Οι Sleaford Mods κυκλοφόρησαν το νέο τους single “No Touch”, με συμμετοχή στα φωνητικά της Sue Tompkins, της εμβληματικής φωνής των Life Without Buildings. Το κομμάτι προέρχεται από το επερχόμενο άλμπουμ τους The Demise Of Planet X, που αναμένεται στις 16 Ιανουαρίου από τη Rough Trade Records. Το βρετανικό ντουέτο, αποτελούμενο από τους Andrew Fearn και Jason Williamson, συνεχίζει να σκαλίζει την καθημερινή ασχήμια με τη γνωστή, σχεδόν εχθρική του οικειότητα.
Το video του “No Touch” γυρίστηκε στο Dartford, κοντά στο παιδικό σπίτι της σκηνοθέτριας Andrea Arnold. Η βραβευμένη με Όσκαρ δημιουργός των American Honey, Bird και Ανεμοδαρμένα Ύψη φέρνει το βλέμμα της σε ένα performance video που μπλέκει τους Sleaford Mods και τη Tompkins με κομπάρσους και ντόπιους του Kent. Όχι εξωραϊσμός· μια κοινότητα σε κίνηση, λίγο χαοτική, λίγο αστεία, απολύτως ανθρώπινη.
«Ήταν μια υπέροχη μέρα», λέει η Arnold. «Μου θύμισε οικογενειακές εξορμήσεις στο Margate. Τρέλα, χάος, γέλιο – και πατάτες τηγανητές στον δρόμο της επιστροφής. Παρότι κάνουμε όλοι διαφορετικά πράγματα, υπήρχε μια παράξενη σύνδεση. Οι ζωές και οι δουλειές μας μπλέχτηκαν».
Ο Williamson θυμάται πώς ξεκίνησαν όλα: «Η Sue μου έστειλε κάτι ωμά voice notes, ιδέες ηχογραφημένες στην κουζίνα της. Ήταν καταπληκτικά». Τη γνωριμία κανόνισαν οι Jeannette Lee και Geoff Travis της Rough Trade – της ίδιας εταιρείας που το 2001 είχε κυκλοφορήσει το Any Other City, το ντεμπούτο των Life Without Buildings, με το “The Leanover” να αποκτά χρόνια αργότερα απρόσμενη δεύτερη ζωή στο TikTok.
«Η Sue ήρθε στο στούντιο στο Μπρίστολ για δύο μέρες. Ήταν κρυωμένη, αλλά αυτό τελικά έδεσε τέλεια με το κομμάτι», συνεχίζει ο Williamson. «Έφερε μικρές, αλλόκοτες ατάκες που βάλαμε στην αρχή και στο τέλος. Έγραψα το ρεφρέν, αλλά εκείνη το άνοιξε με δικούς της στίχους. Το τραγούδι μιλά για τα θολά μονοπάτια της χρήσης ουσιών και τον επιδεικτισμό που συχνά τη συνοδεύει».
Για τη Sue Tompkins, που μετά τη διάλυση των Life Without Buildings το 2002 έχει ακολουθήσει μια επιτυχημένη πορεία στον χώρο της εικαστικής τέχνης, η πρόσκληση ήταν αδύνατο να απορριφθεί. «Ένιωσα μια άμεση, έντονη παρόρμηση να πω ναι», λέει. «Ακούγοντας ό,τι μου έστειλε ο Jason, υπήρχε μια λύπη, μια λαχτάρα, μια οικειότητα, μια μετάνοια. Αντέδρασα ενστικτωδώς, προσπαθώντας να τονίσω αυτή την ευαλωτότητα».
