Η Rosalía δεν ξέρει από μικρές χειρονομίες. Και γιατί να ξέρει, άλλωστε; Μια καλλιτέχνης που έμαθε να μεταμορφώνεται μέσα από τα ίδια της τα τραύματα και τις μεταλλάξεις της pop κουλτούρας, ζει μόνο για τις στιγμές που η τέχνη ξεπερνά κάθε όριο. Το MOTOMAMI ήταν μια μεγάλη έκρηξη, αλλά η σεισμική δόνηση που ακολούθησε είχε ακόμα μεγαλύτερη ένταση. Το teaser ενός νέου άλμπουμ, ενός άλμπουμ που θα λέγεται Lux, και ένα βίντεο με τη London Symphony Orchestra να παίζει σαν να έχει απέναντί της τον Stravinsky σε rave. Ναι, κάπως έτσι προετοιμάζει η Rosalía την επόμενη εποχή της.
Το πρώτο δείγμα: ένα κομμάτι αμέσως κατέκτησε το Internet σαν το επόμενο μεγάλο συμβάν. Τίτλος: "Berghain". Το όνομα του και μόνο φτάνει για να ανάψει φωτιές. Το θρυλικό κλαμπ του Βερολίνου, με τις ματωμένες ιστορίες των dancefloors του, τις πόρτες που δε συγχωρούν και τις "ιδεολογίες" που πάντα καραδοκούν στις τουαλέτες. Το όνομα μιας πόλης που έχει μάθει να αναπνέει με σύρματα και σύνορα. Ένα σύμπαν που χτυπάει κατευθείαν στην καρδιά της σύγχρονης πολιτισμικής διαμάχης.
Κι όμως, η Rosalía δεν το αντιμετωπίζει ως απλό σκηνικό, τολμά (και θέλει) να το ξαναγράψει. Και η σύνθεση μοιάζει σαν να ανοίγει αυλαία σε μια νέα όπερα: Τρία διαφορετικά γλωσσικά σύμπαντα, βιολιά που τρέχουν σαν θυελλώδες βαλς του Βιβάλντι, φωνητικά που φλερτάρουν με το χρωματολόγιο της φύσης και ένα φινάλε που παραπέμπει σε "Rite of Spring", όπου η άνοιξη μοιάζει με ανατίναξη.
Και από κάπου, σαν θεοί που πέφτουν στη σκηνή: ο Yves Tumor, για να ανοίξει την πύλη στην τελευταία πράξη, και η Björk, με τη δική της ηφαιστειακή της ένταση που μπορεί να γκρεμίσει τοίχους. Όλα τόσο θεατρικά που μοιάζουν επικίνδυνα να καταρρεύσουν από το ίδιο τους το βάρος.
Και τότε εμφανίζεται ο ελέφαντας (ή μάλλον άλλα ζωάκια, σαν το ελαφάκι με το μαύρο δάκρυ, κυριολεκτικά) μέσα στο Berghain: το πολιτικό υπόστρωμα. Όταν πέρυσι ο γαλλο-λιβανέζος DJ Arabian Panther είπε ότι ακυρώθηκε από το club λόγω των φιλοπαλαιστινιακών θέσεών του, το όνομα "Berghain" έγινε πεδίο μάχης. Η Rosalía το ξέρει. Η Rosalía παίζει με αυτό. Ίσως και να το χρειάζεται. Γιατί η πρόκληση είναι υλικό της.
Μόνο που εδώ, η πρόκληση μοιάζει περισσότερο με σκηνικό παρά με δήλωση. Η τραγουδίστρια που χτίζει καριέρα ανάμεσα σε ταυτότητες (μια Καταλανή που τραγούδησε φλαμένκο, Ευρωπαία που έγινε βασίλισσα του reggaeton) ξέρει πώς να διασχίζει σύνορα. Αλλά αυτή τη φορά, το άλμα ίσως δεν έχει ακόμα το βάθος που υπόσχεται.
Κι όμως: Τι αξία έχει η τέχνη αν δεν ρισκάρει να αποτύχει φαντασμαγορικά;
Το "Berghain" είναι η αρχή ενός έργου που θέλει να μας ταρακουνήσει. Ένα έργο που προσπαθεί να χωρέσει όλη την Ευρώπη σε μια aria, όλες τις πληγές σε ένα beat, όλη την πολυπλοκότητα του σήμερα σε έναν μύθο νυχτερινό. Ίσως να μην έχει κερδίσει ακόμη την πρόκληση που επιχειρεί. Αλλά ποιος νοιάζεται για το τώρα;
Η Rosalía ζωγραφίζει μελλοντικές εκρήξεις. Και μας αφήνει με την πιο επικίνδυνη υπόσχεση: πως το επόμενο σοκ δεν έχει έρθει ακόμη.
