Ο Noah Weiland δεν παίζει ασφαλώς. Ο γιος του αείμνηστου Scott Weiland (Stone Temple Pilots, Velvet Revolver) επιστρέφει με μια διασκευή του "Slither", και το συνοδευτικό βίντεο είναι μια ψηφιακή παραίσθηση φτιαγμένη στο iPhone, με AI, από το κρεβάτι του... κυριολεκτικά.
«Ήθελα να μοιάζει με ένα βρόμικο fever dream», είπε στο Rolling Stone. Και το πέτυχε: ο Noah κυνηγάει τους προσωπικούς του δαίμονες, παλεύει για τον ανεκπλήρωτο έρωτα, βλέπει τον πατέρα του να τον επισκέπτεται μέσα στον πυρετό και κάπου εκεί, ο Slash φιλιέται με τον Duff μέσα σε δίνη από χρήμα, δίπλα σε έναν δίκεφαλο γάτο και τον Spider-Man.
Αν σου φαίνεται σουρεάλ όλο αυτό, είναι. Αν σου φαίνεται ροκ, είναι περισσότερο από όσο αντέχεις. Ο Spencer Carr Reed, συνεργάτης του Noah και στις προηγούμενες απόπειρες πάνω σε STP tracks, εμφανίζεται κι εδώ γιατί όλη αυτή η παράνοια δεν μπορεί να μην έχει και band structure.
Όμως ο Noah δεν μένει στο επώνυμο: «Δεν θέλω η ταυτότητά μου να εξαρτάται από τη δουλειά του πατέρα μου. Θέλω να γράφω μουσική στα δικά μου μέτρα, αρκεί να την αγαπούν κι οι fans», δηλώνει με στιβαρότητα και βαριά σκιά πίσω του.
Η νέα του δουλειά δεν περιορίζεται στη διασκευή. Έχει ήδη κυκλοφορήσει το 3009, ετοιμάζει EP με τίτλο Crashout Junkie, και με βάση όσα βλέπουμε, πατάει στα απομεινάρια του grunge για να χτίσει το δικό του μανιασμένο σύμπαν.
Είναι περίεργο. Είναι αυτοαναφορικό. Είναι μπάσταρδο παιδί της εικόνας και του ήχου. Είναι ό,τι θα έβγαινε αν ο Kurt Cobain είχε Instagram και το χειριζόταν μέσα στον ύπνο του.
