους άκουσα πρώτη φορά όταν κυκλοφόρησε το θυελλώδες LP τους με τίτλο Desolation. Το πρώτο κομμάτι που μου έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν το "Sign Of Treason". Εκεί φάνηκαν και η μουσική τους παιδεία (δεμένοι, τεχνικοί, αλλά με πάθος) αλλά και η σταδιοδρομία που θα έκανε ο τότε frontman της μπάντας, Γιάννης Παπαδόπουλος. Τον Παπαδόπουλο διαδέχτηκε ένας μεγάλος… πιστολέρο των metal φωνητικών: ο δάσκαλος φωνητικής Γιώργος Μαργαριτόπουλος. Mε άλλα λόγια, αν η Ελλάδα είχε πιο δυνατή δισκογραφική υποστήριξη, οι Wardrum θα ήταν ήδη σε παγκόσμιες περιοδείες ως headliners, όχι ως support συγκρότημα.
