Τραγούδια με πλήρη συναίσθηση της μοναξιάς τους, μακριά από την επικαιρότητα και τις επιταγές της, βασισμένα σε ήπια synths και στη γλυκιά υφή των ημιφωτισμένων beats...

Το νέο άλμπουμ της ομάδας που κάποτε έφτιαξε το Last Splash ξεχωρίζει εύκολα σε σύγκριση με αρκετές σύγχρονες indie κυκλοφορίες, αλλά η διάρκεια ζωής αυτού του ενθουσιασμού αποδεικνύεται μικρή...

Δέκα στιγμιότυπα που έμειναν πίσω όταν πέθανε και δείχνουν ποια θα ήταν η συνέχεια του σόλο δίσκου Ως Το Τέλος (2012) και των αναζητήσεων που εκφράστηκαν με τραγούδια όπως το "Ξανάρθαν Τα Σύννεφα"...

Κιθάρες καλά εδραιωμένες στον 1980s speed ήχο, τσαμπουκαλεμένο και ογκώδες μπάσο και γυναικεία φωνητικά με πολεμοχαρή χροιά χτίζουν την τυφωνική ποιότητα που διακρίνει τα κομμάτια των Φινλανδών...

Κάθισε πολύ νέος και πολύ γρήγορα στον κιθαριστικό θρόνο, με αποτέλεσμα να βάζει μεν δύσκολα στον εαυτό του, μα εν τέλει να βάζει ακόμα πιο δύσκολα στους ακροατές του...

Μελωδίες μοντέρνας, αστικής electronica με την πάλαι ποτέ τραγουδίστρια των Everything But The Girl να διατηρεί άφθαρτο από τον χρόνο εκείνο το μπλαζέ χρώμα στις ερμηνείες της...

Για πρώτη φορά σε πάνω από 20 χρόνια καριέρας τσαλακώνουν τη γερά εδραιωμένη νουάρ της ερήμου ταυτότητά τους, στρεφόμενοι προς μια alt-rock φόρμουλα από τον σκονισμένο, αμερικάνικο Νότο...

Επικό power metal και ατόφιο ατσάλι, με τους Αμερικανούς να μπολιάζουν τον ήχο τους με δόσεις αλητείας, με κιθαριστικά θέματα βουτηγμένα στην παράδοση των Manilla Road και με Blind Guardian φωνητικά...

Δεν είναι μέρος εκπλήξεων η 3η αυτή δουλειά των Γάλλων, διαθέτουν όμως αίσθηση μεγαλείου, ευχέρεια με τις μελωδίες καθώς και βαρυκόκαλα, καλοσχηματισμένα riffs, που σε κρατάνε σε εγρήγορση...

Το όραμα υπάρχει και έχει ενδιαφέρον, όσο όμως καλά ειδωμένο κι αν είναι στο κεφάλι της δημιουργού του, δεν φτάνει προς τα έξω με τρόπο που να γίνεται κατανοητό ή/και θελκτικό...

Το κυπριακό γκρουπ μάλλον βρήκε σε σκόπελο αυτή τη φορά, χάρη όμως στις ενορχηστρώσεις του, το μπρίο του και σε κάποια καλά τραγούδια βγαίνει ξανά ασπροπρόσωπο...

Μία προσωπικότητα της εγχώριας τζαζ συναντά έναν από τους πιο δημιουργικούς ντράμερ της χώρας, για έναν δίσκο από τον οποίον δεν λείπει η φαντασία του παιχνιδιού, ούτε κι εκείνο το «μαζί» που συνιστά την ουσία του αυτοσχεδιασμού...

Η μετρημένη γραφή και η εξονυχιστικά αυτο-ανακριτική διάθεση των στίχων, κάνουν το άλμπουμ να ξεχωρίσει στον ωκεανό παρόμοιων indie rock κυκλοφοριών, έστω κι αν αισθάνεσαι ανησυχητικά οικεία με κάποιες μελωδίες...

Το βασικό πρόβλημα βρίσκεται στο ότι ο ερμηνευτής είναι αισθητά «μεγαλύτερος» από όλα τα τραγούδια που καλείται να πει. Ακόμα κι αν σημειώσεις 2-3 φιλότιμες προσπάθειες, στο τέλος μένει μόνο ο απόηχος της φωνής...

Μουσική βγαλμένη από κελαρυστά ρυάκια και ομιχλώδεις βουνοκορφές της Σουηδίας, ένα ονειρικό κύκνειο άσμα, αντάξιο ολόκληρης της πορείας τους...

Αν και πλέον καταγράφεται κάτι σαν «μανιέρα», έχουμε ένα ακόμα γενναιόδωρο και μεγαλοπρεπές αποκύημα δύο μουσικών ικανών να συντονίζονται υπαρξιακά και αισθητικά με τρόπο δυσεύρετο και ανατρεπτικό...

Επαναφέρουν στο προσκήνιο τα κομμάτια της παράδοσης που μπορούν να ειδωθούν ως ζωντανή ιστορία: ως ενδείξεις ότι οι άνθρωποι, όποτε κι αν έζησαν, ονειρεύτηκαν κατά βάση τα ίδια πράγματα και αντιμετώπισαν τα ίδια προβλήματα...

Ο 24χρονος τραγουδοποιός έχει πάρει ένα γερό δάνειο από την αμερικάνικη soul, που όμως σχηματοποιείται σε στρογγυλά ερωτικά τραγούδια, τα οποία αντανακλούν και μία όψη της νεότητας στη σύγχρονη Βρετανία...

Είναι ασφαλώς δικαίωμά του να μεταλλάσσεται από φουτουριστικό disco crooner σε οικογενειάρχη που κόβει ξύλα για τον χειμώνα στο ράντσο στη Μοντάνα. Είναι όμως και δικαίωμά μας να βαριόμαστε...

Φτάνουν σε ένα άλμπουμ που όχι μόνο σηματοδοτεί τα 10 χρόνια παρουσίας τους, αλλά γιορτάζει και την επιδίωξή τους να υπάρχουν ως ένα Παράξενο Φρούτο με τολμηρή, εξωτική «γεύση»...