Στην καρδιά ενός σιδερένιου ηλιοβασιλέματος, εκεί όπου το φως μοιάζει να εγκαταλείπει τη γη, γεννήθηκαν οι SUN DONT SHINE – ένα supergroup φτιαγμένο από μέλη και φαντάσματα μπαντών όπως οι Down, Type O Negative, Crowbar και άλλοι. Με το πέμπτο τους single, "What You Are", βάζουν σφραγίδα σε έναν ήχο που κουβαλάει τη θλίψη του doom, την οργή του sludge και την κληρονομιά του goth σε μία και μόνο πληγή.
Το lyric video, σε σκηνοθεσία Rob Lowrey, έκανε πρεμιέρα χθες, 3 Σεπτεμβρίου, δίνοντας εικόνα σε ένα κομμάτι που περισσότερο σε καταπίνει παρά σε αφήνει να το ακούσεις.
Και η ιστορία συνεχίζεται: το πολυαναμενόμενο full-length ντεμπούτο των SUN DONT SHINE θα κυκλοφορήσει αργότερα μέσα στη χρονιά από την Corpse Paint Records. Οι πιστοί που θα προπαραγγείλουν το νέο τους EP “What You Are” μέσα από το corpsepaintrecords.com θα έχουν το όνομά τους χαραγμένο στα credits του επερχόμενου άλμπουμ∙ σαν να γράφτηκαν κι αυτοί με αίμα στην ιστορία του συγκροτήματος.
Οι SUN DONT SHINE (παλαιότερα γνωστοί ως EYE AM) είναι η σύγκλιση τεσσάρων εμβληματικών μουσικών που διαμόρφωσαν το τοπίο του σκληρού rock. Το σχήμα αποτελείται από τον Kenny Hickey (Type O Negative, Silvertomb), τον Kirk Windstein (Crowbar, Down), τον Johnny Kelly (Type O Negative, Silvertomb) και τον Todd Strange (Crowbar, Down). Οι SUN DONT SHINE διοχετεύουν δεκαετίες εμπειρίας, κερδισμένης με κόπο, σε μια φρέσκια και αμείλικτη ηχητική επίθεση. Δεν είναι μια ομάδα που αρκείται στη δόξα του παρελθόντος∙ βρίσκονται εδώ για να σπάσουν τα όρια και να χαράξουν ένα νέο μονοπάτι για το σύγχρονο rock.
Στον πυρήνα τους, οι SUN DONT SHINE εκφράζουν μια κοινή φιλοσοφία των μελών τους: να αγκαλιάζουν το ωμό, να απορρίπτουν το υπερβολικά γυαλισμένο και να αφήνουν τη μουσική να μιλάει από μόνη της. «Δεν θέλω η μουσική μας να είναι μονοδιάστατη», λέει ο Hickey. «Δεν θέλω να είναι μόνο σκοτεινή και doom ή πάντα βαριά. Θέλω να είναι και φωτεινή και σκοτεινή, δυναμική και απρόβλεπτη». Μια στάση που διαπερνά τον ήχο τους, όπου κάθε κομμάτι αποκτά δική του ζωή, εξερευνώντας αντιθέσεις διάθεσης και υφής που αποκαλύπτονται περισσότερο σε κάθε άκουσμα.
Με τα σεισμικά riffs του Windstein και τις υποβλητικές, συχνά αιθέριας αίσθησης μελωδίες του Hickey, το συγκρότημα βρίσκει την εύθραυστη ισορροπία ανάμεσα στο βαρύ και στο στοιχειωτικό. Τα τύμπανα του Kelly κρατούν τα πράγματα σφιχτά χωρίς ποτέ να μοιάζουν περιορισμένα, ενώ οι μπασογραμμές του Strange λειτουργούν σαν ραχοκοκαλιά, κρατώντας το βάθος με μια αγριότητα που μόνο χρόνια μάχης στα χαρακώματα του rock μπορούν να καλλιεργήσουν.
